8

สำนักทนายความ

“ไงเพื่อน วันนี้ดูอารมณ์ดีนี่หว่าไปหาเมียมาหรือไง” เจษฎาผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์เอ่ยแซวเพื่อนยิ้ม ๆ เพราะตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องไม่มีวันไหนที่เจ้านี่จะยิ้มออกเอาแต่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดทำตัวยุ่งทั้งวันทั้งคืนบางทีถึงกับนอนที่สำนักงานอีกต่างหาก

“ไร้สาระ มึงช่วยระวังคำพูดด้วยครับเพื่อนรัก หรือว่างานในมือมันน้อยไป”

“โอเคกูไม่พูดแล้วก็ได้........ว่าแต่มึงเถอะจะเอาอย่างนี้จริงหรือวะไอ้กันต์”

เจษฎารู้ว่าเพื่อนต้องการเก็บทุกอย่างเอาไว้เป็นความลับทำอย่างกับอีกฝ่ายเป็นแค่เมียเก็บ หากเป็นน้องนุ่งของเขาบอกเลยว่าไม่ปล่อยมันไว้แน่จะเอายังไงก็คุยกันให้ชัดเจน ไม่ใช่ทำเหมือนรับผิดชอบแต่จ้องจะเทน้องเขาตลอดเวลา แบบนี้มันเข้าข่ายหลอกลวงชัด ๆ

“ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ใสซื่ออย่างที่มึงคิดหรอก เธอวางแผนมาอย่างดีกูก็แค่ตามน้ำจะได้ไม่ต้องซื้อกิน.....” ชายหนุ่มพูดออกมาหน้าตาเฉย

“แม่งเอ้ย! พูดหมา ๆ กูขอเตือนไว้เลยนะว่าอย่าไปพูดให้น้องเขาได้ยิน.....”

เจษฎารู้สึกถูกชะตากับมีนาเขามองไม่ออกว่าท่าทางอย่างนั้นจะเป็นคนมากเล่ห์แสนกลได้ยังไง ก็เห็น ๆ กันอยู่ว่าถูกญาติผลักไสไม่ได้ห่วงหาสักเท่าไหร่แทบจะใส่พานถวายให้ไอ้กันต์เห็นแล้วน่าสงสาร.......จึงไม่อยากให้ไอ้เพื่อนจอมวายร้ายเหยียบย่ำซ้ำเติมผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แถมยังไร้ญาติขาดมิตรอีกต่างหาก

“ทำไม...มึงห่วง?”

“เออ!...... ระวังเถอะน้องเขาจะทิ้งมึงไอ้กันต์”

“ฮึ! กูคุยกันชัดเจนแล้ว” ชายหนุ่มตอบอย่างไม่ยี่หระ เขาไม่ได้คิดเอาเปรียบเธอฝ่ายเดียวตั้งใจจะส่งเสียให้เรียนจบผลประโยชน์ต่างตอบแทน หลังจากนั้นก็แยกย้ายทางใครทางมัน

เจษฎาอยากจะเตะปากไอ้เพื่อนตาถั่วเสียเหลือเกิน ไม่รู้มันเอาอะไรไปตัดสินว่าน้องมีนเป็นคนวางแผนร้ายทั้งที่เธอเป็นผู้เสียหายน้าชายของเธอต่างหากที่เป็นไปได้มากแต่มันกลับไม่คิดเอาความทำตัวตามน้ำที่แท้ก็มีแผนชั่วอยากเป็นผัวชั่วคราวของน้องเขานี่เอง......ไอ้บ้าเอ้ย!......

“ไม่มีวันนั้นเด็ดขาด” ชายหนุ่มมั่นใจเกินร้อย เกรงแต่ว่าพอถึงเวลาเจ้าหล่อนจะไม่ยอมไปง่าย ๆ มากกว่า

หกเดือนต่อมา

วันนี้ไม่มีเรียนมีนานั่งวาดรูปในห้องทั้งวันตั้งแต่มีช่องทางหารายได้เธอทุ่มเทกายใจพัฒนาฝีมือจนเป็นที่ต้องการของลูกค้า มีหรือที่คนงกอย่างเธอจะปล่อยเวลาให้สูญเปล่า

เด็กสาวไม่ได้นั่งยืดคอรอคอยให้ใครมาหาเพราะรู้แล้วว่าเขาจะมาเดือนละครั้งนำเงินมาให้ มาทีไรก็เก็บเกี่ยวกำไรกับเธอจนคุ้มค่า.... ชิ!....โอนมาก็ได้ ไม่อยากให้มานักหรอก....

สภาพของมีนาไม่ต่างจากเมียลับเมียเก็บหรือเด็กนักศึกษาที่เขาเลี้ยงไว้ระบายความใคร่ แม้แต่ป้าข้างห้องยังมองเธออย่างตำหนิที่มักง่ายใช้ร่างกายแลกกับความสุขสบายในชีวิต แต่เรื่องนั้นเธอไม่ติดไม่คิดจะอธิบายให้ใครฟัง ได้แต่บอกตัวเองว่าคนสำคัญในชีวิตของเธอไม่อยู่แล้ว เพราะฉะนั้นคนอื่นจะคิดอย่างไรก็ช่างเธอไม่แคร์ ไม่แม้แต่จะมานั่งรันทดท้อหรือว่าเสียใจ…….

17.00 น.

มีนาลงมาหาของกินแถว ๆ ชั้นล่างของคอนโดเพราะอยากยืดเส้นยืดสายออกกำลังกายรับแดดยามเย็นบ้างจึงไม่ได้ใช้บริการเดลิเวอรี่

เด็กสาวตั้งใจจะเดินสำรวจร้านค้าใกล้ ๆ แต่ยังไม่ทันได้ไปถึงไหนก็เห็นหญิงสาวหน้าตาดีท่าทางแปลก ๆ เธอคนนั้นดูเหมือนจะเดินเซหน้าตาซีดเซียว มีนาตัดสินใจวิ่งเข้าไปประคองสาวสวยที่ตัวสูงกว่าเธอนิดหน่อยก่อนที่อีกฝ่ายจะล้มลงไปกองกับพื้น

“เป็นอะไรคะพี่…….ให้เรียกรถพยาบาลให้ไหมคะ” เธอถามอย่างห่วงใยแม้ไม่ใช่คนคุ้นเคย

หญิงสาวยกมือห้ามพลางส่ายหน้าขณะถูกประคองเข้าไปนั่งพักใกล้ ๆ มีนาใช้หมวกผ้าที่เธอถือติดมือมาด้วยพัดโบกให้เบา ๆ ในขณะที่อีกฝ่ายควานหายาดมในกระเป๋าเอาขึ้นมาจ่อจมูก

“ขอบใจจ้ะ......น้องอยู่แถวนี้เหรอ .....” หญิงสาวเอ่ยถามเมื่ออาการดีขึ้นมากแล้ว

“มีนพักห้อง 604 ค่ะ” เด็กสาวบอกอย่างกระตือรือร้น

“ชั้นเดียวกันเลย....พี่พักห้อง 620...... เรียกพี่รินก็ได้จ้ะ” หญิงสาวยิ้มอ่อนหวาน ชอบดวงตาใสซื่อของเด็กคนนี้แถมยังดูดีมีน้ำใจที่หาไม่ง่ายในยุคนี้

“ไม่น่าเชื่อแฮะ..... เราพักอยู่ชั้นเดียวกันมาตั้งหลายเดือนแล้วแต่ไม่เคยเจอกันเลย......” มีนาเอ่ยออกมาอย่างเสียดาย ในความคิดของเธอการมีคนรู้จักย่อมดีกว่าอยู่อย่างโดดเดี่ยวอยู่แล้วแต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังไม่มีเพื่อนสนิทเลยสักคน เพราะนิสัยติดห้องนี่แหละ เธอไม่ชอบออกไปเที่ยวที่ไหนเพราะยิ่งออกไปเห็นนู่นนี่ก็อยากได้ไปหมดแล้วก็ต้องกลับมาอดมื้อกินมื้อเพื่อจะได้ซื้อหามาครอบครอง ทางที่ดีไม่เห็นเสียเลยจะดีกว่ายิ่งมีงานพิเศษด้วยแล้วยิ่งไม่ค่อยมีเวลาคุยเล่นกับใคร

“ก็แน่ล่ะ ปกติพี่ทำงานกลางคืนนี่จ๊ะ”

“งานกลางคืน” เด็กสาวทวนคำตาโต