ตอนที่ 18 ไม่ชอบ…

EP18 ไม่ชอบ…

วันนี้มิเกลมีเรียนบ่ายถึงสี่โมงเย็นเธอเลยตั้งใจว่าหลังเรียนเสร็จจะไปหาเลือกดูเสื้อผ้าเพื่อเตรียมไปทริปเกาะล้านที่ใกล้จะถึง ซึ่งทริปนี้ก็เหลือเวลาอีกไม่กี่วัน นิ้วเล็กเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์ในขณะที่เธอนั่งอยู่ที่ประจำภายในห้องเรียน สายตาจับจ้องไปที่จอพลางขมวดคิ้วยุ่ง พิมพ์ชุดไปเที่ยวทะเลแต่กลับเจอแต่ชุดบีกีนี่

ซึ่งมันก็โป๊จนเกินไปจนมิเกลไม่อยากจะใส่มัน เธอไม่อยากใส่และไม่เคยคิดจะใส่ ชุดในห้องก็มีเพียงเสื้อยืด เสื้อแขนยาวและกางเกงขายาว นอกนั้นก็เป็นชุดนอนและชุดยูนิฟอร์มของคณะ ไม่มีชุดจุกจิกเหมือนผู้หญิงคนอื่นและอีกอย่างมิเกลยังไม่เคยไปเที่ยวทะเลเลยสักครั้ง เพราะเธอไม่ค่อยมีเพื่อน ไม่มีครอบครัว ทริปนี้มิเกลจึงเลือกที่จะไปเป็นครั้งแรก

“ทริปเกาะล้านพวกมึงเตรียมไปกี่ชุด” และในตอนที่มิเกลครุ่นคิดอยู่นั้นเองเสียงพูดของมะตูมก็พูดขึ้น เธอเป็นอีกหนึ่งคนที่ไปร่วมทริปรวมถึงเพื่อนกลุ่มมะตูมและหัวหน้าสาขาอย่างอมยิ้ม ส่วนมิเกลเธอไปคนเดียวเพราะมุกดาลงชื่อไม่ทัน

“ทริปสามคืนสี่วันก็ต้องจัดเต็มสิ จะไปน้อยหน้าคนอื่นได้ยังไง ชุดบีกีนี่พร้อมมาก” อมยิ้มเป็นคนเอ่ยตอบพร้อมจริตหน้าตาราวกับตื่นเต้นนักหนา ซึ่งกิจกรรมของทริปเกาะล้านก็แน่นตลอดระยะเวลาที่ไป มันก็น่าตื่นเต้นสำหรับทุกคนไม่น้อย รวมถึงเธอเอง

“นี่แต่กูได้ยินว่าทริปเกาะล้านครั้งนี้ผู้ชายเยอะม๊ากกกก จริงป่ะ”

“ครึ่งต่อครึ่ง แต่ยังไม่เห็นรายชื่อของคนที่ไปเลย”

“นี่ ยัยอมยิ้ม เป็นถึงหัวหน้าสาขายังไงถึงยังไม่ได้ใบรายชื่อ ห้ะ!” มะตูมผลักบ่าเพื่อนด้วยความเสียดายเพราะเธอและผู้หญิงคนอื่นที่ร่วมทริปก็อยากรู้เหมือนกันว่าใครไปบ้าง

“เดี๋ยวก็คงส่งมาแล้วมั้ง”

“ถ้าส่งมาแล้วมาบอกพวกกูด้วย”

“เออน่าาาา จะรีบบอก” มิเกลได้แต่นั่งนิ่งฟังบทสนทนาของกลุ่มเพื่อนในห้อง แล้วเธอก็แอบคิดว่าการไปเที่ยวทะเลต้องเตรียมชุดเยอะขนาดนั้นเลยหรอ แล้วทุกคนจะใส่แบบไหนกันนะ หรือว่าวันนี้หลังเรียนเสร็จควรไปถามพี่ไหมและให้เธอพาไปเลือก ไม่ต้องเอาชุดที่เว่อร์วังขอแค่เป็นชุดที่เหมาะกับสถานที่ก็พอแล้ว

“สวัสดีครับน้องๆ พี่ขอเวลารบกวนสักสิบนาทีหน่อยนะครับ” และในขณะที่ทุกคนกำลังตื่นเต้นกับทริปเกาะล้านที่ใกล้จะมาถึงเสียงของใครบางคนก็ดังขึ้นเข้ามาในห้องพร้อมกลุ่มรุ่นพี่อีกสี่ห้าคนเดินเรียงตามกันเข้ามา ในมือของแต่ละคนถือถุงขนาดใหญ่และเจ้าของเสียงพูดคือฟีฟ่าข้างกายเขาคือภาคิน

“ได้ค่า~” มะตูมเป็นคนตอบแล้วทุกคนจึงกลับไปที่นั่งของตนเองเพื่อจะรอฟังรุ่นพี่

มิเกลมองหน้าฟีฟ่าแล้วใบหน้าเรียบนิ่งก็มองไปทางอื่นด้วยความเกลียด เธอยังจำเรื่องเมื่อคืนได้ยังไม่หายที่ปล่อยเธอทิ้งไว้ที่โรงหนังคนเดียว

“อย่างที่เรารู้กันว่าทริปเกาะล้านใกล้จะมาถึงกันแล้ว วันนี้พวกพี่เลยนำเสื้อสำหรับทริปนี้มาแจกครับ” เสื้อที่ฟีฟ่าและรุ่นพี่คนอื่นนำมาเป็นเสื้อสำหรับทริปที่สั่งตัดเสร็จแล้ว เป็นเสื้อยืดสีขาวธรรมดาและมีคอกลมเป็นสีดำรวมถึงแขนเสื้อ ตรงกลางเสื้อเขียนชื่อย่อคณะและรูปของนักบินและแอบ่งบอกว่าพวกเขาเป็นนักศึกษาของคณะไหน ซึ่งฟีฟ่าและกลุ่มเพื่อนอีกสามคนได้รับหน้าที่มาแจกเสื้ออีกด้วย

“เดี๋ยวเชิญน้องๆ มาหยิบตามไซส์เลยนะครับ มีเอส เอ็ม แอลและเอ็กซ์แอล ก่อนหยิบก็อย่าลืมมาลงชื่อกันด้วย” สิ้นเสียงพูดของภาคินทุกคนก็ต่างลุกขึ้นไปเซ็นชื่อรับซึ่งก่อนตัดก็ได้เขียนไซส์ของตนเองไปแล้ว

มิเกลนั่งนิ่งเธอรอให้ทุกคนเซ็นชื่อรับเสร็จจึงลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วไปเซ็นรับของตนเอง แต่ปากกาที่ปกติจะวางข้างใบรายชื่อตอนนี้อยู่ในมือของฟีฟ่า ซึ่งเธอก็มองเขาแล้วยื่นมือไปหยิบ แต่ทว่า…

“ขอปากกาจากรุ่นพี่ไม่มีคำพูดหน่อยหรอ”

“ขอปากกาด้วยค่ะ” พูดจบมิเกลก็พยายามยื้อแย่งปากกาจากมือฟีฟ่าแต่เขาก็ยังคงจับมันเอาไว้อยู่จนเธอต้องมองหน้าเขาด้วยแววตาไม่เข้าใจ

“คืนนี้มาหาฉันที่คอนโด…” ในคณะที่ยื่นปากกาให้และมิเกลที่กำลังก้มเซ็นชื่ออยู่ฟีฟ่าก็ยื่นหน้าเข้ามากระซิบที่ข้างใบหู

“…” มิเกลไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเธอรับเสื้อเสร็จก็วางปากกาเอาไว้ที่เดิมก่อนจะหยิบเสื้อแล้วเดินกลับมานั่งที่ของตนเอง

หลังจากที่ทุกคนเซ็นชื่อรับจนครบรุ่นพี่แต่ละคนก็มายืนเรียงตัวกันหน้าห้อง เพื่อจะเตรียมตัวออกไป

“ยังไงก็ลองสวมกันดูนะครับ เผื่อได้แก้ไขตรงไหนก็แจ้งพวกพี่มาที่ไลน์กลุ่มของทริปเกาะล้าน ขอให้น้องๆ สนุกกับทริปนี้นะครับ” ภาคินเป็นคนพูดแล้วเขาก็เดินนำทุกคนออกจากห้องไปตามหลังภาคินคือฟีฟ่า

พอลับร่างกลุ่มของรุ่นพี่ทุกคนก็ต่างรีบแกะเสื้อดูต่างจากมิเกลที่นั่งนิ่งมองมันก่อนจะเก็บใส่กระเป๋าแล้วหยิบหูฟังขึ้นมาฟังเพลงตัดความรำคาญ…

ตกเย็น…

“ชุดไปทะเลแบบนั้นหรอ… อื้มม พี่ว่าต้องเป็นบีกินี่นะ สวยดี” ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังนั่งอยู่บนรถยนต์ส่วนตัวของไหม เจ้าของรถก็พูดขึ้นด้วยสีหน้าครุ่นคิดสายตามองไปบนท้องถนน วันนี้มิเกลส่งข้อความมาหาบอกว่ามีเรื่องสำคัญพาไปจัดการหน่อยไหมจึงปิดร้านและรีบขับรถมารับมิเกลที่คณะทันที พอมารู้ว่าเป็นเรื่องชุดไปเที่ยวทะเล เธอก็นึกเอ็นดูรุ่นน้องคนนี้ไม่น้อยเลยเต็มใจที่จะพาไปเลือกชุด

“ชุดสองชิ้นนั้นหรอ” มิเกลถามเสียงเรียบแค่นึกเธอก็ร้อนวูบวาบไปทั้งตัว ชุดพวกนั้นมันโชว์เนื้อหนังจะตาย ปิดอะไรก็ไม่มิด

“มันเป็นแฟชั่นนะเกล ใครๆ ก็ใส่กัน ไปทะเลต้องใส่แบบนี้แหล่ะยิ่งอากาศร้อนๆ” ไหมบอกพร้อมกับยิ้มหัวเราะออกมา มิเกลไม่เคยแต่งตัวด้วยซ้ำรสนิยมการแต่งตัวของเธอเฉยมาก ป้าข้างบ้านยังแต่งเป็นกว่าก็ว่าได้

“ฉันไม่ชอบ…”

“อ่ะๆ เอาเป็นว่าพี่จะเลือกชุดที่ไม่โป๊มากให้แล้วกัน เพื่อความมั่นใจของเธอ” ในที่สุดไหมก็ยอมแพ้ไม่คะยั้นคะยอให้มิเกลสวมชุดบีกีนี่ และระหว่างเดินทางไปที่ห้างสรรพสินค้าก็เกิดความเงียบขึ้นระหว่างคนทั้งสองจนกระทั่งถึงจุดมุ่งหมาย สองสาวไม่รอช้าเดินตรงไปยังโซนเสื้อผ้าที่สำหรับใส่ไปเที่ยวทะเล โดยไหมเป็นคนจูงมือมิเกลเข้าร้านนั้นร้านนี้จนเจอร้านที่ถูกใจ

“ร้านนี้แหละ เกลคงชอบ” ว่าแล้วก็เดินไปหยุดอยู่ข้างราวผ้าแล้วเริ่มหยิบแต่ละตัวที่คิดว่าสวยมาทาบบนตัวมิเกลพร้อมกับครุ่นคิด

“…”

“อื้มมม พี่ว่าชุดนี้เหมาะ ชุดนี้ก็เหมาะ ไปสามวันสี่คืนใช่ไหมงั้นก็เอาไปเยอะๆ”

“พี่ไหม มันไม่เยอะไปหน่อยหรอ” เธอเอ่ยถามแล้วมองชุด โป๊บ้าง สั้นบ้าง โชว์หลังบ้าง เอวบ้างที่ตนเองถืออยู่ในมือ

“ไม่หรอกน่าาา เชื่อพี่ เดี๋ยวพี่ช่วยจ่าย น้องสาวพี่ไปเที่ยวทะเลทั้งที่เอาให้มันสวยๆ หน่อย มีของดีเราต้องโชว์นะรู้มั้ย” ว่าแล้วก็เดินนำมิเกลไปเลือกเสื้อผ้าที่ราวอื่นต่อ พอใจก็เดินไปจ่ายเงินแล้วพากันเดินออกมาจากร้าน

“ฉันจะใส่หมดมั้ย…” มิเกลพึมพำแล้วมองถุงชุดในมือสองข้างของตนเองด้วยความสงสัย

“พี่มีอีกร้าน ตามพี่มาเร็ว”

“…” ไม่ทันที่มิเกลได้เอ่ยตอบไหมก็เดินนำร่างเธอหายเข้าไปในร้านชุดบิกีนี่แล้ว ไม่ทันได้ห้ามไหมก็หยิบชุดบิกินี่ออกมาจากราวสามชุดแล้วไปเช็คบินจ่ายเงิน

“มาแล้วววว พี่ซื้อให้สามชุดนี้ ถ้าเกลอยากลองใส่ก็ใส่เลยนะ เผื่อมีหนุ่มๆ มาจีบน้องสาวพี่จะได้ไม่เหงาหัวใจสักที แล้วแว่นเนี่ยไปทะเลสวมแว่นกันแดดแทนนะ ถอดซะ เข้าใจมั้ย?” พูดจบไหมก็หยิบแว่นกันแดดออกมาจากกระเป๋าตนเองให้มิเกล มิเกลรับมันไว้อย่างงงๆ แล้วเดินตามไหมไปที่ร้านพวกของประดับต่อ สองสาวเลือกชุดไปทะเลจนหนําใจไหมก็พามิเกลกลับ

แต่วันนี้มิเกลไม่ได้กลับไปที่หอพักของตนเองเธอบอกให้ไหมจอดที่หน้าคอนโดหรู…

“คอนโดใครหรอเกล” ไหมถามแล้วมองคอนโดตรงหน้าที่ตนเองกำลังจอดอยู่

“รุ่นพี่ค่ะ ขอบคุณนะคะสำหรับวันนี้”

“เดี๋ยว เอาชุดบิกีนี่ไปลองด้วย ส่วนของพวกนี้พี่ไปฝากใต้หอให้”

“ค่ะ” มิเกลขานรับแล้วก็หยิบแค่ถุงชุดบิกีนี่มา

“ลองแล้วอย่าลืมถ่ายรูปมาให้พี่ดูนะ”

“ได้ ฉันขอตัวก่อนนะ”

“ไว้เจอกันจ้ะ” ลากันเสร็จมิเกลก็เปิดประตูลงมาจากรถแล้วเดินเข้ามาที่ใต้ล็อบบี้ของคอนโด รอลิฟต์ไม่นานก็เคลื่อนตัวไปยังชั้นที่ฟีฟ่าอยู่มาถึงเธอก็ยกมือเคาะสองสามครั้ง รอไม่นานก็มีร่างหนาเดินมาเปิด ฟีฟ่าไล่สายตามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะเดินนำเข้ามาในห้อง

“เรียกฉันมาทำไม…”

“ทำความสะอาดห้องให้หน่อย”

“?”

“แม่บ้านไม่ว่าง” ฟีฟ่าตอบคำถามเมื่อเห็นสีหน้าสงสัยของเธอ

“ทำไมฉันต้องทำ”

“ห้าพัน”

“…”

“ตกลงไหม?”

“อืม” มิเกลขานรับในลำคออย่างว่าง่ายเพราะการไปทริปเกาะล้านครั้งนี้งบของคณะแค่ครึ่งเดียวค่าใช้จ่ายที่เหลือของนักศึกษาเอง เธอเลยต้องยอมรับข้อตกลงนี้เพราะมันก็ไม่ได้เสียหายอะไร

“ตกลงง่ายดายแบบนี้ ไม่โกรธฉันเรื่องเมื่อวานหรอ” ฟีฟ่าถามแล้วเดินไปทั้งตัวนั่งลงบนโซฟาพร้อมกับสายตาที่จ้องมองถุงในมือเธอก่อนที่มิเกลจะวางมันไว้บนโต๊ะ

” โกรธ… แต่คงไม่มีประโยชน์อะไร” เธอคิดแบบนั้นยังไงฟีฟ่าก็ไม่ยอมขอโทษอยู่แล้ว จึงเลือกที่จะปล่อยมันไป อีกอย่างต่อให้จะหาทางเอาคืนก็คงไม่มีอะไรดีขึ้นมีแต่ตนเองจะมีปัญหา การยอมรับชะตากรรมชีวิตตนเองคงจะดีที่สุดแล้ว เรื่องแค่นี้มันเล็กน้อยสำหรับสิ่งที่เคยเจอ

“เป็นคนไม่เจ้าคิดเจ้าแค้นอะไรเลยนะ ไม่แปลกที่ใครต่อใครชอบแกล้งเธอ”

“แล้วยังไง? ฉันเรียกร้องอะไรได้ กับคนที่โตคนเดียวแบบนี้”

“ก็จริง…” มิเกลเคยต่อสู้มาตลอดแต่เหมือนการต่อสู้เพื่อเรียกความยุติธรรมให้ตนเองมันไม่เคยมีประโยชน์เลย ชีวิตของคนที่ไม่มีเงิน ไม่มีอำนาจ มันไม่ได้ผลหรอก สู้ไปก็เสียเหงื่อเปล่าเธอเลยเลือกที่จะไม่คิดแค้นต่อฟีฟ่าแค่เรื่องในอดีตมันเป็นแผลในใจจนยากที่จะลืม

“ให้ฉันเริ่มจากตรงไหนก่อน”

“ห้องนอน” พอได้รับคำสั่งมิเกลก็เดินไปหยิบผ้ากันเปื้อนในครัวมาสวมทันทีก่อนจะเดินหาอุปกรณ์มาเพื่อจะเตรียมตัวทำความสะอาด แต่หางตาก็เหลือบไปเห็นฟีฟ่าที่กำลังจะแตะถุงบีกีนี่ของเธอ

“ทำอะไร!”

“แค่จะเปิดดู”

“อย่ายุ่งกับของของฉัน” มิเกลห้ามเสียงแข็งแล้วรีบวิ่งไปคว้าถุงไว้แต่ก็ถูกฟีฟ่ากระชากกลับแล้วผลักร่างบนเตียงพร้อมกับขึ้นคร่อมมืออีกข้างก็เทถุงออก สายตาของเขามองเห็นชุดบิกีนี่สีแดงก่อนจะหยิบมันขึ้นมาดูพร้อมสีหน้าสงสัย

“บีกีนี่?”

“ฉันบอกว่าอย่ายุ่งไง”

“จะใส่หรอ”

“มันเรื่องของฉัน”

“พึ่งรู้ว่าเดี๋ยวนี้ชอบแบบนี้ด้วย” ไม่รู้ทำไมถึงไม่แปลกใจมากกว่าอาการหงุดหงิดแต่เขากลับหงุดหงิดมากกว่าจนแสดงออกมาทางสายตาชัดเจนว่าไม่ชอบชุดพวกนี้ของเธอ…

“เอาคืนมานะ!” มิเกลพยายามยื้อแย่ง

“จะใส่ไปทะเลสินะ”

“ก็บอกแล้วว่าเรื่องของฉัน”

“จะใส่ไปอ่อยผู้ชายรึไง”

“นี่พี่?” มิเกลเริ่มหงุดหงิดเพราะฟีฟ่าเริ่มจะก้าวก่ายเรื่องของเธอมากเกินไป

“ทำไม หรือจะอ่อยจริงๆ”

“ใช่ ฉันอยากลองอ่อยดูบ้าง รู้แล้วก็ช่วยปล่อย” เธอพูดกระแทกเสียงออกไปแล้วพยายามผลักอกแกร่งออก โดยที่ไม่รู้เลยว่าคำพูดนั้นทำให้ฟีฟ่าหงุดหงิดจนเลือดแทบขึ้นหน้า…

ปกติไม่เคยเป็นแบบนี้แต่ถ้าได้เป็นมันก็จะหนักเอาการ… ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออาการอะไร

_____________________

หวงหน้ามืดแล้วบักฟีฟ่าาาาา ยังไม่รู้ตัวอีกบ่ออ

มารอดูน้องแต่งตัวแซ่บๆ กันค่าาาาา 

ทุกคนคะ ไรท์ฝากไปอ่านเรื่องพี่เอ็มเจด้วยน๊าาา???