บทที่ 37 เมื่อความลับปรากฎ 6

"แกว่าอะไรนะแตม..." ป๊อบคอร์นเอ่ยถามปากสั่นระริก "แกพูดว่า...เขา..." ป๊อบคอร์นชี้ไปที่อีธานที่ยืนนิ่งเงียบสีหน้าไม่สะทกสะท้านกับเหตุการณ์ตรงหน้า "เป็นแวมไพร์!...งั้นเหรอ"

"ป๊อบ...เดี๋ยวนะ! มันไม่ใช่อย่างที่แกคิดนะ..." เชอแตมพยายามจะเดินเข้าไปหาเพื่อนรักและอธิบาย แต่ป๊อบคอร์นกลับก้าวถอยหลังช้า ๆ

"นี่แกประสาทไปแล้วเหรอเชอแตม..." ป๊อบคอร์นพูดอะไรไม่ออก บทสนทนาของทั้งคู่ก่อนหน้าประกอบกับคำยืนยันของเชอแตมว่าอีธานเป็นแวมไพร์ ทำให้ป๊อบคอร์นรู้สึกมึนงง อึดอัด ไม่เข้าใจจนอยากจะหนีออกไปให้ห่างจากเชอแตมก่อน เพื่อนรักของเธออาจจะกำลังคบหาอยู่กับคนไม่ปกติ

ป๊อบคอร์นหันหลังวิ่งหนีออกไปทางประตูทันทีจนเชอแตมสะดุ้งตกใจเรียกตามหลังเสียงดัง เจ้าหล่อนกำลังจะวิ่งตาม

"ไม่ต้องตาม!..." อีธานตะโกนบอกเชอแตม หญิงสาวหันมาหรี่ตาใส่เขาเชิงจะต่อว่า ก่อนเขาจะสวนขึ้นมาก่อน "ผมตามเอง"

ป๊อบคอร์นรีบวิ่งออกมาจากห้องโดยลืมหยิบกระเป๋าสตางค์ที่ตกอยู่ออกมาด้วย หลังจากที่พ้นประตูห้อง เธอก็เปลี่ยนเป็นเดินเร็วแทนการวิ่ง ก้มหน้าก้มตาจดจ่อกับเรื่อง ๆ หนึ่งในหัว

เธอไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังการสนทนาของเชอแตมกับอีธาน เธอแค่อยากรู้ว่าเพื่อนรักมาหาใครในห้องนั้น ยอมรับว่าใจหนึ่งอยากรู้ แต่เพราะอีกใจหนึ่งมันห่วงเลยตัดสินใจที่จะเข้าไปดูให้แน่ชัดว่าคนที่เชอแตมมาพบนั้นเป็นคนที่ไว้ใจได้จริง ๆ หลังจากชำเลืองมองผ่านผนังที่แอบอยู่ พบว่าเป็นอีธานที่อยู่ในห้องนั้น เธอก็ถอนหายใจโล่งอก เพราะเธอเคยเจออีธานในห้องของเชอแตมมาครั้งหนึ่งแล้ว และเพื่อนรักก็ยืนยันกับเธอว่า เขาเป็นคนดีคนหนึ่ง เพราะเชื่อใจเชอแตม เธอถึงเชื่อใจเขาด้วย

รู้แค่ว่าเชอแตมมาพบใคร เจ้าหล่อนก็กำลังจะถอยเท้าออกไปอยู่แล้ว หากไม่ได้ยินบทสนทนาชวนสงสัยที่เกิดขึ้นมาก่อน เชอแตมเริ่มต้นถามเขาด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจ นั่นยิ่งทำให้ป๊อบคอร์นต้องชะงักเท้าหยุดนิ่งฟัง และเมื่อบทสนทนาดำเนินไปเรื่อย ๆ ก็มีเรื่องที่ทำให้เจ้าหล่อนยิ่งสงสัยและต้องการฟังต่อไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งได้ยินชื่อเฟรยา นั่นคงไม่ใช่ชื่อของโต๊ะ เก้าอี้ ห้างสรรพสินค้า หรือสวนสัตว์ที่ไหนแน่นอน มันต้องเป็นชื่อของคน และที่สำคัญต้องเป็นผู้หญิง

ป๊อบคอร์นเริ่มไม่ไว้ใจอีธานเมื่อคิดว่าประเด็นที่ทั้งคู่กำลังคุยกันอยู่อาจจะเกี่ยวข้องกับมือที่สาม เจ้าหล่อนกำมือหลวม ๆ เอาไว้เตรียมพร้อมจะลุยได้ทุกเมื่อ หากอีธานมีคนอื่นจนทำให้เชอแตมต้องเสียใจ

เปล่าเลย...เรื่องมันกลับตาลปัตรเมื่อเชอแตมบอกว่า อีธานคือแวมไพร์ วินาทีนั้นเธอไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำว่ากำลังปล่อยให้มืออีกข้างที่ถือกระเป๋าสตางค์อยู่คลายออกจนกระเป๋าสตางค์ตกลงบนพื้นส่งเสียงให้เชอแตมกับอีธานได้ยินจนรู้ว่ามีเธอยืนอยู่ในห้องนั้นด้วย เธอไม่ตั้งใจจะปรากฏตัวให้ทั้งคู่เห็น ไม่ตั้งใจจะแอบฟัง และเพราะไม่ตั้งใจ เธอเลยตั้งตัวไม่ถูกว่าต้องแสดงสีหน้ายังไง ต้องพูดอะไรต้องถามอะไร ความสับสนทั้งเรื่องแวมไพร์และเรื่องที่เธอแอบเข้ามา ทำให้เธออยากหนีออกไปให้ห่างจากทั้งคู่ก่อน เพื่อเรียกสติที่กำลังกระเจิดกระเจิงกลับมา

ความตกใจ ความสับสน และสติที่หลุด มันทำให้ป๊อบคอร์นต้องแสดงกิริยาท่าทางและคำพูดที่ทำให้เชอแตมเข้าใจผิด เธอไปไกล ๆ เพื่อทบทวนตัวเองว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในห้องนั้นมันคือเรื่องจริงหรือเธอหูฝาด

อีธานเดินออกมาจากห้องด้วยฝีเท้าที่ก้าวเร็ว ๆ ก่อนจะหันมองซ้ายขวาว่ามีมนุษย์คนใดในคอนโดโผล่มาหรือเปล่า เขามองเห็นแผ่นหลังของป๊อบคอร์นเดินอยู่ไว ๆ เมื่อปลอดคน เขาจึงมองไปที่กล้องวงจรปิดที่ติดอยู่ระหว่างชั้น ใช้พลังแวมไพร์ปิดกล้องให้มืดสนิทชั่วคราว แล้วเขาก็อันตรธานตัวเองไปปรากฏขวางหน้าป๊อบคอร์นไว้

ป๊อบคอร์นชะงักเท้าแทบไม่ทันเมื่อจู่ ๆ อีธานก็โผล่มาขวางหน้า เจ้าหล่อนเบิกตากว้าง จากสติที่เริ่มจะกลับมามันกลับหนีกระเจิดกระเจิงไปอีกแล้ว จู่ ๆ เขาก็โผล่มาจากอากาศราวกับคนหายตัวได้ จากคำพูดของเชอแตมมันทำให้เธอเริ่มจะเชื่อขึ้นมาสักนิดว่าเขาเป็นแวมไพร์จริง ๆ แต่มันจะเป็นไปได้อย่างไร โลกของเราจะมีแวมไพร์ได้อย่างไร มันมีแค่ในนิยายเท่านั้นแหละ!

อีธานอ่านทุกอย่างได้จากความคิดเธอ ทั้งเรื่องที่เธอแอบเข้าไปในห้องเขาและเรื่องที่เขากำลังเผชิญหน้ากับเธอ

"กลับไปคุยกับเพื่อนคุณเถอะ เธอต้องการอธิบายทุกอย่างให้คุณฟัง"

ยอมรับว่าความหล่อเหลาคมเข้มของอีธานประกอบกับน้ำเสียงสำเนียงไพเราะนั้น เกือบทำให้เธอลืมไปชั่วขณะว่าเขาเป็นแวมไพร์ เกือบลืมไปว่าเธอควรกลัวเขา เขาไม่ใช่มนุษย์ ไม่ใช่สิ่งมีชีวิตที่เธอควรไว้ใจ แต่ทำไมรัศมีจากตัวเขาถึงเปล่งประกายให้เธอสัมผัสได้ว่า เขาเชื่อใจได้ น่าไว้ใจ และไม่น่ากลัว

ไม่! สัญชาตญาณความเป็นมนุษย์ในตัวป๊อบคอร์นสั่งว่า เธอไม่ควรไว้ใจเขา แต่อีกใจกลับเถียงว่า ทำไมเชอแตมถึงไว้ใจเขา...ที่เป็นแวมไพร์!

แล้วเขาเป็นแวมไพร์จริงหรือ

"ฉะ...ฉัน...ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับใครทั้งนั้น...ฉัน...ฉัน...ขอตัว"

น้ำเสียงสั่นเครือ อีธานเข้าใจว่าเรื่องแบบนี้ ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์คนไหนก็คงรับไม่ได้ ไม่แปลกที่ป๊อบคอร์นจะกลัวและไม่ไว้ใจเขา แต่เรื่องราวมันก็บานปลายเยอะเกินไปแล้ว เขาคงปล่อยป๊อบคอร์นเตลิดไปตอนนี้ไม่ได้หรอก

"คุณจำเป็นต้องเข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้น อย่าให้ผมพาคุณกลับไปหาเชอแตมด้วยวิธีที่คุณไม่ชอบเลย"

เชอแตมเดินออกมายืนนอกห้องมองทั้งคู่คุยกันมาแต่ไกล เธออยากจะวิ่งเข้าไปหาทั้งคู่ แต่เธอคิดว่าอีธานต้องพาป๊อบคอร์นกลับมาแน่ ๆ เธอจะเสียเวลาวิ่งไปเปล่า ๆ

"คุณจะทำอะไร!..." ความตกใจทำให้ป๊อบคอร์นเผลอก้าวถอยหลังอัตโนมัติ

"ผมไม่ทำร้ายคุณหรอก" จบคำพูดเขาก็ไม่รอให้เวลามันเนิ่นนานกว่านี้ เพราะกล้องวงจรปิดที่ถูกเขาใช้พลังบดบังไว้จะเป็นปัญหาจนยามอาจจะขึ้นมาดู อีธานเข้าประชิดตัวป๊อบคอร์นโดยเร็วและพาหายตัวไปจากตรงนั้น โดยที่ป๊อบคอร์นไม่มีเวลาแม้แต่จะตกใจ

เชอแตมสะดุ้งนิดหนึ่งเมื่อภาพของหนุ่มสาวตรงหน้าหายไปต่อหน้าต่อตา แต่มันคือเรื่องที่คุ้นชินไปเสียแล้วสำหรับเธอ เจ้าหล่อนกลับเข้าไปยังห้องของอีธานอีกครั้ง คิดว่าเขาคงพาป๊อบคอร์นกลับมาที่ห้อง แต่เปล่าเลย...เขาไม่พาหญิงสาวกลับเข้ามาในห้องนี้

"หรือว่า...อีธานจะไปห้องหลุยส์!" เชอแตมพึมพำเพียงลำพัง ก่อนจะรีบวิ่งออกไปนอกห้อง

"เฮ่ย!!" หลุยส์อุทานเสียงดังด้วยอารามตกใจ เมื่อเขากำลังอยู่สภาพที่มีเพียงผ้าขนหนูสีขาวปกคลุมท่อนล่างเอาไว้เพียงผืนเดียวกับท่อนบนที่ปล่อยให้หน้าอกเปลือยเปล่า ในมือถือผ้าขนหนูผืนเล็กอีกผืนสำหรับเช็ดหยดน้ำที่เกาะพราวตามตัว เขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จ การนอนนานเกินไปทำให้ตื่นมาแล้วรู้สึกเหนียวตัวจนต้องวิ่งเข้าไปหาความเย็นสบายในห้องน้ำ

เขารู้ว่าป๊อบคอร์นคงออกไปธุระข้างนอกและคงกลับเข้ามาหาเขาในไม่ช้า เพราะเขาเห็นกระเป๋าสะพายของเธอยังวางอยู่

แต่เจ้าหล่อนกลับโผล่เข้ามาในห้องเขาอีกทีพร้อมกับอีธานในรูปแบบการหายตัวเข้ามาด้วยนี่สิ! มันต้องมีเรื่องชวนประหลาดใจเกิดขึ้นแน่นอน

อีธานเห็นป๊อบคอร์นมองไปยังหลุยส์ แม้จะอยู่ในสถานการณ์คับขันแต่เจ้าหล่อนยังนึกเป็นห่วงหลุยส์ด้วยอาการป่วยของเขาก่อนหน้านี้ หากแต่เจ้าหล่อนไม่มีเวลาได้เอ่ยปากถาม เพราะยังคาราคาซังกับเรื่องของแวมไพร์อยู่นั่นเอง เมื่อคิดเรื่องหลุยส์จบ เจ้าหล่อนก็เปลี่ยนมาสงสัยว่าเขาพาเธอมาห้องหลุยส์ทำไม เขารู้จักหลุยส์ด้วยหรือ หรือมันยังไงกันแน่

"ทำไม...นายถึง..." หลุยส์มองไปที่อีธานกับป๊อบคอร์นด้วยแววตาไม่เข้าใจและสงสัยขีดสุด อีธานรู้ว่าหลุยส์คิดอะไร นี่คงไม่ใช่เวลามาอธิบายหลุยส์ แต่มันเป็นเวลาที่ต้องอธิบายให้ป๊อบคอร์นเข้าใจก่อน

"นายไปเปิดประตูให้เชอแตมเข้ามาหน่อย"

"แต่นาย..." หลุยส์จะเถียงอะไรบางอย่าง แต่อีธานขัดขึ้นมาก่อน

"ทำตามที่ฉันสั่งก่อน" อีธานขึ้นเสียงเล็กน้อย ป๊อบคอร์นมองเขาด้วยแววตาสงสัยใคร่รู้ เขาพูดกับหลุยส์เหมือนคนที่รู้จักกันจริง ๆ ไม่ใช่แค่รู้จักเฉย ๆ แต่รู้จักกันดีด้วย

หลุยส์ไปเปิดประตูให้เชอแตมเข้ามา เจ้าหล่อนรออยู่หน้าห้องทำท่าจะเคาะเรียกพอดี สะดุ้งนิด ๆ เมื่อเห็นสภาพร่างกายของหลุยส์ในลักษณะเกือบโป๊

"มันอะไรกันเชอแตม!" หลุยส์ถามเธอก่อนที่เธอจะแทรกตัวเข้ามาทันทีที่ชายหนุ่มเปิดประตู

"มาเถอะ เดี๋ยวเราก็ได้รู้พร้อมกัน" เชอแตมตอบแค่นั้น ก่อนทั้งคู่จะมาหยุดยืนห่างจากอีธานและป๊อบคอร์นไม่มากนัก

"ป๊อบคอร์น..." เชอแตมเรียกด้วยกระแสเสียงกล้า ๆ กลัว ๆ ป๊อบคอร์นหันไปมองเชอแตมด้วยสีหน้ายับยุ่ง หายใจเข้าออกหนักหน่วง ความตกใจที่ตัวเองหายตัวเข้ามาในห้องหลุยส์ได้ยังไม่อันตรธานหายไป

"มันเรื่องจริงเหรอแตม..." ป๊อบคอร์นกลั่นคำถามออกมายากเย็น ก่อนจะหันไปมองหน้าอีธานอีกครั้ง แต่ปากเอ่ยถามเชอแตมต่อไป "เขาเป็น...แวมไพร์ -- จริงเหรอ"

ดวงตาของอีธานและป๊อบคอร์นสบกันนิ่งนาน เขาเห็นความคิดที่พยายามปฏิเสธเรื่องราวทั้งหมดนี้ในสมองของป๊อบคอร์น การทำใจให้ยอมรับเรื่องแวมไพร์มันคงต้องใช้เวลาสำหรับเธอ

"อีธาน! นายเคยรับปากกับฉัน...ว่าเธอจะไม่รู้เรื่องนี้"

หลุยส์เดินเข้ามาประชิดตัวอีธาน ตะคอกเพียงนิดใส่เขาด้วยอารมณ์ไม่พอใจ อีธานหันไปมองหลุยส์ สีหน้ายังคงเรียบเฉย ทั้งห้องนี้คงมีเพียงแวมไพร์ที่ไร้ความตื่นตระหนกใด ๆ

"ฉันควบคุมมันไม่ได้หลุยส์...นายก็รู้ -- วันหนึ่งเธออาจจะรู้ ซึ่งมันก็คือวันนี้"

หลุยส์แสดงสีหน้ายับยุ่ง กัดฟันกรอด เขาไม่ได้โกรธอีธานแต่เขาขัดใจตัวเอง อะไร ๆ มันเริ่มจะเข้าที่เข้าทางแล้วเชียว เขาอาจจะสลัดเธอออกไปจากชีวิตได้ง่าย ๆ ไม่วันใดก็วันหนึ่ง แต่ตอนนี้ เธอเกือบจะได้รู้ถึงสาเหตุที่เขาต้องทำร้ายจิตใจเธอแล้ว ต่อไปนี้การจะสลัดป๊อบคอร์นให้หลุดง่าย ๆ มันยากยิ่งกว่าตะลุยไปแดนแวมไพร์แล้วไล่ล่าเฮนรี่เสียอีก

ป๊อบคอร์นงุนงงกับเหตุการณ์ตรงหน้าจนเรียงลำดับความเป็นไปแทบไม่ถูก อีธานเป็นแวมไพร์ แล้วหลุยส์เป็นอะไร ทำไมเขาถึงพูดแบบนั้นกับอีธาน

"ใช่...ป๊อบคอร์น อีธานเป็นแวมไพร์"

ก่อนที่เรื่องจะวุ่นวายไปมากกว่านี้ เชอแตมต้องพูดความจริงให้ป๊อบคอร์นรู้ก่อน ที่จะเข้าเรื่องของหลุยส์ มันคงเป็นเรื่องที่ปิดป๊อบคอร์นไม่ได้อีกต่อไป ก็ดีเหมือนกัน ต่อไปนี้มีอะไรเธอจะได้ไม่อึดอัดที่จะพูดกับป๊อบคอร์น

ทุกคนเงียบกริบไม่มีใครพูดอะไรออกมาได้ยินเพียงลมหายใจหนักหน่วงของมนุษย์ในห้อง ทุกสายตามองไปยังป๊อบคอร์น เฝ้ารอปฏิกิริยาตอบสนองกลับมาของเธอ ป๊อบคอร์นมองอีธานด้วยแววตาที่ยังซ่อนเร้นม่านบาง ๆ ที่กางกั้นไว้

"มันจะเป็นไปได้ยังไง..." ป๊อบคอร์นมองไปยังอีธานที่ยืนนิ่งเงียบ คุมสถานการณ์อยู่ใกล้ ๆ "แวมไพร์...จะมีบนโลกนี้ได้ยังไง"

"ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ ถ้ามนุษย์เชื่อว่าผีมีจริง...แวมไพร์ ก็คงไม่ต่างกัน"

อีธานตอบเสียงเย็น ใจป๊อบคอร์นเริ่มกระตุกเต้นแรง เธอจะยอมรับความจริงเรื่องนี้อย่างไรดี สัญชาตญาณเธอมันบอกให้เธอไม่เชื่อ ไม่ไว้ใจ เธอควรทำอย่างไร

"ป๊อบคอร์น มันเป็นไปแล้วนะ...แวมไพร์ มีอยู่จริง และเขาก็ยืนอยู่ตรงหน้าแก แกก็เห็นแล้วนี่ ว่าเขาทำอะไรได้บ้าง"

เชอแตมพยายามอธิบายกระตุ้นเพื่อนขึ้นมาอีกครั้ง ป๊อบคอร์นนึกในใจ แวมไพร์ต้องดูดเลือดสิ เธอยังไม่เห็นเขาดูดเลือด และถึงจะเห็น เขาก็อันตรายเพราะเขาดูดเลือดมนุษย์

"ผมไม่ดูดเลือดมนุษย์เป็นอาหาร ผมกินแค่พลังชีวิต"

อีธานแย้งคำครหาในใจของป๊อบคอร์นออกมาจนเจ้าหล่อนสะดุ้ง

"คุณ!...อ่านใจได้ด้วยเหรอ!" ถามด้วยน้ำเสียงแปลกใจ

"ใช่ เขาอ่านใจได้ด้วย" เชอแตมตอบแทน

ป๊อบคอร์นหายใจเข้าออกช้า ๆ หนัก ๆ มันมากเกินไปแล้ว วันนี้เธอรับรู้เรื่องราวแปลกประหลาดมากเกินไปแล้ว หลุยส์เดินเลี่ยงทุกคนไปที่ตู้เสื้อผ้า จัดการแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนจะมายืนใกล้ทุกคนอีกครั้งด้วยมือที่กำลังสอดเข้าแขนเสื้ออยู่

"ถ้าเขาเป็นแวมไพร์..." กระแสเสียงป๊อบคอร์นยังคงสั่น "เธอมาคบกับเขาได้ยังไงเชอแตม" เจ้าหล่อนหันไปส่งสายตาตำหนิเพื่อนรัก เชอแตมมองตอบกลับมาด้วยแววตาอ่อนใจ

"เขาเป็นคนดีนะป๊อบ"

"ช่างมันสิ ว่าเขาจะดีหรือจะเลว แต่เขาเป็นแวมไพร์นะ แวมไพร์ที่...ไม่เหมือนมนุษย์"

ป๊อบคอร์นหันกลับไปหาอีธานอีกครั้ง "แล้วคุณ เป็นแวมไพร์...มาอยู่บนโลกมนุษย์แบบนี้ได้ยังไง คุณมารบกวนพวกเราทำไม"

"ป๊อบคอร์น!..." เชอแตมเรียกเสียงดุนิด ๆ "เขามาเพื่อช่วยฉันนะ"

ป๊อบคอร์นหันไปมองเชอแตมอีกครั้ง เจ้าหล่อนหรี่ตาสงสัย

"ช่วย?...ช่วยเรื่องอะไร" น้ำเสียงที่ชิงชังเมื่อสักครู่ค่อย ๆ ลดลงกลายเป็นน้ำเสียงปกติ

"มีแวมไพร์ต้องการตัวฉัน แล้วอีธานก็มาช่วยฉันไว้"

"แวมไพร์?...อีกแล้วเหรอ..." ป๊อบคอร์นถอนหายใจทางปากดังเฮอะ แทบรับไม่ได้กับเรื่องที่กำลังได้ฟัง

"เอาล่ะ...เรื่องมันเป็นยังไง เล่ามาให้ฉันฟังให้หมดเดี๋ยวนี้เลย!"