EP04 มีแค่ฉัน NC

EP04

.

.

.

"พี่ฆ่าพี่ติณ พี่มัน…"

"ชู่ว…หยุดพูดถึงคนอื่นได้แล้ว" ใบหน้าหล่อผละออกจากลำคอเนียนที่กำลังขึ้นรอยแดงจากการดูดเม้ม ปลายนิ้วแกร่งแตะลงที่ปากอิ่มแล้วส่ายหัวเชิงห้ามไม่ให้เธอพูดจาอะไรออกมาอีก

"…" วันใสเสียใจแทบพูดอะไรไม่ออกเธอจ้องมองเข้าไปที่แววตาคู่นั้นด้วยความเกลียดชัง รู้ตัวอีกทีผิวแก้มก็สัมผัสกับความเย็นยะเยือกจากวัตถุอะไรบางอย่างที่กำลังขับเคลื่อนบนพวงแก้มหางตาเหลือบมองก็พบว่ามันคือด้ามมีดเล่มเล็กที่ิอยู่ในมือของวินเซน

"ตอนนี้เธอนอนอยู่ใต้ร่างฉัน คนเดียวที่ควรสนใจคือฉัน"

"อึก…" เปลือกตาคู่สวยหลับแน่นร่างกายที่ร้อนวูบวาบไม่กล้าแม้แต่จะดิ้นต่อต้านหากมีดแหลมคมทะลุเข้าใบหน้าคงไม่ใช่เรื่องดีเอาสักเท่าไหร่ เธอเกร็งสั่นสะท้านไปทั่วทุกสัดส่วน

"รู้ความจริงแล้ว หวังว่าเธอคงรักชีวิตตัวเองและน้องนะ"

"…"

"ได้ยินที่ฉันถามรึเปล่า?" วินเซนถามยํ้าเอาคำตอบใบหน้าคมคายก้มซุกระหว่างสองเต้าอวบที่เสียดสีกันพร้อมกับสูดดมความหอมละมุนเข้าเต็มปอด กลิ่นกายสาวที่หอมหวานเกินกว่าใครทำเอาเขายากจะถอยห่างจากเรือนร่างตรงหน้าได้

อาการตอนนี้ราวกับคนต้องมนต์สะกด ให้อยู่ในภวังค์ความน่าหลงใหลของเธอ…

"อย่าลากน้องวิเข้ามายุ่ง ให้พี่ลงที่วิคนเดียว พี่โกรธพี่แค้นเรื่องอะไรก็ให้มันจบวันนี้ ตอนนี้แล้ววิจะไม่บอกใคร" วันใสกลั้นใจพูดออกไป สิ่งเดียวในชีวิตที่เธอรักมากที่สุดคือน้องสาว ชีวิตของวันใหม่ ในเมื่อเสียคนที่ตนเองรักไปอีกคนเธอจะรักษาอีกคนที่ยังมีชีวิตอยู่เท่าชีวิต

"พูดแล้วนะ รักษาคำพูดด้วย"

"วิจำคำพูดทุกอย่างของตัวเองได้ดี"

"ถ้ารู้ว่าโกหกละก็…" ปากร้อนเลื่อนขึ้นตามจากหน้าอกมาหยุดอยู่ที่ลำคอขาวก่อนจะพูดกรอกหูพร้อมกับใช้ด้ามมีดตบเข้าที่แก้มเป็นเชิงข่มขู่ "เดี๋ยวจะตายไม่รู้ตัว"

"…" ปากแดงระเรื่อขบเม้มเข้าหากันแน่นสถานการณ์เสี่ยงชีวิตแบบนี้มันทำให้อัตราการเต้นของหัวใจมันรุนแรงมากขึ้น วันใสไม่อาจรับรู้ได้ว่าคนตรงหน้าจะทำอะไรให้เธอเห็น หรือเขาอาจจะพลั้งมือฆ่าเธอเลยก็ได้หากต้องการทุกอย่างแล้ว

ตอนนี้ที่ทำได้คือต้องยอมตกอยู่ใต้ร่างของวินเซนอย่างไม่มีทางเลือก เพราะมีชีวิตของวันใหม่เป็นเดิมพัน…

"ทำตัวดีๆเข้าไว้ อยู่ใต้ร่างฉันเธอเป็นแค่ทาส อย่าขัดขืนเชียว" เสียงชวนสยองพูดขึ้นชายหนุ่มเลื่อนปลายเเหลมตั้งแต่พวงแก้มเนียนลงมาอย่างเบามือจนถึงหน้าท้องแบนราบแล้วหยุดอยู่ที่จุดอ่อนไหว วินเซนกระตุกยิ้มมุมปากแล้วช้อนตามองคนตัวบางที่กำลังจ้องมองด้วยแววตาสั่นระริก

มือหนาจึงเปลี่ยนจากปลายแหลมเป็นด้ามมีดแทน เขาใช้สายตาเปล่งประกายวาบหวิวมองสำรวจทั่วทุกอณู เรือนร่างตรงหน้าผุดผ่องและซ่อนรูป มองจากภายนอกเธอเหมือนผู้หญิงธรรมดาไร้เสน่ห์ผอมเพรียวไร้สัดส่วน

หากแต่ได้มาสัมผัสกับตนเอง วันใสมีเรือนร่างที่สวยงาม เขาเป็นคนที่ชื่นชมร่างกายของใครได้ยากหากแต่เจอของเธอสิ่งแรกที่ผุดขึ้นในหัวคือ…สวย สวยจนเขาแอบนึกเสียดายหากมีใครได้ครอบครองไปก่อน

"ฉันโชคดีมากเลยรู้มั้ย รู้แบบนี้ไม่ปล่อยไว้ตั้งนานหรอก" ใบหน้าหล่อพึมพำออกมาแล้วฉีกยิ้มกว้างทำเอาคนมองเกิดความรู้สึกไม่ดี เธอกลั้นหายใจเป็นระยะกลัวร่างกายจะเกิดรอยแผลจากมีด เดิมทีตอนที่เคยได้ถ่ายหนังด้วยกันวินเซนเคยสัมผัสแค่จูบอย่างมาก

เขาไม่เคยได้สำรวจเธอทุกสัดส่วนเหมือนอย่างตอนนี้…

"พี่จะ…ทะ…ทำอะไรก็รีบทำ" เธอไม่อยากต้องลุ้นระทึกทุกลมหายใจแบบนี้ วันใสอยากให้คนตรงหน้ารีบทำในสิ่งที่เขาต้องการเสียที ครั้งนี้มันเป็นความผิดพลาดของเธอที่ทำอะไรไม่คิดรนหาที่ตายให้ตนเองด้วยการเข้ามาในพื้นที่ของเขา

"ใจเย็นสิ ไม่ต้องห่วงเธอได้เป็นของฉันแน่นอน"

"…" วันใสไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เธอเผลอกัดปากตัวเองแน่นเมื่อด้ามมีดถูไถตรงร่องสวาทชมพูระเรื่อ วินเซนขยับร่างกายลงมาจากร่างบางแล้วนั่งอยู่ตรงหน้าขาเธอ มือหนาจับเรียวขาพาดผ่านเอวสอบแล้วหยอกเย้ากับร่องแคบตรงหน้าต่อ

"ไม่เคยกับใครเลยเหรอ?"

"…พี่จะถามทำไม" วันใสตอบไม่เต็มใจนัก

"อยากรู้ไง อยากใส่ใจว่าที่เมีย" วินเซนพูดจายียวนกลับ เขาหลุบตามองจุดอ่อนไหวตรงหน้าทำเอาวันใสที่เกิดความรู้สึกอับอายต้องซบหน้าเข้ากับปลอกหมอนใบโต

"วิไม่ใช่เมียพี่"

"งั้นตอบมาสิ ว่าเคยทำอะไรกับแฟนพิการของเธอบ้าง" วินเซนรู้ดีว่าวันใสไม่เคยทำอะไรกับแฟนเก่า เขาเพียงถามเพราะแค่อยากรู้ว่าลึกซึ้งกันมากขนาดไหน แล้วแฟนพิการที่วินเซนหมายถึงคือติณ ติณพิการขาจากการเกิดอุบัติเหตุ "เคยจูบกับมันไหม?"

"เคย…อ๊ะ!?…พะ…พี่วิน"

"เคยเหรอ" วันใสใบหน้าเบ้ด้วยความเจ็บปวด เธอเหลือบมองต้นขาของตนเองที่มีเลือดไหลออกมาเป็นทางยาว จากการถูกปลายมีดจิ้มเข้าด้วยฝีมือของคนบนร่าง

เธอจึงมองใบหน้าเจ้าของการกระทำอย่างไม่เข้าใจ ตอนนี้สีหน้าแววตาของชายหนุ่มเปลี่ยนไป วินเซนใช้ปลายนิ้วจิ้มเข้าที่คราบเลือดแล้วแตะลงบนปลายลิ้นของตนเอง เปลือกตาหลับลงแล้วเปิดขึ้นในวินาทีถัดมาพร้อมกับลมหายใจฟึดฟัด ทำเอาวันใสไม่เข้าใจเขาเป็นคนห้ามเธอพูดถึงคนอื่นแต่กลับถามเรื่ิองแฟนเก่าขึ้นมาแล้วก็ไม่พอใจเสียเอง

"อื้อ…วะ…วิเจ็บ" วันใสส่ายหน้าพัลวันเมื่อแก่นกายใหญ่กำลังถูไถที่ปากทาง ก่อนที่เอวสอบจะกัดฟันกระแทกผ่านเยื่อบางเข้าไปโดยไร้เครื่องป้องกันใดๆ "กรี๊ดดดดดดด!"

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!

"อ๊า!" วินเซนครางออกมาพร้อมกัดปากตัวเองแก่นกายใหญ่ถูกตอดรัดแน่น เอวสอบกระแทกแล้วหยุดก่อนจะผละออกมาก็พบคราบเลือดบริสุทธิ์ติดอยู่ตามลำท่อน วันใสนํ้าตาเล็ดเธอจิกมือเข้าหากันร่างกายราวกับถูกท่อนเหล็กแข็งเสียบเข้าร่าง ปากอวบอิ่มสั่นเทาเธอเจ็บปวดแทบขาดใจ ยิ่งร่างกายไร้การเล้าโลมยามถูกสอดใส่ยิ่งทรมาน

"พะ…พี่วิน…วิเจ็บ…อึก"

"เจ็บเหรอ?" วินเซนช้อนตาถามก่อนจะขยับลำแท่นดันเข้าไปจนสุดโคลนอีกครั้ง ใบหน้าหล่อที่กำลังหายใจเหือดหาดก้มลงใช้ลิ้นติดเลือดกวาดเลียกลีบปากอิ่มพร้อมกับพูดออกมา "งั้นบอกมาสิจะมีแค่ฉัน จำจูบของฉันแค่คนเดียว…"

.

.

.

พี่วินนน แกจะยัดเยียดตัวเองแบบนั้นไม่ได้นะ 555555555555555555555555555

Next ep...

"วิจุก…พี่วิน…ขะ…ขอร้อง…กรี๊ดดด!"