Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บทย่อ
“สรุปพ่อกับแม่จะเอาเด็กนี้มาเลี้ยงจริงๆใช่ไหม” พี่แดนเทพถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจอีกครั้ง แววตาของเขาที่จ้องมองฉันแสดงออกถึงความรังเกียจอย่างชัดเจน “ใช่ แม่จะรับน้องดาเป็นลูกบุญธรรม” “พ่อก็ด้วย” “ทั้งๆที่เพียงฟ้าเพิ่งตายได้แค่สองปี พ่อกับแม่ก็มีลูกใหม่ หึ ผมสงสารเพียงฟ้าจริงๆที่มีพ่อแม่แบบนี้” พี่แดนเทพก้มหน้าลงต่ำ สองมือกำหมัดเข้าหากันแน่น น้ำเสียงสั่นเครือคล้ายคนกำลังร้องไห้.. เพี๊ยะ!! ฝ่ามือหนาของคุณพ่อพี่แดนเทพฟาดลงบนแก้มสากของเขาอย่างแรงจนหน้าหัน “ถ้าแกไม่รู้อะไรแกเงียบปากเลย!!!” คุณพ่อตวาดเสียงดังใช้นิ้วชี้หน้าพี่แดนเทพด้วยความโมโห “หึ” พี่แดนเทพแค่นเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ มือหนายกขึ้นมาใช้นิ้วโป้งเช็ดเลือดที่ซิบอยู่ตรงมุมปาก พี่แดนเทพหันมามองขวางใส่ฉัน ก่อนเขาจะเดินออกจากห้องนี้ไป
เกริ่น..
ก๊อก ก๊อก ก๊อก~
มือเล็กที่กำลังสั่นเทาเคาะประตูห้องอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ฉันยืนรออยู่ราว5นาทีได้ แต่ก็ไร้ซึ่งการตอบสนองจากคนด้านใน
เคาะอีกครั้งละกัน..
แกร็ก! ขณะที่ฉันกำลังจะยกมือขึ้นเคาะประตูอีกครั้ง บานประตูก็ถูกเปิดออกด้วยเจ้าของห้อง ฉันเซเพราะกำลังจะยกมือเคาะจนเกือบจะไปล้มทับเขา ดีนะที่ตั้งตัวได้ทันก่อน
“เคาะหาสวรรค์วิมารอะไร” เสียงทุ้มเอ่ยถามฉันด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก
“นะ..น้องดารู้มาว่าพี่แดนชอบทานต้มยำกุ้ง น้องดาเลยทำมาให้ค่ะ ยังร้อน ๆ อยู่เลยนะคะ” ฉันยื่นถาดที่มีถ้วยต้มยำกุ้งให้พี่แดนเทพพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้เขา
“ฉันขอให้เธอทำให้ตอนไหนเหรอ?”
“คือพี่แดนไม่ได้ขอหรอกค่ะแต่น้องดาอยา..”
“สาระแน” คำพูดคำนี้ของพี่แดนเทพให้ฉันรู้สึกหน่วง ๆ ที่หัวใจขึ้นมาเสียดื้อ ๆ ฉันแค่หวังดี ทำไมต้องมาว่ากันด้วย..
“ขอโทษค่ะ งั้นน้องดาจะเอาไปทิ้ง”
“เดี๋ยว!” ฉันตั้งท่ากำลังจะเดินไปจากตรงนี้ แต่พี่แดนเทพก็เรียกรั้งเอาไว้เสียก่อน
ฉันหันหน้ากลับไปหาพี่แดนเทพด้วยความดีใจ เขาจะให้โอกาสฉันโดยการลองชิมมันดูใช่ไหม..
“ฉันจะลองชิมต้มยำของเธอดูก็ได้ ถ้ามันอร่อยฉันจะยอมรับเธอเป็นน้องสาว แต่ถ้าไม่อร่อย..เธอต้องเทต้มยำถ้วยนี้ราดหัวตัวเองเอาไหมล่ะ”
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาของพี่แดนเทพ แววตาของเขาทำเอาฉันแอบรู้สึกหวั่นใจเล็กน้อย
“ตกลงค่ะ” แต่แล้วฉันก็ยอมรับข้อเสนอของพี่แดนเทพเพราะอยากให้เขายอมรับในตัวฉัน
ฉันค่อนข้างมั่นใจว่าตัวเองทำอาหารอร่อยในระดับนึง โดยเฉพาะเมนูนี้เพราะมันก็เป็นของโปรดของฉันเหมือนกัน
พี่แดนเทพยื่นมือมาหยิบช้อนตักน้ำต้มยำขึ้นดมกลิ่น เขายิ้มออกมาอย่างพอใจ ก่อนจะค่อย ๆ ยกช้อนขึ้นซดน้ำต้มยำของฉัน
ฉันยืนมองเขาด้วยความตื่นเต้น หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะ อยากรู้คำตอบของเขาจนแทบจะรอไม่ไหว
“เป็นยังไงบ้างคะ..” ฉันถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ในใจเริ่มจะหวาดหวั่น เพราะพี่แดนเทพนิ่งเงียบไปเลย
ใบหน้าของพี่แดนเทพไม่แสดงถึงความอร่อยหรือความไม่อร่อยของต้นยำที่ชิมเข้าไปออกมาเลยสักนิด..แบบนี้แล้วฉันยังคงมีหวังใช่ไหมนะ..
“ไม่อร่อย” ฉันไม่อยากจะเชื่อกับคำตอบที่ฉันได้ยิน มันจะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไง ฉันตั้งใจทำมันสุดฝีมือเลยนะ
เมนูนี้ฉันทำกี่ครั้งให้ใครชิมกี่คนเขาก็บอกว่าอร่อยกันทั้งนั้น..พี่แดนเทพคือคนแรกเลยที่บอกกับฉันว่ามันไม่อร่อยหรือฉันลืมขั้นตอนไหนไปรึเปล่านะ..
ไม่! ไม่มีทาง ฉันมั่นใจว่าฉันทำครบใส่ทุกอย่างลงไปหมด
“พะ..พี่ลองชิมอีกทีดีไห..”
“เธอจะราดมันเองหรือจะให้ฉันเป็นคนราดดีล่ะ หื้ม” น้ำเสียงเจ้าเล่ห์เปล่งวาจาร้ายกาจออกมาด้วยความสะใจ