CEO ลุ้นรัก เลขาร้าย

ดวงตากลมโตสวยจ้องมองชายร่างใหญ่ มาดดีมีภูมิฐานราวกับผู้ดี หรือมหาเศรษฐี แต่เขานั่นกลับมีตำแหน่งเพียงแค่เลขาหน้าห้อง และกำลังจะเป็นเล่นบทเลขาหน้าห้องให้เธอ ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ยอมไม่ได้เด็ดขาด

มนตรา อธิบดีรักษ์ นักธุรกิจที่ติดบอร์ดทั้งเก่ง ฉลาดและที่สำคัญเธอเป็นผู้หญิง ทำให้นักธุรกิจผู้ชายส่วนใหญ่ไม่ชอบหน้า ทำไมเหรอ ก็เพราะพวกเขาเหมือนโดนหยามน้ำหน้าที่ถูกเด็กผู้หญิงเมื่อวานซืนเก่งกว่า

และยังประสบความสำเร็จด้วยอายุที่น้อย ทว่าเธอนั้นหยิ่ง และพกความมั่นใจจนครอบครัวหวาดหวั่นกับธุรกิจที่อาจดังแล้วดับภายในพริบตา จึงต้องหาตัวขัดเกลานิสัย

เสียงถกเถียงแว่วมาแต่ไกล เสียงนั้นไม่ยอมท่าเดียวสายตาของทั้งสองจ้องกันเหมือนเล่นเกมห้ามกระพริบตา แต่คนเป็นบุตรนั้นต้องยอมแพ้ให้กับมารดาผู้บังเกิดเกล้า

“มนไม่อยากมีเลขาแม่เข้าใจไหมคะ”

มนตราเอ่ยถึงเลขาหน้าตาย รูปร่างสูงมาดเข้มดูดีในชุดทำงานสีเทาที่ไม่ว่าดูอย่างไรเขาไม่เหมือนพนักงานเลยสักนิด กำลังยืนฟังบทสนทนาระหว่างเธอกับภายใต้ดวงตาคู่นั้นเธอมั่นใจได้ เขากำลังไม่พอใจ แน่ละเธอไม่อยากมีเลขา และไม่ต้องการด้วย

หญิงสาวแสดงออกชัดเจนว่าไม่ต้องการเขา และยังทำเหมือนว่าเขาเป็นอะไรที่ไม่ปรารถนาในชีวิต สายตาคมยังจดจ้องมองเรือนร่างของหญิงสาว เรียวปากอิ่มสวย ทว่าจมูกเล็กดูรั้นไม่กระพริบตา อยากจับมาพาดก้นแรงๆ ให้สมกับความดื้อรั้นนั้นเสียจริง เขาคิดในใจ

“คุณไอศูรย์ไม่ดีตรงไหน”

“ไม่ดีตรงที่เขา...” ดันใช่ตามสเปกที่เธอใฝ่ฝัน รูปร่างสูงกำยำ หน้าตาหล่อเหลาราวกับเทพบุตร ทั้งยัง

จะว่าเธอแปลกก็ได้ที่ดันต้องใจกับสเปกหนุ่มมาดเข้ม หน้าดุ แบบนี้เห็นคราใดใจจะละลายให้ได้ แบบนี้เธอต้องปฏิเสธโดยด่วน เพราะขืนรับเข้าทำงานด้วยคงได้บอกเลิกกับธีระ แฟนหนุ่มอาชีพนายแบบแน่ “ตรงที่เขาดูฉลาดเกินไป”

มนตราพยายามอย่างมากที่จะไม่หันไปมองหน้าอีกฝ่ายให้ใจสั่น เธออยากให้เขาย้ายหน้าหล่อๆ ร่างล่ำๆ ออกไปจากห้องนี้เสียที ร่างบางหลบกลืนน้ำลายลงคอเมื่อสบตาเข้ากับแผงอก ที่กำลังซุกซ่อนอำพรางกายอยู่ใต้เสื้อเชิ้ตปลดกระดม ดวงตากลมโตมองตามรอยแยกของเธอ ยิ่งได้เห็นขนเส้นอ่อนลางๆ หัวใจก็สั่นไหวรุนแรง

ตึกตัก!

ใจจะละลายแล้ว ไม่ได้! เธอมีแฟนท่องไว้ แฟนหนอ น้ำลายส่อหนอ...

“แล้วลูกไม่ชอบคนฉลาดหรอกหรือ แม่ว่าดีเสียอีกคนฉลาดอยู่ด้วยกันสองคนจะได้ช่วยงานกันสะดวกมากยิ่งขึ้น อีกอย่างลูกจะได้มีคนคอยดูแลความปลอดภัย เราเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวต้องมีใครคอยดูแลบ้างนะ” ใบบัวส่งยิ้มให้บุตรสาวเมื่อเข้าทางเธอ ไม่ยอมเสียหรอกที่จะให้ลูกสาวหล่อนปฏิเสธได้ ทั้งร่ายยาวถึงความปลอดภัยที่สามารถโยงเข้าหาด้วยกันได้

“แต่มนทำงานเองได้ แบบทำงานคนเดียวเหมือนที่พ่อสอน”

เธอยังเถียงกลับไม่เลิก และพยายามยกคำพูดของบิดาที่เสียไปแล้วมาอ้างหาน้ำหนักให้ตัวเอง “เราต้องคนเดียวที่จะเป็นแบบอย่างที่ดีเพื่อนำผู้อื่น”

“นั่นพ่อไม่ได้หมายความให้ลูกทำงานคนเดียวหรอกนะ แม้ว่าลูกในตอนนี้จะประสบความสำเร็จแล้วก็ตาม แต่การที่จะอยู่ยั่งยืนยาวนานลูกต้องไม่ลืมว่าเราเป็นผู้หญิงไม่มีใครชอบที่ถูกผู้หญิงทำเก่งเกินหน้า” หล่อนอยากแดดิ้นกับความหมายที่มนตราเข้าใจเหลือเกิน

“ไม่รู้ละค่ะ มนไม่รับก็คือไม่รับ”

พลันสายตาก็เลียบไปเห็น ไอศูรย์กำลังขยับกายเปลี่ยนท่ายืนเป็นนั่งลง คล้ายภาพสโลโมชั่น เลือดในกายกำลังเดือดทะลุองศาเดือด

ออร่าความหล่อเหลากระทบเข้าตาจนแสบ ยามที่เขากำลังทิ้งบั้นท้ายลงนั่งบนโซฟายาว สองแขนที่ดูแล้วคงแข็งแรงกางออกวางฝ่ามือลงบนเข่าใหญ่

เสื้อที่แยกอยู่ทำให้เห็นไรขนสีดำอ่อน ขึ้นเรียงราย เพียงเท่านั้นก็กระตุ้นความอยากลูบไล้เรือนร่างชายหนุ่มจากหญิงสาวที่กำลังมองตาเป็นมันด้วยหัวใจเต้นระรัว

โอย หยุดนะอย่าขยับ ให้ตายเลือดกำเดาจะไหลแล้ว