เสือร้าย 2

ลินดานอนมองเบอร์โทรศัพท์ของปีแอร์ที่กำลังโชว์หราอยู่บนจอ ในความมืดอยู่นานกับปุ่มสีเขียว เธอไม่รู้ว่าตัวเองจะเอายังไงดีที่จะปฏิเสธที่จะไม่แต่งงานกับคาลวิน หากเธอโกหกเขาว่าตัวเองมีแฟนยังไงปีแอร์ก็สามารถตามสืบจนรู้ความจริงได้อยู่ดี

“ฉันจะทำยังไงดี!!!” ลินดาพลิกหน้าเข้าหาหมอนที่กำลังหนุนพร้อมกับปล่อยเสียงออกมาระบายความเครียดกับสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ก่อ ก่อนจะค่อยๆ ใช้ความคิดอีกครั้งเลื่อนฟีดในเฟสบุคหางานในกลุ่มไปเรื่อยๆ ก่อนจะไปสะดุดเข้ากับโพสต์ของใครคนหนึ่งเข้า

‘รับสมัครนางแบบถ่ายธีมน่ารัก พรุ่งนี้ 10 โมงเช้า ใช้เวลาไม่เกิน 3 ชั่วโมง ราคาพูดคุยกันได้ ทักแชทมาได้เลย’

ลินดาตาวาวราวกับเห็นทางออก

‘ใช้เวลาไม่เกิน 3 ชั่วโมง’

ในการทำงานเท่านั้น เธอรีบทักหาเจ้าของโพสต์ทันทีอย่างไม่รีรอ

“สวัสดีค่ะ สนใจงานถ่ายแบบค่ะ ต้องใช้อะไรบ้างหรอคะ”

“สวัสดีลิน สบายดีมั้ย” ข้อความตอบกลับจากชายหนุ่มทำให้ลินดางุนงงและครุ่นคิดในเวลาเดียวกันที่เขารู้จักเธอ

“เอ่อ คุณชื่ออะไรหรอคะ”

“เราชื่อธีม เป็นเพื่อนในมหาลัยของเธอแต่ว่าเรียนกันคนละคณะ เธออาจจะไม่ค่อยเห็นเราบ่อยเท่าไร”

“อ๋อ เธอนั่นเองก็ว่าชื่อเธอมันคุ้นๆ” ลินดาตีเนียนทำเป็นรู้จักชายหนุ่มเพื่อที่จะได้งานนี้อย่างไม่ต้องสงสัย แม้เธอจะเคยได้ยินชื่อของเขามาบ้างแต่เธอกลับนึกอะไรที่เกี่ยวกับตัวเขาไม่ออกเลย

“ว่าแต่ลินสนใจงานนี้ใช่มั้ย งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกันที่สวนสาธารณะใกล้มหาลัยนะ”

“แล้ว…เธอคิดค่าจ้างยังไงหรอ” ลินดาถามไปตรงๆ

“200 ดอลล่าห์ เราอยากได้คนมาเป็นแบบให้เฉยๆ น่ะ เลยมีเงินจ้างไม่เยอะ ลินโอเคกับราคานี้มั้ย”

“โอเคมากเลย เจอกันพรุ่งนี้นะ” ลินดารีบตอบตกลงทันทีเมื่อเห็นราคาของธีมเพราะนั่นให้มากกว่าที่ร้านที่เธอทำงานเสียอีกแถมใช้เวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมง ลินดาเริ่มมีหวังอยู่ลึกๆ ว่างานนี้จะทำให้เธอมีเงินใช้หนี้ให้กับพ่อและจะสามารถยกเลิกข้อตกลงบ้าๆ นั่น ลินดาพลิกซ้ายพลิกขวาตั้งตารอให้ถึงวันรุ่งขึ้นแทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว

วันต่อมา

ลินดามาก่อนเวลาเกือบครึ่งชั่วโมงเพราะเมื่อคืนเธอเอาแต่คิดถึงเรื่องของวันนี้จนหลับแทบไม่ลง ลินดามองซ้ายขวาทันทีเมื่อมาถึง เธอเดินไปตามถนนเรื่อยๆ ก็พบกับชายหนุ่มเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนขายาวขาดๆ ยืนรออยู่ใต้ต้นไม้ใกล้ๆ ริมน้ำ ก่อนจะพยายามมองหน้าชายหนุ่มสลับกับรูปโปรไฟล์บนจอโทรศัพท์

เขาดูดีกว่าในรูปเยอะเลย

เมื่อมั่นใจว่าเขาคือคนในรูปเธอก็ไม่รีรอที่จะเข้าไปทักทายทันที

“มานานรึยัง”

“พึ่งมาเหมือนกัน ลินกินอะไรมารึยัง กินข้าวก่อนก็ได้นะ เราไม่รีบหรอก” ธีมตอบกลับยิ้มๆ ใจดี เขาดูเป็นหนุ่มชิลๆ จนลินดาแอบเกรงใจได้แต่ส่ายหัวเป็นคำตอบก่อนจะหันไปมองรอบๆ ตัวเขา

“แล้วคนอื่นล่ะ”

“ไม่มีหรอก มีแต่เราคนเดียวนี่แหละ”

“อ้าว แล้วเราจะถ่ายกันยังไงล่ะ”

“ลินนี่ตลกดีจริงๆ นะ เดี๋ยวนี้มีแค่โทรศัพท์เครื่องเดียวก็สามารถถ่ายรูปได้แล้ว อีกอย่างนางแบบสวยแบบนี้เราถ่ายแป๊บเดียวก็เสร็จ” ธีมพูดกลั้วหัวเราะแต่มันกลับทำให้ลินเผลออมยิ้มออกมาในคำชม ถึงแม้ว่าเธอจะได้ยินมันบ่อยจากลูกค้าแต่เธอก็ไม่เคยชินกับคำนี้เสียที

“ถ้าลินพร้อมแล้วเราเริ่มกันเลยนะ เราพึ่งเห็นมุมฝั่งแม่น้ำอีกทางมีสะพานด้วย เราไปเริ่มจากจุดนั้นก็แล้วกัน” ลินดาพยักหน้าก่อนจะเดินตามธีมไปเป็นนางแบบจำเป็น ลินดารู้สึกสนุกไปกับการได้ลองทำอาชีพใหม่ที่ไม่เคยได้ลองและธีมเองก็ดูจะใจเย็นกับเธอเช่นกัน ตัวลินดาเองรู้สึกว่าการทำงานกับธีมครั้งแรกทำให้เธอรู้สึกสบายใจและสัมผัสได้ถึงความเป็นมืออาชีพของเขา เวลาผ่านไปสักพักต่างคนต่างก็ช่วยกันหามุมที่คิดว่าทำให้ดูดีได้จนทุกอย่างจบลงในเวลาอันรวดเร็ว

“เดี๋ยวเราไปถ่ายเซตสุดท้ายตรงเขาหัวมุมนะ แต่ภาพตรงนี้มันจะติดกับถนน รถผ่านตลอด ลินก็เล่นกับเสาไปแต่ยังคงความน่ารักสดใสเอาไว้นะ โอเค ดี สวย เรียบร้อยแล้วลิน”

“เสร็จแล้วหรอ ลินยังสนุกอยู่เลย”

“ห้าห้า ถ้าไม่บอกว่านี่เป็นครั้งแรก เราจะเชื่อว่าลินเป็นนางแบบมืออาชีพแล้วนะ ว่าแต่เสร็จงานนี้ลินจะไปทำอะไรต่อหรอ”

“ลินมีงานต่ออ่ะ” ลินดาพูดพลางมองดูโทรศัพท์ในมือก็ทำเธอตาลุกวาวเล็กน้อย

“อ๋อ ที่ทำกับเอ็มม่ารึเปล่า เราเห็นเอ็มม่าโพสต์รูปลงบ่อยๆ” ธีมทำทีคิดอะไรบางอย่างออก

“ใช่ๆ ถ้าว่างๆ ธีมลองไปเที่ยวได้นะ ร้านบรรยากาศชิลๆ”

“แน่นอน ส่วนนี่เป็นค่าจ้างนะลิน ถ้ามีงานถ่ายแบบอีกเราจะเรียกลินนะ”

“ได้สิ ลินรู้สึกว่าลินชอบงานนี้เข้าแล้วแหละ มันดูได้เป็นตัวของตัวเองดีนะ”

“เรามีงานถ่ายแบบบ่อยๆ อยู่แล้ว ไม่ต้องกลัวหรอก เอาไว้เดี๋ยวเราทักไปบอกแน่ๆ”

“ขอบคุณนะธีม เดี๋ยวเราต้องไปแล้ว อย่าลืมส่งรูปมาให้ดูบ้างนะ เจอกันที่ร้าน Liar” ลินดาร้อนรนรีบตัดบทพูดทุกอย่างในคราเดียวพร้อมกับเท้าที่รีบวิ่งออกตัวอย่างรวดเร็วเมื่อเธอสังเกตว่าเวลาบนโทรศัพท์ในตอนนี้เหลือเวลาอีกไม่นานที่จะเริ่มงานที่ร้านแล้ว เธอทิ้งให้ธีมยืนงงไปกับความติงต๊องของเพื่อนสาวที่พึ่งเจอกันได้ไม่นาน

ณ ร้าน Liar

“ลิน มีคนส่งดอกไม้มาให้แกด้วย” เอ็มม่าทักขึ้นเมื่อลินดาเดินเข้ามาในร้าน

“แหมม เดี๋ยวนี้เนื้อหอมนะจ๊ะ ไปโปรยเสน่ห์หนุ่มๆ ที่ไหนมาเขาถึงส่งดอกไม้มาตามจีบขนาดนี้” เซญ่าพูดเสริมยิ่งทำให้ลินดางงกับความหมายของเธอก่อนจะมองตรงไปทางช่อดอกกุหลาบสีแดงสลับขาวช่อใหญ่ เธอหยิบมันขึ้นมาดูพร้อมกับเปิดอ่านจดหมายเล็กๆ กลับยิ่งทำให้เธอขมวดคิ้วแปลกใจกับข้อความสั้นๆ

‘ตั้งใจทำงานนะครับ’

ลินดานึกภาพคนที่ทำแบบนี้ไม่ออกเลยนอกจาก…เขา แต่เธอก็ยังไม่อยากปักใจเชื่ออย่างเต็มร้อยว่าคนอย่างเขาจะทำดีกับเธอแบบนี้ได้ยังไงก่อนที่แว็บหนึ่งในหัวของลินดาพลางนึกถึงลูกค้าที่เธอเคยช่วยเขาหารถกลับบ้านให้เมื่อไม่กี่วันก่อน อาจจะเป็นเขาส่งมาเพื่อขอบคุณก็ได้ ลินดาวางดอกไม้ลงที่เดิมและเลิกสนใจมันเดินถอยหลังออกจากมันแทน

“อ้าว ทำไมแกดูงงๆ แบบนั้น ไม่ชอบหรือยังไง” เอ็มม่าถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นเมื่อเห็นอาการของเพื่อนสนิทที่ไม่ประสีประสาเรื่องความรัก

“ก็ฉันไม่รู้ว่าของใครนี่”

“แต่คนที่เอามาส่งบอกว่าเป็นของแกนะ แกก็ดูชื่อสิว่าใครส่งมา”

“ไม่มี อาจจะเป็นของลูกค้าส่งมาให้ขอบคุณแหละมั้ง” ลินดาเลิกสนใจดอกไม้นั่นจริงๆ ก่อนจะรีบเดินไปเปลี่ยนชุดทิ้งไว้ให้เอ็มม่าสนใจมันต่อไป ตลอดการทำงานลินดาไม่มีเวลาสนใจดอกไม้นั่นอีกเมื่อลูกค้าเริ่มทยอยเข้ามาในร้านจนโต๊ะเต็ม

“ลิน ไปดูแลแขก VIP หน่อย ลูกค้ารอนานแล้ว” เสียงของเซญ่าทำให้ความวุ่นวายวิ่งเสิร์ฟของให้ลูกค้าจนหัวหมุนของลินดาหยุดลงทันที หมุนตัวเดินกลับไปบริการลูกค้า VIP อย่างไม่อาจขัดคำสั่งของเจ้านาย

แกร่ก

ประตูบานใหญ่เปิดออกเผยให้เห็นร่างของชายหนุ่มสูงโปร่งสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวเซอๆ ผมสีน้ำตาล ดวงตาสีน้ำตาลเข้มกำลังจ้องมองมาที่ลินดาอย่างคนอารมณ์ดีทว่าหญิงสาวกลับดวงตาเบิกโพลงเมื่อเห็นแขกคนสำคัญของที่นี่คือ…เขา

“คุณ!!”