7

ปลายนิ้วสะกิดนิดเดียว บราตัวจิ๋วที่ห่อหุ้มก้อนเนื้อขาวแน่นก็หลุดออกอย่างง่ายดายส่งผลให้มันดีดเด้งขึ้นมาอย่างเริงร่าราวกับรอเวลาที่จะออกมาอวดสายตาคุณชายจอมเหวี่ยงโดยเฉพาะปลายยอดสีหวานสั่นไหวน้อย ๆ ราวกับเชิญชวนให้ชายได้เชยชม

สายตาคมเข้มเปล่งประกายอย่างถูกใจพร้อมกับส่งปลายลิ้นร้อนตวัดออกไปฉกชิมพอได้ลิ้มรสถึงกับหลับตาพริ้มในขณะที่มืออีกข้างกอบกุมปลอบประโลมโนมเนื้อข้างที่ว่างไม่ให้น้อยหน้าก่อนจะสลับข้างดูดชิมลิ้มลองอย่างทั่วถึง

มีนาห่อปากเชิดหน้าลำตัวบิดเร่าเมื่อถูกปลุกเร้าเลือดในกายสาวสูบฉีดจนเนื้อตัวแดงซ่าน

เธอปล่อยตัวปล่อยใจให้พลิ้วไหวไปตามจังหวะการนำของผู้ช่ำชองสมองหยุดคิดชั่วคราวตั้งแต่ใช้นางสาวก็มีเพียงเขาที่เปิดประสบการณ์ใกล้ชิดชนิดถึงพริกถึงขิงเพียงแต่วันนั้นสติสตังไม่อยู่กับเนื้อกับตัวไม่เหมือนเวลานี้ทุกอย่างชัดเจนแจ่มแจ๋วและเป็นไปในแนวยินยอมพร้อมใจต่อความรู้สึกแปลกใหม่ที่หลั่งไหลกำซาบซ่านซึมซับในทุกอณูขุมขน........

เรือนร่างงามงอนถูกยกย้ายมาวางบนที่นอนหนานุ่ม ชายหนุ่มผละไปจัดการปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองก่อนจะคุกเข่าคร่อมเรือนร่างเย้ายวนตรงหน้าซึ่งถือเป็นสมบัติส่วนตัวของเขาเอาไว้พลางไล่สายตาพิจารณาทรวดทรงและผิวพรรณที่เขานั้นเพิ่งจะได้เห็นเต็มตาเธองามกว่าภาพในความคิดตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาเสียอีก……..

เด็กสาวไขว่คว้าร่างหนาให้ทาบทับลงมาเพราะความเขินอายมีอย่างที่ไหน มาจ้องส่องดูกันถึงรูขุมขน ใครจะหน้าด้านหน้าทนนอนนิ่งให้เขาดูอยู่ได้

“ใจร้อนจริง.......คิดถึงก็ไม่บอก”

“อื้อ.....” เด็กสาวร้องขึ้นอย่างขัดใจพลางกดศีรษะของเขาเข้ากับหน้าอกให้หมดปัญหา ก็คนมันอายไม่ใช่เหรอยังจะชวนคุยทำไมกัน........

กันต์ดนัยดื่มด่ำกับเรือนร่างงามแต่ก็ไม่ลืมที่จะป้องกันเพราะสักวันที่ต้องแยกย้ายจะได้ไม่มีปัญหา ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากมีลูกแต่ต้องมีกับคนที่รักเท่านั้น สำหรับเด็กปลิ้นปล้อนใจแตกอย่าหวังว่าจะได้รับการเชิดชูให้อยู่ในฐานะแม่ของลูก……

ขาเรียวถูกดันออกห่างเปิดช่องว่างให้ร่างหนาแทรกเข้าไปก่อนจะดุนดันความเป็นชายที่แข็งขึงเข้าไปในช่องทางรักอย่างยากลำบากเขาเห็นใบหน้าบ่งบอกว่าเธอเจ็บมากจึงยอมผ่อนปรนให้

มีนากัดฟันหน้าตาเหยเกได้แต่คิดว่าทำไมวันนี้ถึงได้เจ็บกว่าวันนั้น ไม่ใช่สิเธอรู้มาว่าครั้งแรกมันเจ็บกว่าหรือว่าเพราะเมา

“พะ....พี่กันต์...” เด็กสาวเปล่งเสียงกระท่อนกระแท่นออกไปคล้ายจะไม่ไหว

“หืมมมม....” ยัยเด็กเจ้าเล่ห์จะมาไม้ไหน

“ขอมีนกินเบียร์ก่อนนะคะ......” เธอคิดง่าย ๆ ว่ามันจะเพิ่มความกล้าให้เธออย่างมหาศาล วันนั้นเพราะเมาจะว่าไม่รู้ตัวเลยก็คงไม่ใช่แต่ความยับยั้งชั่งใจเป็นศูนย์ไม่เหมือนตอนนี้ที่แม้จะทำใจกล้าแต่เธอรู้ดีว่ามันไม่มีอยู่จริง

“ทำไม”

“เจ็บ.....เอ่อ...ก็คืนนั้นเมาถึงได้ไม่เจ็บเท่านี้อ่ะ”

“ไม่...ฉันไม่ชอบผู้หญิงขี้เมา” เขาปฏิเสธทันควันไม่ชอบตัวตนที่หยาบคายของเจ้าหล่อนในคืนนั้น จำได้ว่าเสียงพูดคุยเรื่องลามกที่ดังมาจากกลุ่มของเธอล้วนบ่งบอกถึงความก๋ากั่นกร้านโลกสวนทางกับท่าทางที่เธอแสดงออกทำเป็นหน้าซื่อตาใสหลอกใครก็หลอกได้แต่ไม่ใช่คนอย่างกันต์ดนัย.....แต่ก็ช่างเถอะกว่าเธอจะเรียนจบก็คงเบื่อถึงตอนนั้นก็ทางใครทางมัน เธอต้องไปฝ่าฟันหาทางรอดเอาเอง

“แค่ครั้งนี้นะ...คะอุ๊ก...อุ๊บ...” เธอต่อรองไม่ทันเสร็จก็โดนบุกจนจุกถึงกับพูดไม่ออกหน้าตาบิดเบี้ยวเหยเก

ชายหนุ่มอาศัยทีเผลอหยัดกายส่งตัวตนเข้าไปอย่างรวดเร็วจนอีกฝ่ายทั้งเจ็บทั้งจุกถึงกับตีแขนของเขารัว ๆ แต่ก็ไม่สามารถหยุดยั้งการขยับขับเคลื่อนไปข้างหน้าเริ่มจากช้า ๆ จนลื่นไหลเด็กสาวรามือเปลี่ยนมาร้องเสียงดังฟังไม่ได้ศัพท์ตกอยู่ใต้อำนาจไม่ว่าเขาจะสั่งการให้เธอคว่ำหรือหงายถูกกระแทกกระทั้นเร่งเร้าจนร่างกายของสาวเจ้าบีบรัดแน่นกระตุกถี่ ๆ ก่อนจะฟุบลงกับที่นอนโดยที่ร่างกายใหญ่โตฟุบตามลงมาติด ๆ .........

กันต์ดนัยปลดปล่อยทุกหยาดหยด สมองปลอดโปร่งโล่งสบายความเครียดสะสมตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมามลายหายไปอย่างเหลือเชื่อ.....แน่นอนว่าตอนนี้เขายังไม่เบื่อที่จะลองลิ้มชิมเธออีกครั้งและอีกครั้ง

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้กว่าเขาจะลุกออกไป มีนาได้ยินเสียงแว่ว ๆ เหมือนมาจากที่ไกลแสนไกล ว่าเขากำลังจะกลับเธอได้แต่รับทราบแต่โงหัวไม่ขึ้น..........