บทที่ห้า (ฉันฆ่าลูกเธอ!!)

ควันบุหรี่สีเทาขาวพุ่งกระจายไปทั่วบริเวณห้อง ชายหนุ่มใบหน้าคมกริบ สีหน้าเรียบนิ่งนั่งบริเวณมุนห้อง สีหน้าแววตาทั้งผิดหวังโกรธและเสียใจในเวลาเดียว

"มึงมันเลวฝ้าย" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบและโกรธเคือง เขาคิดว่าเธอจะไม่ทำร้ายลูกที่เป็นสายเลือดของเขาและเธอ แต่เธอก็ทำมันจริง ๆ เธอสั่งให้หมอฆ่าลูกเขาจริง ๆ ในความคิดของเขาตอนนี้ เธอเป็นทั้งคนเลวที่ฆ่าพ่อเขา แถมยังมาฆ่าสายเลือดเขาอีก

"กูจะทำให้มึงไม่มีความสุข ตลอดชีวิต" เขาขบกรามแน่นจนเห็นสันกราม

เช้าของวันใหม่

ตัดมาอีกด้านของหญิงสาว

ใบหน้าที่ชีดราวกับศพ ร่างกายที่เหนื่อยล้าอิดโรย เพราะเสียเลือดไปมาก เธอค่อยๆลืมตามองรอบๆ พบว่าเธออยู่โรงพยาบาล เธอกุมมือเข้าที่ท้องตัวเอง ก่อนจะมองพยาบาลที่เดินเข้ามา

"ลูกฉัน ลูกฉันปลอดภัยไหมคะคุณพยาบาล" น้ำเสียงแผ่วเอ่ยถามพยาบาลที่เดินเข้ามาพร้อมอาหารและยา

"ลูกอะไรกันคะ คุณสั่งให้คุณหมอเอาเด็กออกไม่ใช่เหรอคะ คุณจะมาถามทำไม?" พยาบาลเอ่ยถามด้วยความงุนงง เพราะหมอที่ดูแลไข้เธอบอกมาว่าหญิงสาวเป็นคนให้เอาเด็กออก

"ไม่จริง ฉันไม่ได้สั่ง" เธอลูบเข้าที่ท้องตนเอง

"กินข้าวและยานะคะ เดี๋ยวคุณหมอที่ดูแลไข้จะเข้ามาตรวจอีกรอบค่ะ" พยาบาลเข็นชามข้าวต้มมาวางตรงหน้าเธอ เธอเอาแต่ร้องไห้ด้วยความเสียใจ เหมือนคนที่กำลังบ้าและเสียสติ

~แกร็กกกกก~ เธอหันมองประตูที่เปิดเข้ามาปรางทิพย์และหมวยแฟนสาวของชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้อง ทั้งคู่มองเธอก่อนจะกระตุกยิ้มออกมาอย่างชอบใจ

"ออกไปได้แล้ว" ปรางทิพย์เอ่ยปากบอกพยาบาลที่ยืนมองเธอกับหมวย

"โอเคค่ะ หนูกำลังจะออกไป" พยาบาลเอ่ยก่อนจะเดินออกมาจากห้อง ปรางทิพย์เดินเข้าไปมองใบหน้าของเธอที่มีแต่หยดน้ำตาก่อนจะเอ่ยปากขึ้นว่า

"ลูกเธอตายแล้ว!" ปรางทิพย์กระแทกเสียงดังจนทำให้เธอคลุ้มคลั่ง เธอกระชากแขนปรางทิพย์อย่างแรง

"คุณใช่ไหมที่ฆ่าลูกของฉัน คุณใช่ไหม ฮึก!!"เธอเขย่าแขนปรางทิพย์อย่างแรงเพื่อเค้นเอาคำตอบจากปรางทิพย์ ปรางทิพย์เงียบพร้อมทั้งเล่นหูเล่นตายั่วโมโหเธอใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มน้ำเสียงหัวเราะที่มีความสุข ยิ่งทำให้เธอคลั่งหนักกว่าเดิม

"ลูกเธอตายแล้ว เธอชอบไหมฝ้าย เธอชอบมันไหมตอบฉันหน่อยสิ" ปรางทิพย์เน้นประโยคเดิมอีกครั้งพร้อมกับแค่นหัวเราะออกมาดังลั่น

"คุณฆ่าเขาทำไม เขาไปทำอะไรให้คุณหนักหนาคุณฆ่าเขาทำไม" เธอพยายามใช้สองมือทุบตีเข้าที่ตัวปรางทิพย์

"ก็เพราะฉันเกลียดแกไง" ปรางทิพย์ผลักเธออย่างแรง

"คุณเกลียดหนูทำกับหนูก็ได้ ทำไมต้องทำกับลูกของหนูด้วย ฮรึก!!ฮื่อ!!"

"ฉันเกลียดแกและแม่ของแก ฉันไม่อยากให้เด็กนี่มันเกิดมาด้วยซ้ำไป แต่จะทำยังไงได้มันผิดพลาดมาแล้ว ทางเดียวที่ทำได้คือกำจัดมันเท่านั้น" ปรางทิพย์เอ่ยขึ้น ก่อนจะเดินไปปัดของข้าวของรอบๆห้องให้แตกกระจาย

"คุณน้า" เธอเธอเจ็บที่ปรางทิพย์บีบแขนเธอให้ลุกขึ้นมา

"ฉันฆ่าลูกเธอ ฉันฆ่าเด็กคนนั้นเองฉันทำให้มันตาย เธอชอบไหมฝ้าย ชอบมันไหม"ปรางทิพย์เอ่ยออกมาอย่างหน้าตายหญิงสาวกำมือของเธอพร้อมเม้นปากแน่น

//เพียะ//

//เพียะ//

ปรางทิพย์ตบเข้าที่หน้าของเธออย่างแรง เธอใช้แรงเท่าที่มีผลักปรางทิพย์ด้วยความโกรธแค้นที่ฆ่าลูกของเธอ ปรางทิพย์ยิ้มให้กับเธออย่างท้าทาย

"โอ้ย!เจ็บ หมวยไปตามคนมาช่วยแม่ทีลูก เจ็บจัง!" ปรางทิพย์ปัดแจกันแตกกระจาย ก่อนจะยีผมตัวเอง ให้ฟูเธอตกใจกับสิ่งที่ปรางทิพย์ทำ เธอพยายามจะหนีปรางทิพย์ที่กำลังบ้า คว้าแขนเธอไว้อย่างแรงพร้อมจับที่มือเธอตบหน้าตัวเองอย่างแรง

"ปล่อย คุณเป็นบ้าอะไรเนี่ย" หญิงสาวพยายามดิ้นและถกมือตัวเองออก

"ช่วยด้วย ฝ้าย อย่าทำฉัน! ฝ้าย อย่าทำ!" ปรางทิพย์ทั้งตบทั้งตีตัวเอง จนเป็นรอยแดงซ้ำบนใบหน้าก่อนจะยกยิ้มมุมปาก

"น้าปรางคะ ปล่อยฝ้ายปล่อย"

~เพล้ง~

"ฝ้ายอยากเอาแจกัน โยนใส่น้าอย่าเลย อย่าลูกอย่า… " ปรางทิพย์ล้มลงกับพื้น เหมือนโดนทำร้ายอย่างหนัก

แอ๊ด~ เสียงเปิดประตูเข้ามา ทั้งชายหนุ่ม หมวยและพยาบาล นางพยาบาลต่างพากันยกมือถือมาอัดคลิปวิดีโอ เพราะปรางทิพย์นอนร้องไห้ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแดงโดยที่เธอยืนมองเป๊ะเลยในขณะที่ทุกคนเดินเข้าไป

"แม่" ชายหนุ่มผลักเธอจนเซล้มลงกับพื้น ก่อนจะพยุงผู้เป็นแม่ ผู้เป็นแม่หันกลับมายิ้มให้กับหมวย ส่วนเธอนั้นล้มลงที่พื้นอย่างหมดแรง เพราะเธอพึ่งเสียเลือดมาร่างกายก็อ่อนแออ่อนแรง แทบจะไม่มีแรงที่จะสู้ได้เลย เขามองที่เธออย่างเหลืออดกับสิ่งที่เธอทำกับแม่ของเขาแบบนี้

"แม่ไม่ได้ฆ่าเด็กในท้องฝ้ายนะลูก ถึงแม่จะเกลียดหนูอยากแก้แค้น แต่แม่ก็ไม่มีทางที่แม่อยากฆ่าหลานตัวเองได้ลงหรอกฝ้าย หนูนั่นละที่ฆ่าได้แม้กระทั้งลูกของตัวเอง" ปรางทิพย์ร้องไห้ออกมา กอดลูกชายแน่นอย่างกลัวๆ

"แม่ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ " น้ำเสียงแผ่วเอ่ยถามผู้เป็นแม่ที่ยืนตัวสั่นข้างๆ

"แม่เจ็บนิดหน่อยลูก ฝ้ายเขาตบแม่แถมพยายามเอาแจกันฟาดแม่ ดีนะที่แม่หลบทัน ~ฮื่อ~ ไม่งั้นแม่ตายแน่เลย"

"เธอทำเกินไปรึเปล่า" หมวยมองหน้าแม่ก่อนจะพากันพูดสมทบให้อารมณ์เขาโกรธขุ่นเคืองเธอมากกว่าเดิม

"ทุกคนออกไปให้หมด" ใบหน้าที่ดุดันหันมองพยาบาลที่พากันชุบชิบคุยกันเรื่องแม่เขา

"ค่ะ" เหล่านางพยาบาลก็พากันเดินออกไปก่อนจะหันมองหญิงสาวที่นั่งกุมท้องตัวเองเหล่านางพยาบาลต่างพากับชุบชิบกันเรื่องฝ้ายว่าทำเกินเหตุ เธอคงบ้าแน่เลย

"แม่กับหมวย กลับไปก่อนเถอะครับ ทางนี้ผมจะจัดการเอง"

"แต่พี่ไนท์คะ…”

"พาแม่กลับไปก่อนหมวย พาแม่ไปทำแผลก่อน ส่วนผู้หญิงคนนี้พี่จะจัดการเอง" เขาเอ่ยก่อนจะปรายตามองเธอที่นั่งร้องไห้มองมาที่เขา

"ไปกันเถอะค่ะ คุณแม่ เดี๋ยวหมวยพาคุณแม่ไปทำแผลนะคะ ทำไมเขาถึงทำกับคุณแม่ได้แบบนี้" หมวยแสร้งแกล้งพูด ก่อนจะพยุงปรางทิพย์ ปรางทิพย์หันไปยกยิ้มให้กับเธอ

ก่อนจะพากันเดินออกมา จากห้องปรางทิพย์ลูบหน้าตัวเองเธอไม่เจ็บเลยสักนิดนอกจากสะใจ

"หึ! มันน่าสมเพชนะคะคุณแม่" หมวยพูดกับปรางทิพย์อย่างสนุกปาก

"แม่ก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าไนท์จะรักแม่นั่นสักแค่ไหนกันเชียว ยังไงเขาก็ต้องเลือกคนที่เป็นแม่อยู่ดี ตอนนี้ไนท์อาจจะยังมีความรักหลงเหลือให้มันอยู่แต่อีกไม่นานมันจะหมดไป" ปรางทิพย์จะคอยเสี้ยมให้ไนท์เกลียดฝ้ายจนไม่มีทางรักเธอลง

"สมน้ำหน้ามันนะคะคุณแม่ " หมวยยิ้มกว้างจนแก้มจะปริสะอกสะใจกันอย่างมาก

"แค่นี้มันยังน้อยไป มันยังไม่ได้ครึ่งที่แม่เจ็บเลย" ปรางทิพย์พูดกัดฟันแน่นเมื่อนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมาความเจ็บปวดที่มันยังคงตราตรึงในใจของเธอมาตลอดไม่เคยเลอะเลือนหายไปเลย