แผนการ 2

3 มกราคม

ด้านของลินดาหลังจากที่เธอได้หยุดพักผ่อนไปหลายวันก็ได้กลับมาทำงานดังเดิมทว่าครั้งนี้ลินดาเธอระมัดระวังตัวมากขึ้นเพราะไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบครั้งก่อน เธอแอบพกสเปรย์พริกไทยที่ซื้อมาในร้านขายของออนไลน์วันก่อน ติดตัวไว้ตลอดทุกครั้งที่ออกไปข้างนอกหรือแม้แต่ตอนที่เธอทำงาน

“เป็นอะไรของแก ยัยลิน ฉันเห็นแกเดี๋ยวเหม่อเดี๋ยวก็ลุกลี้ลุกลนแปลกๆ” เอ็มม่าถามหาอาการของลินดาทันทีเมื่อเธอได้อาศัยจังหวะที่ลูกค้าในร้านเริ่มน้อยลง

“ปะ เปล่าสักหน่อย ฉันแค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย” ลินดาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะรีบตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ปกติที่สุด

“อย่าคิดนานนะ เดี๋ยวพี่เซญ่ามาเห็นแล้วจะโดนดุเอา” เอ็มม่าพยายามเตือนเพื่อนด้วยความหวังดี

“นี่แก ว่าแต่…” ลินดาพยายามเบี่ยงเบนความสนใจไปถามเรื่องอื่นแทนแต่ยังไม่ทันที่จะเธอจะเอ่ยปากพูดถามขึ้น

“อ้าวลิน มาทำงานแล้วหรอ กินข้าวหรือยัง” ไม่ทันที่ลินดาจะเริ่มถามเรื่องราวของคาลวินในระหว่างที่เธอไม่ได้มาทำงานกับเอ็มม่า เซญ่าก็เข้ามาขัดจังหวะเสียก่อนทำให้การสนทนาระหว่างเธอและเอ็มม่าจบลงไปโดยปริยาย

“ยังเลยค่ะ พี่เซญ่า ลินพึ่งมาถึงได้ไม่นานเองค่ะ”

“รีบไปกินก่อนเลย เดี๋ยวลูกค้าเยอะแล้วจะไม่มีเวลา ป้านิ่มพึ่งผัดข้าวไว้ให้พนักงานหลังครัว พี่ก็พึ่งกินมาเหมือนกัน” ลินดารีบตอบตกลงก่อนจะหันหน้าไปมองเอ็มม่าอย่างรู้กัน เอ็มม่าพยักหน้าให้เธอก่อนจะเดินไปยืนจุดประจำของตัวเองรอต้อนรับลูกค้าคนต่อไปมาเข้าร้าน ลินดาเดินไปกินข้าวหลังครัวตามที่พี่เซญ่าบอก สิ่งที่ทำให้ลินดาทำงานที่นี่ได้นานคงจะเป็นเพราะสังคมรอบข้างในที่ทำงานที่ทุกคนน่ารักและคอยเป็นห่วงกันเสมอแถมก่อนกลับบ้านทางร้านก็แถมข้าวกลับไปให้ทานทุกวันจนลินดาแทบไม่ต้องใช้เงินตัวเองจ่ายเลยนอกจากค่ารถไปกลับเท่านั้น เรียกได้ว่าเป็นกำไรสำหรับพนักงานพาร์ทไทม์อย่างเธอเสียเหลือเกินที่ประหยัดค่าใช้บางส่วนออกไปได้

ตื้ด ตื้ดดด ตื้ดดด↝

-ป๊าที่รัก-

สายเรียกเข้าปรากฏเป็นชื่อคนที่ลินดารักมากที่สุด ไม่มีอะไรที่ทำให้เธอรีรอที่จะไม่กดรับสายของเขา

ติ๊ด

“ว่ายังไงคะ” ลินดากรอกเสียงร่าเริงเป็นการทักทายบุคคลในสาย

“วันนี้เลิกงานกี่โมงลูก” เสียงทุ้มๆ ถามกลับเรียบๆ

“น่าจะห้าทุ่มค่ะ วันธรรมดาคนไม่ค่อยเยอะ พี่ที่ร้านเลยให้กลับเร็ว”

“โอเค ป๊ากำลังจะไปทำธุระแถวนั้นพอดี เดี๋ยวป๊าไปรับลินกลับมาพร้อมกันเลยแล้วกันนะ ลินจะได้ไม่ต้องเสียค่ารถ”

“ป๊ามาทำอะไรแถวนี้หรอคะ”

“พอดีป๊านัดเพื่อนไว้น่ะ จะเอาของไปให้เขาแต่ว่าเขาน่าจะกลับดึก เอาเป็นว่าเดี๋ยวป๊าไปรับนะ ลินออกมารอป๊าที่หน้าร้านแล้วกัน เดี๋ยวป๊าถึงแล้วจะโทรหานะลูก” วิลเลียมเล่นไปตามน้ำที่เตรียมแผนการมาอย่างดี ทั้งๆ ที่ในใจมันเป็นสิ่งที่ยากลำบากสำหรับผู้เป็นพ่อที่จะต้องให้สิ่งที่เป็นแก้วตาดวงใจและรักมากที่สุดในชีวิตเพื่อแลกกับการใช้หนี้และไม่รู้ว่าเมื่อไรจะได้เจอกับเธออีก

“โอเคค่ะ”

“ป๊ารักลินนะลูก ติ๊ด” วิลเลียมวางสายลงเสียดื้อๆ ลินดาไม่มีท่าทีว่าจะเอะใจอะไรเพราะปกติเขาทั้งสองบอกรักกันเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้ว

23.00 น.

ลินดาคอยมองนาฬิกาตลอดการทำงานไม่อยากให้พ่อของเธอรอนาน ลินดาตื่นเต้นกว่าทุกครั้งเพราะปกติพ่อของเธอจะทำงานจนดึกและไม่มีเวลาที่จะได้เจอกันมากนักแถมเมื่อท่านว่างก็เอาแต่นอนจนเธอไม่อยากที่จะรบกวน

“ยัยลิน แกแปลกตั้งแต่เย็นแล้วนะ แกมีเรื่องอะไรในใจหรือเปล่า” เอ็มม่าเห็นท่าทางลุกลี้ลุกลนของลินดาผิดสังเกตจนต้องถามเธอขึ้นมาอีกครั้ง นานๆ ทีลินดาจะแสดงอาการออกจนเห็นได้ชัดทั้งๆ ที่ปกติแล้วเธอเป็นคนที่เก็บอาการเก่งมากๆ กับทุกเรื่องแม้ภาพลักษณ์ของเธอจะเป็นสาวมั่นก็ตามจนทำให้เอ็มม่าอดที่จะเป็นห่วงเพื่อนไม่ได้

“ไม่มีอะไรหรอกน่า นั่นไงมาพอดี ไปก่อนนะเอ็มม่าเจอกันพรุ่งนี้” ลินดาบอกเพื่อนในขณะที่สายตายังคงมองออกไปนอกร้านก่อนจะรีบวิ่งออกไปทิ้งให้เอ็มม่าอยู่กับความสงสัยต่อ

“รอนานมั้ยลูก” วิลเลียมถามขึ้นอย่างไร้เดียงสาทั้งๆ ที่ตัวเขายืนคอยอยู่ใกล้ๆ กับร้านที่ลินดาทำงานเป็นชั่วโมง เพียงแค่คอยให้เวลาล่วงเลยมาถึงเวลานัดของเขาเท่านั้น

“ไม่เลยค่ะ”

“เหนื่อยไหมลูก” วิลเลียมถามขึ้นในขณะที่รถกำลังแล่นไปเรื่อยๆ ลินดาส่ายหัวแทนคำตอบ วิลเลียมยื่นมือมาลูบหัวลูกสาวเบาๆ เป็นการปลอบขวัญอย่างอ่อนโยนส่วนมืออีกข้างจับพวงมาลัยไว้แน่นอย่างคนชำนาญการ

“หลับลงไปก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวถึงแล้วป๊าเรียก” ลินดาพยักหน้าอีกครั้งก่อนจะงีบหลับลงไปตามคำที่ผู้เป็นพ่อของเธอได้กล่าวไว้อย่างว่าง่าย ลินดารักวิลเลียมมากแม้ว่าเธอจะอยู่กับแม่มากกว่าแต่เธอก็เข้าใจในการทำงานของพ่อมาโดยตลอดว่าการมีธุรกิจเล็กๆ เป็นของตัวเอง พ่อต้องสู้กับมันมากแค่ไหนแต่พ่อของเธอก็คอยหาเวลาเล็กๆ มาเติมเต็มให้กับเธอได้ตลอด

ณ คอนโด Galla

“ลิน ลิน ตื่นได้แล้วลูก ถึงแล้ว เอาของไปส่งเป็นเพื่อนป๊าหน่อย” วิลเลียมตบหน้าลินดาเบาๆ เป็นการปลุกก่อนจะเดินนำไปที่ลิฟต์

“ป๊าเคยมาที่นี่ด้วยหรอ” ลินดาที่ยังคงงัวเงียถามขึ้นเธอรู้สึกคุ้นกับที่นี่แต่เธอก็ไม่ได้ถามอะไรนอกจากจะเดินตามผู้เป็นพ่อไปเรื่อยๆ ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของใครบางคน

กริ๊ง กริ๊ง กริ๊งงงง↝

“เขาไม่อยู่รึเปล่าป๊า เราเอาของไปฝากไว้ข้างล่างก็ได้นะ”

“ไม่ได้!! เอ่อ เราเข้าไปนั่งรอข้างในกันก่อนแล้วกัน” วิลเลียมลืมตัวพูดจาเสียงดังจนทำให้ลินดาตกใจก่อนจะรีบปรับอารมณ์ให้กลับมาปกติที่สุด

แกร่ก

ฟึ่บ

“ป๊า แต่ลินว่า…” วิลเลียมได้จังหวะที่ประตูเปิดออกผลักลินดาเข้าไปในห้องโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัวก่อนจะรีบกดปิดประตูลงด้วยเนื้อตัวที่สั่นเทา

“ป๊าขอโทษนะลินให้อภัยป๊าด้วย” ความเจ็บปวดที่อยู่ภายในก้นบึ้งของหัวใจทำให้วิลเลียมเข่าอ่อนทรุดลงกองอยู่หน้าประตู ก่อนจะพยุงร่างที่ไร้เรี่ยวแรงรีบวิ่งออกมาเพราะกลัวว่าตัวเองจะเปลี่ยนใจกลับไปช่วยเธอแทน

ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง

“ป๊าาา เอาลินออกไป ป๊าาาาา ฮึก”

“...”

“ป๊าาา” ลินดาทุบประตูอยู่นานแต่ก็ไร้เสียงตอบรับจากด้านนอก เนื้อตัวเริ่มสั่นจากอาการงัวเงียก่อนหน้าตอนนี้เธอตื่นขึ้นเต็มตาด้วยความกลัว

“ป๊าา เอาลินออกไป ฮึก ช่วยด้วย!!”

ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง

“ทุบไปก็ไร้ประโยชน์” เสียงทุ้มๆ ที่คุ้นหูทำให้ดวงตาของลินดาเบิกโพลง หันหน้ากลับไปมองทางด้านหลังด้วยเนื้อตัวที่สั่นเทากว่าเดิม ชายร่างสูงโปร่งกับเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนสั้นและกางเกงวอมขายาว กำลังยืนพิงประตูห้องนอน จ้องมองมาที่เธอยิ้มที่มุมปาก เขา!! คนที่เธอเกลียดขี้หน้าตั้งแต่แรกเจอ…คาลวิน!!