บทที่สี่ ( แท้ง )

ปรางทิพย์และลูกชายนั่งรอหน้าห้องผ่าตัดที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง อยู่ ๆ ปรางทิพย์หันมองลูกชายที่นั่งขบกรามแน่นด้วยความโมโห เธอแสยะยิ้มออกมาอย่างชอบใจกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นตอนนี้ ทุกอย่างที่เธอทำมันลงตัวหมด ฝ้ายเธอจะแท้ง ส่วนลูกชายของเธอก็จะโกรธและเกลียดฝ้ายที่ฆ่าลูกของเขา ชีวิตของเธอก็อาจจะไม่มีความสุขตลอดไป

"ผู้หญิงคนนี้ คิดฆ่าได้กระทั่งลูกตัวเองเลวจริง ๆไม่แปลกที่มันขับรถชนพ่อตายโดนที่มันไม่รู้สึกผิด ฮึก!" ปรางทิพย์เอ่ยปลอบใจลูกชายของเขาพร้อมสีหน้าเศร้าสลดที่เธอสร้างขึ้นมา

"ถ้าลูกผมเป็นอะไร ผมจะไม่ให้อภัยเธอตลอดไป" ชายหนุ่มพูดอย่างไม่สบอารมณ์ ดวงตาแดงกล่ำ

"เห็นไหมว่าผู้หญิงคนนี้เลวขนาดไหน แม่รับไม่ได้จริง ๆ ผู้หญิงคนนี้ฆ่าทั้งพ่อ แล้วก็จะยังมาฆ่าหลานอีก" ปรางทิพย์บีบน้ำตาแห่งความสงสารใส่ลูกชายของเขาก่อนจะเสี้ยมให้ลูกชายเกลียดเธอมากยิ่งขึ้น พอเห็นแม่ทุกข์แล้วคำพูดเป่าหูของแม่ก็มีผลกับเขาเท่าที

~แกร็กกกกก~ประตูค่อยๆเปิดออกมาอย่างช้าๆ

"ลูกผมเป็นยังไงบ้าง?" ชายหนุ่มรีบเดินเข้าไปหยุดตรงหน้าหมอวัยกลางคนที่เดินออกมาจากห้องผ่าตัด

"เสียใจด้วยนะครับ พวกเราจะเก็บเด็กไว้แล้ว แต่คุณผู้หญิงเขาไม่ยอม เขาไม่อยากให้เก็บเด็กไว้" คำพูดของหมอยิ่งทำให้เขาโกรธเข้าไปใหญ่เมื่อรู้ว่าเธอสั่งแบบนี้ ปรางทิพย์มองหน้าหมอก่อนจะแสยะยิ้มออกมาอย่างพออกพอใจ เขากำมือของตนไว้แน่น

"แล้วตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้างคะ?" ปรางทิพย์เอ่ยถาม

"ตอนนี้เธออาการยังน่าเป็นห่วงเพราะเสียเลือดมากจากการทำแท้งครั้งนี้!"

"ทำไมถึงเลวขนาดนี้ได้นะ ผู้หญิงคนนี้ยังมีความเป็นคนหลงเหลืออยู่ไหม หลานฉัน~ฮรืก~"

"ผมขอตัวกลับก่อนนะแม่" ไนท์เอ่ยก่อนจะเดินออกไป เหลือแค่หมอกับปรางทิพย์สองคนที่มองหน้ากัน

"ขอบคุณนะพี่" ปรางทิพย์เอ่ยขอบคุณหมอ

"ไม่เป็นไร ปกติเธอก็ไม่ได้จะแท้งหรอกนะ แต่พี่ใช้ยาขับเลือดตามที่เราต้องการแล้ว" หมอพูดก่อนจะมองหน้าปรางทิพย์ที่ยิ้มอย่างมีความสุข

"พี่รู้ใช่ไหม ทำไมหนูถึงเกลียดอีเด็กนี่ เพราะมันทำให้ชีวิตหนูต้องพัง หนูไม่เหลือใครแล้ว แม่มันก็เลวลูกสาวมันยิ่งเลว ตอนนี้หนูก็ได้แต่ภาวนาให้ยัยนั่นมันรีบๆตายให้สาสมกับบาปที่มันทำไว้"

"เรื่องมันก็ผ่านมาหลายปีแล้ว พี่ไม่คิดเลยว่าเธอจะรู้เรื่องของปราง ปรางต้องใจเย็นๆ พี่ดูจากท่าทางไนท์ก็รักเธอไม่เบาเลยนะ"

"พี่ไม่ต้องห่วงหรอกนี่มันแค่จุดเริ่มต้นของเกมส์!เธอยังต้องเจออีกเยอะ หนูต้องขอบคุณพี่ที่พี่ห้ามไม่ให้หนูฆ่ามันกับแม่มัน แต่จะทำให้มันตกนรกทั้งเป็น"

"แล้วเรื่องจะเป็นยังไงต่อ ถ้าเธอแท้งแล้ว" หมอพีระเอ่ยถามด้วยความงง

"พี่ก็รู้นิสัยของไนท์ ถ้ารู้ว่าเสียของสำคัญไปเขาจะทำยังไง ขณะเมียคนแรกของมัน มันยังฆ่าตายได้ " ปรางทิพย์พูดก่อนจะนึกถึงคราวของภาที่ไนท์จับได้ว่าเล่นชู้กับลูกน้อง ไนท์ฆ่าเธออย่างไม่ใส่ใจใยดี

"แล้วเรื่องหมวยล่ะ ปรางจะให้หมวยแต่งงานกับไนท์รึเปล่า"

"หมวยก็เป็นหมากตัวหนึ่งในเกมส์เท่านั้น ถ้าจบเกมส์หมากเกมนี้ก็ต้องหายไป " สำหรับปรางทิพย์ตอนนี้ทุกคนคือหมากเกมส์แก้แค้นเท่านั้น ไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับเธอเลยสักนิด

"อืม งั้นพี่ขอตัวนะ" แล้วหมอพีระก็เดินออกไป ปรางทิพย์จึงเดินไปเยี่ยมแม่ของฝ้ายที่นอนเหมือนผัก

"รุ่ง ทำไมเธอไม่รีบตายล่ะ จะอยู่ทำไมหรืออยู่ดีความฉิบหายของลูกสาวเธองั้นเหรอ เธอจะรู้ไหมว่าลูกสาวตัวดีของเธอ ตอนนี้มันกำลังคลั่ง แถมตอนนี้นะมันยังเป็นคนที่ไนท์เกลียดที่สุด เธอก็รู้ใช่ไหม ว่าต่อไปลูกสาวเธอจะเป็นยังไง จะมีความสุขไหม หรือตายทั้งเป็น ไม่ต้องมาโกรธอะไรฉันนะ ฉันเพียงต้องการทวงความยุติธรรมให้กับตัวเอง ในสิ่งที่เธอทำมันลงไปนะรุ่ง เธอมันน่าสมเพชขยะแขยงถ้าไม่มีเธอกับลูกสาวเธอครอบครัวฉันคงสมบูรณ์แบบกว่านี้ ชีวิตครอบครัวเราคงไปได้สวย”