บทที่ 5 แขกที่ไม่ได้รับเชิญในเวลาเที่ยงคืน

เชอแตมหยุดกึกเมื่อได้ยินเสียงเขาตอบกลับมาว่า 'แวมไพร์' อีธานที่เดินตามหลังเธอก็ต้องหยุดเดินโดยอัตโนมัติ มือเขายังอยู่ในกระเป๋ากางเกง เชอแตมหันทั้งตัวมามองเขา

"อะไรนะ คุณบอกว่าตัวเองเป็นแวมไพร์งั้นเหรอ" เธอถาม สังเกตเห็นสายตาเขามองไปทางอื่น

"คุณเองไม่ใช่หรือ ที่ยัดเยียดให้ผมเป็นแวมไพร์"

เชอแตมขมวดคิ้วสงสัย เธอชี้นิ้วมาที่ตัวเอง "ฉันเนี่ยนะ ตอนไหนกัน" พอพูดจบตัวเองกลับนึกขึ้นมาได้เองว่า เธอด่าเขาไปตอนที่เขาจะออกจากห้องในตอนเช้าของวันนี้ว่า แวมไพร์ นี่นา "อ้อ! ฉันนึกออกละ แต่เดี๋ยวนะ...คุณได้ยินด้วยเหรอ"

"เสียงคุณดังแปดหลอดซะขนาดนั้น ผมอยู่ข้างนอกก็ยังได้ยินชัดเจน"

เชอแตมเม้มปาก เขากล้าว่าเธอเสียงดังแปดหลอดเหรอ ถ้าเป็นยัยป๊อบคอร์นน่ะเธอจะไม่เถียงเลย เขานี่พูดเกินจริง

"แหม ทำเหมือนน้อยใจเลยนะคะ คุณไม่ใช่แวมไพร์จริง ๆ ซักหน่อย คุณจะคิดมากทำไม"

อีธานมองหน้าเธอนิ่ง ไม่ตอบอะไร ‘ฉันไม่ชอบเวลาที่คุณมองฉันแบบนี้เลย ฉันควบคุมความรู้สึกไม่อยู่ทุกที คุณเคยมองผู้หญิงคนอื่นแบบนี้มั้ยนะ’ เธอแอบคิดในใจด้วยความหวั่นไหวกับสายตาและสีหน้าของเขาที่สามารถหลอมละลายเธอได้จริง ๆ

"ไม่เคย" จู่ ๆ เขาก็ตอบคำถามในใจเธอด้วยแววตาที่จ้องลึกลงไปในดวงตาเธอ เชอแตมอ้าปากค้าง มองเขาด้วยแววตาไม่อยากเชื่อ หลายครั้งหลายหนแล้วนะที่เขาทำเหมือนอ่านใจเธอได้

"ผมไม่เคยคิดมากเรื่องคำพูดใคร" เขาขยายความออกมาเมื่อเห็นเธอกำลังจะอ้าปากโวยวายถามอะไรบางอย่าง เชอแตมหุบปากฉับมองเขาที่กำลังเสมองไปทางอื่นด้วยท่าทางแสนเก๊ก เธอตัดสินใจกลืนคำถามลงไปในลำคอแต่ก็ยังไม่คลายสงสัย

"ความจริงฉันเดินกลับเองก็ได้นะ คุณไม่จำเป็นต้องเดินมาส่งฉันหรอก" เธอบอกเขาพร้อมกับเริ่มต้นออกเดินอีกครั้ง อีธานก็เริ่มเดินตามเธอช้า ๆ จนกระทั่งมาเดินขนาบข้างกับเธอ เชอแตมหันไปมองเขาที่เดินเคียงข้างเธอ แล้วก็แอบอมยิ้มกับตัวเอง ครั้งหนึ่งเธอเคยคิดเล่น ๆ ว่าเธอจะได้เดินเคียงข้างชายหนุ่มปริศนาที่ชอบคลุมฮูดมิดศีรษะ และมีท่วงท่าเดินที่แสนจะเท่ห์ระเบิดในเวลาเที่ยงคืน และตอนนี้เธอก็ได้รู้จักกับเขาแล้ว และยิ่งไปกว่านั้นความคิดเธอก็เป็นจริง แม้ว่ามันจะเป็นเวลาสามทุ่มเศษ ๆ ไม่ใช่เที่ยงคืนก็ตาม

"ไม่กลัวผู้ชายคนนั้นจะมาทำร้ายอีกหรือไง" อีธานเอ่ยนิ่ง ๆ เดินเงียบ ๆ แม้ว่าปากจะพูดกับเธอแต่สายตาเขากำลังมองตรงไปข้างหน้าคล้ายกับคนกำลังเหม่อลอยซะมากกว่า หากแต่เธอไม่รู้ว่าจริง ๆ แล้วสติเขาอยู่ที่เธอคนเดียว

เชอแตมอยากรู้เรื่องผู้ชายดวงตาวาวโรจน์คนนั้นใจจะขาด แต่จากที่ผ่านมาเธอถามเท่าไหร่เขาก็ไม่ยอมเล่าสักที งั้นเธอจะใช้วิธีตีสนิทกับเขาไปก่อนละกัน แล้วค่อย ๆ และเล็มถาม

"ทำไมคุณถึงชอบเดินเล่นตอนเที่ยงคืนคะ"

เชอแตมถาม แล้วหันไปมองด้านข้างของเขา แม้แต่ด้านข้างก็ยังหล่อเสือเผ่นอีเห็นกระโดดเข้าใส่ ตั้งแต่เจอเขาเธอก็กลายเป็นสัตว์ป่านานาชนิดไปแบบไม่รู้ตัวเลยทีเดียว

"แล้วคุณล่ะ ทำไมถึงชอบออกมาเดินเล่นตอนเที่ยงคืนนัก"

เชอแตมถอนหายใจ ทำไมเขาชอบตอบคำถามด้วยคำถามแบบนี้นะ

"ฉันถามคุณก่อนนะ คุณควรตอบฉันมาก่อนสิ"

"แต่ความอยากรู้ของเราไม่เท่ากัน ผมไม่เดือดร้อนที่จะไม่ได้รับคำตอบจากคุณ แต่คุณ..." เขาหันมามองเธอที่กำลังมองเขาอยู่ก่อนแล้ว "คงเดือดร้อนถ้าไม่ได้รู้คำตอบจากผม"

อธิบายเสร็จก็หันกลับไปมองตรง ๆ ปล่อยให้เชอแตมถอนหายใจหงุดหงิดกับการ กวนประสาทของเขา ใช่ เธอจะหงุดหงิดถ้าไม่ได้รู้อะไรที่อยากรู้จากเขา แต่เขาช่างดูสบาย ๆ หากไม่ได้รับคำตอบจากเธอ

"ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงชอบเดินเล่นตอนเที่ยงคืน แค่รู้สึกอยากออกมา ฉันไม่สามารถอธิบายความรู้สึกนี้ได้ เวลาได้ออกมาเดิน มันรู้สึกเหมือนกับว่าฉันสบายใจ โล่งใจ ปลอดโปร่ง คือง่าย ๆ เลย ฉันมีความสุข"

เชอแตมแอบเห็นเขายิ้มมุมปาก

"มนุษย์ส่วนใหญ่กลัวเวลานี้กันทั้งนั้น เวลาที่พวกมนุษย์ที่มีจิตใจสกปรกชอบออกมาทำมาหากินในทางทุจริต"

"ฉันก็รู้นะว่ามันอันตราย แต่ฉันแพ้ใจตัวเอง ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไง อีกอย่างฉันก็ตัวคนเดียว พ่อแม่ไม่มี มีแต่ลุง แต่ลุงก็เจอกันประมาณปีละครั้ง ความผูกพันคงไม่มากเท่าไหร่หรอก ไม่รู้สิ ฉันแค่รู้สึก ฉันไม่ต้องห่วงใคร เพราะไม่ว่าจะเป็นลุง หรือเพื่อนฉัน เขาก็ดูแลตัวเองกันได้แล้วทั้งนั้น"

"แล้วไม่ห่วงตัวเองบ้างหรือไง" เขาถามพร้อมกับหันมามองด้านข้างเธอด้วย และในทันทีเธอก็หันมามองเขาเช่นกัน

เชอแตมอมยิ้มให้กับเขา "ไม่รู้สิ ไม่เคยคิด คิดแต่จะตามใจตัวเอง อยากทำอะไรก็ทำ"

"แต่มันคงไม่ใช่ความผิดคุณหรอก ที่คุณชอบเดินเล่นเวลาเที่ยงคืน"

เชอแตมเลิกคิ้ว สงสัยในคำพูดนั้นของเขา "ทำไมคุณพูดแบบนั้น พูดเหมือนกับว่า คุณรู้ว่ามันเป็นความผิดใคร"

อีธานไม่ตอบ "ช่างมันเถอะ ผมก็พูดไปแบบนั้น"

เป็นอีกครั้งที่เชอแตมต้องถอนหายใจ เขามีความลับซ่อนอยู่เต็มไปหมด เพียงแต่เธอไขว่คว้ามาไม่ได้สักที

"แล้วคุณล่ะ ยังไม่ตอบฉันเลย" เชอแตมทวงคำตอบ เธอหันไปมองเขาตั้งตารอคอยให้เขาตอบออกมา

"คุณเดิน เพราะตอบสนองความต้องการของจิตใจ แต่ผมเดิน เพราะไม่สามารถเลือกช่วงเวลาได้"

เชอแตมหรี่ตางุนงง "คุณหมายความว่าไงกัน ฉันไม่เข้าใจ"

"ช่วงเวลาหนึ่ง ๆ มันให้ความสุขกับคน ๆ หนึ่ง แต่ในทางกลับกันมันกลับให้ความทุกข์กับอีกคนหนึ่ง"

เชอแตมงุนงงไปกันใหญ่ เขาจะเล่นปริศนาทายคำอะไรกันนักกันหนาเนี่ย

"คุยกับคุณนี่เหนื่อยนะ ต้องใช้สมองคิดหนักตลอด" เชอแตมแขวะเข้าให้ เขาหันมายิ้มมุมปากให้กับเธอ

"แต่คุณก็ยังอยากที่จะคุยกับผม"

"หลงตัวเอง" เชอแตมโวยวายดังลั่นในใจ แต่มันกลับเป็นเรื่องจริง

"ที่ฉันอยากคุย เพราะฉันอยากรู้เรื่องที่ฉันโดนปองร้ายอยู่ต่างหากล่ะ"

"มนุษย์นี่แปลกนะ ไม่ชอบพูดอะไรที่ตรงกับใจตัวเอง"

เป็นอีกครั้งที่เขาพูดเหมือนตัวเองไม่ใช่มนุษย์ "กลืนน้ำลายตัวเองไหมล่ะคุณ คุณก็มนุษย์นี่"

อีธานหัวเราะหึ ๆ ในลำคอ "อีกนานมั้ยกว่าจะถึงบ้านคุณ"

"โน่นไง สองซอยข้างหน้าน่ะ ก็ถึงแล้ว"

ทั้งคู่เดินเคียงกันไป เชอแตมพยายามพูดคุยถามคำถามกับเขาตลอด เพราะคิดว่าเขาอาจจะหลุดอะไรที่เธออยากรู้ออกมาบ้าง แต่จนแล้วจนรอด เธอก็ไม่ได้อะไรแปลกใหม่เลย มันเปลืองน้ำลายไปเปล่า ๆ แต่เธอรู้สึกได้ว่า เธอได้เพื่อนใหม่ที่เธอคิดว่าเป็นคนที่ดีที่สุดคนหนึ่งเท่าที่เธอเคยเจอมา

ทั้งคู่มาหยุดยืนที่หน้าหอพักของพี่นุกนิก เชอแตมหันมาเผชิญหน้ากับอีธานก่อนจะเอ่ยคำร่ำลากัน

"นี่คุณ ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ ฉันน่ะ ได้รู้ชื่อคุณแล้ว คุณไม่คิดจะถามชื่อฉันบ้างเหรอ"

อีธานเม้มปากยิ้มนิด ๆ ให้เธอ แววตาเจ้าเล่ห์ "ผมไม่อยากรู้"

เชอแตมอ้าปากค้าง เขาเย็นชาอะไรได้ขนาดนี้นะ เธอทำหน้าบูดบึ้งในทันทีทันใด

"ขึ้นห้องได้แล้ว และผมหวังว่าคืนนี้ คุณคงไม่ออกมาเดินเล่นตอนเที่ยงคืนอีกหรอกนะ"

เชอแตมทำปากโค้งงอนบูดบึ้ง "ไม่แน่" เธอตอบประชดประชัน เขาเสมองไปทางอื่น ด้วยความรู้สึกอ่อนใจ รู้อยู่แก่ใจว่าเธอประชด เชอแตมหันหลังเดินเข้าไปในหอพัก ไม่เอ่ยคำลาอะไรกับเขา แท้จริงแล้วไม่ใช่เพราะงอนหรือโกรธเขา แต่เป็นเพราะเธออยากเจอเขาอีกต่างหาก เธอกลัวว่าการเอ่ยคำลามันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้เจอเขาอีก

คล้อยหลังเชอแตม อีธานยังยืนนิ่งมองเข้าไปในหอพัก เขากำลังคิดอะไรบางอย่างที่เชอแตมไม่มีวันรู้

'ทำไมผมจะไม่รู้จักคุณ เชอแตม'

เชอแตมมาถึงห้องก็ล้มตัวนอนแผ่หราไปบนเตียง แม้ว่าจะทำสีหน้าหงุดหงิดเขาไปเมื่อสักครู่ แต่ตอนนี้เธอกลับยิ้มแสนหวาน นึกถึงทุกช่วงเวลาที่อยู่ใกล้เขาแล้วเธอก็เขินอย่างบอกไม่ถูก เชอแตมเอาผ้าห่มมาคลุมตัวเองแล้วกลิ้งหลุน ๆ จนกระทั่งตัวเองตกจากเตียง

"โอ๊ย! " เธอร้องคราง แล้วพยายามเอาผ้าห่มออกจากตัว "บ้าชะมัด" ออกมาได้ก็ก่นด่าตัวเองเบา ๆ

เที่ยงคืนห้านาทีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เชอแตมมองชื่อผู้ที่โทร.เข้ามา แล้วก็เบิกตา กว้าง เธอลืมไปเลยว่าหายไปเป็นวันเป็นคืน แล้วอย่างนี้ป๊อบคอร์นจะแจ้งความละยังนะ

"อิเชอ เมื่อคืน แกออกไปเดินเล่นมาอีกแล้วใช่มั้ย! "

เสียงป๊อบคอร์นแว้ดใส่ผ่านคลื่นโทรศัพท์ เชอแตมทำหน้าเหยเก

"อืม ฉันขอโทษ"

"พอเลย ฉันไม่อยากจะด่าแกละ แล้ววันนี้ทั้งวันแกไม่รับโทรศัพท์ฉันเลยนะ แกนอนหลับทั้งวันเลยใช่มั้ยฮะ ไปเดินเล่นมาจนกลับมาสลบไสล งั้นสิ"

"ใช่ ๆ " เชอแตมเออออไปตามที่ป๊อบคอร์นคาดเดา

"เออ แกนี่นะ ฉันจะทำยังไงกับแกดี ฉันว่ามันถึงเวลาที่ฉันจะต้องไปอยู่กับแกจริงจังแล้วมั้งเนี่ย"

เชอแตมอ้าปากเหวอ "เฮ่ย! อย่า ๆ คือ ฉันไม่ไปแล้วแก ฉันไม่ออกไปแล้ว"

"ยังดีนะที่วันนี้รับโทรศัพท์ฉัน แสดงว่ายังไม่ออกไปเดินเล่น แกเปิดโทรศัพท์ทิ้งไว้แบบนี้ทั้งคืนเลยนะ ถ้าแกไม่อยากให้ฉันย้ายไปอยู่กับแก คืนพรุ่งนี้และอีกสามคืนถัดไป ฉันจะพิจารณาด้วยตัวฉันเองว่าฉันจะย้ายเข้าไปอยู่กับแกดีมั้ย ด้วยการรับโทรศัพท์ของแก"

เชอแตมหน้าเหวอทันทีที่ได้ยินข้อต่อรองนั้น เธอต้องลงแดงตายแน่ ๆ "อะไรนะ"

"แต่ถ้าแกไม่รับโทรศัพท์ ฉันจะย้ายเข้าไปอยู่กับแกในวันรุ่งขึ้นทันที"

ป๊อบคอร์นสั่งคำขาด เชอแตมเถียงไม่ออก พูดไม่ออก นึกข้อต่อรองไม่ออก สมองตีบตันไปหมด มีเพื่อนรักมากขนาดนี้มันก็มีทั้งผลดีและผลเสียนะ ป๊อบคอร์นไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรแล้ว เธอไปทำธุระส่วนตัวของเธอโดยให้เชอแตมเปิดโทรศัพท์ไว้แบบนั้น

เชอแตมนั่งคิดหนักเมื่อนึกถึงคืนพรุ่งนี้ เธอกะจะออกไปหาอีธานที่อพาร์ทเม้นท์ของเขาสักหน่อย เธอจะทำอย่างไรให้ได้ไปเจอเขาดี

เที่ยงคืนวันต่อมา เชอแตมทบทวนตำราเรียนแก้เบื่อ การมีสมาธิจดจ่อกับหนังสืออาจทำให้เธอลืมว่าเธออยากออกไปเดินเล่นก็ได้ แต่เปล่าเลยในใจเธอนึกถึงแต่ใบหน้าของอีธานอยู่ตลอดเวลา

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เชอแตมถอนหายใจทันที คงจะเป็นป๊อบคอร์นนั่นเอง เธอกดรับแล้วคุยเล่นกับป๊อบคอร์น เชอแตมลุกขึ้นจากโต๊ะอ่านหนังสือไปนั่งเล่นบนเตียง สายตาเหลือบไปมองระเบียงห้องของตัวเอง เธอเปิดประตูกระจกแง้มไว้นิดหนึ่ง พอให้ลมเย็น ๆ เข้ามา เมื่อไม่ได้ออกไปข้างนอกการได้มองเห็นบรรยากาศเที่ยงคืนผ่านระเบียงสักหน่อยก็ดี

แต่ตรงประตูกระจกที่มีม่านบังอยู่กลับมีเงาใครบางคนยืนมองเธออยู่จากตรงนั้น!

เชอแตมนิ่งไปครู่หนึ่ง เธอเพ่งมองว่าเป็นใบหน้าของคนหรือเงาอะไรกันแน่ เธอไม่กล้าที่ออกไปดู เพราะนึกหวาด ๆ อยู่หน่อย ๆ เพราะการที่เห็นเงาคนอยู่ตรงนั้นมันเท่ากับว่าเขาอาจจะไม่ใช่คน ระเบียงเธออยู่ชั้นห้านะ ไม่ใช่ชั้นหนึ่งถึงจะมีคนปีนขึ้นมาได้

"อิเชอ แกฟังฉันอยู่รึเปล่า" เสียงป๊อบคอร์นเรียก

"อืม ฟังอยู่แก เฮ่ย! แก ฉันง่วงแล้วว่ะ" เชอแตมอยากตัดบท

"ง่วงเหรอ งั้นก็นอน" ป๊อบคอร์นตอบกลับมา

"งั้นแค่นี้นะ ฉันขอวางนะ แบตมันจะหมดแล้ว"

"ฉันไม่เชื่อแกหรอก พอวางปุ๊บ แกก็ออกไปข้างนอกน่ะสิ"

เชอแตมถอนหายใจ "ฉันไม่ออกไปจริง ๆ แก ฉันขอบอกไว้เลยนะ ว่าฉันกลัวแกมาอยู่กับฉันมากกว่าสิ่งอื่นใดในโลกนี้แล้ว"

เสียงป๊อบคอร์นเงียบไป เชอแตมเดาว่าเพื่อนรักแปดหลอดคนนี้คงจะตีหน้าบึ้งเป็นตูดห่านอยู่

"อืม ก็ได้ ถ้าคืนนี้แกออกไป ฉันขอให้แกสอบตก"

เชอแตมไขว้นิ้วชี้กับนิ้วกลางไว้ตรงหน้าตัวเอง "อืม ตามนั้น"

"แต่ฉันรู้ว่าแกไขว้นิ้วกันอยู่" ป๊อบคอร์นพูดเชิงรู้ทัน

"โธ่! ป๊อบ นี่มันเลยเที่ยงคืนมาแล้ว ฉันไม่มีอารมณ์ออกไปละล่ะ"

ป๊อบคอร์นตัดสินใจวางสายในเวลาต่อมา เชอแตมเดาว่าเพื่อนรักของเธอคงจะง่วงด้วยแล้วเหมือนกันถึงได้ยอมวางสายง่าย ๆ แบบนี้

เชอแตมทิ้งโทรศัพท์ไปบนเตียง แล้วชะเง้อคอมองระเบียงแบบกล้า ๆ กลัว ๆ เงาเมื่อกี๊มันหายไปแล้ว แต่เธอกลับไม่แน่ใจว่ามันหายไปจริงไหม เชอแตมตัดสินย่องเบา ๆ ออกไปนอกระเบียง เดินไปใจก็เต้นไป ถ้าเป็น ผี! เธอจะทำยังไง

พ่อแก้ว แม่แก้วช่วยอิเชอคนนี้ด้วยเถิ้ด!

เชอแตมผลักประตูกระจกให้เปิดกว้างมากขึ้น ลมโกรกใหญ่พัดเข้าใส่หน้าเธออย่างจังจนผมยาวสยายของเธอปลิวไปไม่เป็นทรง เชอแตมหลับตาลงเพราะลมที่พัดแรง เมื่อลมหยุด เธอจึงมองนอกระเบียงอย่างละเอียดถี่ถ้วน

"ไม่เห็นมีอะไรเลย" เธอพูดกับตัวเอง

เมื่อไม่มีอะไรเธอจึงออกมายืนรับลมเล่นที่ระเบียง วันนี้ไม่ได้ออกไปเดินก็มายืนมองท้องฟ้าเวลานี้ให้ชื่นฉ่ำปอดก็ยังดี

ตึก! เสียงอะไรบางอย่างกระทบพื้นด้านหลังเธอห่างเพียงไม่กี่เซนติเมตร เชอแตมสะดุ้งตัวตรง เธอแน่ใจว่ามันเป็นเสียงเท้าของคน!

และพร้อมกับที่เธอกำลังจะหันหลังไปมอง เธอก็ถูกใครคนหนึ่งพามานอนอยู่บนเตียงในห้องด้วยความเร็วปานพายุ

"อีธาน! " เธอเรียกเขาด้วยน้ำเสียงตกใจกลัว

อีธานกำลังนอนคร่อมเธออยู่ เขาเอามือจุ๊ปากเธอ ห้ามเสียงดัง เขามองไปนอกระเบียง เชอแตมจึงต้องมองตามไปด้วยเช่นกัน และทั้งคู่ก็เห็นเงาผู้ชายยืนอยู่ข้างนอกนั่น เชอแตมจำได้ แม้ว่าเธอจะเห็นคล้ายเงา แต่มันเป็นเขาแน่ ๆ ผู้ชายที่คิดจะทำร้ายเธอ!

เขาถอยห่างออกไปจากระเบียงไม่เข้ามาในห้องเธอ และตอนนี้ก็เหลือเพียงเทพบุตรอีธานกับเธอสองคนบนเตียงในท่าทางที่ใครเข้ามาคงคิดสิบแปดบวกไปไกลแสนไกล

"นี่คุณ! ลุกขึ้นได้แล้ว" เชอแตมแว้ดใส่ พร้อมกับพยายามผลักอกเขา แต่มันไม่ขยับเลยแฮะ นี่เธอออกแรงมากแล้วนะ

อีธานมองหน้าเธอนิ่ง เชอแตมเพิ่งสังเกตว่า ดวงตาเขาเหี้ยมผิดสังเกต นี่เขากำลังโกรธเธอหรือ

"อีธาน ทำไมคุณมองหน้าฉันแบบนั้น" เธอถามด้วยความรู้สึกที่เริ่มจะกลัวแล้ว

"เห็นแล้วยัง เห็นไอ้หมอนั่นชัด ๆ แล้วยัง" เขาถาม น้ำเสียงเยียบเย็น เชอแตมรู้สึกได้ว่าเขากำลังโกรธ

เชอแตมพยักหน้าเป็นเชิงตอบรับ สีหน้าหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด

"แล้วยังจะเฉยอีกเหรอ! ไม่รู้สึกอะไรเลยรึไง" อีธานตวาดใส่ เชอแตมสะดุ้งโหยง

"แล้วจะให้ฉันทำอะไร" เธอตอบไปทันทีทันใด ด้วยความกลัว อยู่ ๆ เขาก็โกรธเธอซะงั้น เธอจะไปรู้เหรอว่าเขาโกรธเรื่องอะไร

"คุณเห็นความบ้าดีเดือดของตัวเองมั้ย เห็นแล้วยังว่าการออกไปเดินเล่นเวลาเที่ยงคืนแบบนี้มันเป็นยังไง การออกไปยืนเล่นตรงระเบียงแบบนั้นมันเป็นยังไง เมื่อกี๊คุณเห็นเงาของมันไปครั้งหนึ่งแล้ว แต่คุณยังจะออกมายืนเล่นที่ระเบียงอีก อยากตายมากเลยใช่มั้ย ห๊ะ! " อีธานตวาดแบบไม่ปราณีเธอเลย เชอแตมอ้าปากค้างและหายใจเข้าออกทางปาก เธอเพิ่งเห็นความโหดของเขาก็ตอนนี้

"นี่คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันเห็นเงาของเขาก่อนหน้านี้แล้ว ห้องฉันอยู่ชั้นห้านะ คุณเห็นจากตรงไหน คุณรู้ได้ยังไง แล้วคุณมาจากทางไหน แล้วความเร็วที่คุณพาฉันเข้ามาในห้อง คุณทำได้ยังไง" เชอแตมถามออกไปบ้างแม้ว่าจะกลัวเขามากจนตัวสั่นแล้วก็ตาม แต่เธอยอมให้เขาตวาดเธอได้ฝ่ายเดียวได้ไงล่ะ

อีธานมองหน้าเธอนิ่ง ไร้อารมณ์ใด ๆ

"อยากรู้มากนักใช่มั้ย" เขาลุกขึ้นยืน แล้วกระชากตัวเธอให้ยืนตามเขามา แรงเขามากเกินคนปกติ จึงทำให้เชอแตมเซไปปะทะกับอกกว้างของเขาดัง ตึก! หน้าผากเธอชนอกเขาอย่างจัง แรงปฏิกิริยาจึงทำให้เธอเกือบล้มลงไปกองกับพื้น แต่เขารับตัวเธอไว้ทัน โดยที่เธอไม่ทันตั้งตัวเขาก็อุ้มเธอพาออกไปนอกระเบียงด้วยการวิ่งที่เหมือนการหายตัวผสมการวิ่งเร็ว มันเร็วมากจนเหมือนกับว่าเขาย้ายตัวเองจากอีกที่ไปยังอีกที่ได้ด้วยการใช้เวทมนตร์!

ตอนนี้ทั้งคู่อยู่ที่ริมระเบียงในท่าที่อีธานกำลังอุ้มเธออยู่ เชอแตมกอดคอเขาไว้แน่น เพราะเขาทำท่าเหมือนจะปล่อยเธอลงไปจากระเบียง

"อีธาน! คุณจะทำอะไรน่ะ" เชอแตมถามน้ำเสียงร้อนรน สายตามองลงไปยังพื้นถนนด้านล่าง

"คุณอยากรู้ไม่ใช่เหรอ ผมกำลังจะทำให้คุณได้รู้ไง" แม้น้ำเสียงเขาจะยังคงความทุ้มนุ่มน่าฟังแค่ไหน แต่เวลานี้เชอแตมไม่มีเวลามาหลงใหลมันอยู่ เพราะมันน่ากลัวมากกว่าเคลิ้ม

"คุณพาฉันเข้าไปข้างในเดี๋ยวนี้นะ คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ"

เชอแตมรู้แน่แล้วว่าเขาอาจจะปล่อยเธอจากชั้นห้าลงไปสู่พื้นถนนด้านล่างแน่ ๆ แต่อีกใจคิดว่า เขาไม่ทำแบบนั้นหรอก เขาไม่ทำร้ายเธอหรอก

"คิดว่าผมจะทำอะไร ทีตอนนี้อยากเข้าไปอยู่ในห้อง แล้วก่อนหน้านี้ทำไมถึงได้ชอบมายืนเล่นตรงนี้" เขาถามเสียงดุ

"แต่คุณไม่มีสิทธิ์ทำกับฉันแบบนี้นะ! " เชอแตมโวยวายอยากจะดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนเขา แต่กลัวจะพลัดตกลงไปนี่สิ

"ผมมีสิทธิ์ทำแบบนี้แน่" พูดจบเขาก็ทิ้งดิ่งเธอลงไปบนพื้นถนนจริง ๆ

"อ๊ายยยยยยยย!!!!!!! " เสียงเชอแตมกรีดร้องลั่น หัวใจเกือบหยุดเต้น เธอกำลังจะตกลงไปตายบนพื้นถนน อีธาน เขาเป็นฆาตกร!

เชอแตมตกลงมาได้เกือบถึงชั้นหนึ่ง เธอคาดว่าอีธานอาจจะใช้ความเร็วอะไรสักอย่างช่วยเธอ แต่ไม่ เธอยังเห็นเขายืนทำหน้าเหี้ยมอยู่บนระเบียงของเธอ ลาก่อนโลกมนุษย์