02 รุก(3)

“น้องกัสคะ” เสียงนี้ เสียงนี้เสียงของพี่ยีน เสียงดังจากทางด้านหลัง แสดงว่าพี่ยีนไม่ได้อยู่บนห้องเหรอ โชคดีของกัสแล้ว

“พี่ยีน ไปไหนมาคะ” หันหลังกลับมามอง เจอพี่ยีนในสภาพเปียกปอน ในมืออุ้มลูกแมวหนึ่งตัว “แล้วนั่น”

“น้องกัสมาหาใครคะ” พี่ยีนไม่ตอบเลือกจะถามแทน

“มาหาพี่ยีนค่ะ” จะให้กัสมาหาใคร ที่นี่กัสรู้จักแค่พี่ยีน

“มีอะไรหรือเปล่าคะ” พี่ยีนทำหน้าสงสัย ใช่กัสก็สงสัยตัวเองเหมือนกันว่าอะไรทำให้ใจกล้าขนาดนี้

“เราขึ้นไปคุยกันบนห้องพี่ยีนได้ไหมคะ กัสหนาว เจ้าเมี้ยวก็น่าจะหนาว” เจ้าแมวตัวจิ๋วในมือพี่ยีนตัวสั่นเชียว น่าสงสารมากคงจะหนาวน่าดู

“ได้ค่ะ” พี่ยีนก็ยังคงทำหน้างุนงงเหมือนเดิม แต่ก็ยอมเดินขึ้นตึก ชั้นที่พี่ยีนอยู่คือชั้นสาม ลิฟต์ไม่มี เป็นหอพักที่ไม่ได้หรูหรา

“ห้องพี่ไม่ได้กว้าง ไม่หรูเท่าคอนโดน้องกัสนะคะ” แต่สะอาดกว่าคอนโดของกัสมากค่ะ กัสอาศัยแม่บ้านที่บ้านมาทำให้สองอาทิตย์ครั้งหนึ่ง

“เจ้าเมี้ยวเราเช็ดตัวให้มันก่อนดีไหมคะ” ก่อนจะรุกพี่ยีนกัสขอดูแลเจ้าเมี้ยวก่อน ตัวมันยังสั่นอยู่เลย

“อ่า จริงด้วย”

“มาค่ะเอาเจ้าเมี้ยวมาให้กัสจัดการ พี่ยีนไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เดี๋ยวจะไม่สบายนะคะ”

“น้องกัสทำได้เหรอคะ” พี่ยีนทำหน้าแปลกใจ

“ได้สิคะ มาค่ะ” ยื่นมือรับเจ้าเมี้ยวที่พี่ยีนส่งมาให้ พี่ยีนเดินไปเอาผ้าผืนเล็กมาส่งให้กัสเช็ดขนให้ความอบอุ่นกับเจ้าเมี้ยว

แล้วเสื้อตัวใหญ่ก็คลุมที่ตัวกัส “อากาศมันเย็นคลุมไว้นะคะ ห้องพี่มีแต่ผ้าห่ม ไม่ซักมา 3 วันแล้ว กลัวน้องกัสจะรังเกียจ เสื้อพี่เพิ่งซักโอเคใช่ไหมคะ”

“กัสไม่รังเกียจพี่ยีนค่ะ ขอบคุณนะคะที่ห่วงกัส” เงยหน้าขึ้นยิ้มหวานให้พี่ยีน กลิ่นเสื้อพี่ยีนหอมจัง กัสชอบ พี่ยีนยกมือขึ้นเกาหัว แก้มสองข้างแดงระเรื่อ ตากฝนนานเกินไปหรือเปล่านะ อาจจะป่วยหรือเปล่า

จริง ๆ พี่ยีนแค่เขิน แต่กัสไม่รู้

ยลภัทรเดินเข้ามาในห้องน้ำ หัวใจของเขาเต้นระส่ำอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน น้องกัสผู้หญิงตัวเล็ก ๆ น่าทะนุถนอมนั่งอยู่บนเตียงนอนของเขา นี่เขาไม่ได้ฝันไปใช่ไหม

ตลอดหนึ่งเดือนมานี้ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมน้องกัสดาวคณะนิเทศถึงได้มาวนเวียนในชีวิต เธอจะรู้บ้างไหมว่าหัวใจของเขามันสั่นไหวเมื่อเห็นใบหน้า รอยยิ้มและน้ำเสียงสดใสของเธอ เขาเริ่มรู้ตัวว่าน้องกัสพิเศษ ทว่าไม่กล้าจะแสดงออกเพราะเขากับเธอมันต่างกัน ต่างกันเกินไป ต่างกันยิ่งกว่าดอกไม้กับหมาวัด

ก๊อก ก๊อก

“พี่ยีนเป็นอะไรไหมคะ ไม่สบายหรือเปล่า ทำไมอาบน้ำนานจัง กัสเป็นห่วง” พี่ยีนเล่นอาบน้ำเกือบชั่วโมงได้

“ไม่ค่ะ พี่ไม่ได้เป็นอะไร”

“อ๋อค่ะ หนูเป็นห่วงไงก่อนเข้าไปเห็นพี่ยีนหน้าแดง นึกว่าเป็นอะไร หนูกับเจ้าเมี้ยวรออยู่ข้างนอกนะคะ” โล่งอกไปที นี่เธอรวบรวมความกล้าอยู่พักใหญ่เลยนะ

“ค่ะ พี่จะเสร็จแล้ว” หนูงั้นเหรอ น่ารักเป็นบ้าเลย น้องกัสทำเขายิ้มอีกแล้ว น้องกัสอย่าเล่นกับใจพี่นะคะ พี่ไม่เคยรักใครนะ

ห้านาทีต่อมาพี่ยีนออกมาจากห้องน้ำ เขาแต่งตัวเรียบร้อย น้องกัสนั่งอยู่บนเตียงนอนกำลังส่งยิ้มมา ที่น่าตื่นตาตื่นใจน้องกัสใส่เสื้อตัวที่เขาเป็นคนคลุมให้เธอ เสื้อที่มันรัดเวลาเขาใส่ ทว่าพออยู่บนตัวน้องกัสแล้วมันตัวใหญ่มาก แทบจะคลุมเข่าคนตัวเล็ก

“หนูเอาเจ้าเมี้ยวไปนอนตรงนู้นค่ะ ห่อผ้าให้มันด้วยกลัวมันจะหนาว นี่มันก็หลับไปแล้ว พี่ยีนเจอเจ้าเมี้ยวที่ไหนคะ” นิ้วชี้ชี้ไปที่มุมหนึ่งของห้อง

“พี่เจอที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างทางกลับหอค่ะ เจอมาหลายวันแล้วเห็นมันอยู่ตัวเดียวให้อาหารมันตลอด มั่นใจว่าหลงแม่แน่ ๆ วันนี้เห็นมันเปียกฝนพี่ก็เลยตัดสินใจอุ้มมันกลับมาด้วย” โถพ่อพระของกัสจัง ทำไมพี่ช่างจิตใจงดงามแบบนี้คะพี่ยีน ถูกใจกัสที่สุดเลย ดูสิสายตาเวลามองไปที่แมวน้อยอ่อนโยนที่สุด

“พี่ยีนตั้งชื่อหรือยังคะ”

“ยังค่ะ พี่ไม่ถนัดอะไรแบบนี้ แค่เห็นมันน่าสงสารพี่ก็เลยเอามันกลับมาด้วย”

“งั้นหนูขอตั้งได้ไหมคะ”

“ได้สิคะ น้องกัสจะให้ชื่ออะไรคะ”

“เจ้าเมี้ยวค่ะ”