23

ทันทีที่ได้ยินคำถามบาดหู ร่างสูงลุกพรวดขึ้นอย่างโกรธจัด.....เขาคิดว่าตัวเองพยายามควบคุมอารมณ์แล้วแต่ทำไมเธอถึงไม่ยอมจบ ไม่รู้จะพูดให้มันบานปลายไปทำไมวะ.......น่ารำคาญฉิบหาย........ชายหนุ่มเหมือนจะลืมไปแล้วว่าตัวเองรอวันที่จะหย่ากับเธอเช่นกัน

“อย่าท้าฉันนะ.....มีนา” มือหนาคว้าไหล่มนให้หันมาหาแต่ทว่า.... “เฮ้ย!.......มีนา....” จากที่ตั้งใจจะสั่งสอนคนไม่ได้ความกลายเป็นตกใจอ้าปากค้าง

ใบหน้าของเธอซีดมากเหงื่อเม็ดโป้งผุดพรายเต็มหน้าผากและไรผม กันต์ดนัยรับร่างที่หมดสติก่อนที่เธอจะล้มหัวฟาดพื้น เขารีบอุ้มเรือนร่างไร้สติไปวางลงบนโซฟาและวิ่งไปค้นหายาดมแต่ก็ไม่พบจึงใช้ผ้าเช็ดหน้าผืนใหม่เอี่ยมของตัวเองชุบน้ำและนำมาค่อย ๆ เช็ดคราบน้ำตาออกจากพวงแก้มซีดเซียวอย่างเบามือ...........

เป็นบ้าอะไรของเธอวะเนี่ย....... ผู้หญิงอย่างเธอนี่ก็แปลกเห็นทนมาได้ตั้งนานไม่เคยมีปากมีเสียงสักคำ กะอีแค่ข่าวทำเป็นเรื่องใหญ่ไม่เข้าท่า......ถึงแม้ความคิดจะพลุ่งพล่านแต่ทุกการกระทำกลับเบามือราวกับกลัวว่าร่างกายที่นอนอยู่นี่จะแหลกสลายไปเสียก่อน........

หญิงสาวเริ่มรู้สึกตัวแต่หนังตาหนาหนักต้องพยายามค่อย ๆ ปรือตาขึ้นมาแต่ยังเห็นภาพหลอน หล่อนจึงหลับตาลงอีกครั้งก่อนจะลืมตาขึ้นมาใหม่ก็พบว่าเป็นเขาจริง ๆ ......สมองของเธอคงเลอะเลือนที่เห็นแววตาอ่อนโยนทอดมองลงมาหรือว่านี่คือฝันซ้อนฝันมันไม่น่าจะเป็นไปได้ก่อนหน้านี้เธอเห็นนัยน์ตาคู่นี้แทบลุกเป็นไฟนี่นา

“กินข้าวบ้างหรือเปล่าหึ.......อย่าทำตัวงี่เง่าเจ้าน้ำตาฉันไม่ชอบ โต ๆ กันแล้วช่วยมีเหตุผลหน่อย......” ว่าจะพูดด้วยดี ๆ อยู่แล้วเชียวเห็นว่าไม่สบายแต่มันอดไม่ได้จริง ๆ ที่เห็นแม่ตัวดีฟื้นขึ้นมาก็ทำเป็นหมางเมินอวดดื้อถือดี…..ตื่นมาก็ทำเป็นงอนน่าหมั่นไส้ว่ะ.......คนที่ไม่เคยถูกลูกไก่ในกำมือต่อต้านปาผ้าในมือทิ้งก่อนจะเหวี่ยงหัวอย่างไม่สบอารมณ์........

ต้องแบบนี้สิตัวจริง......มีนาเม้มปากสนิทพร้อมกับกำมือแน่น อารมณ์พัดพามาถึงตรงนี้แล้ว ตรงที่ความอดทนสิ้นสุดลง ต่อแต่นี้ไปเป็นไงเป็นกันเธอก็แค่หาบ้านเช่าเอาใหม่อย่างไรซะเธอก็มีงานทำแล้วคงไม่ถึงกับอดตายไม่จำเป็นต้องง้อผู้ชายที่เอาแต่ข่มขู่พูดจาไม่เข้าหูคนนี้อีกต่อไป.........

หญิงสาวคิดได้ดังนั้นจึงมีแรงฮึดสู้ ลุกขึ้นมาอีกครั้งเริ่มตั้งแต่ตอนนี้เลย......เธอจะไปเก็บของออกจากห้องนี้ไปอยู่ข้างนอก ส่วนเรื่องจะกลับบ้านคงยากเพราะไม่มีบ้านไม่มีครอบครัวรอเธอให้กลับไป.......พอกันทีกับสามีใจร้าย เธอไม่ขอทนอยู่ให้เขาดูถูกอีกต่อไป

“มีนา!.....จะไปไหนเพิ่งจะฟื้นเดี๋ยวก็ได้ลงไปวัดพื้นอีกหรอก....” น้ำเสียงเข้มงวดเปล่งขึ้นอย่างไม่พอใจ มือใหญ่คว้าแขนของเธอเอาไว้พร้อมกับกดให้นอนลงที่เดิม

“พี่กันต์กลับไปเถอะค่ะ มีนจะไปเก็บของ” เธอเอ่ยกับเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เธอคงจะเหนื่อยหรือไม่ก็หมดใจแล้วจริง ๆ

“เก็บของ?” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันแน่น........ไม่เข้าใจว่ายัยเด็กบ้านี่พูดถึงเรื่องอะไรอีก อะไรกันนักกันหนาวะ......ผู้หญิง แม่ง!...น่ารำคาญ.....ชายหนุ่มได้แต่สบถในใจที่ไม่ตะโกนออกไปก็เพราะเห็นแก่ท่าทางเหมือนศพเดินได้นี่หรอกนะ

“ไหน ๆ เราก็จะหย่ากันอยู่แล้ว ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้เช้าหนูออกจากที่นี่ไปเลยดีกว่า พี่กันต์พร้อมเมื่อไหร่เราค่อยไปหย่ากันแต่ถ้าเป็นพรุ่งนี้ได้ยิ่งดี” เธอพูดออกไปอย่างคนที่ตัดสินใจแล้ว ตอนนี้ดวงตาแห้งผากไม่มีน้ำตาสักหยด….

“ฮึ!...อย่ามางอแงทำตัวเป็นเด็กพูดไม่รู้เรื่อง” เขาไม่แคร์ว่าเธอจะอยู่หรือจะไปแต่หมั่นไส้ที่เธอมาทำอวดดีท้าทายเขาอยู่อย่างนี้ ....แรงเดินยังไม่มีด้วยซ้ำ