บทที่ 6 เขาเป็นแวมไพร์

เชอแตมหลับตานิ่งเตรียมพร้อมที่จะเจ็บปวดจากการตกตึกห้าชั้น แม้ว่าอาจจะไม่ตายในทันที มันอาจจะทรมานแต่เธอเลือกได้ซะที่ไหนในเมื่อเธออยู่กลางอากาศแบบนี้แล้ว และน่าแปลกที่ความคิดพวกนี้มันเกิดขึ้นในสมองเธอเพียงไม่กี่วินาทีของการตกลงมาจากชั้นห้า

ตึก! 'ทำไมพื้นถนนมันนุ่มจัง' เชอแตมคิดในใจ เมื่อหลังของเธอกระทบกับสิ่งที่เธอคิดว่าเป็นพื้นถนน 'หรือว่าฉันตายแล้ว ความตายมันเป็นแบบนี้นี่เอง มันไม่เจ็บปวดเลยสักนิด' เธอยังไม่ลืมตา

"ขณะที่ตัวเองกำลังสัมผัสกับความตาย รู้สึกยังไงบ้างล่ะ"

เชอแตมได้ยินเสียงของอีธานดังอยู่ใกล้ ๆ ขนาดเธอตายไปแล้ว เขายังตามมาหลอกหลอนเธอได้อีกหรือ เขาเป็นฆาตกร เขาฆ่าเธอ

เชอแตมลืมตาโพลงตั้งใจจะด่าเขาให้ตัวพรุนไปเลย

เธอยังไม่ตายนี่! เขากำลังอุ้มเธออยู่ แล้วมองหน้าเธอด้วยแววตาที่เหี้ยมโหดผสมกับความสะใจเล็ก ๆ เขาทำให้เธอหัวใจเกือบวาย ถ้าเธอไม่ตายเพราะตกตึกจริง ๆ เธออาจจะตายเพราะหัวใจหยุดเต้นก่อนตกตึกก็ได้ เขาทำได้ไง ทำไมเขาอำมหิตขนาดนี้

"คุณ! " เธอเรียกเขาเสียงเข้ม สีหน้าโกรธจัด "คุณทำแบบนี้ทำไม คุณโยนฉันลงมาจากตึกแบบนี้ทำไม! " เธอตวาดเขาเสียงดัง พยายามดิ้นให้หลุดจากการอุ้มของเขา และเธอก็หล่นตุ้บลงมาก้นกระแทกพื้นสมดังใจ เธอไม่ได้ดิ้นจนหลุด แต่เขาตั้งใจปล่อยเธอ

"โอ๊ย! ไอ้บ้า! " เธอด่าเขา จากที่เคยคิดว่าเขาเป็นเทพบุตรของเธอ ตอนนี้มันไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว เขาเป็นซาตานหรือยมบาลดี ๆ นี่เอง

"อยากรู้ไม่ใช่เหรอว่าผมเป็นใคร" อีธานเข้ามากระซิบประชิดตัวเธออย่างรวดเร็วราวกับหายตัวมา ในขณะที่เธอยังไม่ทันได้ตั้งตัวเขาก็พาเธอกระโดดกลับขึ้นไปบนระเบียงห้องของเธอราวกับว่ากระโดดขึ้นฟุตบาทริมถนนได้อย่างง่ายดาย

เชอแตมหายใจเข้าออกทางปากเฮือกใหญ่ สีหน้าตกใจสมองตีบตัน จนไม่สามารถรับรู้ได้ว่าข้างห้องของเธอและห้องอื่น ๆ ในชั้นต่าง ๆ มีคนบางคนที่นอนไม่หลับหรือยังหลับไม่สนิทเดินออกมาดูริมระเบียงตัวเอง เพราะเสียงกรีดร้องของเธอเมื่อสักครู่ บางคนออกมาทั้งที่ยังง่วงงุน เมื่อไม่เจออะไรก็กลับเข้าไปในห้องต่อ บางคนถึงกับขนหัวลุกเพราะคิดว่าเป็นสิ่งเร้นลับ

และในขณะที่เธอยังไม่สามารถตั้งตัวได้แบบปกติอีกครั้ง เขาก็พาเธอเข้าไปในห้องด้วยความเร็วที่อาจจะไม่มีเครื่องมือไหนของมนุษย์สามารถวัดได้

เชอแตมถูกโยนลงไปบนเตียงจนร่างเด้งดึ๋ง ส่วนเขาก็ยืนกอดอกมองเธออยู่ข้างเตียง เชอแตมชักจะไม่ไหวกับผู้ชายคนนี้แล้วนะ ภายในเวลาไม่กี่นาทีเขาทำให้ร่างของเธอแทบจะกระดูกกระเดี้ยวหักหมดแล้ว

"ไอ้ผู้ชายเฮงซวย! " เธอลุกขึ้นมาได้ก็มาตะคอกด่าใกล้ใบหน้าเขา ในขณะที่เขาได้แต่มองเธอแบบนิ่งเฉย ไม่มีความรู้สึกใด ๆ

เธอด่าเพราะโกรธที่เขาทำกับเธอราวกับว่าเธอเป็นลูกฟุตบอลที่จะโยนไปไหนมาไหนก็ได้ แต่พอนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เธอก็ต้องก้าวถอยหลังให้ห่างจากเขาทันที เขาเป็นใคร ทำไมเขาถึงได้ทำอะไรแบบที่มนุษย์เขาทำกันไม่ได้

และอีธานก็เหมือนจะรู้ว่าเธอมีปฏิกิริยาที่เปลี่ยนไป เธอเริ่มรับรู้ได้แล้วว่าเขาอาจจะไม่ใช่คน

"ทีนี้ ยังจะคิดว่าผมน่าคบอยู่อีกมั้ย"

"คุณเป็นใครกัน! ทำไม..." น้ำเสียงของเธอสั่นมาก แม้ว่าจะกลัวแต่เธอก็ยังใจกล้า กล้าที่จะเผชิญหน้ากับเขา

"สิ่งที่คุณเคยยัดเยียดให้ผมเป็น นั่นแหละ...ผมเป็นสิ่งนั้น" เขาตอบเสียงเรียบแต่ไม่รู้ทำไมมันถึงได้ทำให้เชอแตมตัวชาได้ เธอมองเขาตาค้าง ตอนนี้มันเกินคำว่าตกใจไปแล้ว ตกใจจนอาจจะไม่ตกใจ

"คุณ...อย่ามาล้อฉันเล่นนะ"

"ลองตกระเบียงดูอีกสักครั้งมั้ย" เขาถาม

ใช่ ความเร็วที่จะลงไปช่วยเธอได้แบบนั้น ถ้าเขาเป็นคนเขาทำไม่ได้แน่

เชอแตมหายใจเข้าออกทางปากถี่รัว เธออึ้ง ทึ่ง เสียว ไปหมด สมองไม่แล่น นึกอะไรไม่ออก เธอควรทำไงต่อไปดี ตอนนี้เธอกำลังเจอกับอะไร เธอหลับไปใช่มั้ย แล้วเธอกำลังฝันใช่มั้ย เธอจะตื่นเมื่อไหร่ ใครก็ได้ปลุกเธอที

"คุณออกไปจากห้องของฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ" เชอแตมพูดเสียงสั่นและเริ่มเย็นชา เมื่อนึกขึ้นได้ว่า เขาไม่ควรอยู่ใกล้เธอเลย เขาเป็นแวมไพร์ เขาสามารถทำอะไรเธอก็ได้ เขาเหนือกว่าเธอ เขาอันตราย!

"พอผมเป็นปีศาจ คุณก็ไม่อยากเข้าใกล้เลยเชียวนะ" เขายังยืนนิ่งและมีสีหน้าเย็นชา

"ก็คุณทำร้ายฉัน เมื่อกี๊ คุณจะฆ่าฉัน! "

"ไม่ใช่ผมหรอกที่คิดจะฆ่าคุณ ถ้าผมจะฆ่าคุณ คุณคงไม่มีโอกาสได้มายืนด่าผมอยู่แบบนี้"

มันก็จริงอย่างที่เขาว่า เขาก็แค่จะทำให้เธอได้เห็นว่าเขาไม่ใช่คน

"แสดงว่าผู้ชายอีกคนที่ฉันเจอ เขาก็เป็นแวมไพร์ใช่มั้ย" เชอแตมหน้าแดงเพราะความกลัวผสมกับความโกรธ ความอัดอั้นมันแทบจะทำให้เธอน้ำตาไหล

"ใช่"

เป็นครั้งแรกที่เขาตอบเธอแบบตรงคำถาม

"แล้วทำไมเขาจะทำร้ายฉัน เขาต้องการอะไรจากฉัน เขาอยากจะดูดเลือดฉันงั้น เหรอ"

"เขาต้องการมากกว่านั้น" อีธานตอบเสียงเย็น จ้องเธอตาแทบไม่กะพริบ

เชอแตมมีสีหน้างุนงง ตกใจ "มากกว่านั้น อะไรที่มากกว่านั้น"

"คุณรู้แค่นี้ก็พอ" อีธานปิดตายคำตอบ และเชอแตมแน่ใจว่า เขาจะไม่ปริปากอีกหากเธอคาดคั้น และช่วงเวลานี้เธอก็ไม่กล้าที่จะคาดคั้นเขา เพราะเขาไม่ใช่มนุษย์อย่างที่เธอเคยคิด เธออาจจะโดนเขาทิ้งดิ่งลงไปบนพื้นถนนอีกก็ได้

"แล้วทำไม คุณถึงช่วยฉัน คุณเป็นพวกเดียวกับเขานี่"

"ผมเป็นเหมือนเขา แต่ไม่ใช่พวกเดียวกับเขา"

เชอแตมเงียบไปครู่หนึ่ง เธอกำลังคิด เธอรู้สึกเหนื่อยเกินกว่าจะรับรู้อะไรอีกแล้ว เธอทรุดนั่งลงไปกับเตียงแล้วพยายามรวบรวมสติสมาธิอยู่ครู่หนึ่ง

"แล้วฉันควรทำไงต่อไป" เธอถาม เสียงอ่อนลง

"ทำอะไรไม่ได้ คุณหนีมันไม่พ้น และชีวิตคุณก็ไม่ปกติอีกต่อไปแล้ว"

เชอแตมเงยหน้ามองเขาด้วยสีหน้าซีดเผือดแววตาหวาดกลัวราวกับกำลังจะอ้อนวอนขอชีวิตจากเขา ทุกอย่างที่เกิดขึ้นอาจจะเป็นเพราะเธอดื้อด้าน เธอหาเรื่องเอง ป๊อบคอร์นก็ห้ามเธอแล้ว ลุงคอนเนอร์ก็ห้ามแล้ว เขาก็ห้ามเธอแล้ว และการที่เขาช่วยเธอไว้สองครั้ง มันน่าจะทำให้เธอคิดได้บ้างว่าไม่ควรออกไปเดินเล่นอีก

เชอแตมเอามือกุมหน้าน้ำตาไหล

อีธานกลับไปในเวลาต่อมา ทิ้งให้เธอนั่งร้องไห้เพียงลำพังในห้องของตัวเอง เขาทิ้งเธอไว้ราวกับว่าไม่สนใจหากแวมไพร์อีกตัวนึงย้อนกลับมาหาเธอ เชอแตมกังวลใจจนนอนไม่หลับ ทั้งกลัว ทั้งตกใจ ทั้งคิดมากว่าทำไมเรื่องราวถึงเป็นแบบนี้ ทำไมแวมไพร์อีกตัวถึงต้องการชีวิตเธอ เธอมีอะไรมากกว่าเลือดที่มันต้องการหรือ เธอเป็นมนุษย์ เธอไม่มีอะไรพิเศษเลยสักนิด อีธานก็ไม่ยอมบอก แล้วเธอจะปรึกษาเรื่องนี้กับใคร ลุงคอนเนอร์ก็อยู่ไกล ป๊อบคอร์นยิ่งแล้วใหญ่ ถ้าเล่าไปมีหวังเพื่อนรักแปดหลอดต้องย้ายมาอยู่กับเธอแน่ แม้ว่าตอนนี้เชอแตมอยากให้ป๊อบคอร์นมาอยู่ด้วยมากแค่ไหนก็ตาม แต่มันจะเป็นอันตรายกับป๊อบคอร์น เธอจะเอาชีวิตเพื่อนรักมาเสี่ยงด้วยไม่ได้เด็ดขาด

ก็มีเพียงอีธานคนเดียวที่เธอพึ่งพาได้

เชอแตมนอนฟุบไปกับโต๊ะเรียนในขณะที่อาจารย์กำลังสอน ป๊อบคอร์นพยายามปลุกเธอขึ้นมาเมื่อเห็นว่าอาจารย์กำลังมองอยู่ แต่ปลุกยังไงเชอแตมก็ไม่ยอมตื่น ป๊อบคอร์นได้แต่ทำหน้าเหยเกให้อาจารย์ ในขณะที่เพื่อนคนอื่นพากันหัวเราะขบขัน ไม่เคยมีใครที่หลับลึกในห้องเรียนได้อย่างเชอแตม และนี่เป็นครั้งแรกของเธอที่หลับในห้องเรียน

"อ่ะ" ป๊อบคอร์นส่งโน้ตแผ่นหนึ่งให้กับเชอแตมหลังจากหมดคาบเรียนวิชาประวัติศาสตร์ที่เจ้าหล่อนหลับไปในห้องเรียน

เชอแตมรับโน้ตนั้นมาดูด้วยความสงสัย พออ่านจบก็ต้องถามเพื่อนรักว่ามันคืออะไร

"ยังไงอ่ะป๊อบ ทำรายงานเรื่องประวัติศาสตร์ชาติไทยตั้งแต่สมัยสุโขทัยมาจนถึงปัจจุบัน อาจารย์ให้ทำรายงานเหรอ ก็เราเรียนเรื่องนี้จบไปแล้วนี่"

"ใช่เรียนจบไปแล้ว แต่แกคนเดียวทั้งห้องของวิชานี้ที่ต้องทำรายงาน"

เชอแตมคิ้วขมวดเข้าหากัน "ทำไมฉันคนเดียวล่ะ"

"นี่แกไม่รู้เลยเหรอ ว่าหลับไปตอนเรียนวิชานี้"

เชอแตมอ้าปากค้าง เมื่อคืนเธอแทบไม่ได้นอนทั้งคืน และมันก็ไม่แปลกหากเธอจะหลับไปในคาบโดยไม่รู้ตัว เจ้าหล่อนถอนหายใจยอมรับความผิดพลาดของตัวเองแต่โดยดี

"ถามจริงเถอะ แกหลับลึกขนาดนั้นในห้องเรียนได้ไง เมื่อคืนไม่ได้หลับเลยหรือไง"

เชอแตมมองหน้าป๊อบคอร์นด้วยแววตาล้า ๆ

"ดูหน้า ดูตาแกสิ มันคนอดนอนชัด ๆ " ป๊อบคอร์นตั้งข้อสังเกต

"ก็ ฉัน..."

"แกออกไปเดินเล่นตอนเที่ยงคืนหลังจากวางสายฉันใช่มั้ย" ป๊อบคอร์นถามแววตาคาดคั้น เชอแตมไม่ทำสีหน้ามีพิรุธใด ๆ ทั้งสิ้น เพราะตอนนี้เธอรู้สึกเพียงอย่างเดียวคือเหนื่อย

"เปล่า"

"แล้วทำไมแกเหมือนคนไม่ได้นอน ทั้งที่แกบอกว่าแกง่วงแล้ว"

"ก็หลังจากวางสายฉันก็ออกไปยืนรับลมเล่นที่ระเบียง แกไม่ให้ออกไปเดินเล่นข้างนอก ฉันก็ยืนที่ระเบียงแทน แล้วมันก็ตื่นซะงั้น ทีนี้ก็ไม่หลับอีกเลย พอไม่หลับฉันก็กลับเข้าไปอ่านหนังสือ รู้ตัวอีกทีก็สว่างแล้ว"

โกหกไปแบบไม่ค่อยเนียน ป๊อบคอร์นได้แต่ถอนหายใจ

"ฉันไม่ค่อยอยากจะเชื่อแกเลย ช่วงนี้แกมีอะไรแปลก ๆ ฉันรู้สึกได้นะ"

"ความรู้สึกแกแม่นไป๊" เชอแตมนึกในใจ

"ก็อาจจะเพราะฉันกังวลเรื่องความชอบของตัวเองล่ะมั้ง ฉันชอบออกไปเดินเล่นตอนเที่ยงคืน ฉันอยากเลิก เพราะแกห้ามฉันไง มันเลยกลายเป็นแบบนี้ไง"

"ท่าจะหนักนะแกนี่ ไปหาหมอมั้ย ไปหาหมอเหอะแก"

"ไม่ต้องหรอก ไปก็ไม่เจออะไร หลังจากวันนี้ มันคงดีขึ้นแล้วล่ะ"

"ทำไมมั่นใจนัก"

"เออน่า อาจารย์สั่งรายงานซะขนาดนี้ ฉันคงไม่มีกะจิตกะใจจะออกไปเดินแล้วล่ะ"

ป๊อบคอร์นถอนหายใจเฮือกใหญ่ "แล้วเรื่องรายงาน แกทำไหวรึเปล่า การบ้านวิชาอื่นก็เยอะแยะ นี่กำหนดส่งอีกสี่วันนะเว่ย ทำทันเหรอ"

"ไม่ทันก็ต้องทัน" เชอแตมพูดเสียงเนือย ๆ หลังจากวันนี้ชีวิตเธอไม่ปกติจริง ๆ ทั้งเรื่องเรียน เรื่องแวมไพร์ เธออาจจะตายจริง ๆ ก็คราวนี้

เชอแตมนั่งทำรายงานในห้องสมุดเพียงลำพัง เรื่องแวมไพร์ยังวนเวียนอยู่ในหัวไม่หายไปไหน เธอกำลังคิดว่าคืนนี้เธอจะทำยังไงดี แวมไพร์ที่คิดจะทำร้ายเธอ มันรู้ที่อยู่ของเธอแล้ว มันจะมาหาเธออีกไหมนะ แล้วถ้ามันมาเธอจะช่วยเหลือตัวเองยังไง

แล้วอีธานจะมาช่วยเธอทันหรือเปล่า หรือว่าเขาอาจจะไม่มาแล้ว เธอจะฝากความหวังไว้ที่อีธานอย่างเดียวไม่ได้แล้ว เธอต้องทำอะไรสักอย่างที่เธอพอจะทำได้

จากที่ต้องค้นหาเนื้อหาประวัติศาสตร์ชาติไทย เธอกลับเอามือถือของตัวเองออกมาค้นหาข้อมูลของแวมไพร์ ข้อมูลในอินเทอร์เน็ตบอกเธอว่าแวมไพร์กลัวกระเทียม ไม้กางเขน ลิ่มหรือไม้ที่มีปลายแหลม ไฟ เมื่อได้ข้อมูลเพียงพอ เธอจึงลุกลี้ลุกลนเก็บของแล้ววิ่งไปหาซื้อของเหล่านี้ทันที

เชอแตมกลับมาถึงห้องในเวลาหกโมงเย็น เธอแทบไม่กล้ากลับห้องแต่ต้องกลับ ในเมื่อต้องกลับเธอก็พยายามไม่กลับมาเวลาค่ำมืด เพราะเท่าที่เจอมาทำให้เธอประมาณได้ว่า แวมไพร์จะออกมาหาเธอตอนกลางคืน

เชอแตมได้กระเทียมมาตะกร้าหนึ่ง ไม้แหลม ๆ อันหนึ่ง ไฟแช็ค ไม้กางเขนแล้วก็สร้อยคอที่มีจี้เป็นไม้กางเขน

"หวังว่ามันคงจะช่วยฉันได้นะ" เธอบ่นเบา ๆ แล้วจัดการเอากระเทียมไปวางไว้รอบ ๆ ห้อง เอาไม้กางเขนไปแขวนไว้ที่ประตูกระจกตรงระเบียงจากนั้นก็ปิดประตูระเบียงใส่กลอน ตรวจสอบแล้วตรวจสอบอีก และปิดม่านซ้ำอีกครั้ง จากที่เคยห้อยพระที่คอ เชอแตมก็ถอดสร้อยพระออก แล้วใส่สร้อยที่มีจี้รูปไม้กางเขนแทน

เชอแตมนั่งลงบนเตียงนิ่ง ๆ เมื่อจัดการทุกอย่างในห้องเสร็จเรียบร้อย เธอถอนหายใจรู้สึกเป็นกังวลอย่างบอกไม่ถูก 'ถ้าอีธานอยู่ใกล้ ๆ มันคงจะดี เขามาทีไร แวมไพร์ตนนั้นก็ไม่เคยเข้าใกล้เธอได้สักที' จู่ ๆ เธอก็คิดถึงเขาขึ้นมา แต่จะไปหวังพึ่งอะไรเขา เขาเคยบอกเธอเองนะ ว่าการที่เขาช่วยเหลือเธอ มันแค่เรื่องบังเอิญเท่านั้น

"แต่ถ้ามันเป็นเรื่องบังเอิญ เมื่อคืนเขามาช่วยฉันได้ยัง ถ้าเขาไม่มาแอบมองฉัน มันจะบังเอิญขนาดนั้นเลยเหรอ" เชอแตมบ่นพึมพำกับตัวเอง

เธอนั่งทำการบ้าน ทำรายงานอยู่จนกระทั่งเกือบเที่ยงคืน ลืมไปสนิทว่าตัวเองยังไม่ได้อาบน้ำ เธอนอนไม่หลับแน่ ๆ ถ้าไม่อาบ แต่เธอกลัวว่าแวมไพร์จะเข้ามาหาเธอตอนอยู่ในห้องน้ำน่ะสิ เอายังไงดี

"ปิดประตูแน่นซะขนาดนั้น เข้ามาไม่ได้หรอก" เธอปลอบใจตัวเอง แล้วตัดสินใจไปอาบน้ำ

เชอแตมออกมาด้วยผ้าขนหนูห่อตัวเพียงผืนเดียว กับผ้าขนหนูเช็ดหน้าคลุมไหล่ไว้อีกผืน เธอเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้งที่อยู่ตรงปลายเตียง เธอเช็ดหน้า เช็ดตัวด้วยใจที่สบาย ๆ แต่พอมองไปที่กระจกเท่านั้นแหละ!

"ว้าย!! " เธอหันหลังกลับไปมองที่ปลายเตียงจนก้นตัวเองชนโต๊ะเครื่องแป้งดังโครม

"คุณเข้ามาได้ยังไงน่ะ! " เชอแตมโวยวายถามอีธาน โอดิน ที่กำลังนั่งไขว่ห้างมองเธออยู่ที่เตียงด้วยใบหน้าเรียบเฉย เชอแตมพยายามเอามือปกปิดร่างกายตัวเองพัลวัน

"คิดว่าปิดประตูแค่นั้นแล้ว แวมไพร์มันจะเข้ามาหาคุณไม่ได้งั้นเหรอ" เขาถามเสียงเรียบ สายตายังมองเธอนิ่ง "ไอ้บ้า มองอะไรวะ ลามก โรคจิต มองอยู่ได้ ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย" เชอแตมด่าเขาในใจ

อีธานหัวเราะหึ ๆ "อย่างกับมีอะไรให้ดู" เขาพูดเสียงเบา แต่เชอแตมได้ยิน

"คุณ! " เธอเอ็ดเขา

จู่ ๆ อีธานก็มายืนอยู่ตรงหน้าเธอซะงั้น เขาลุกตอนไหน ทำไมเธอมองเขาอยู่ตลอดถึงไม่เห็น

"ไอ้บ้า ออกไปนะ" เธอพยายามจะผลักเขา แต่ไม่เป็นผล เขาไม่ขยับเลย เมื่อผลักเขาไม่ได้ เธอเลยเอามือ เอาแขนตัวเองปิดทุกอย่างบนตัวเองเอาไว้

อีธานยื่นมือออกไปใกล้บริเวณลำคอเธอ

"จะทำอะไรน่ะ" เชอแตมหวาดหวั่น และพยายามเอียงตัวหลบ

อีธานจับสร้อยคอที่มีจี้รูปไม้กางเขนที่คอเธอ แล้วหัวเราะหึ ๆ เขามองตาเธอแล้วปล่อยมือมาสอดเอาไว้ในกระเป๋ากางเกงตัวเอง เชอแตมมองเขาด้วยแววตาอยากจะกินเลือดกินเนื้อ

อีธานส่ายหัวระอากับสิ่งที่เขากำลังคิด "อ่อน" เขาว่าเธอ

เชอแตมเม้มปากแน่น "หมายความว่าไง อ่อน"

"ก็คุณ มันอ่อนไง"

เขาเดินเข้ามาใกล้เธออีก แล้วโน้มหน้าเข้ามาจนจมูกเขาเกือบติดกับจมูกเธอ

"อีธาน! " เชอแตมตวาดเสียงเข้ม

"ในห้องนี้ ไม่มีอะไรที่แวมไพร์กลัวเลย...แม้แต่นิดเดียว" เขาพูดทั้งที่หน้าเขาเกือบติดอยู่กับหน้าเธอ เชอแตมไม่สามารถขยับหนีไปไหนได้ เพราะถ้าขยับสัดส่วนของร่างกายเธอ จมูก หรือปาก เธอ มันอาจจะไปชนเข้ากับสัดส่วนของเขาก็ได้ การอยู่นิ่ง ๆ จึงเป็นทางออกที่ดีที่สุด แต่มันเสียเปรียบตรงที่เขาแกล้งเธอได้ง่าย

"โธ่! แน่จริงก็มาตอนที่ฉันแต่งตัวเรียบร้อยสิ แบบนี้มันไม่แฟร์เลย" เชอแตมคิด และเธอก็เห็นเขายิ้มมุมปากอีกแล้ว!

"ไปแต่งตัวเถอะ ผมกลัวตาผมเป็นกุ้งยิง"

เชอแตมอ้าปากค้าง เขาแกล้งเธอใช่มั้ย อีธานไม่ได้ออกไปจากห้อง เขากลับไปนั่งที่โต๊ะอ่านหนังสือของเธอ แม้ว่าเธอจะหวาดระแวงที่เขายังไม่ไปไหนไกล แต่ก็ยังดีที่ตอนนี้เขาหันหลังให้เธออยู่ แต่ยังไงซะมันก็ไม่ปลอดภัยที่เธอจะแต่งตัวตรงนี้

เชอแตมหยิบเสื้อผ้าอย่างรีบร้อน และรู้สึกกระดากอย่างบอกไม่ถูกตอนที่หยิบเสื้อชั้นในกับกางเกงชั้นในขณะที่มีผู้ชายอยู่ในห้องแบบนี้ เสร็จแล้วก็แจ้นเข้าไปในห้องน้ำอย่างไว แต่ด้วยความรีบร้อนเกินไป ชุดชั้นในเลยตกลงบนพื้นไม่ใกล้ไม่ไกลโต๊ะอ่านหนังสือ แหมะ! เธออ้าปากค้างมองชุดชั้นในบนพื้นแล้วเงยหน้ามองอีธานที่นั่งอ่านหนังสือเล่มหนึ่งของเธอ

เพราะหางตารู้สึกว่าเห็นอะไรหล่นอยู่ อีธานเลยหันหน้าช้า ๆ ไปมอง เมื่อเห็นชุดชั้นใน ก็เงยหน้ามามองเชอแตมที่ยืนอ้าปากค้างอยู่ เขาทำหน้าเรียบเฉย ราวกับว่าเห็นของแบบนี้มาจนเคยชิน แต่เชอแตมอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี เธอรีบเก็บของของตัวเองแล้ววิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำทันที

และเธอก็ไม่เห็นว่าอีธานนั่งยิ้มมุมปากแสดงแววตาเจ้าเล่ห์และค่อย ๆ หัวเราะชอบใจอยู่เพียงลำพัง

เชอแตมหายใจหอบยืนพิงประตูห้องน้ำ เธอเอามือปิดหน้าตัวเองด้วยความอับอายมาก เธอจะออกไปมองหน้าเขายังไง "คนบ้า บ้า บ้า บ้ามาก ๆ โอ๊ย! ฉันจะบ้าตาย" เชอแตมยืนเต้นเร่า ๆ อยู่เพียงลำพัง ไม่คิดเลยว่าแวมไพร์ตัวนี้จะร้ายเงียบขนาดนี้

กว่าเธอจะสามารถปรับจิตใจตัวเองให้เป็นปกติแล้วกล้าออกมาเจอเขาได้ เธอก็อยู่ในห้องน้ำเป็นเวลาเกือบยี่สิบนาที

เธอเดินเลยเอาผ้าขนหนูไปแขวนไว้ที่ตู้เสื้อผ้าทันทีที่ออกมา ไม่แม้แต่จะหันไปเหล่ตามองอีธานเลย

"นึกว่าอายจนสลบคาห้องน้ำไปซะแล้ว" อีธานแซว ทั้งที่ยังนั่งหันหลังให้เธอ เชอแตมเม้มปากตีหน้ายุ่ง มองด้านหลังของเขานิ่ง

"จะพูดอีกทำไม"เธอว่าเขาในใจ แต่เมื่อพิจมองด้านหลังเขาเงียบ ๆ เธอกลับรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก เขาอยู่ที่นี่ ในห้องของเธอ อย่างน้อยก็มีเขาที่สามารถช่วยเหลือเธอจากแวมไพร์ตัวนั้นได้ ที่เขามาหาเธอวันนี้ เพราะเขาเป็นห่วงเธอหรือเปล่านะ

เชอแตมเพิ่งสังเกตดี ๆ ว่าเขานั่งที่โต๊ะอ่านหนังสือของเธอ แบบถือวิสาสะ ราวกับว่าสนิทกับเธอมาก เขาทำเหมือนห้องนี้เป็นห้องของเขา เขาจะนั่งตรงไหนก็ได้ แค่เขานั่งที่โต๊ะของเธอ ทำไมเธอถึงได้รู้สึกกำลังจะละลาย

"มองนาน ๆ ผมคิดค่าตัวได้นะ" เขาเอ่ยขึ้นมาทำลายความเงียบ

เชอแตมได้สติก็นึกได้ว่าตัวเองเผลอคิดไปไกลแล้ว "เห็นด้วยเหรอว่าฉันมองคุณ"

อีธานหันมาหาเธอครึ่งตัว "ไม่เห็นหรอก แต่คิดว่าใช่"

"เป็นแวมไพร์ที่หลงตัวเองที่สุด"

"แต่คุณก็มองผมจริง ๆ "

"รู้ได้ไง ในเมื่อไม่เห็น ฉันไม่ได้มองคุณซักหน่อย"

"ก็เห็นเงียบไป"

"ฉันอาจจะมองอย่างอื่นก็ได้"

"ห้องตัวเองที่อยู่มาตั้งนาน มีอะไรให้น่ามองมากกว่าสิ่งแปลกปลอมที่เพิ่งเข้ามาอยู่ในห้องนี้อย่างผมเหรอ"

เชอแตมเม้มปาก คิดว่าถ้าเถียงไปอาจจะเข้าตัวจนต้องอายม้วนอีกแน่

"ไม่กลัวผมแล้วหรือ ผมเป็นแวมไพร์นะ" เขาถามนิ่ง ๆ แต่น้ำเสียงนั้นมันแทรกซึมทะลุทะลวงไปยังจิตใจของเชอแตม นั่นน่ะสิ เธอไม่กลัวเขาแล้วหรือ เขาเป็นแวมไพร์นะ