EP06 รกหูรกตา SM

EP06

.

.

.

ปัจจุบัน

เหตุการณ์คืนนั้นทำให้วันใสตัดสินใจดรอปเรียนไว้หนึ่งปีแล้วพาน้องสาวกลับเชียงใหม่ เพื่อเริ่มต้นอีกครั้ง เธอต้องการลืมเรื่องแฟนเก่าอย่างติณและไปจากผู้ชายสารเลวอย่างวินเซน

ชีวิตหลังจากที่มีเขาเข้ามามันยํ่าแย่ลงเรื่อยๆวันใสไม่แม้แต่ต้องคอยระวังตัวอย่างเดียว เธอยังถูกวินเซนข่มเหง รังแกครั้งแล้วครั้งเล่าถูกบังคับกดขี่ เธอทำอะไรไม่ได้ความทรมานทำให้วันใสต้องเลือกทางเดินแบบนี้

ชีวิตที่กำลังจะดีขึ้นของเธอกลับพังทลายลงเมื่อวินเซนกลับมาอีกครั้ง…

"ทำไม…พี่คลั่งแล้วจะทำอะไรวิ"

"อยากรู้ล่ะสิ…"

หมับ!

พรึบ!

"กรี๊ดดดดดด!" วันใสกรีดร้องออกมาด้วยสีหน้าตกใจเมื่อโซ่ที่กำลังขึงเธอเอาไว้ถูกคลายอย่างรวดเร็วทำเอาร่างบอบบางทรุดลงกับพื้นห้องด้วยท่าทีนอนราบ ข้อมือยังมีโซ่ติดเอาไว้อยู่

วินเซนกระตุกยิ้มมุมปากด้วยอาการพึงพอใจ มือหนาคว้าเข้าที่คอเสื้อตัวบางแล้วลากร่างเล็กไถตามพื้นห้องก่อนจะตวัดขึ้นเตียงด้วยการกระทำรุนแรง ทำเอาร่างของวันใสบอบชํ้า เธอนอนขดตัวบนเตียงพร้อมกับหายใจกอบโกยลมหายใจเข้าปอด

"แค่นี้ยังไม่หมดหรอกนะ พึ่งเริ่มต้นเอง คืนนี้ของเรายังอีกยาวนานเลยวันใส" เสียงเยือกเย็นพูดขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มทำเอาขนอ่อนตามร่างกายลุกชัน วันใสมองคนตรงหน้าด้วยแววตาสั่นระริก

มือหนากำลังคลายเนกไทออกพร้อมสะบัดคอไปมา หลายครั้งที่วันใสเคยโดนทารุณบนเตียง เธอรู้ดีว่าวินเซนสามารถทำทุกอย่างได้ตอนอยู่บนเตียงด้วยกันถ้าเขาต้องการซึ่งเธอไม่อยากรับรู้รสชาติแบบนั้นอีกแล้ว

"อย่าเข้ามานะ…อะ…ออกไป"

"ไล่ผัวตัวเองไม่น่ารักแล้วนะ"

"วิบอกแล้วไงว่าวิไม่ใช่เมียพี่ เข้าใจตรงกันสักทีได้ไหม"

"เธอต่างหาก พูดไม่รู้เรื่องเอาซะเลย" วินเซนส่ายหัวไม่อยากรับฟังที่วันใสพูด เขากำลังปลดกระดุมเสื้อแล้วกระชากมันลงพื้น ก่อนจะคลานขึ้นร่างที่กำลังตะเกียกตะกายหนีอย่างเชื่องช้าด้วยสายตาที่พร้อมขยํ้าเหยื่อตรงหน้า

"อึก…"

"ก็บอกไปแล้วไงว่าเป็นผัว จะให้ยํ้าอีกกี่รอบ หื้ม?"

"อื้อ!" เธอหลับตาแน่นไล่หยาดนํ้าตาที่คลอเบ้าให้ไหลออกเมื่อวินเซนจับเรียวขาคู่สวยยกขึ้นพร้อมกับดึงกางเกงรูดออกด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ถอดท่อนล่างเสร็จก็เลื่อนมาจัดการกับท่อนบน วันใสพยายามดิ้นต่อต้านจนหมดเรี่ยวแรง

"ทำใจเถอะวันใส เธอหนีฉันไม่พ้นหรอก…หึ"

"…" เธอพูดอะไรไม่ออก ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่น รู้ตัวอีกทีความเปียกชื้นก็สัมผัสเข้าที่จุดกลางกายวินเซนกำลังจ่อหัวหยักถูไถตรงนั้น แล้วดึงร่างเธอนอนราบกับเตียง

"เอาละน้า…อ๊า~"

สวบ!

ปึก! ปึก!

"อ๊า…กรี๊ดดดดด!" เสียงหวานกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อความใหญ่สอดแทรกเข้ามาระหว่างสองกลีบแห้งเหือด วินเซนกดข้อมือเล็กแนบขึ้นบนหัวเตียงแล้วอัดกระแทกเอวสอบขย่มคนใต้ร่างอย่างบ้าคลั่งที่มาพร้อมกับเสียงหัวเราะเจือเสียงครวญคราง

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!

ปึกก!! ปึกก!! ปึกก!

วินเซนมอบความป่าเถื่อนเข้าร่างเธออยู่แบบนั้นตลอดทั้งคืน ไม่หมดเพียงเท่านั้นชายหนุ่มยังใช้ร่างของวันใสละเลงความซาดิสม์ด้วยอุปกรณ์ในห้อง แม้เธอจะร้องไห้หรือร้องขอมากเท่าไหร่วินเซนก็ไม่เห็นใจเลยแม้น้อย

เขาเก็บกดที่ไม่ได้แนบชิดกับเรือนร่างเธอมานานและโมโหที่วันใสหนีไปแบบนั้น…

.

.

.

10 : 50 AM.

-วันใส-

ฉันเปิดเปลือกตาขึ้นแล้วกวาดสายตามองบริเวณรอบห้องพลันความรู้สึกปวดร้าวตรงจุดกลางกายก็เข้าเล่นงาน สายตาเหลือบมองสภาพของตนเองที่ยังอยู่บนเตียงที่เดิม รอบข้างคือเสื้อผ้าของตนเองกระจัดกระจายตามพื้นห้อง

เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยชํ้าและแผลเป็นจุดเล็ก ขอบตากระตุกวูบจากการร้องไห้ที่ถูกรังแกมาเนิ่นนาน ฉันจำได้เพียงว่าเมื่อคืนมันเป็นอีกครั้งที่ฉันโดนข่มขืนนายนั้นซาดิสม์และป่าเถื่อนจนฉันแทบไม่อยากจะมองหน้าเขาอีกต่อไป…

ฉันนั่งนึกอยู่ลำพังก็มองหาร่างของเจ้าของห้องพอไม่เห็นใครอยู่จึงตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียงพร้อมลากผ้าขนหนูขึ้นมาพันร่าง แม้ร่างกายจะเจ็บปวดมากเพียงใดคงจะอยู่ที่นี้ต่อไม่ได้แล้ว ทางเดียวคือต้องหนี…

"เผลอแป๊บเดียวจะไปไหนแล้วล่ะ?"

"อ๊ะ!?" พลันเสียงใครบางคนก็สอดแทรกเข้ามาทำให้ฉันตกใจไม่น้อย แล้วมองไปยังเจ้าของร่างสูงที่อยู่ในสภาพพันผ้าขนหนูรอบเอวสอบไว้อย่างหมิ่นเหม่

"ฉันบอกแล้วเหรอว่าให้ลุกจากเตียง" เขาถามแล้วเดินมาอยู่ตรงหน้า

"วิจะกลับ"

"ฉันยังไม่สั่ง"

"พี่วิน…" ฉันเอ่ยเรียกชื่อเขาอย่างแผ่วเบาแล้วช้อนตามองเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาอย่างคนหมดทางสู้

"ทำไม อยากได้แบบเมื่อคืนอีก?" เขาหรี่ตาถามอย่างคนกวนประสาท ทำให้ฉันต้องกำหมัดแน่นแล้วก้าวถอยหลังกลับไปที่เตียง ตามมาด้วยร่างของคนตัวโตที่เดินตามมา ก่อนจะปลดโซ่ออกแล้วเปลี่ยนเป็นล่ามไว้ที่ข้อเท้าแทน ฉันจึงเบือนหน้าหนีแล้วยกมือปาดคราบนํ้าตาออก

"ต่อไปนี้ เธอต้องมาอยู่กับฉัน" เขาพูดแล้วถอยออกไปเอนหลังพิงกับขอบโต๊ะ ในมือกำลังเลื่อนโทรศัพท์มือถือดูไปด้วย

"ทำไมวิต้องทำตามที่พี่บอก"

"เพราะเธอเป็นเมียฉันไง"

"วิ…ไม่อยู่" ฉันหันกลับไปแล้วมองหน้าเขาด้วยแววตาสั่นระริก บังคับให้อยู่กับเขางั้นหรอ มันเหมือนตกนรกดีๆนี้เอง

"พูดอีกทีสิ" เขาตอบกลับแล้วยกหน้าจอมือถือที่ขึ้นรายชื่อของวันใหม่ขึ้นมา พี่วินกำลังใช้โทรศัพท์ฉันต่อสายหาวันใหม่

"พี่จะทำอะไร…"

"ให้น้องเห็นพี่สาวเล่นหนังสดหน่อยเป็นไง?" สิ้นคำพูดเขาก็กดเปิดกล้องแล้วเดินเข้ามาหา ฉันคิดอะไรไม่ออกแล้ว รู้แค่ว่าตอนนี้ไม่อยากให้วันใหม่ต้องมารับรู้เรื่องที่ฉันกำลังเผชิญอยู่ ฉันไม่อยากให้วันใหม่ต้องหวาดกลัวและเป็นห่วง

"วิยอมแล้ว…ตัดสายสักที" ฉันยอมตอบกลับเสียงแผ่วเบาแล้วก้มหน้าหลบสายตา มือจิกเข้าที่ผ้าห่มผืนใหญ่ นายนั้นจึงยอมตัดสายแล้วเดินมาหย่อนตัวนั่งลงข้างกายฉัน นิ้วแกร่งจับเข้าที่คางมน

"ห้ามคืนคำนะ รู้ใช่ไหมว่าฉันไม่ชอบคนโกหก" เขาถามออกมาสายตาหลุบมองที่กลีบปาก

"…" ฉันได้แต่เงียบพูดอะไรไม่ออก

"อีกอย่าง…ฆ่าคนไม่ใช่เรื่องยากเลย ขัดใจฉันเมื่อไหร่เธอจะไม่โอกาสเห็นหน้าน้องสาวเธออีก" เขาหยุดคำพูดไว้แค่นั้นก็จูบปากฉันแล้วผละออกเลื่อนมาที่ใบหูแทน "เพราะงั้น…ฉันสั่งอะไรก็ทำ แล้วก็ช่วยลบรูปแฟนพิการเธอออกจากเครื่องด้วยก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน"

คำพูดนั้นทำให้ขนอ่อนทั่วร่างลุกชัน ก่อนที่มือหนาจะยกรูปคู่ของฉันกับพี่ติณในมือถือขึ้นต่อหน้าแสดงว่าเขาค้นโทรศัพท์ฉันทุกอย่างแล้วและกำลังไม่พอใจที่รูปของพี่ติณยังอยู่ในเครื่องอยู่

"พี่วิน…วะ…วิจะลบทุกอย่าง…วิเจ็บ…" ฉันเม้มปากแน่นเมื่อของแหลมคมจี้เข้าที่แขนเบาๆจนเลือดไหลกระซิบออก…

"ให้เร็วเลย…รกหูรกตาไปหมด" เขากระซิบบอกด้วยลมหายใจเหือดหาดอย่างคนกำลังกลั้นอารมณ์เอาไว้

ทำเอานํ้าตามันไหลออกอีกครั้งด้วยอาการหวาดกลัว…

.

.

.

Next ep...

"ฉันปล่อยเธอเป็นอิสระมาหนึ่งปีแล้ว ต่อไปนี้ชีวิตเธอเป็นของฉัน"