บทที่ 34 เมื่อความลับปรากฎ 3

หลุยส์มองเชอแตมที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาตรงข้ามกับเขา เจ้าหล่อนนิ่งเงียบน้ำตาหยดแหมะเรื่อย ๆ แต่ไร้เสียงสะอื้น

"อีธานทำอะไรให้คุณเสียใจหรือเปล่า"

หลุยส์เก็บความเกรงใจและความไม่กล้าโยนทิ้งไป ก่อนจะเอ่ยถามหญิงสาวเบา ๆ เชอแตมตวัดสายตาขึ้นมาสบกับหลุยส์ก่อนจะตอบคำถามด้วยคำถาม

"คุณรู้หรือเปล่า ว่าเขามีคู่หมั้นแล้ว"

หลุยส์เลิกคิ้วสูงเชิงประหลาดใจมาก เขาส่ายหน้าปฏิเสธด้วยความแน่ใจทันที

"เป็นไปไม่ได้!" เขาตอบชัด จนเชอแตมต้องมองหน้าเขาเขม็งด้วยแววกึ่งดีใจ

"ตั้งแต่คบกันมา ผมไม่เคยได้ยินเขาพูดถึงเรื่องคู่หมั้นให้ผมฟังเลยนะ อีกอย่างเขาก็..." หลุยส์เงียบไปเมื่อกำลังจะพูดว่า อีธานรักเธอ แต่เขาเลือกที่จะไม่พูด

"เขาไม่เคยพูด ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีนี่คะ...และตอนนี้เธอก็อยู่ในห้องเขา"

เชอแตมเบี่ยงสายตาไปทางอื่น ยิ่งจินตนาการถึงภาพทั้งคู่สบตากัน คุยกัน มันยิ่งทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก เธอไม่รู้ว่าทั้งคู่มีอดีตร่วมกันมายังไง อาจจะสนิทกันมากถึงขนาดเคยแตะเนื้อต้องตัวกัน เคยหัวเราะกับเรื่องไร้สาระด้วยกัน เคยร่วมผจญภัยต่าง ๆ ด้วยกันมา เคยวิ่งเล่นด้วยกันในวัยเด็ก เรื่องพวกนี้เธอจะไปรู้ได้ยังไงว่ามันเคยเกิดขึ้นมาก่อนหรือเปล่า ในเมื่อทั้งคู่อยู่ในอาณาจักรเดียวกัน เป็นแวมไพร์เหมือนกัน ต่างกับเธอที่เป็นมนุษย์ ได้เจออีธานมานานหลายปี แต่ได้สนิทกับอีธานจริง ๆ นั้นเพียงไม่ถึงเดือน

และเธอก็ไม่เคยแน่ใจได้สักครั้งว่าเขา...รู้สึกอย่างไรกับเธอกันแน่

หลุยส์เบิกตาโตขึ้นมานิดหนึ่งเมื่อได้ยินเชอแตมบอกว่า 'และตอนนี้เธอก็อยู่ในห้องของเขา'

"คุณหมายถึง คู่หมั้นของอีธานอยู่ในห้องเขาตอนนี้น่ะเหรอ" เชอแตมพยักหน้าเบา ๆ ให้หลุยส์ขณะที่สายตายังมองทางอื่นไร้ซึ่งจุดโฟกัส หลุยส์ถอนหายใจเบา มิน่าอีธานถึงพาเธอมาฝากไว้ในห้องเขา

"แล้วทำไมคุณถึงคิดว่าแวมไพร์สาวตนนั้นเป็นคู่หมั้นของอีธาน หมอนั่น บอกคุณเหรอ"

"เธอพูดขึ้นมาเอง ว่าเธอเป็นคู่หมั้นเขา" เชอแตมตอบด้วยสีหน้าน้อยใจและเจ็บปวด

หลุยส์หลุดหัวเราะพรืดออกมาทันทีที่ได้ฟัง จนเชอแตมต้องหันมามองแขวะ

"โธ่! คุณ ผมก็นึกว่าอีธานบอกคุณซะอีก"

"ทำไมคะ คุณไม่เชื่อเหรอว่าเธอเป็นคู่หมั้นเขา"

"ผมไม่รู้หรอกว่าเธอเป็นคู่หมั้นอีธานจริงหรือเปล่า แต่ถ้าอีธานไม่บอกคุณว่าเธอเป็นคู่หมั้นเขา แสดงว่าแวมไพร์สาวตนนั้นก็ยังไม่ใช่คู่หมั้นเขาแน่นอน"

"ทำไมคุณคิดแบบนั้น" น้ำตาหยุดไหลแล้ว หลงเหลือเพียงคราบที่แต้มอยู่บนแก้ม

"แล้วอีธานพูดถึงแวมไพร์สาวตนนั้นกับคุณว่ายังไงบ้าง"

"เขาบอกแค่ว่า ในอาณาจักรของเขาไม่มีระบบคู่หมั้นอะไรทั้งนั้น"

"ผมสนิทกับอีธานมาประมาณห้าปี ผมว่าผมดูออกว่าเขาเป็นแวมไพร์แบบไหน เขาจะพูดเรื่องจริงเสมอ ถ้าหากเขาไม่มั่นใจเขาก็จะไม่พูดออกมา เขาจะไม่ชอบให้สัญญาเพราะรู้ดีว่าสัญญาบางอย่างมีปัจจัยอื่น ๆ เข้ามาเกี่ยวข้องด้วย จนอาจจะทำให้เขาต้องผิดสัญญา อีกอย่างอีธานเป็นแวมไพร์ที่ค่อนข้างใจแข็ง เย็นชา อ่อนโยนไม่ค่อยเป็น นั่นทำให้ผมรู้ว่าเขาคงไม่เคยมีความรักมาก่อน แต่ถ้าเขาจะมีคนรักอยู่ในอาณาจักรของเขา เวลาห้าปีที่ผมอยู่กับเขามานี่มันต้องมีสักครั้งสิที่ผมจะเห็นเขาโหยหาคนรัก แต่นี่...ไม่มีเลย"

"แต่คู่หมั้น บางทีก็ไม่จำเป็นต้องรักกันก็ได้นี่คะ บางทีผู้ใหญ่ก็คงจับคู่เขาไว้แล้ว และเขาต้องทำตามสิ่งที่ผู้ใหญ่วางเอาไว้ ซึ่งมันเป็นไปได้มาก เพราะเขาเป็นแวมไพร์และผู้หญิงคนนั้นก็เป็นแวมไพร์"

"ถ้าเป็นแบบนั้น คุณคิดว่าอีธานจะมีความสุขเหรอ ที่จะได้ครองคู่กับคนที่เขาไม่ได้รัก..." เชอแตมสะอึกไปทันใดกับคำพูดของหลุยส์ ปากเธออ้านิด ๆ เป็นเชิงเถียงไม่ออก

"ผมไม่รู้ว่าอีธานมีคนรักมาก่อนหรือเปล่า แต่เท่าที่ผมสัมผัสได้ ถ้าหมอนี่มีความรักขึ้นมาแล้ว เขาจะมั่นคงมาก...และคงมีเพียงคุณนะ ที่รู้ดีว่าเขารักใคร"

เชอแตมเงียบไปเพราะพูดอะไรไม่ออก ขนาดหลุยส์ยังมั่นใจในตัวเขาขนาดนี้ แล้วเธอล่ะ เธอที่รักเขาทำไมไม่มั่นใจในตัวเขาเลย

"ไม่แปลกหรอกถ้าคุณจะรู้สึกน้อยใจและงอนเขา มันเป็นเรื่องธรรมดาของคนรักกันที่จะเกิดอารมณ์ที่เหมือนจะไร้สาระขึ้นมา แต่ถ้าอารมณ์พวกนี้เกิดขึ้นมาแล้วก็พยายามระงับมันให้ได้ด้วยการยกเหตุผลมาข่มละกัน รอหน่อยเถอะ อย่าเพิ่งเสียใจไปเลย ยังไงอีธานก็ต้องกลับมาอธิบายให้คุณฟัง"

เชอแตมตีหน้าง้ำงอ ไอ้เหตุผลน่ะมี ตอนนี้พอจะข่มเอาไว้ได้บ้างแล้ว แต่มันก็ยังไม่หายเป็นปลิดทิ้งหรอก

"แต่จริง ๆ ฉันก็ไม่รู้ใจเขาหรอกนะ ว่าเขาคิดยังไงกับฉันกันแน่ เพราะเขาไม่เคยพูดสักครั้งว่า..." คำพูดถูกตัดขาดลงทันใด และหลุยส์ก็รู้โดยที่เธอไม่จำเป็นต้องต่อให้จบ

"การกระทำสำคัญกว่าคำพูดเสมอ คนรักบางคู่อยู่ด้วยกันจะแก่เฒ่าอยู่แล้ว คำว่ารักสักคำไม่เคยบอกกันเลยก็มี"

เชอแตมเงียบไปอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาว่า

"ฉันกับอีธานคงจะเป็นไปได้ยากมั้งคะ ที่จะอยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่า อย่าว่าแต่แก่เฒ่าเลย เดือนหน้าเราจะได้เห็นหน้ากันอีกมั้ยก็ไม่รู้"

หลุยส์ถอนหายใจ และประเด็นนี้เขาก็ไม่มีความคิดเห็นดี ๆ เสียด้วยสิ เขารู้ถึงข้อจำกัดในเรื่องนี้ รู้ถึงความเป็นไปได้และไม่ได้ในเรื่องความรักระหว่างมนุษย์กับแวมไพร์ เขาคงเป็นอีกคนหนึ่งที่คิดหวังปาฏิหาริย์

เชอแตมถอนหายใจ รู้สึกปลงขึ้นมานิดหน่อย ก่อนจะมองหลุยส์ด้วยแววตาสดใสขึ้นกว่าเดิม

"ว่าแต่คุณเถอะ ไอ้ที่พูดมาทั้งหมดเนี่ย ใช้กับหัวใจตัวเองได้บ้างมะ"

หลุยส์เหลือกตามองเชอแตมด้วยแววนิ่งขรึม คิดไว้แล้วว่าจะต้องเข้าตัวเขาจนได้

"เกี่ยวอะไรกับผม"

เชอแตมยกมือขึ้นกอดอก ดีละที่เธอได้มานั่งคุยกับเขา เรื่องป๊อบคอร์นจะได้เคลียร์ซะตรงนี้

"อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่อง ฉันรู้นะว่าคุณรู้ว่าฉันหมายความว่ายังไง"

หลุยส์ส่งเสียงจิ๊จ๊ะลอดไรฟันก่อนจะเอนหลังพิงโซฟาแรง ก่อนเสมองไปทางอื่นด้วยแววตึง ๆเชอแตมขยับใบหน้ายื่นมามองเขาด้วยตาดุ

"นี่ หลุยส์ ฉันรู้นะว่าคุณก็...แอบมีใจให้ยายป๊อบน่ะ..." หลุยส์ตวัดสายตาขวับมามองเธอ เชอแตมไม่สนใจว่าเขาจะส่งสายตาไม่พอใจเช่นไรมาให้ เธอยังคงจะพูดต่อไป "ฉันรู้เรื่องคุณจากอีธานหมดแล้วนะ"

หลุยส์ถอนหายใจ เบี่ยงสายตาไปทางอื่นอีกครั้ง มันช่วยไม่ได้ที่เธอจะได้รู้เรื่องพวกนี้

"เพราะเฮนรี่ใช่มั้ย คุณถึงไม่ยอมรับรักจากป๊อบคอร์น"

หลุยส์ถอนหายใจยาว เขาอุตส่าห์ลืมเรื่องนี้ไปได้ชั่วขณะหนึ่งแล้วหลังจากเปิดประตูรับเธอจากอีธานเข้ามาในห้อง หลังจากที่คิดเรื่องป๊อบคอร์นอยู่จนนอนไม่หลับ ตอนนี้เป็นไง เจ้าหล่อนกำลังปลุกความทรงจำก่อนหน้านี้ของเขาขึ้นมาเครียดต่อไงล่ะ

"ไม่ใช่เพราะใครทั้งนั้น เรื่องเฮนรี่ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเพื่อนคุณ"

เชอแตมลืมเรื่องอีธานไปชั่วขณะ เธอรู้สึกร้อนวูบวาบในความรู้สึกเมื่อเจอคนพูดอะไรยากเช่นหลุยส์

"ฉันไม่เชื่อหรอกนะ คุณจะบอกว่า คุณตั้งใจโยนช่อดอกไม้ของป๊อบลงถัง เพราะรู้สึกอยากทำแบบนั้นจริง ๆ โดยไม่มีอะไรแอบแฝงงั้นเหรอ"

หลุยส์ถอนหายใจหนักหน่วงก่อนตอบ "ใช่"

"โกหกใครก็โกหกได้นะหลุยส์ แต่โกหกใจคุณเองน่ะ คุณทำไม่ได้หรอก...อ้อ! จริง ๆ แล้ว มีฉันคนนึงด้วยที่คุณโกหกไม่ได้"

"คุณจะไปรู้อะไร" หลุยส์ตวัดสายตากลับมาถามเจ้าหล่อน

"เหอะ! คุณไม่ได้เสแสร้งแกล้งโยนดอกไม้ทิ้งเลยค่ะ คุณไม่ได้เสแสร้งเลย มันคือสันดานคุณจริง ๆ ที่ชอบโยนดอกไม้ของคนที่แสนจะหวังดีกับคุณทิ้ง"

เชอแตมเล่นหูเล่นตาประชดประชันเขา จนเขาต้องถอนหายใจอีกครั้ง

"พอเถอะ เชอแตม ไม่ว่าผมจะรู้สึกยังไง คุณก็เปลี่ยนอะไรไม่ได้หรอกนะ"

"ได้สิหลุยส์" เชอแตมสวนกลับทันที หลุยส์มองตาเธอ รอคอยให้เธอพูด "ถ้าคุณรักป๊อบ มันก็ง่ายนิดเดียวนะ...ความรักของคุณกับป๊อบเป็นไปได้ง่ายมากเลยนะคะ"

ในข้อความที่เอ่ยออกไปมันเสียดแทงใจของเธอพิกล มันอดที่จะเปรียบเทียบไม่ได้ อดไม่ได้ที่จะไม่ย้อนมองความรักของตัวเอง หลุยส์แอบคิดในใจ ว่าเธอกับอีธานช่างมีอะไรที่คล้ายกัน อีธานเองก็เคยพูดเรื่องนี้กับเขา

"แต่มันติดตรงที่...ผมไม่ได้รักเธอ"

คำพูดนั้นผ่าผ่างลงมาแสกกลางความคิดวูบไหวของเชอแตม จากที่เริ่มเข้าโหมดหดหู่ เจ้าหล่อนกลับต้องเปลี่ยนโหมดใหม่เป็นตกใจระคนรำคาญใจ เขากำลังปากแข็ง! เธอดูออก

"แน่ใจแล้วนะที่พูดน่ะ" เชอแตมถามไม่ได้ต้องการคำตอบจริง ๆ มันเป็นเชิงให้เขาทบทวนให้ดีเสียมากกว่า

"ไม่มีเรื่องไหน ที่ผมจะแน่ใจได้เท่ากับเรื่องนี้" หลุยส์ใช้น้ำเสียงที่ฟังดูเด็ดขาด จนคนฟังถึงกับต้องถอนหายใจปลงตก

ความรักที่มันยาก เราก็พยายามทุกวิถีทางที่จะทำให้มันง่าย แต่ไอ้ความรักที่ดูง่ายดาย ทำไมคนเรากระเสือกกระสนจะทำให้มันยากขึ้นมา เธอไม่เข้าใจ...เพราะแบบนี้สินะ มนุษย์ถึงเรียกแทนตัวเองอีกอย่างว่า 'คน'

เชอแตมถอนหายใจฟู่ใหญ่แรง ๆ อีกครั้งก่อนจะเอนหลังพิงพนักโซฟาด้วยท่าทางอ่อนใจ