-7- สาระแน

เพราะฉันใช่ไหม ฉันมันเป็นตัวการที่ทำให้ครอบครัวของเขาเริ่มมีรอยร้าว ขอโทษนะคะพี่แดนเดพ...น้องดาไม่มีทางเลือกจริง ๆ

หลังจากที่เหตุการณ์เริ่มสงบลง คุณพ่อกับคุณแม่ก็พาฉันขึ้นไปดูห้องนอนที่ฉันจะได้มาอยู่ ฉันไม่ค่อยได้ตกใจกับความหรูหราและความใหญ่โตของมันเท่าไหร่ เพราะฉันเองก็เคยมีห้องนอนที่ใหญ่แบบนี้เหมือนกัน

“น้องดาอยู่มั้ยจ๊ะลูก” คุณแม่ถามฉันด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล พร้อมกับลูบศรีษะฉันเบา ๆ

“ถ้าขาดตกบกพร่องอะไรบอกพ่อได้เลยนะลูก”

“ขอบคุณคุณพ่อกับคุณแม่มากนะคะ น้องดาโแเคสำหรับทุกอย่างแล้วค่ะ^^”

“น้องดาไปพักผ่อนนะจ๊ะ พรุ่งนี้แม่จะพาไปห้างไปซื้อเสื้อผ้าสวย ๆ และข้าวของเครื่องใช้จำเป็นนะ”

พวกท่านชั่งดีกับฉันมากเหลือเกิน ยิ่งเป็นแบบนี้มันยิ่งรู้สึกผิด..

“ขอบคุณค่ะ..เอ่อคุณแม่คะจะไม่เป็นไรเหรอคะ” ฉันเรียกรั้งคุณแม่ที่กำลังจะเดินไปข้างล่างพร้อมกับคุณพ่อ

“อะไรเหรอจ๊ะ”

“ระ..เรื่องพี่แดนเทพอะค่ะ เขาจะไม่โกรธคุณพ่อคุณแม่นานใช่มั้ยคะ แล้วเขาจะเกลียดน้องดารึเปล่า”

ฉันก้มหน้าก้มตาถามอย่างเกร็ง ๆ ฉันไม่อยากให้ทุกคนผิดใจกันเพราะฉันนะ ฉันอยากให้พี่แดนเทพยอมรับในตัวฉันจัง...

“คุณลงไปก่อนเถอะนะคะ เดี๋ยวฉันขอคุยกับลูกสักหน่อย” คุณแม่หันไปบอกกับคุณพ่อ

“ได้สิ”

จากนั้นคุณพ่อก็เดินลงไปข้างล่าง คุณแม่เดินตรงเข้ามาหาฉันพาฉันเข้าไปนั่งข้างในห้องแล้วล็อคประตู

คุณแม่เล่าเรื่องน้องสาวของพี่แดนเทพที่ชื่อเพียงฟ้าให้ฉันฟัง วินาทีแรกที่ฉันได้รู้เรื่องนี้น้ำตามันก็คลอเบ้าออกมา

คุณเพียงฟ้าเธอน่าสงสารมาก พี่แดนเทพเองก็เช่นกัน บาดแผลนั้นคงเป็นปมติดใจเขาไปตลอด ฉันไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพี่แดนเทพถึงได้โกรธมากขนาดนี้ที่คุณพ่อกับคุณแม่รับฉันเข้ามาเป็นลูกอีกคน

คุณแม่ยังเล่าอีกว่าให้ฉันลองทำเมนูต้มยำกุ้งของโปรดพี่แดนเทพไปให้เขาชิมดู เผื่อพี่แดนเทพจะอารมณ์ดีขึ้นที่ได้ทานของโปรด

ฉันดีใจมากที่ได้ยินแบบนั้นเพราะฉันเองก็ชอบทานต้มยำกุ้งเหมือนกัน ถึงฉันจะเคยเป็นคุณหนูมาก่อนแต่ฉันทำอาหารไทยเก่งมากนะ โดยเฉพาะเมนูนี้เป็นเมนูที่ฉันมั่นใจว่ามันจะต้องออกมาอร่อยถูกใจพี่แดนเทพแน่ ๆ

@ในครัว

หลังจากที่คุยกับคุณแม่เสร็จฉันก็รีบลงมาข้างล่างเพื่อเตรียมวัตถุดิบทำต้มยำกุ้ง ครั้งนี้เป็นครั้งที่ฉันตั้งใจมากที่สุดในชีวิตเพราะอยากที่จะให้พี่แดนเทพเขาประทับใจ

“หื้ม หอมได้ที่น่าจะได้แล้วล่ะมั้ง” ฉันเปิดฝาหม้อดมกลิ่นก็รู้สึกน้ำย่อยเดินขึ้นมาทันที ฉันไม่ได้อวยตัวเองนะแต่ครั้งนี้มันหอมน่าทานมากจริง ๆ

“อู้ย! อร่อย” ฉันตักน้ำต้มยำขึ้นมาเพื่อลองชิม พอปลายลิ้นได้สัมผัสกับรสชาติน้ำร้อน ๆ เท่านั้นแหละ ตาฉันมันก็ลุกวาวเป็นประกาย

ต้มยำกุ้งหม้อนี้มันอร่อยมาก! พี่แดนเทพจะต้องชอบแน่ ๆ

ฉันรีบไปเอาถ้วยมากตักต้มยำกุ้งใส่ให้เต็ม จัดตกแต่งตัวกุ้งให้อยู่ด้านบนเพื่อความน่าทานสักหน่อย ก่อนจะค่อย ๆ ยกมันขึ้นไปที่ชั้นบนห้องของพี่แดนเทพ

คุณแม่บอกห้องของพี่แดนเทพให้ฉันทราบแล้วล่ะก่อนที่จะท่านจะออกไปทำธุระข้างนอกกับคุณพ่อ ฉันแอบหวั่นใจนิดนึงอยู่เหมือนกันนะที่คุณพ่อคุณแม่ไม่อยู่ แต่ฉันคิดว่าพี่แดนเทพคงไม่ทำอะไรรุนแรงกับฉันหรอก..

@หน้าห้องแดนเทพ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก~

มือเล็กที่กำลังสั่นเทาเคาะประตูห้องอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ฉันยืนรออยู่ราว5นาทีได้ แต่ก็ไร้ซึ่งการตอบสนองจากคนด้านใน

เคาะอีกครั้งละกัน..

แกร็ก! ขณะที่ฉันกำลังจะยกมือขึ้นเคาะประตูอีกครั้ง บานประตูก็ถูกเปิดออกด้วยเจ้าของห้อง ฉันเซเพราะกำลังจะยกมือเคาะจนเสียลักเกือบจะไปล้มทับเขา ดีนะที่ตั้งตัวไว้ได้ทันก่อน

“เคาะหาสวรรค์วิมารอะไร” เสียงทุ้มเอ่ยถามฉันด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก

“นะ..น้องดารู้มาว่าพี่แดนชอบทานต้มยำกุ้ง น้องดาเลยทำมาให้ค่ะ ยังร้อน ๆ อยู่เลยนะคะ” ฉันยื่นถาดที่มีถ้วยต้มยำกุ้งให้พี่แดนเทพพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้เขา

“ฉันขอให้เธอทำให้ตอนไหนเหรอ?”

“คือพี่แดนไม่ได้ขอหรอกค่ะแต่น้องดาอยา..”

“สาระแน” คำพูดคำนี้ของพี่แดนเทพให้ฉันรู้สึกหน่วง ๆ ที่หัวใจขึ้นมาเสียดื้อ ๆ ฉันแค่หวังดี ทำไมต้องมาว่ากันด้วย..

“ขอโทษค่ะ งั้นน้องดาจะเอาไปทิ้ง”

“เดี๋ยว!” ฉันตั้งท่ากำลังจะเดินไปจากตรงนี้ แต่พี่แดนเทพก็เรียกรั้งเอาไว้เสียก่อน