EP09 ลืมคนเก่าไม่ได้ NC

EP09

.

.

.

สิ้นเสียงกระซิบปากหยักก็ก้มลงประกบจูบอีกครั้งในขณะที่ปลายนิ้วแกร่งกำลังเลื่อนมาปลดตระขอบราเชียร์ให้หลุดออกจากกันแล้วดึงออกมาตามเรียวแขน ลิ้นสากกำลังดันทุรังเข้าไปในโพรงปากหอมหวาน

วันใสหลับตาแน่นสัมผัสรุนแรงจากคนตัวโตทำให้เธอต่อต้านงับปากตนเองเอาไว้แน่น สร้างความไม่พอใจให้วินเซนไม่น้อยนั้นจึงทำให้ชายหนุ่มออกแรงกัดคนผยองที่กำลังปฏิเสธ จังหวะนั้นเองวันใสก็เผลอร้องครางออกมาชายหนุ่มได้โอกาสก็สอดเรียวลิ้นเข้าไปตวัดกับโพรงปากนุ่ม

ปากออกแรงกดจูบ ลิ้นเกี่ยวพันกับลิ้นบางพร้อมกับคว้ากุญแจมือออกมาจากลิ้นชักหัวเตียงแล้วจัดการล็อกมันเพื่อง่ายต่อความต้องการ…

"อึก!"

"ขัดใจฉันมันไม่ใช่เรื่องดีหรอกนะ" ชายหนุ่มผละปากออกสายตาหลุบมองกลีบปากบวมเจ่อ

"…" ดวงตากลมเพียงจ้องคนตรงหน้าข้อมือกำลังสะบัดออกสุดแรง

"ถ้ามีสมองมากพอคงรู้ว่าดิ้นไปก็เปล่าประโยชน์ ฉลาดนักไม่ใช่เหรอ แสดงออกมาให้เห็นหน่อยสิ" ไม่พูดเปล่าสายตาคมกริบยังมองเย้ยหยันเธอ ก่อนจะยกคนตัวบางลงจากตัก

แล้วจ้องมองร่างกายเปลือยเปล่าที่รอยชํ้าบนเนื้อตัวจากแผลเก่ายังไม่หายจางลงสักเท่าไหร่ แล้วยังไงเขาจำเป็นต้องแคร์?

"…" วันใสยังคงนิ่งเงียบเธอหายใจเหือดหายกำลังปรับเปลี่ยนท่านั่งของตนเองเพื่อปกปิดจุดสงวน

"นี้เหรอที่แสดงออกมาว่าฉลาด เรื่องของคนอื่นทำไมฉลาดนักล่ะ" สิ้นเสียงพูดวินเซนก็ยกมือขึ้นลูบไล้ที่แก่นกายตนเองอย่างคนมีอารมณ์ เขากระโดดขึ้นไปบนเตียงแล้วจับเรียวขาเล็กอ้าออก

"อ๊ะ!"

"ยังบวมจริงด้วยแต่ฉันไม่สนหรอกนะ" ไม่พูดเปล่าเอวสอบยังขยับเข้าไปหวังจะสอดหัวหยักเข้าที่ปากทางเเห้งเหือด

"ดะ…เดี๋ยว"

"อะไร?"

"ใส่ถุงด้วยค่ะ วิกลัวติดโรค" เธอพูดออกมาหน้าตายแล้วเบือนสายตามองไปทางอื่น ทำเอาคนถูกด่าว่า 'มั่ว' ทางอ้อมหน้าชาไม่น้อย

"เสียใจ…ฉันชอบสด" สิ้นคำพูดร้ายกาจรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า วันใสกัดฟันแน่นแล้วจ้องมองการกระทำของเขา

วินเซนจับหัวหยักที่กำลังเปียกแฉะถูไถเข้ากับร่องแคบเร่งเร้าให้คนตัวบางแสดงอาการ วันใสที่ถูกรุกรานร่างกายกระตุกเป็นบางครั้ง

"ดูซิ…จะผยองได้นานเท่าไหร่ พอโดนกระแทกก็ครางเสียงหลงแล้ว"

"อ๊า!…อ๊ะ!!" พูดยังไม่ทันขาดคำท่อนเอ็นลำใหญ่เกือบเท่าข้อมือก็ยัดเข้ามาในร่างกาย วันใสบิดเร้าใบหน้าเหยเก เธอกัดปากตนเองแน่น

"แน่นเป็นบ้าเลย เพราะแบบนี้ไงฉันถึงชอบเอาสด"

…

บ้านพัก…

"วันนี้กินอะไรดีคะ" กาละเกดเอ่ยถามคนตัวเล็กที่กำลังนั่งเปิดดูนิทานในมืออยู่ เธอเอ็นดูวันใหม่ราวกับเป็นแม่แท้ๆเต็มใจเลี้ยงดูและรักใคร่ ในตอนที่วันใสฝากน้องเอาไว้เธอก็ดูแลวันใหม่อย่างเต็มที่

วันใสเคยตอบแทนเธอด้วยการให้เงินเป็นค่าเลี้ยงดูวันใหม่และเป็นการเสียค่าต่างๆช่วยกาละเกด เธอพยายามจะไม่รับมันแล้วแต่วันใสเองก็ยัดเยียดจะให้ เหตุผลที่ทำให้ทั้งสองรู้จักกัน

ก็เพราะว่าแต่ก่อนกาละเกดทำงานในกลองถ่ายเธอเป็นหนี้และมีภาระมากมายจึงเคยขโมยของที่กองบ่อยครั้ง จนโอกาสครั้งสุดท้ายเธอเกือบถูกจับได้และวันใสก็เป็นคนมารับผิดแทนทำให้กาละเกดได้ทำงานต่อ ส่วนวันใสความผิดครั้งแรกเธอจึงโดนแค่ตักเตือน

เหตุผลนั้นทำให้กาละเกดอยากขอบคุณเธอและหลังจากนั้นทั้งสองก็สนิทกัน กาละเกดได้รู้ว่าวันใสรักน้องมากเงินทุกบาทที่เธอได้แทบจะยกให้วันใหม่หมด วันใสทำงานหนัก ดิ้นรนทุกอย่าง กาละเกดเลยอยากตอบแทนด้วยการช่วยดูแลวันใหม่

หลังจากนั้นเธอก็มีคนรักแต่เขาคนนั้นก็เสียชีวิตไปซะก่อน ทุกอย่างที่เหลือจึงตกเป็นของเธอ กาละเกดเหมือนมีชีวิตใหม่อีกครั้งเพราะสามีเธอยกทุกอย่างเป็นชื่อกาละเกด และบ้านหลังนี้ก็เป็นของสามีเธอ หญิงสาวจึงคอยช่วยเหลือวันใสมาตลอดและยังทำงานที่รักอยู่เหมือนเดิมในบริษัทใหญ่ระดับประเทศ

"ไข่ดาวไส้กรอกค่ะ"

"หนูไม่เบื่อหรอคะ เช้าเย็นกินแต่เมนูเดิมๆ" กาละเกดถามมือบางยกขึ้นลูบศีรษะทุย

"อย่างอื่นมันเปลืองค่ะ เงินที่พี่วิให้น้าเกดคงไม่พอ"

"เด็กดีนะเรา ไม่ต้องห่วงนะคะ เดี๋ยวน้าเกดจะจ่ายให้เอง เด็กดีต้องได้รับรางวัลสิจริงมั้ย?" เธอถามวันใหม่ออกไปด้วยนํ้าเสียงเอ็นดู เด็กหญิงจึงพยักตอบด้วยท่าทีไร้เดียงสา

"แล้วรางวัลของหนูคืออะไรคะ?"

"ไปเที่ยวห้างกัน ไปซื้อของเล่นเยอะๆแล้วก็กินของอร่อยๆ"

"จริงหรอคะ" วันใหม่ฉีกยิ้มออกมาด้วยความดีใจ นานแล้วที่เธอไม่ได้ไปเที่ยวแบบนี้

"จริงค่ะ"

"เราชวนพี่วิไปด้วยได้ไหมคะ พี่วิยังจะทำงานอยู่รึเปล่า"

"พี่วิงานยุ่งมากๆเลย ไม่มีเวลาเลยค่ะ ถ้าใหม่คิดถึงวิดีโอคอลไปหาพี่วินะ ถ้าวันไหนพี่วิว่างก็จะมาเยี่ยมเรา"

"เข้าใจแล้วค่ะ" ถึงแม้จะแอบคิดถึงพี่สาวแต่วันใหม่ก็ไม่งอแง เพราะเธอคอยมีกาละเกดคอยดูแลและให้กำลังใจอยู่เสมอ…

....

หนึ่งชั่วโมงต่อมา…

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!

ปึกก! ปึกก! ปึกก!

เสียงเนื้อกระแทกเนื้อดังสะท้อนไปทั่วบริเวณห้อง วินเซนตอกอัดอารมณ์อยากใส่ร่องบอบบางที่กำลังตอดรัดแก่นกายแน่น มือจับเอวขอดกดเอาไว้ สายตาจับจ้องคนใต้ร่างที่กำลังโยกย้ายไปตามจังหวะหนักแน่น

หน้าอกอวบไหวติงตามจังหวะ วันใสกัดปากต่อต้านไม่ปล่อยให้เสียงครางเล็ดลอดออกมาในขณะที่คนบนร่างไม่ออมแรงเลยแม้แต่น้อย ชายหนุ่มเกร็งไปทุกสัดส่วนจนทำให้ลำคอใหญ่เกิดเส้นเลือดขึ้นปูดโปน เหงื่อเริ่มไหลซึมออกมาตามกรอบหน้า

"เก่งจังเลยนะ มาดูกันแม่คนเก่ง…" สิ้นเสียงพูดขาแกร่งก็ดันเรียวขาบางเพื่อให้สองกลีบเคลมเปิดออก แล้วกระแทกเข้าไปสุดแรงเข้าร่องลึกกว่าเดิมบดขยี้จุดเสียวทำให้คนตัวบางสะดุ้งเผลอกรี๊ดออกมาเสียงหลง

"อ๊ะ…กรี๊ดดดดดด!" พลันนํ้าตาที่เอ่อคลอดวงตากลมโตก็เอ่อล้นออกมาอาบพวงแก้มเนียน วันใสไม่อาจต่อต้านความจุกแน่นเอาไว้ได้

"นั่นแหละ…ร้องออกมา"

"จะ…เจ็บ…อึก…วะ…วิเจ็บ"

"มาร้องขออะไรอีกล่ะ เจ็บก็ทนไป ฉันยังเอาไม่เสร็จ" พูดจบชายหนุ่มก็กระตุกยิ้มมุมปากร้ายกาจ ยิ่งท่อนลำแข็งยาวสอดเข้าไปในตัวเธอลึกมากเท่าไหร่ คนใต้ร่างยิ่งทรมาน เธอจุกแน่นแทบขาดใจ

"อ๊ะ…อ๊า!…อ๊า!…อ๊า!" วันใสระบายความทรมานของเธอออกมาเป็นเสียงร้อง ดวงตากลมโตสั่นระริก ขนตาแพงอนเปียกชุ่ม

เนื้อตัวขาวนวลมันวาบท่วมไปด้วยเหงื่อ คนบนร่างรุนแรงและป่าเถื่อน ยิ่งได้ยินเสียงครวญครางของเธอวินเซนก็ยิ่งมีอารมณ์เขาถาโถมแรงใส่ไม่หยุด ข้อมือที่ถูกล็อกด้วยกุญแจเสียดสีกันจนเกิดรอยแดง

"อื้อ…อ๊ะ…อ๊าย!" ใบหน้าหวานส่ายปฏิเสธพัลวันเธออ้าปากครางจนเสียงแทบแหบ ก่อนจะหลุบตามองจุดเชื่อมที่กำลังสอดประสานกันก็พบว่ามีคราบเลือดติดอยู่ตรงปลายท่อนเอ็น "พี่วิน…หยะ…หยุด วิเลือดออก…พี่วิน…อ๊า!!"

"เธอควรทำตัวให้ชินได้แล้ว ต่อไปนี้เรื่องบนเตียงจะเกิดขึ้นทุกวัน" วินเซนไม่ฟังในสิ่งที่เธอพูดเขาหลุบตามองแล้วกลับยิ้มพอใจ

ตรงนั้นของวันใสไม่ได้มีเพศสัมพันธ์กับใครมานานพอมาเจอวินเซนที่รุนแรงกับร่างกายเธอสองวันติดไม่ได้พักตรงนั้นจึงฉีกขาดเล็กน้อยด้วยความยาวเกินขนาดและแรงเสียดสีป่าเถื่อน…

"อึก!" คำขอร้องของเธอไร้ความหมาย วินเซนไม่ฟังเขายังทำตามอำเภอใจตนเองไม่หยุด

"อ๊า~ จะเสร็จแล้ว"

"อื้อ…อ๊ะ!!" วันใสจิกเล็บเข้าหากันแน่นเมื่อร่างกายกำลังถูกกระแทกเป็นจังหวะถี่เร่ง วินเซนกำลังจะปลดปล่อยของเหลวเข้าร่างเธอ คนตัวบางที่รับรู้ถึงความคับแน่นร่างกายบิดเร้า สะโพกแอ่นขึ้นอย่างลืมตัวเหมือนมีมวลนํ้ามากมายต้องการทะลักออกมาด้วยจังหวะการกระแทก

"จะเสร็จแล้วสิ ไม่ไหวแล้ว…" ความอดทนของเขาหมดลงวินเซนตอกอัดท่อนลำใส่ร่องบอบบางเป็นจังหวะถี่เร่ง ทำเอาเสียงกระแทกดังเจือปนกับเสียงกรีดร้องก่อนที่วันใสจะปลดปล่อยออกมาแล้วตามด้วยของเขา

"อ๊ะ…กรี๊ดดดดด!"

"อ๊าสส!" เอวสอบชักแก่นกายตนเองออกแล้วเลื่อนตัวมาแตกใส่ปากแดงระเรื่อที่กำลังอ้าหายใจเหนื่อยหอบ

วินเซนปลดปล่อยทุกหยาดหยดใส่โพรงปากนุ่ม ทำเอาวันใสที่ไม่ทันตั้งตัวใบหน้าเบ้ขึ้นมา เธอจ้องมองคนตัวโตแล้วสำลักออกมา

"แค่กๆ" ใบหน้านวลแดงกํ่า หน้าอกกระเพือมตามลมหายใจ นํ้ากามไหลเลอะออกมาตามมุมปาก

"กลืนมันให้หมดด้วยหล่ะ ฉันไม่อนุญาตให้เธอคายออกมา" คำพูดของวินเซนทำเอาเปลือกตาเหนื่อยล้าเปิดขึ้นแล้วช้อนมองเขาก่อนจะจำกลืนมันลงไปอย่างหมดหนทางเลือก

"…" หญิงสาวฟุบหน้าลงกับหมอนใบโตด้วยความเหนื่อยล้า วินเซนจึงหยัดกายลุกขึ้นจากเตียงแล้วคว้าผ้าขนหนูมาพันรอบเอวสอบไว้อย่างหมิ่นเหม่

"ที่จริงแล้วฉันนึกว่าเธอจะฉลาดเอาตัวรอดกว่านี้นะ เชื่องกับฉันบนเตียงตั้งแต่แรกก็คงไม่ต้องเจ็บตัว" วินเซนพูดจาเย้ยหยันแล้วคว้าซองบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ

"ถ้าต้องการเอาคืน ทำไมต้องทำด้วยวิธีนี้ด้วย ฆ่าพี่ติณยังไม่พออีกเหรอ?" เสียงเพลียเอ่ยถามออกไปในขณะที่นอนหันหลังให้วินเซนแม้จะรู้คำตอบอยู่แล้ว

"ยังไม่ลืมมันอีกรึไง อาลัยอาวรณ์ทำไมนักหนา" ชายหนุ่มถามกลับแล้วทิ้งบุหรี่ลงพื้นห้องก่อนจะฟาดหนังสือลงพื้นแล้วใช้เท้าเหยียบดับควัน

"ก็เพราะวิรักพี่ติณไง จะลืมลงได้ยังไง…" เธอตอบออกมาเสียงแผ่วเบาหวังให้วินเซนไม่ได้ยิน

แต่เขากลับได้ยินมันชัดทุกถ้อยคำ…

.

.

.

ซวยแล้ว วิเอ้ย555555555555555555

Next ep...

"อย่าให้ใครจับได้ ว่าบนเตียงเราสนิทกันขนาดไหน ทำตัวให้ปกติมากที่สุด เข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหม?"