เสือร้าย

ลินดาพยายามสลัดแขนนั้นออกแต่คาลวินยิ่งบีบเธอแรงขึ้นก่อนจะกระชากเข้าไปในรถเบนซ์สีดำสนิทจนหญิงสาวไม่ทันตั้งตัวตามด้วยตัวเขาวิ่งขึ้นมาในรถอีกฝั่งพร้อมกับออกตัวทันที

“คาดเข็มขัด” น้ำเสียงเรียบๆ ของชายหนุ่มทำให้ลินดายอมทำตามแต่โดยดี

“พ่อผมพูดอะไรกับคุณ” คาลวินเปิดประเด็นทันทีเมื่อเขาขับรถออกมาได้ไกลพอสมควร

“ท่านอยากให้ฉันแต่งงานกับคุณ แต่ฉันบอกกับเขาไปว่าฉันยังไม่พร้อม” ลินดาบอกปัดทั้งๆ ที่ตัวเธอยังไม่แน่ใจและขอเวลากับปีแอร์เพื่อที่เธอจะหาวิธียกเลิกงานแต่งนี่ เธอหันหน้าไปอีกทางมองทอดออกไปบนถนนอย่างไร้จุดหมาย

“ยังไม่พร้อมอะไร ก็แต่งๆ ไปให้มันจบๆ ยังไงคุณก็เป็นหนี้อยู่แล้วนิ อีกอย่างมีหลานให้ท่านสักคนแล้วก็ค่อยหย่า”

“...”

“อยู่ด้วยกันไปสักปี รีบๆ มีลูกแล้วก็แยกย้ายกันไป ให้ท่านตายใจสักหน่อยแล้วก็ค่อยหาวิธีหย่า” คาลวินยักไหล่เบาๆ อย่างขอไปทีทั้งๆ ที่ในใจก็แอบหวั่นๆ

“ฉันไม่อยากแต่งกับคนที่ฉันไม่ได้…รัก”

“หึ คิดว่าผมอยากจะแต่งงั้นหรอ ถ้าไม่ติดว่าพ่อผมอยากจะจำกัดเส้นชีวิตบ้าๆ นี่ให้ ผมไม่มีวันคิดที่จะแต่งงานหรือจริงจังกับใครอยู่แล้ว สู้ใช้เงินซื้อผู้หญิงไปวันๆ ยังมีความสุขกว่าอีก” คาลวินรีบบอกปัดโวยวายขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินคำตอบของลินดามันทำให้ตัวเขารู้สึกวูบวาบอยู่ภายในอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนบวกกับน้ำเสียงที่นิ่งเรียบราวกับสายน้ำยิ่งทำให้คาลวินรู้สึกหงุดหงิดมากยิ่งขึ้น

“เพราะคุณไม่เคยรักใครจริงต่างหาก…นอกจากตัวเอง”

เอี๊ยดด!!

“ทำไม!! ผู้ชายแบบผมมันทำไม ผมมีเงินจะซื้ออะไรก็ได้…”

“ต่อให้ฉันแต่งงานไป ฉันก็ไม่มีทางรักผู้ชายแบบคุณอยู่ดี!! สู้เรามาหาวิธีที่ทำให้งานแต่งนี่จบไปดีกว่า”

“หึ! ผมก็เสนอวิธีของตัวเองไปแล้ว คุณก็แค่ทำตามมันก็แค่นั้น จะเล่นตัวทำให้ตัวเองมีมูลค่าเพิ่มอะไรนักหนาอีกอย่างคุณก็เป็นหนี้อยู่แล้ว ก็แต่งใช้หนี้ให้มันจบๆ ไปสิ”

“เอาไว้ฉันคิดหาวิธีได้แล้ว ฉันจะไปบอกกับคุณลุงเอง” ลินดาไม่ฟังข้อเสนอของคาลวิน ปลดเข็มขัดเตรียมตัวจะลงจากรถเมื่อได้โอกาสและเป็นจังหวะเดียวกันกับที่คาลวินหันมาเจอกับเธอพอดี

แกร่ก

หมับ!!

“ออกไป!!!” ร่างบางชนเข้ากับพนักพิงอีกครั้งพร้อมกับใช้มือดันตัวชายหนุ่มที่เลื่อนตัวมาบังเธอก่อนจะใช้มือข้างนึงเชยคางเธอขึ้นให้สบตากับเขา

“รู้มั้ยว่าแค่มีเงิน…ก็ซื้อทุกอย่างได้แล้ว”

“ฉันบอกให้ปล่อยไง!!”

“ทำมาเป็นหวงเนื้อหวงตัวทั้งๆ ที่ผมก็คือคนแรกของคุณ…แต่จะว่าไปยังไงเราก็ต้องแต่งงานกันอยู่แล้ว ถ้าอย่างนั้น…” สายตาเจ้าเล่ห์พร้อมกับรอยยิ้มเหยียดขึ้นหรี่ตาสำรวจต่ำลงมาโลมเลียลินดาจนหญิงสาวสะดุ้งเฮือก

“ไม่!! ออกไปฉันจะลงตร…อื้อ” ไม่ทันสิ้นเสียงของลินดาริมฝีปากของเธอก็ถูกกดทับด้วยปากของคาลวินเสียแล้ว ลินดาพยายามทุบตีหันหน้าหนีชายหนุ่มที่บดขยี้จูบที่เธอไม่ต้องการออกไปแต่ก็ทำได้เพียงเท่านั้นเมื่อคาลวินหันตามตัวเธอเช่นกัน มืออีกข้างของคาลวินเริ่มสำรวจไปทั่วตัวจนลงไปอยู่ที่ระหว่างกางเกงสแล็คทำงานสีดำ อาการหน้ามืดของลินดาเริ่มกำเริบขึ้นอีกครั้งบวกกับกลิ่นน้ำหอมจากตัวคาลวินยิ่งเพิ่มเท่าทวีคูณให้เธอมึนหัวมากยิ่งขึ้น

“อย่า!! ยะ หยุด…ฉันเป็นวันนั้นของเดือน” สิ้นเสียงของลินดาทำให้คาลวินชะงักลงทันทีก่อนจะเม้มปากอย่างห้ามใจตัวเองดีดตัวกลับไปนั่งที่เบาะคนขับเหมือนเดิม

“บ้านคุณอยู่ไหน” คาลวินพยายามปรับอารมณ์ถามขึ้นโดยที่ไม่หันหน้ากลับไปมองลินดา ลินดาทำเพียงชูรูปที่อยู่ในโทรศัพท์ให้กับเขาเท่านั้นก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวออกไปอีกครั้งทว่าครั้งนี้ทั้งสองไม่มีบทสนทนาใดเกิดขึ้น คาลวินแอบชำเลืองมองลินดาเล็กๆ ก็พบว่าเธอดมยาดมเป็นระยะมองทอดออกไปนอกรถอย่างไร้จุดหมายจนเขาแอบสงสัยว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ก่อนจะสลัดภาพในหัวนั้นทิ้งไป ลินดาเหม่ออยู่สักพักก่อนจะสะดุ้งรู้ตัวว่าใกล้ถึงบ้านของตัวเองแล้ว เตรียมตัวจะลงรถทันทีเมื่อรถจอดเทียบข้างฟุตบาท

“ขอบคุ…”

หมับ!!

“จำไว้นะ ยิ่งคุณปฏิเสธผมเท่าไร ผมยิ่งจะทำให้คุณต้องการผมมากขึ้นอีก…ลินดา” คาลวินดึงแขนลินดาเลื่อนหน้ามากระซิบข้างหูเบาๆ ก่อนจะปล่อยให้เธอเป็นอิสระ ลินดารู้สึกวูบวาบอยู่ในใจลึกๆ กับคำพูดของคาลวินก่อนที่เธอจะลงจากรถไปโดยที่ไม่หันหน้ากลับไปมองกับเขา ลินดาไม่อยากใส่ใจกับคนอย่างคาลวินมากนักกับสิ่งที่เขาพูดเพราะเธอรู้ว่าคนอย่างเขาเป็นยังไง เธอไม่เชื่อว่าคนอย่างเขาจะสามารถจริงจังหรือหยุดกับใครได้แม้แต่ตัวเธอเองและนี่คงจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดที่เธอจะหาวิธียกเลิกงานแต่งนี่ซะ!!