EP08 ร้องใต้ร่าง

EP08

.

.

.

บ้านพักแห่งหนึ่ง

"วันใหม่…"

หมับ! วันใสที่ขึ้นแท็กซี่มาที่บ้านของลูกเกดวิ่งเข้าไปกอดน้องสาวตนเองด้วยสีหน้าเป็นห่วง เธอโผล่เข้ากอดคนตัวเล็กโดยที่มีลูกเกดคอยยืนมองอยู่ ใบหน้าหวานซบลงที่ไหล่มน

"พี่วิเป็นอะไรคะ" วันใหม่ถามออกมาอย่างไร้เดียงสาแล้วกอดตอบพี่สาวเพียงคนเดียว ก่อนจะรู้ว่าวันใหม่อยู่ที่นี้วันใสได้โทรหาเธอและวันใหม่ก็บอกว่าอยู่บ้านของกาละเกดถึงแม้จะสงสัยแต่เธอก็เลือกที่จะรีบมาหาผู้เป็นน้อง

"เปล่าค่ะ…ไม่ได้เจอวันใหม่แค่วันเดียวพี่เลยคิดถึง" เธอตอบกลบเกลื่อนมือบางยกขึ้นลูบศีรษะทุยพยายามกลั้นนํ้าตาไม่ให้ไหลออกมา วันใสเป็นห่วงน้องจับใจ

"โตแล้วนะคะ คิดถึงเป็นเด็กเลย"

"ไม่มีใครทำอะไรหนูใช่ไหม"

"ไม่มีค่ะ คุณลุงใจดีบอกว่าจะพามาหาพี่วิที่กรุงเทพหนูเลยยอมมาแล้วเขาก็พามาส่งที่บ้านของน้าเกด" วันใหม่บอกในสิ่งที่ตนเองเจอด้วยนํ้าเสียงสดใส ทำให้หญิงสาวจับร่างเล็กหมุนสำรวจว่ามีร่องรอยของการถูกทำร้ายรึเปล่า

"ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ใหม่ขึ้นไปรอพี่บนห้องนะคะ เดี๋ยวพี่ขึ้นไปหา"

"ได้ค่ะ" เด็กสาวตอบแล้วเดินขึ้นไปบนชั้นสองของตัวบ้าน วันใสจึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก มือบางยกขึ้นเสยผมตัวเองแล้วปรายตามองไปที่กาละเกด

"มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นวิ"

"วิก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ" เธอตอบแล้วเดินไปหย่อนตัวนั่งลงที่โซฟาด้วยความเหนื่อยล้า

"พี่รู้นะว่ามันไม่ได้เป็นอย่างที่วันใหม่พูด อยู่ๆวิจะมากรุงเทพทำไม ในเมื่อวิกลับไปแล้ว ไหนจะคนที่พาวันใหม่มาคนพวกนั้นไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด" กาละเกดที่เริ่มสงสัยกับเรื่องที่เกิดขึ้นถามเธอหย่อนตัวนั่งลงตรงข้ามกับวันใส

"เล่าให้วิฟังได้ไหมคะ ทำไมวันใหม่ถึงมาอยู่กับพี่ได้"

"มีผู้ชายขับรถตู้มาส่งวันใหม่ที่หน้าบ้านพี่ คนพวกนั้นบอกว่าแฟนวิเป็นคนบอกและวิเองก็อยู่กับเขาไม่ต้องห่วง"

"แฟน?" วันใสหรี่ตาถาม เธอนึกตลกกับคำนี้ วินเซนชักจะลํ้าเส้นเธอมากเกินไปแล้ว

"ใช่…พี่ถามจริงๆเถอะ วิไม่ได้มีแฟนใช่ไหม"

"พี่ก็รู้ว่าวิยังไม่อยากมีใครตอนนี้"

"แล้วเรื่องที่เกิดขึ้น"

"ก็แค่ปัญหาระหว่างวิกับใครบางคน วิจะรีบเคลียร์ทุกอย่างให้เสร็จนะคะ วิต้องฝากดูวันใหม่เป็นระยะยาว" เธอพูดออกไปด้วยความรู้สึกเอือมระอาที่ต้องพึ่งพากาละเกดอีกครั้ง หากไม่ทำแบบนี้ความปลอดภัยของวันใหม่คงไม่แน่นอน

"พร้อมเมื่อไหร่ค่อยเล่าให้พี่ฟัง เรื่องวันใหม่วิไม่ต้องเกรงใจอะไรทั้งนั้น วันใหม่เหมือนเป็นน้องสาวพี่อีกคน" กาละเกดพูดแล้วยื่นมือมาตบไหล่มนเพื่อให้กำลังใจ

"ขอบคุณนะคะ"

.....

องกรค์ KDS...

"เช็คดีแล้วใช่ไหม ไม่มีกล้องดักซุ่ม" เสียงเรียบเอ่ยถามในตอนที่เปลี่ยนชุดภายในรถตู้อีกคนกับเมื่อตอนไปบริษัท มือหนาสวมถุงมือหนังยางสีดำแล้วยกฮูดขึ้นสวมเพื่อปิดบังใบหน้าเผื่อมีกล้องจากนักข่าวคอยดักสุ่มอยู่

"ทุกอย่างเรียบร้อยดีครับ…บอส" เดนนิสเอ่ยตอบเมื่อลูกน้องเดินสำรวจเรียบร้อย

"โอเค~" วินเซนตอบอย่างอารมณ์ดีแล้วเปิดประตูลงจากรถ มือหนาล้วงถุงเสื้อโค้ชสูงกว่าเข่าเล็กน้อยพร้อมกับผิวปากไปด้วย หากสงสัยว่าซุปเปอร์สตาร์อย่างเขามาทำอะไรที่องค์กรแห่งนี้คงจะได้รู้คำตอบในอีกไม่นาน

ติ้ง~

"เตรียมตัวให้พร้อมบอสกำลังจะเข้าไป" เดนนิสพูดขึ้นผ่านเครื่องดักฟังในตอนที่ลิฟต์เคลื่อนตัวลงมาถึงชั้นใต้ดินและประตูกำลังเปิดออก

"ทีมมาครบกันรึยัง"

"ครบแล้วครับ"

"แปลก ปกติต้องให้รอ"

"เข้าห้องประชุมเถอะครับ" สิ้นเสียงพูดคุยเดนนิสก็เดินออกมาเปิดประตูห้องให้ วินเซนจึงก้าวเข้าไปข้างในแล้วดึงฮู้ดสีดำลง มือหนากำลังปลดกระดุมคลายออก เขาใส่เสื้อตัวใหญ่เพื่อปกคลุมร่างกายของตนเองเอาไว้แล้วหย่อนตัวนั่งลงบนหัวโต๊ะแนวยาวแล้วกวาดสายตามองทุกคนในทีม…

หลังจากนั้นก็เริ่มการประชุมกันกับการสร้างและผลิตยาตัวใหม่ขึ้น อีกทั้งการโคลนนิ่งผู้หญิงเพื่อขายบริการ…

23:00 AM.

แกร๊ก…

เสียงประตูห้องเปิดเข้ามาข้างใน วันใสที่กำลังแสร้งหลับตานอนบนเตียงขนาดใหญ่จิกเล็บเข้าที่ผ้าห่มแน่น เธอไม่อยากให้วินเซนรู้ว่าตนเองแสร้งหลับหากชายหนุ่มรู้คงจะหาเรื่องรังแกร่างกายเธออีก

"ข่าวถูกลบแล้วใช่ไหม"

(ครับคุณวิน)

"โอเค แค่นี้ก่อน ตรวจบริเวณบ้านให้กูดีๆด้วย"

(ครับ)

ตู้ด… วินเซนกดตัดสายจากเดนนิสแล้ววางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ เขาปรายตามองคนตัวบางที่นอนหันหลังให้โชคดีหน่อยที่วันใสกลับมาก่อนเวลาไม่งั้นเขาคงโมโหเธอก่อน

เห็นแบบนั้นมือหนาจึงเลื่อนปลดกระดุมถอดเสื้อผ้าตนเองออกแล้วเดินไปหย่อนตัวนั่งลงบนเตียง วินเซนก้มหน้าลงซุกไซร้เข้าที่ซอกคอหอมกรุ่นก่อนนอนทุกวันเขาต้องทำกิจกรรมบนเตียงเพื่อปลดปล่อยในแต่ละวันก็จะเปลี่ยนผู้หญิงไม่ซํ้า

จนกระทั่งตอนนี้มีวันใสแล้ว ผู้หญิงพวกนั้นก็ไม่จำเป็นอีกต่อไป…

"ฉันรู้นะว่าเธอยังไม่หลับ ตื่นขึ้นมาทำหน้าที่ของเธอได้แล้ว" เสียงแหบพร่าพูดกรอกหูในตอนที่ใบหน้ายังคงวกวนอยู่ตรงนั้น มือหนาไม่อยู่นิ่งกระชากร่างบางขึ้นมาแล้วถกเสื้อออกจากช่วงบน

"อ๊ะ!?" ความรุนแรงเร่งเร้าของคนตรงหน้าทำเอาวันใสเผลอร้องครางออกมาด้วยความเจ็บ เปลือกตาคู่สวยเปิดขึ้น ร่างกายกำลังถูกดึงกางเกงออกจากเรียวขา

"คิดว่าแกล้งหลับแล้วจะรอดรึไง?" วินเซนผละใบหน้าออกจากคอเนียนหลังฝากรอยเอาไว้อย่างอ้อยอิ่งแล้วสบตากับดวงตากลมโต วันใสยังเจ็บตรงนั้นอยู่เธอไม่พร้อมจะทำเรื่องอย่างว่า

"วิยังเจ็บอยู่"

"มันเรื่องของเธอ"

"พี่วิน…อื้อ!" มือใหญ่ดึงผมให้เธอเชิดหน้าขึ้นแล้วใช้ปากงับเข้าที่ปากอวบอิ่มตะโบมดูดอย่างมูมมาม วันใสที่ถูกรุกเร้าร่างกายยื่นมือไปเกาะที่บ่าแกร่งเอาไว้พยายามกอบโกยลมหายใจเข้าปอด ผ่านไปสักพักวินเซนก็ผละจูบออก "พี่วิน…วะ…วิขอร้อง"

วินเซนกระตุกยิ้มมุมปากยิ่งเห็นวันใสดูหมดทางสู้มากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งพอใจก่อนที่ใบหน้าหล่อจะยื่นเข้าไปเป่าลมร้อนเข้าที่หลังใบหู "ขอร้องใต้ร่างฉันก็แล้วกันนะวันใส ขอร้องหวานๆเลยฉันชอบ…"

.

.

.

อยากเอาต้องได้เอาพี่วินได้กล่าวไว้555555555555555555555

Next ep..

"เสียใจ…ฉันชอบสด"