บทย่อ
ฟ้าพราวพรรณ หรือ ฟ้า ลูกสาวคนโตของศรศิลป์และดุจดวงดาว หญิงสาววัยยี่สิบสี่ปี ที่เติบโตมาท่ามกลางความรักและเอาใจใส่ของครอบครัว เธอเหมือนกับเพชรเม็ดหนึ่งที่ส่องประกายอยู่ตลอดเวลา ผู้เป็นพ่อจึงไม่เคยปล่อยให้เธอได้เผชิญโลกด้วยตัวเองเลย กักขังเธอไว้ราวกับไข่อยู่ในหิน และเมื่อวันหนึ่งที่อดทนต่อไปอีกไม่ไหว ฟ้าพราวพรรณก็ไม่คิดจะทน! "ลูกแค่อยากมีเพื่อนบ้าง คุณพ่อสั่งให้คนเลิกตามกันสักทีได้ไหมคะ?" "ลูกไม่อยากเป็นลมใต้ปีกของใคร เรื่องความรักมันห้ามกันไม่ได้ พ่อก็รู้" ชาร์ล หรือ ชาร์ล เขามีชื่อเดียวเป็นลูกชายของชนาและเอมม่า ชายหนุ่มวัยยี่สิบห้าปี ผู้สืบทอดธุรกิจการกาสิโนของครอบครัว เขาเป็นตัวแทนของพ่อที่ต้องดูแลกิจการทั้งไทยและต่างประเทศ และประเทศไทยเป็นประเทศที่เขาไปบ่อยที่สุด แต่หลังจากนี้จะไม่มาเหยียบอีกแล้ว! "ฟ้าพราวพรรณ...มันไม่ใช่คนดี" "พี่ชาร์ลต่างหากที่เป็นคนไม่ดี คนเลือดเย็นอย่างพี่ก็คอยแต่ทำร้ายเขา" คนที่พ่อชอบ...คนที่เธอชอบ ฟ้าพราวพรรณควรจะเลือกคนที่ ชอบเธอ นั้นถูกแล้ว ถูกแล้วกับผีนะสิ! เธอไม่รู้ว่าเราโกรธกันมาตั้งแต่เมื่อไหร่ สามขวบ สี่ขวบ ห้าขวบ หรือยี่สิบสามกันแน่ แต่ตอนนี้เธอซวยแล้ว! "ฉันจะตัดขาดกับเธอ! ตั้งแต่วันนี้อย่าเสนอหน้ามาให้ฉันเห็นอีก!"
บทนำ
หากจะมีใครสักคนที่เชื่อใจได้อยู่เสมอ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนจะอยู่ตรงนี้หรือไม่อยู่แล้ว ‘ฟ้าพราวพรรณ’ คิดว่าคนคนนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก ‘ชาร์ล’ พี่ชายที่เคยสนิทของเธอ
ร่างสูงกำยำของชายหนุ่มวัยยี่ห้าปี ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวสวมทับด้วยกั๊กสีเข้มสีเดียวกับกางเกงสแลกเนื้อดีที่สวมใส่อยู่บนกายเขา สูทสีเดียวกันถูกพาดเอาไว้ที่เก้าอี้ด้านข้าง ทรงผมรองทรงสีดำติดไปในทางสีน้ำตาลเข้มเล็กน้อยและมันถูกจัดเซตทรงอย่างดี
ใบหน้าคมคายหล่อเหลาตามแบบฉบับลูกครึ่งไทย-รัสเซีย เสียงพูดคุยบางเบาเป็นภาษาไทยชัดเจน ฟ้าพราวพรรณสูดน้ำมูกหนึ่งที และก้าวเดินเข้ามาในห้องทำงานที่เป็นของพ่อเธอด้วยท่าทีเหนื่อยล้าเพราะอดนอน
ดวงตาสีเทาเข้มติดจะดำปรายตามองเธอเล็กน้อยเหมือนกับว่าเธอเป็นแค่อากาศที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ก่อนที่เขาจะหันไปสนใจแฟ้มสีดำในมือต่อ
ดวงตาหม่นแสงอีกคู่มองเธอและเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัยว่าเหตุใดลูกสาวถึงได้กลับจากคอนโดและเข้ามาบ้านในช่วงเวลานี้ เข้ามาได้อย่างไรทั้งที่ไม่มีรถยนต์ส่วนตัวไว้ใช้เนื่องจากผู้เป็นพ่อยึดเอาไว้
แต่ก่อนจะสงสัยอะไรทั้งหมด เพียงแค่เห็นขอบตาแดงก่ำของลูกสาว ศรศิลป์ผู้เป็นพ่อก็หยัดกายลุกขึ้นเดินเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว
“เป็นอะไรลูกฟ้า ใครทำอะไร!” หญิงสาวช้อนสายตาเว้าวอนขึ้นมามองบิดาผู้ให้กำเนิด ก่อนจะเหลือบสายตาไปมองเขาที่นั่งเปิดอ่านเอกสารในมือต่อเหมือนว่าไม่เห็นเธออยู่ตรงนี้
“เมื่อคืน…ฮึกก คือเมื่อคืน” หัวใจของคนเป็นพ่อแทบสลายเมื่อเห็นน้ำตาเม็ดโตไหลรินลงมาจากดวงตากลมโตคู่สวยของลูกสาวที่รักยิ่ง
“ลูกออกไปไหน! พ่อบอกว่าไม่ให้ออกไปไม่ใช่เหรอ!” สองมือจับต้นแขนทั้งสองข้างของลูกให้หันมามองหน้ากัน ฟ้าพราวพรรณเบ้ปากเล็กน้อยเมื่อโดนจับเข้าที่ต้นแขน
ศรศิลป์จับแขนเสื้อชุดเดรสลูกสาวถกขึ้นและหัวใจก็แทบจะหลุดออกจากร่าง สันกรามขบแน่นและมองฟ้าพราวพรรณด้วยแววตาน่ากลัว
“เกิดอะไรขึ้น! ตอบพ่อมา!” ศรศิลป์หัวใจสั่นไหวเขาเผลอบีบต้นแขนลูกสาวอย่างแรง ฟ้าพราวพรรณเงยหน้าสบตากับผู้เป็นพ่อและร้องไห้สะอึกสะอื้น กลีบปากบางสั่นระริกก่อนจะรวบรวมวามกล้าพูดออกไป...
“พงษ์ ฮึกก ขะ เขา…” ศรศิลป์ก็แทบจะยืนไม่ไหวเมื่อลูกเอ่ยชื่อของผู้ชายที่เป็นเพื่อนสนิทเธอและเป็นคนที่เขาสั่งห้ามนักหนาว่าไม่ให้ไปยุ่ง!! คำตอบชัดเจนในแววตาของลูกสาวมีเรื่องเกิดขึ้นแน่นอน!
“ตอบมาฟ้าพราวพรรณ!!!” แรงบีบที่ต้นแขนมากขึ้นจนฟ้าพราวพรรณกรีดร้อง เธอจดจ้องและมองไปที่ใบหน้าของคนเป็นพ่อ และเมื่อลูกพูดออกมาหัวใจของศรศิลป์แทบแหลกสลาย
“พะ พงษ์ เขา ฮึกก พงษ์เขาลวนลามลูกค่ะคุณพ่อ”