หาเหยื่อ

30 ธันวาคม

กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง↝

“รีบมาเอาอาหารไปเสิร์ฟเร็ว” พี่เซญ่ากำลังเรียกสาวเสิร์ฟที่กำลังรีบเดินเข้าไปเอาอาหารที่ลูกค้าสั่ง ลินดากำลังหัวหมุนกับลูกค้าที่ตัวเองดูแล ยิ่งดึกเท่าไรลูกค้ายิ่งเข้ามาในร้านเรื่อยๆ เนื่องจากใกล้วันปีใหม่ลูกค้าชาวต่างชาติจะเข้ามาเยอะเป็นพิเศษเพราะทางร้านจะมีดนตรีสดจากนักร้องชื่อดังมาเพิ่มบรรยากาศ

“Hi ผมขอเบียร์เพิ่มสองขวด” ลูกค้าท่านนึงของลินบอกเธอก่อนจะหันไปร้องเล่นเต้นรำอยู่กับนักร้องเช่นเดิม

“Check please” ในขณะเดียวกันลูกค้าโต๊ะข้างๆ ก็เรียกเก็บเงินจนลินดาหันไปตอบรับเขาแทบไม่ทัน

“น้องครับ อาหารผมยังไม่ได้เลย” ฝรั่งผมทองบอกกับเธอพร้อมกับให้ดูนาฬิกาว่านานเกินไปแล้ว ถาดอาหารในมือของลินเลื่อนต่ำลงให้ลูกค้าดูทันทีว่าอาหารของเขาได้แล้ว

“ได้พอดีเลยค่ะ ขอโทษที่ช้านะคะ” ลินดาเสิร์ฟอาหารในมือให้เขาพร้อมกับก้มหัวให้เป็นการขอโทษ ลูกค้ายิ้มรับอย่างไม่ถือโทษก่อนนะหันไปสนใจอาหารที่ตัวเองพึ่งได้ทันที ลินดารีบเดินไปหยิบเบียร์พร้อมกับบิลในเวลาเดียวกันเพื่อทำให้ลูกค้ารอเธอน้อยที่สุดและลูกค้าที่สั่งเบียร์ก็ประทับใจเธอมากจนต้องหยิบแบงก์ดอลลาร์ยื่นมาใส่มือให้เธออย่างอารมณ์ดี เมื่อดนตรีเริ่มเล่นไปสักพัก ทุกอย่างดูนิ่งสงบขึ้นเพราะทุกคนหันไปสนใจดนตรีสดกันหมด

“เป็นไงบ้างแก ไหวมั้ย” เอ็มม่าถามขึ้นด้วยสภาพเธอที่ไม่ได้ต่างจากกันมาก

“สบาย สนุกดีนะ” ลินดายิ้มให้บางๆ ในความเป็นห่วงของเพื่อน

“ลูกค้าแกมาแล้ว” ทว่าสายตาของเธอจะมองเลยเอ็มม่าไปส่งสัญญาณให้เธอรู้ว่าลูกค้าคนโปรดของเธอกำลังเดินเข้ามาในร้าน จนเอ็มม่าต้องหันมองตามเธอไปด้วย เอ็มม่าไม่รอช้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่เดินเข้าไปต้อนรับเขาอย่างอารมณ์ดีแต่น่าแปลกยิ่งกว่าที่วันนี้คาลวินมาคนเดียว! โดยปกติแล้วคนอย่างเขาถ้าไม่นัดใครไว้หรือมีสาวหิ้วมาข้างกายด้วยแล้วล่ะก็คงไม่ได้เห็นเขามาที่ร้านแน่ๆ

“น่าแปลกนะ วันนี้เขาบอกว่าจะมาดูดนตรีสดเฉยๆ แถมสั่งเบียร์แค่ขวดเดียวอีก” เอ็มม่าบ่นอุบให้ลินดาฟังอย่างไม่อยากเชื่อสายตาก่อนที่เธอจะเดินไปให้บริการกับลูกค้าท่านอื่นจนลืมให้ความสนใจคาลวินไป คาลวินเองก็นั่งจิบเบียร์เบาๆ ด้วยสีหน้าเรียบๆ แต่ทว่ามันกลับดูดีกว่าตอนที่ลินดาเจอเขาเมื่อวานก่อน ใบหน้าที่หล่อเหลากับผมสีน้ำตาลทองที่พึ่งย้อมมาใหม่บวกกับเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวพร้อมกางเกงขายาวสีดำทำให้ลินดาเผลอแอบมองเขานัยย์ๆ โดยไม่ให้ชายหนุ่มรู้ตัวอย่างอดไม่ได้

“น้องๆ เก็บตังค์ครับ” ลูกค้าฝรั่งที่พยายามพูดไทยกับเธอเรียกขึ้น ลินดาพยักหน้าให้เขาก่อนจะหยิบบิลไปยื่นให้กับลูกค้าฝรั่งรุ่นพ่อ เขาหยิบแบงก์ดอลลาร์มาใส่ในกระเป๋าบิลของเธอก่อนที่จะหยิบเพิ่มมาอีกใบยัดใส่มือเธออย่างถือวิสาสะ

“ผมชอบคุณ คุณบริการดี” ลูกค้าฝรั่งรุ่นพ่อยิ้มให้ลินดาอย่างใจดีก่อนจะหยิบหมวกบนโต๊ะมาใส่

“ไว้ผมจะมาใหม่นะครับ” ลูกค้าคนเดิมไม่ลืมที่จะบอกกล่าวกับเธอ ลินดายิ้มร่าที่ลูกค้าชอบในการบริการก่อนจะก้มหัวให้อย่างเขินอาย ไม่ลืมที่จะไปส่งแขกที่หน้าประตูอย่างเช่นเดิมที่เคยทำ ความอ่อนน้อมของลินดาที่ถูกปลูกฝังมาตั้งแต่เด็ก ทำให้ใครต่อใครชอบกับการบริการของเธอทั้งนั้นไม่แปลกอะไรถ้าหากเธอจะได้ทิปมืออยู่บ่อยๆ และนี่เป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่เซญ่าเอ็นดูเธอที่จะให้งานอยู่บ่อยๆ เช่นกัน เพราะลูกค้าประจำมักจะกลับมาใช้บริการที่ร้านส่วนหนึ่งก็มาจากลินดาและลูกค้าก็ติดใจเธอด้วย

“ลิน ลิน มาช่วยฉันทางนี้หน่อย” เอ็มม่าเรียกให้ลินดาไปช่วยเธอเก็บจานหลังจากที่ลูกค้าส่วนหนึ่งเริ่มทยอยออกจากร้านแล้ว ลินดาก้มมองดูนาฬิกาบนข้อมือนี่ก็ใกล้จะได้เวลาเลิกงานของเธอแล้วเช่นกันและอีกไม่กี่นาทีดนตรีสดก็ใกล้จะจบแล้วด้วย ลินดารีบจัดการทุกอย่างให้เสร็จก่อนที่เธอจะเลิกงาน

“แก ไปเก็บอีกโต๊ะก็ได้ เดี๋ยวโต๊ะนี้ฉันทำเอง” เอ็มม่าบอกเธอเพื่อที่จะเคลียร์ทุกอย่างให้เร็วขึ้น ไม่นานทุกอย่างก็เสร็จทันเวลาของเธอพอดี

“เก็บเงินด้วยครับ” คาลวินพูดขึ้นหลังจากที่ดนตรีสดจบลง เขาวางเงินจำนวนหนึ่งที่พอดีกับค่าเบียร์ไว้บนโต๊ะก่อนจะเดินออกจากร้านไป ส่วนลินดาเตรียมร่ำลาพนักงานในร้านก่อนจะเหลือบมองไปทางโต๊ะที่คาลวินนั่งก่อนหน้าก็ไม่พบเขาเสียแล้วก่อนที่เธอจะสลัดภาพเขาในหัวนั้นทิ้งไป หยิบข้าวกล่องหลังเลิกงานที่พี่เซญ่าให้เธอเอากลับบ้านก่อนจะรีบเร่งฝีเท้าไปยืนรอรถประจำทางอย่างเช่นเคย

“เท่าไหร่” เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายพูดขึ้นทางด้านหลังของลินดาทำให้เธอต้องหันหน้าไปมองทางต้นเสียง และเสียงนั้นคือคาลวิน!

“อะไรหรอคะ” ลินดาถามขึ้นด้วยความงุนงงกับคำถามของชายตรงหน้า

“ผมถามว่าเท่าไหร่ ค่าตัวของคุณน่ะ” คำพูดของคาลวินทำให้เธอชะงักลงทันทีพลางกำหมัดแน่น

“ฉันไม่ได้ขาย ขอโทษที” ลินดาพยายามเดินห่างออกไปจากคนตัวสูงทว่า

หมับ!

“บอกให้ปล่อยไง!! นายมีสิทธิ์อะไรมาแตะต้องตัวฉัน ออกไป!!”

“ทำไมล่ะ one night stand ด้วยกันสักคืน คุณอาจจะติดใจผมจนอยากได้อีกก็ได้นะ” แววตาที่แสนเจ้าเล่ห์ของคาลวินเหยียดยิ้มขึ้นจนลินดาไม่อยากเชื่อสายตาว่าคนที่ดูดีอย่างเขาจะหาเหยื่อจากสาวข้างทางแบบนี้

“ปล่อยนะ ไอทุเรศ!! อย่ามายุ่งกับฉัน” ลินดาพยายามดิ้นให้หลุดจากมือหนาของคนตัวสูงทว่าเขายิ่งบีบมันให้แรงขึ้นจนเธอเริ่มเจ็บก่อนจะกระชากตัวเธอให้ตามเขาออกไป

“ช่วยด้วยไอนี่มันโรคจิต มันจะจับฉันไปข่มขืน ช่วยด้วย!” ลินดาร้องตะโกนเสียงลั่นให้คนช่วยแต่กลับไม่มีใครได้ยินและเวลานี้มันดึกจนเกินกว่าจะมีคนพลุกพล่าน

“คุยดีๆ ไม่รู้เรื่องหรือไง เห็นมายืนหน้าเสาทุกวันคงจะได้เหยื่อไปเยอะล่ะสิ ผมกำลังจะเป็นเหยื่อให้คุณแล้วนี่ไง” พูดจบคาลวินเหยียดยิ้มเจ้าเล่ห์อีกครั้งก่อนจะผลักหญิงสาวให้เข้าไปในรถหรูที่มีชาร์ลมือขวาของเขาเป็นคนขับรถและคอยสนับสนุนเจ้านายทุกอย่าง

ฟุ่บ!

“ออกรถเลยชาร์ล ไปคอนโดของผม…”

“นี่!! พาฉันกลับบ้านเดี๋ยวนี้ ฉันไม่ไปไหนกับนายทั้งนั้น ไอเลว!!” ลินดาดวงตาเบิกโพลงร้องแหกปากลั่นพยายามหาทางลงจากรถ เตรียมจะเอื้อมมือไปเปิดประตูในขณะที่รถกำลังแล่นไปแต่ยังคงช้ากว่าคาลวินที่คว้าตัวเธอเข้ามาในอ้อมแขนอย่างถือวิสาสะ แต่เขากลับทำให้เธอยิ่งรู้สึกเกลียดเขามากขึ้นไปอีกที่ได้ยินเขาพูดเช่นนั้น

“ผมจ่ายให้คุณได้หนักกว่าไอแก่ในร้านนั้นอีกนะ…”