EP05 ห้ามไปรักคนอื่น NC

EP05

.

.

.

"พี่พูดเรื่องบ้าอะไร…"

"บอกมาสิ" วินเซนไม่ยอมให้เธอได้ปล่อยผ่านการตอบคำถามของเขา ชายหนุ่มต้องการได้ยินคำนั้นจากปากเธอกับความรู้สึกที่ไม่เข้าใจตนเอง พอรู้ว่าวันใสเคยจูบกับแฟนเก่าที่เป็นเรื่องปกติของคนเป็นแฟนกันแต่เขากลับไม่ชอบขึ้นมา และต้องการให้เธอลืมติณเสีย

วันใสมองคนบนร่างใบหน้าเบ้ ตรงนั้นถูกเอวสอบกดลงจนร่างกายกระเพื่อม เธอไม่เข้าใจว่าสิ่งที่กำลังเจอคือเรื่องอะไร ทำไมวินเซนพูดเหมือนเขากำลังอยากมาแทนที่ติณและให้เธอลืมคนเก่า ทั้งที่เขารักจีเซล

"พูดออกมา"

"พี่มันบ้าไปแล้ว" วันใสพึมพำออกมาเสียงแผ่วพลันความเย็นก็สัมผัสเข้าที่ผิวปากอีกครั้ง วินเซนใช้มีดลูบไล้กลีบปากแดงระเรื่อวนลูบไปมาให้เธอตอบ วันใสรู้ดีว่าเขากล้าเฉือนปากเธอจริงๆเพราะแผลที่ขาก็รับรู้ได้แล้วว่า มีดไม่ได้มีไว้ขู่ มันมีไว้เชือด…

"ฉันบอกให้พูดออกมา!" เขาตวาดเสียงดังลั่น วันใสไร้หนทางสู้เธอตัดสินใจพูดมันออกไปเพื่อเอาตัวรอด คนตรงหน้ากำลังเสียสตินั้นคือสิ่งที่เธอคิด

"…วิจะมีแค่พี่ พูดแล้ว วิพูดแล้วพี่พอใจรึยัง" วันใสตอบกลับเสียงสั่น คำตอบของเธอทำเอาวินเซนพึงพอใจไม่น้อย ชายหนุ่มละปลายมีดออกจากกลีบปากบาง แล้วปักมันลงบนเตียง

"คำพูดนี้เธอควรจำมันเอาไว้ให้ดี" รอยยิ้มร้ายกาจผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อ ปากหยักก้มลงกดจูบที่กลีบปากอวบอิ่มในตอนที่เอวสอบกำลังเริ่มขยับแทรกกายใหญ่เข้าระหว่างจุดบอบบาง

ลิ้นคาวเลือดกวาดเลียทั่วโพรงปากหอมหวานวินเซนกดจูบหนักหน่วง วันใสที่ถูกขืนใจอ้าปากรับอย่างเลี่ยงไม่ได้ กลิ่นคาวลอยคลุ้งไปทั่วโพรงปาก ช่วงล่างถูกกระแทกอย่างป่าเถื่่อน

จากแห้งเหือดตอนนี้ก็เริ่มไหลลื่นจากเลือดที่คอยชโลมและท่อนเอ็นหนาที่ผลิตนํ้ากามออกมาจากความเสียวซ่านที่ถูกตอดรัดแน่น ปากดูดเอวกระแทกพาร่างบางใต้อาณัติขับเคลื่อนไปพร้อมกันด้วยจังหวะถี่เร่ง

"อื้อ!…อื้ออ!" วันใสครางอู้อี้ในลำคอความใหญ่โตที่กระแทกกระทั้นลงมาทำเอาร่างกายเธอคับแน่นอึดอัดแทบขาดใจ ความจุกเข้าเล่นงาน คนบนร่างไม่มีท่าทีว่าจะลดละผ่อนแรงลงเลยแม้แต่น้อย

วินเซนยังคงจูบปากอิ่มอย่างคนหื่นกระหายแล้วเลื่อนใบหน้าลงมาตามสองเต้าอวบ พลันความร้อนระอุก็เข้าครอบงำที่ยอดอกที่กำลังชันขึ้นเป็นไต ลิ้นสากตวัดเลียขบเม้มอย่างสนุกสนาน

"อ๊าา…อ๊ะ!…พี่วิน…อื้อ!!"

"ซี๊ด~"

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!

ปึกก! ปึกก! ปึกก!

เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังระงมไปทั่วห้อง วินเซนอัดกระแทกสัมผัสหยาบโลนใส่ร่องนุ่มนิ่มฉํ่าวาวด้วยความบ้าคลั่ง พอมองคนใต้ร่างนอนครวญครางออกมาเลือดในกายชายก็ยิ่งสูบฉีด แก่นกายแผ่ขยายคับแน่นช่องทางคับแคบ

ความยาวที่ผลุบเข้าออกเป็นจังหวะมีคราบเลือดแปดเปื้อน หน้าขากระทบกันรุนแรงรอยแผลบนเรียวขาเนียนมีเลือดไหลซึมออกเป็นระยะ มือหนาไม่อยู่นิ่งกดแผลเอาไว้จนของเหลวสีแดงติดเต็มมือ

"อ๊าา…อ๊ะ! อื้อ! อื้อ!" ใบหน้าหวานส่ายพัลวัน เธอแอ่นอกดิ้นพล่านจากความจุกแน่นที่ได้รับ ดวงตากลมโตเปียกชุ่มด้วยหยาดนํ้าตา ใบหน้าเปียกชุ่ม กลิ่นคาวของเลือดยังคงลอยอบอวล เธอหวาดกลัวและทรมานไม่ต่างกัน

วินเซนบ้าและซาดิสม์จนเธอไม่อยากจะพบเจอกับเขาอีก…

"อื้มส์…อ๊าา!" เสียงแหบพร่าครางออกมาร่างกายถูกตอดรัดมากยิ่งขึ้น ความเสียวซ่านวาบวามอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนทำเอาเขาแทบเสียสติไปมากกว่าเดิมเสียงครางกระเส้าจากคนใต้ร่างตอกยํ้าให้วินเซนเร่งจังหวะเอวอัดกระแทกไม่รู้เหนื่อย "ร้องออกมาดังๆฉันชอบเวลาเธออยู่ใต้ร่างมากเลย"

"วิจุก…พี่วิน…ขะ…ขอร้อง…กรี๊ดดด!" วันใสกรีดร้องออกมาเมื่อคนบนร่างไม่ฟังอะไรเสียงขอร้องของเธอเหมือนยุยงให้เขาบ้าคลั่งมากกว่าเดิม วินเซนรังแกคนตัวเล็กอย่างเอาแต่ใจอยู่แบบนั้นจนผ่านไปหลายนาทีร่างหนาก็พร้อมจะปลดปล่อยใส่ตัวเธอ ทั้งที่วันใสปลดปล่อยไปแล้วหลายต่อหลายครั้ง

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!

ปึกก! ปึกก! ปึกก!…

พรวด!

"อ๊าา…กรี๊ดดดด!"

"อ๊าสส!" แท่งเนื้อใหญ่เกร็งกระตุกปลดปล่อยสายธารอุ่นร้อนเข้าร่างแดงเถือกที่กำลังหายใจเหนื่อยหอบ แล้วยกยิ้มมุมปาก ใบหน้าหล่อซุกจมูกเข้าที่ใบหน้าชื้นเหงื่อก่อนจะเลื่อนตํ่าลงมาที่ลำคอ มือเลื่อนขึ้นปลดกุญแจออกแล้วยกตัวบางขึ้นคร่อมบนตัก

วินเซนใช้มือหนาดันศีรษะทุยแล้วกดจูบไม่รู้เบื่อ วันใสที่ไม่ทันตั้งตัวร่างกายอ่อนปวกเปียก เธอยื่นไปเกาะที่บ่าแกร่งเอาไว้ขนตาแพงอนเปียกชุ่มหลุบมองใบหน้าหล่อ ปล่อยให้วินเซนจูบอย่างคนไร้เรี่ยวแรง

"อื้อ!" เมื่อพอใจเขาก็เป็นฝ่ายผละออก สายตาวาบวามเลื่อนตํ่าลงมาจ้องมองเรือนร่างวันใสอย่างคนลุ่มหลง

"…"

"พี่ได้สิ่งที่ต้องการแล้ว ปล่อยวิไปสักที อย่ายุ่งกับเราอีก ชีวิตพี่ติณคงพอสำหรับความโกรธของพี่..."

"พูดอะไร?" วินเซนหรี่ตาถาม ทำเอาคนที่กำลังกอบโกยลมหายใจเข้าปอดแสดงสีหน้าไม่เข้าใจ

"ถ้าวิยอม พี่จะเลิกยุ่งกับวิไง…" เธอตอบเสียงแผ่ว

"โถ่ว…" วินเซนส่ายหน้าไปมาแล้วแสร้งทำสีหน้าสงสารเธอจับใจ "น่าสงสารจริง"

"…พี่ก็ปล่อยวิสิ แล้วเลิกยุ่งกับวิ"

"ฉันบอกตอนไหนว่าแค่คืนนี้?"

"พี่พูดอะไร…" สีหน้าเธอเริ่มฉายแวววิตกกังวลขึ้นมาในทันใดพลันได้ยินคำพูดของวินเซน

"ฉันรับปากก็จริง แต่รับปากตอนไหนนะว่าแค่คืนนี้" วินเซนทวนความจำให้เธอแล้วยื่นมือไปเชยคางมนขึ้น วันใสที่ได้ยินแบบนั้นหลุบตามองตํ่า นึกดูดแล้วมันก็เป็นอย่างที่วินเซนพูด เธอพลาดอีกครั้งจนได้ เขามันเจ้าเล่ห์กว่าที่เธอคิด

"พี่โกหก…"

"ฉันเปล่า เธอบอกด้วยนะว่าเป็นคนรักษาคำพูด"

"…" วันใสช้อนตามองใบหน้าเย้ยหยันอย่างคนหมดทางสู้ วินเซนที่เห็นแบบนั้นจึงยื่นปลายจมูกเข้าไปเสียดสีกับแก้มใสแล้วพูดออกมา

"แล้วจำที่ฉันบอกได้มั้ย โกหกจะได้อะไร?"

"เหอะ…" วันใสสบถออกมา เธอไม่สามารถทำอะไรได้อีกแล้วตอนนี้ วินเซนกำลังเล่นงานเธออย่างนึก

"แล้วอะไรอีกนะ ที่เธอพูดออกมาอีก" ชายหนุ่มยังคงพูดจากดดันให้วันใสจนตรอก แล้วเลื่อนปลายจมูกมาที่ปากแดงระเรื่อ "ใช่ วิจะมีแค่พี่รึเปล่า?"

"พี่บังคับให้วิพูด…"

"แต่ฉันคิดจริง" วินเซนสวนกลับในทันใด ในเมื่อยอมพูดออกมาแล้วก็ต้องทำให้ได้

และไม่ว่าเธอจะหนีไปไหน เขาก็จะตามไปทุกที่ ทุกแห่งหน ไม่ปล่อยให้ใครมาชอบและไม่ให้เธอชอบใคร

ยกเว้นคนนั้นจะชื่อ วินเซน

.

.

.

ความบ้าของพี่มันยังไม่หมดเท่านี้5555555555555555555555

Next ep...

"ก็บอกไปแล้วไงว่าเป็นผัว จะให้ยํ้าอีกกี่รอบ หื้ม?"