ตอนที่ 17 เพื่อนพี่ชาย

EP17

ถ้า

ตกดึกในวันเดียวกัน…

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!

เสียงเนื้อกระแทกเนื้อดังสนั่นหวั่นไหวบนเตียงนอนขนาดคิงไซส์ สองร่างกำลังกลมกลืนกันเป็นหนึ่งเดียว จุดเชื่อมมีเครื่องป้องกันสวมไว้อยู่ หลังจากที่กลับมาจากห้างฟีฟ่าก็พามิวนิคมาที่คอนโดของตนเอง ตกดึกมาทั้งสองก็ทำในสิ่งที่ตนเองปราถนามาทั้งวัน

“พี่ฟีฟ่าอ๊ะ อื้อ!” มิวนิคเปล่งเสียงครางออกมาในขณะที่ร่างกายของเธอกำลังสั่นกระเพื่อมตามแรงมหาศาลจากคนตัวโต ตอนนี้ฟีฟ่าใกล้จะมาถึงจุดสุดยอดแล้วเขาจึงใส่แรงจังหวะสุดท้ายแล้วปลดปล่อยของเหลวออกมาใส่ถุงยาง

“อ๊าา~” พอเสร็จกิจก็ขยับแก่นกายออกแล้วเดินไปทำความสะอาดในห้องนํ้าส่วนคนถูกกระทำได้แต่นอนหอบหายใจบนเตียง เธอไม่สงสัยเลยว่าทำไมผู้หญิงหลายคนถึงได้ติดฟีฟ่ามากขนาดนี้…

“เหนื่อยมั้ยคะ” หลังทำความสะอาดเสร็จก็เดินออกมาจากห้องนํ้าพร้อมกับผ้าเช็ดตัวที่พันเอวสอบไว้อย่างหมิ่นเหม่ ในขณะเดียวกันเองมิวนิคก็พยุงร่างตนเองลุกขึ้นนั่ง สายตามองไปที่ร่างกายกำยำตรงหน้า

“เหนื่อยค่ะ… แต่หนูชอบมาก” พูดจบรอยยิ้มก็ผุดขึ้นบนใบหน้าเธอพึงพอใจไม่ได้ที่ได้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งทางกายกับฟีฟ่า

“หนูลุกไปล้างตัวได้แล้วค่ะ พี่ออกไปคุยโทรศัพท์นอกระเบียงแป๊ปนึง”

“ได้ค่ะ^^” มิวนิคเอ่ยตอบแล้วเดินเปลือยลุกขึ้นจากเตียงหายเข้าไปในห้องน้ำส่วนฟีฟ่าก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเดินออกไปนอกระเบียง ชายหนุ่มเปิดโหมดห้ามรบกวนเอาไว้เพราะงั้นเลยไม่รู้เลยว่าไทเกอร์โทรมาหลายสายเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว เห็นแบบนั้นเขาจึงกดโทรกลับ ไม่นานปลายสายก็กดรับ

(แกมัวทำอะไรอยู่ทำไมไม่รับโทรศัพท์ฉัน!) เสียงผ่านจากปลายสายทำให้ฟีฟ่าตกใจจนต้องเบี่ยงหูออกแล้วมอง

“บ่นเป็นตาลุงขี้วีนไปได้ ป๊ามีอะไร”

(ตอนโทรมีแต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว)

“สรุปมีมั้ย” ฟีฟ่าถอนหายใจออกมาแล้วถามกลับ

(น้องสาวแกกลับมาจากญี่ปุ่นทั้งคนไม่คิดจะโผล่หัวมาหาน้องบ้างรึไง ไอ้ลูกเวร)

“นีน่าเจ้าตัวยังไม่เห็นว่าไรเลย ป๊าไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวผมว่างผมก็ไป” ฟีฟ่าทราบเรื่องดีแล้วว่านีน่ากลับมาจากญี่ปุ่นเพราะเขาเองเป็นคนบอกให้มาทีนไปรับแทน ช่วงเวลาที่ผ่านมาเขาก็โทรไปหานีน่าทุกวันแต่ยังไม่มีโอกาสได้ไปหาเฉยๆ

(ไม่ว่างหรือมัวแต่นอนกกผู้หญิง ห้ะ!)

“ป๊าไม่น่าจะถามคำถามที่ตัวเองรู้คำตอบนะครับ”

(นีน่างอแงอยากได้คอนโดใหม่แต่ฉันไม่อยากนีน่าไปอยู่ที่คอนโด แกมาช่วยพูดที่ซิ)

“นีน่าฟังผมที่ไหน ถ้าป๊าอยากให้นีน่าหยุดงอแงไปเรียกไอ้มาทีนมาคุยจะดีกว่า” ฟีฟ่าพูดจบปลายสายก็เงียบสักพักก่อนจะพูดขึ้น เพราะไทเกอร์เองก็พึ่งนึกได้ว่านีน่าฟังมาทีนมากกว่าฟีฟ่าพี่ชายแท้ๆ ซะอีก

(ฉันจะลองตามมาทีนมาที่บ้านดู)

“หมดธุระของผมแล้วใช่ไหมครับ”

(เออ! แค่นี้แหละ) ไทเกอร์ตอบกระแทกเสียงแล้วกดตัดสาย จังหวะนั้นเองฟีฟ่าก็หมุนตัวเดินกลับเข้ามาในห้อง

อีกด้าน…

“ป๊าไปคุยโทรศัพท์กับใครมาหรอคะ” ไทเกอร์เดินกลับเข้ามาในตัวบ้านพร้อมกับถือโทรศัพท์อยู่ในมือ เมื่อกี้สองพ่อลูกนั่งคุยกันอยู่เรื่องที่นีน่าขอย้ายออกไปอยู่คอนโดเพราะเธอไม่อยากอยู่บ้าน เนื่องจากใช้เหตุผลว่าไม่อยากอยู่ในบ้านต้องใช้สมาธิและเวลาการอยู่คนเดียวในการอ่านหนังสือเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัย แต่คนเป็นพ่อไม่อยากให้ไปเพราะเป็นห่วงเลยโทรตามฟีฟ่ามาช่วยคุย ทว่าลูกชายคนโตกลับบอกให้เขาตามมาทีนมาแทนซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของฟีฟ่า

“พี่ชายหนู”

“ตกลงป๊ายอมให้นีน่าไปอยู่คอนโดได้ไหมคะ” นีน่ายังไม่ล้มเลิกความพยายามที่จะคะยั้นคะยอผู้เป็นพ่อ ร่างเล็กเดินไปเกาะแขนชายวัยกลางคนแล้วออกแรงเขย่าไปมา

“หนูก็รู้ว่าข้างนอกมันอันตราย ทำไมถึงอยากไปอยู่นักป๊าเป็นห่วง” พอได้คำตอบกลับมาแบบเดิมใบหน้าสวยก็เริ่มเจื่อนเธอยู้ปากแล้วหยุดเขย่าแขนผู้เป็นพ่อ

“นีน่าอยากลองออกไปใช้ชีวิตข้างนอกนี่คะ”

“ไปญี่ปุ่นมาตั้งหนึ่งปี ยังออกไปใช้ชีวิตไม่พอหรอ”

“นั้นมันญี่ปุ่นนะคะป๊า มันไม่ใช่ไทยสักหน่อย” นีน่ายังคงพยายามหาเหตุผลมาพูดกับไทเกอร์เพื่อที่ตนเองจะได้ออกไปอยู่นอกบ้านจนทำให้ผู้เป็นพ่อต้องถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยหน่ายกับนิสัยขี้งอแงของลูกสาว

“ไว้ป๊าจะลองคิดดูอีกที”

“ตอนไหนคะ นีน่าให้เวลาป๊าแค่หนึ่งชั่วโมงเท่านั้น”

“อีกหนึ่งชั่วโมงค่อยมาเรียกป๊าลงมา แล้วป๊าจะให้คำตอบ”

“ไม่ต้องถึงหนึ่งชั่วโมงหรอกครับ ผมมาถึงแล้ว” ในตอนนั้นเองเสียงของคนมาใหม่ก็สอดแทรกเข้ามาในบทสนทนา เป็นมาทีนที่เดินเข้ามาในบ้านเพราะก่อนหน้านั้นไม่กี่นาทีฟีฟ่าส่งข้อความมาหาให้มาช่วยเคลียร์เรื่องนีน่าที่บ้าน และเขาก็อยู่แถวนี้พอดีเลยมาได้เร็ว

“มาก็ดีแล้วมาทีน ช่วยคุยกับน้องแทนป๊าหน่อย”

“…” พอเห็นหน้ามาทีนคนตัวเล็กก็ยืนก้มหน้านิ่งในทันที แล้วมาทีนก็พยักหน้ารับคำเพราะเขาพอรู้มาก่อนแล้วว่าเป็นเรื่องอะไรที่นีน่างอแง

“ครับ ผมจะช่วยพูดกับน้องเอง”

“ตามสบายเลยนะมาทีน ป๊าขึ้นห้องก่อน”

“ได้ครับ…” ลับร่างไทเกอร์ที่เดินขึ้นห้องไปมาทีนเลยเดินมายืนอยู่ตรงหน้านีน่า

“ตามพี่มาที่สระ” คำพูดนั้นทำให้นีน่ายอมเดินตามร่างสูงไปอย่างว่าง่ายพอมาถึงขอบสระบทสนทนาระหว่างทั้งสองก็เริ่มขึ้น

“นีน่าแค่อยากอยู่คอนโดข้างนอกเองค่ะ ทำไมทุกคนต้องฟ้องพี่ด้วย” พอมาถึงปากเล็กก็เริ่มตัดพ้อ ทุกคนรู้ว่าจุดปราบเธอลงได้ทุกเรื่องคือมาทีนเพราะเธอดื้อรั้นไม่ฟังใคร

“อายุแค่สิบแปดทำไมถึงอยากไปอยู่ พี่ขอเหตุผลหน่อย”

“นีน่าอยากอยู่คนเดียวเพื่อเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัยค่ะ ไม่ได้อยากออกไปอยู่ข้างนอกเพราะเรื่องเที่ยวเล่นเลยนะคะ”

“ป๊าเป็นห่วงเธอ รู้ใช่ไหม?” มาทีนหันไปถามคนที่ยืนก้มหน้าไม่กล้าสบตาเพราะสายตาของมาทีนนั้นดุและน่ากลัว…

“รู้ค่ะ”

“เหตุผลนี้ไงป๊าเธอถึงไม่ยอมให้ออกไปอยู่ข้างนอก”

“แล้วสีน่าต้องทำยังไง…”

“ต้องอยู่ในสายตาคนที่เธอเชื่อฟังตลอดและรายงานท่านได้ แบบนั้นถึงจะออกไปอยู่ข้างนอกได้” คนที่เธอเชื่อฟังก็มีแค่มาทีน แปลว่าต้องอยู่ในสายตามาทีนตลอดแบบนั้นหรอถึงจะได้ออกไปอยู่ข้างนอกได้…

“หมายถึง นีน่าต้องอยู่ในความดูแลของพี่หรอคะ”

“…อย่างใกล้ชิด”

“แปลว่า พี่… จะยอมคุยกับคุณป๊าให้ ใช่มั้ยคะ” นีน่ามีความหวังขึ้นมาอีกครั้งและรอยยิ้มก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้นใบหน้าสวย

“แต่เธอต้องอยู่ห้องเดียวกันกับฉัน”

“ท ทำไมละคะ”

“มันมีสองห้องนอน แล้วฉันก็ไม่ค่อยอยู่ ต้องบินบ่อย” พอได้ยินสิ่งที่มาทีนอธิบายออกมาเพิ่มเติมเธอก็โล่งใจขึ้นมาหน่อยแต่การอยู่ร่วมห้องกับคนที่แอบชอบแบบนี้มันจะดีหรอ แต่มันก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วนิ ลองหน่อยไม่เสียหายหรอกมั้งยังไงมาทีนก็ไม่ได้คิดอะไรกับเธอ พอดูแลตัวเองได้ค่อยขอไทเกอร์ออกมาอยู่คนเดียว มันเป็นไอเดียร์ที่ดีเลยก็ว่าได้

“อ๋อ ค่ะ ถ้าป๊ายอมตกลงก็ดีเหมือนกันค่ะ”

“ทำไม กลัวอะไรตอนแรก?”

“ปะ เปล่าค่ะ นีน่าไม่ได้กลัวอะไร” เธอรีบส่ายหัวปฏิเสธในทันทีแล้วก้มหน้าหลบสายตาเหมือนเดิม

“จะลองคุยให้แล้วกัน แต่ต้องรับปากอย่างหนึ่ง”

“รับปากอะไรหรอคะ”

“เธอให้เหตุผลเพราะอยากใช้เวลาอ่านหนังสือสอบเข้ามหาลัย เพราะงั้นต้องสอบให้ติดมหาลัยอันดับหนึ่งของประเทศให้ได้ เข้าใจใช่ไหม” พูดจบมาทีนก็เดินเข้ามาใกล้เธอมากกว่าเดิมแล้วใช้ปลายนิ้วเชยคางมนขึ้นให้สบตา พึ่งมีโอกาสมองหน้าให้ชัดก็ตอนนี้ตอนอยู่สนามบินไม่กล้ามองชัดขนาดนี้ มาทีนไล่สายตามองแล้วก็แอบนึกในใจว่าเวลาไม่กี่ปีโตเป็นสาวขนาดนี้เลยหรอ แถมยังสวยขึ้นมาก โตทุกสัดส่วน…

แบบนี้จะกอดเล่นเหมือนตอนเด็กๆ ได้มั้ยนะ?

“พี่ นีน่าเข้าใจแล้วค่ะ แต่พี่มองนีน่าแบบนี้ มะ หมายความว่ายังไงคะ” นีน่าถามกลับเพื่อเรียกสติคนตรงหน้าก่อนที่มาทีนจะดึงสติตนเองกลับมาได้แล้วผละมือออกจากปลายคางมนอย่างลืมตัว

“เปล่า… แค่โตขึ้นแล้ว ก็… สวยดี” คำนั้นที่พูดออกมาแทบจะทำไม่อยากให้นีน่าเชื่อหูตนเอง เธออมยิ้มหัวใจพองโตอีกครั้งแต่ก็ต้องหุบยิ้มเอาไว้เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในอดีต

“ขอบคุณนะคะที่ชม แล้วก็ขอบคุณด้วยเรื่องห้อง นีน่าต้องขอตัวเข้าบ้านก่อนนะคะ ไว้พี่คุยกับป๊าเสร็จแล้วทักนีน่ามานะคะ^^” นีน่าส่งรอยยิ้มน่ารักไปให้ก่อนจะโบกมือขึ้นบ๊ายบายแล้ววิ่งหนีเข้าบ้านด้วยอาการเขินอาย มาทีนมองร่างเล็กด้วยสายตาเอ็นดูก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากอย่างคนมีแผน…

____________________

ก๊อกๆ เนื้อหาของมาทีนและน้องนีน่าในเรื่องจะมาแค่ 10-15 % เท่านั้นนะคะ แวะมาหอมปากหอมคอเพราะไรท์คิดพล็อตเรื่องนี้ออกพอดี

อาจจะเขียนเป็นเรื่องเต็มแบบแยกหรือไม่ก็พากต่อในเรื่องนี้เลย ยังไงก็ฝากติดตามกันด้วยนะค่า~~~~

ส่วนมาทีนมีแผนอะไรนั้นแล้วก็ทั้งสองเคยมีอดีตกันในเรื่องไหน ทุกอย่างจะมีเฉลยแน่นอนค่ะ

แล้วเจอกันตอนหน้านะคะทุกโคนนนนน ???

ไรท์ฝากติดตามเพจเฟสบุ๊คของไรท์ด้วยนะค่าาาา ไว้อัปเดตข่าวสารต่างๆ เพจชื่อ So nonny / นิยายออนไลน์ ?