ปีใหม่

ชาร์ลที่กำลังยืนรอไปส่งคู่นอนของเจ้านายอย่างเช่นเคย เริ่มสังเกตเห็นปฏิกิริยาของหญิงสาวที่กำลังเดินตรงเข้ามาหาเขาที่ผิดต่างแปลกไปจากคนอื่นๆ ที่เขาเคยพบเห็น ลินดาไม่ได้ดูยิ้มแย้มมีความสุขอย่างที่เขาคิดทว่าดวงตาของเธอกลับแดงก่ำจนชาร์ลเองแอบใจหายเล็กๆ เขาได้แต่คอยชำเลืองมองเธอเพียงเล็กน้อยเพื่อดูปฏิกิริยาของเธอก่อนจะสลัดภาพในหัวนั้นทิ้งไป ชาร์ลเจอผู้หญิงที่เจ้านายเลือกมานอนด้วยหลายต่อหลายคนแต่ส่วนใหญ่แล้วหญิงสาวพวกนั้นไม่มีท่าทีว่าจะปฏิเสธเจ้านายของเขาแถมยังเต็มใจที่จะเป็นคู่ร่วมนอนต่างจากลินดาที่เธอเอาแต่ปฏิเสธตั้งแต่ขึ้นรถจนชาร์ลเองก็ไม่อยากเชื่อสายตาของตัวเอง

“เชิญทางนี้เลยครับคุณผู้หญิง” ชาร์ลเดินไปเปิดประตูด้านหลังฝั่งคนนั่งให้ลินดาก่อนจะรีบปิดประตูย้ายตัวเองไปฝั่งคนขับแทน ลินดาเอาแต่เงียบตลอดทาง มองออกไปนอกรถอย่างคนเหม่อลอยไร้อารมณ์ใดๆ จนชาร์ลต้องเป็นฝ่ายปริปากพูดก่อนทำลายความเงียบลง

“จะให้ผมไปส่งที่ไหนครับ”

“...”

“ให้ผมไปส่งที่บ้านหรือว่า…”

“ส่งที่ร้านเดิมก็ได้ค่ะ” ลินดาเหมือนจะได้สติกลับคืนมาครู่นึงด้วยเสียงเรียกของชาร์ลก่อนจะตอบกลับเขาไปสั้นๆ ในขณะที่สายตาของเธอยังคงมองออกไปนอกรถอย่างไร้จุดหมายปลายทางก่อนที่ความเงียบจะเข้ามาปกคลุมเขาทั้งสองอีกครั้ง หลังจากที่ชาร์ลไปส่งลินดาที่ร้านเสร็จแล้ว เขาแอบเลี้ยวรถกลับมาแอบดูเธอขึ้นรถอยู่ไกลๆ จนแน่ใจว่าหญิงสาวได้รถกลับบ้านอย่างปลอดภัยแล้ว

ณ บ้านโรแกน ในรัฐแคลิฟอร์เนีย

ลินดากลับมาถึงบ้านด้วยสภาพที่อิดโรยและกุมท้องน้อยของเธอเอาไว้ตลอดกลัวว่าพ่อกับแม่จะเห็นสภาพของเธอที่ดูไม่ค่อยน่าดูนัก เธอจึงเลี่ยงไปใช้ประตูหลังบ้านแทนที่จะเจอกับพวกท่านซึ่งๆ หน้า

“ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าคุณจะทำแบบนั้น” เสียงของใครบางคนกำลังคุยกันอย่างไม่สบายใจอยู่ในห้องรับแขก

“ยังไงผมก็หาทางออกได้อยู่แล้ว”

“แต่ฉันคิดว่าเรามีทางอื่นที่ดีกว่านี้ ที่ไม่ใช่…”

“เชื่อผมสักครั้งเถอะ…ดาหรัน” เสียงของวิลเลียมเคร่งขรึมจริงจังกำลังบอกภรรยาที่รักอยู่ในห้องรับแขกในขณะที่ทั้งสองกำลังปรึกษาหารือกันในเรื่องบางอย่าง ลินดาได้ยินเรื่องราวไม่ชัดนักเพราะเธอรีบเดินขึ้นไปชั้นสองของบ้าน อย่างไรก็ตามเธอไม่พร้อมที่พบกับพวกท่านในเวลานี้ด้วย

แกร่ก

เสียงประตูห้องที่ลินดาเปิดออกอย่างบรรจงก่อนจะดันร่างที่ไร้วิญญาณของตัวเองเข้าไป น้ำตาที่อัดอั้นมานานพลันจะไหลลงมาอาบแก้มอีกครั้งอย่างห้ามไม่ได้ เรี่ยวแรงที่มีของเธอเริ่มเหือดหายไปฟุบลงไปกองกับพื้น นับตั้งแต่วันที่เธอเจอคาลวินไม่มีสักครั้งที่เขาทั้งสองจะดีต่อกันหนำซ้ำเขายังทำให้เธอเกลียดมากยิ่งขึ้นจนไม่อยากได้ยินแม้แต่เชื่อของเขา

“ฮึก…” ลินดาปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับความรู้สึกที่ไม่มีคำอธิบายของเธอไปสักพักก่อนจะปาดน้ำตานั้นทิ้งเสียเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างไร้วิญญาณ

ซ่า

เมื่อลินดาเริ่มได้สติน้ำก็ไหลผ่านร่างกายของเธอไปสักพักแล้ว มันกำลังลบล้างคราบรอยบาปของคนตัวสูง ลินดาขยี้ตามจุดออกด้วยความโมโหก่อนจะหยุดมองตรงคอที่ขาวเรียบเนียนที่ตอนนี้โดนจารึกด้วยรอยจั้มแดงที่คาลวินฝากไว้มาแทนที่ ลินดากำมือแน่นทั้งโมโหและเจ็บใจในเวลาเดียวกันที่ทำอะไรกับคนเลวๆ อย่างเขาไม่ได้ได้แต่ปล่อยให้น้ำตาไหลลงไปพร้อมกับสายน้ำจนพอใจ สาวบริสุทธิ์อย่างเธอหวงแหนสิ่งที่มีค่าที่สุด หวังจะเก็บไว้ให้กับคนที่เธอรักทว่ากลับต้องมาเสียท่าให้กับหมาป่าเจ้าเล่ห์อย่างไม่เต็มใจและหากลินดาได้เกลียดใครเข้าแล้วล่ะก็ เธอไม่มีวันญาติดีกับคนอย่างเขาอีกแน่!

31 ธันวาคม

ติ๊ด ติ๊ด

ลินดา: ลินขอลางาน 3 วันนะคะ พี่เซญ่า พอดีว่าลินต้องไปเลี้ยงฉลองวันเกิดของคุณย่าที่ชิคาโก้ค่ะ

เซญ่า: อ้าว ลินน่าจะบอกพี่เร็วกว่านี้นะ ตอนนี้พี่หาคนแทนไม่ได้เลยแล้วอีกอย่างร้านเราก็คนเยอะช่วงปีใหม่ซะด้วยสิ

ลินดา: ขอโทษจริงๆ ค่ะ พอดีคุณแม่บอกลินกะทันหันมากๆ ว่าจะไป พอรู้ข่าวลินก็บอกพี่เซญ่าเลยค่ะ

เซญ่า: โอเค พี่เข้าใจ ยังไงก็ขอให้สนุกนะลิน

ลินดา: ขอบคุณค่ะ

ลินดาทักแชทหาเซญ่าและหาวิธีบ่ายเบี่ยงที่จะไม่ไปทำงาน ไม่ใช่เพราะเธอขี้เกียจแต่อย่างใดแต่รอยจั้มแดงที่คาลวินฝากไว้เป็นที่ระลึกยังคงโชว์หราอยู่บนเนินอกและซอกคอจนเธอไม่กล้าที่จะไปเผชิญหน้ากับคนที่ทำงาน กลัวว่าคนพวกนั้นจะมองว่าเธอเป็นผู้หญิงง่ายๆ ลินดาเอาแต่อุดอู้อยู่แต่ในห้องทั้งวัน ไม่กล้าออกไปพบเจอใครได้แต่รอให้ถึงพลบค่ำเพื่อให้แน่ใจว่าพ่อกับแม่ออกไปเคาน์ดาวกันแล้ว ลินดาเลือกเสื้อผ้าที่ปกปิดรอบคอของเธอที่มิดชิดมากพอและไม่ลืมที่จะหยิบผ้าพันคอบางๆ พกติดตัวไปด้วยก่อนจะเดินออกไปที่สวนสาธารณะใกล้ๆ บ้านแทนไปที่ที่คนเยอะ เธอเลือกที่จะไปคนเดียวเธอเชื่อว่าหากเธอโทรหาเพื่อนสนิทอย่างเอ็มม่าในเวลานี้ล่ะก็มีหวังความแตกขึ้นมาอย่างแน่นอนและในเวลาแบบนี้ที่ร้านคงจะยุ่งมากๆ กันเลยทีเดียวเพราะวันนี้คือวันปีใหม่ ลินดาอยากทิ้งเรื่องราวเก่าๆ ที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับคาลวินไปพร้อมกับปีเก่าที่ผ่านมาและรับแต่สิ่งดีๆ ที่จะเกิดขึ้นในปีถัดไป ลินดาก้มมองดูนาฬิกาบนมือถืออีกครั้ง

21.30 น.

“ทำอะไรดีนะ อีกตั้งสองชั่วโมง” ลินดาตอบกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเดินไปหาตู้กดน้ำเลือกหาเมนูที่เธออยากจะกินเพื่อรองท้องโชคดีที่ตู้นี้มีปุ่มบริการน้ำร้อนให้ฟรีหากซื้อบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ลินดาไม่รอช้าเลือกซื้ออาหารสามสี่อย่างก่อนจะเดินมาหาที่นั่งในสวนเงียบๆ ปกติที่นี่ผู้คนบางตา ทว่าวันนี้คนกลับเยอะเป็นพิเศษอาจจะเพราะมันคือวันปีใหม่ที่ใครต่อใครก็หาเวลามาฉลองและมีคนมาเดินเล่นที่นี่ตลอดด้วยไฟที่ประดับสีส้มตกแต่งไปทั่วสวนเหมาะกับการพาใครสักคนมาเดทเสียจริงและผู้คนที่มาที่นี่ส่วนใหญ่แล้วก็เป็นคู่รักอย่างที่เธอคิด สวนที่นี่จะมีทะเลสาบเล็กๆ ส่วนอีกฟากจะสามารถมองเห็นพลุวันสำคัญขึ้นมาจุดกันทั่วท้องฟ้าเช่นเดียวกับวันนี้

23.55 น.

ปุ้ง ปุ้ง ปุ้ง

สัญญาณเตือนของพลุรอบแรกเริ่มปรากฏขึ้นเพื่อเตรียมความพร้อมให้กับทุกคนนับถอยหลังเตรียมตัวส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่

00.00 น.

ปุ้ง ปุ้ง ปุ้ง

“Happy new year” ผู้คนในสวนต่างก็เฮร้องลั่นเป็นเสียงเดียวกันโดยมิได้นัดหมาย แม้เสียงพลุจะขึ้นมาได้ไม่นานแต่มันกลับทำให้ลินดารู้สึกสบายใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ดวงตากลมโตกำลังเปล่งประกายอย่างเห็นได้ชัดพร้อมกับกุมมือขอพรผ่านพลุที่กำลังจุดอย่างต่อเนื่องบนท้องฟ้า

ปุ้ง ปุ้ง ปุ้ง

กริ๊งง กริ๊งง กริ๊งง

ในขณะที่เสียงพลุกำลังสร้างความสุขอยู่บนท้องฟ้ายังไม่ทันที่จะจบเสียงโทรศัพท์ของลินดาก็ดังขึ้นขัดจังหวะจนเธอต้องมองชื่อสายเรียกเข้านั้น

-ป๊า-

ติ๊ด

“สวัสดีปีใหม่นะลูก ขอให้ปีนี้เป็นปีที่ดีของลูกนะ” เสียงทุ้มๆ จากปลายสายของพ่อเธอพูดด้วยเสียงอารมณ์ดีอย่างเช่นทุกที

“สวัสดีปีใหม่เหมือนกันค่ะป๊า”

“…”

“ว่าแต่ป๊ามีอะไรหรือเปล่าคะ เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมถึงโทรมาสวัสดีปีใหม่ลินได้” ลินดาถามขึ้นด้วยความสงสัย ปกติแล้วพ่อของเธอจะไม่โทรมาหาในเวลาแบบนี้เพราะท่านคิดว่าเธอกำลังทำงานและไม่อยากรบกวนเวลาของลูกสาวแถมกลับบ้านไปทั้งสองก็เจอหน้ากันอยู่แล้ว

“…เปล่าหรอก ป๊าแค่อยากอวยพรให้ลูกสาวป๊าเฉยๆ แค่นี้น้า ติ๊ด” พูดจบชายผู้เป็นพ่อก็ตัดสายลงเสียดื้อๆ จนลินดาอดที่จะสงสัยในความแปลกของพ่อตัวเองไม่ได้ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ แทนลืมความสงสัยก่อนหน้านี้ไปจนหมด

“นั่นสิ ยังไงปีใหม่นี้ก็ต้องเป็นปีที่ดีของฉันแน่ๆ”