02 รุก(4)

“เจ้าเมี้ยว?”

“ใช่ค่ะ ไม่น่ารักเหรอคะ”

“น่ารักค่ะ น่ารักดี” ไม่ต่างกับที่พี่คิดเท่าไหร่เลย

“อิอิ เจ้าเมี้ยวของเรานะคะพี่ยีน เราช่วยกันเลี้ยงนะคะ” คนตัวเล็กฉีกยิ้มหวานบนใบหน้า

“คะ ค่ะ” น้องกัสพูดแบบนี้ใจพี่ยีนไปไกลแล้วนะคะ “ว่าแต่น้องกัสมาหาพี่มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ”

“มีค่ะ”

“อะไรคะ”

“หนึ่งเดือนมานี้พี่ยีนรู้สึกยังไงบ้างคะที่มีกัสอยู่ในชีวิต” จะเริ่มแล้วนะ กัสจะรุกพี่ยีนแล้ว ระหว่างที่พี่ยีนอาบน้ำกัสเตรียมคำพูดไว้มากมายเลย

“ก็รู้สึกดีค่ะ น้องกัสน่ารักดี ทำไมคะ” ทำไมจู่ ๆ มาถามพี่แบบนี้ ถ้าพี่บอกว่าอาจจะรักน้อง น้องจะรักพี่เหรอคะ

“กัสก็รู้สึกดีค่ะ กัสไม่เคยมีแฟน ไม่เคยรักใคร แต่อาร์มมี่บอกว่านี่แหละความรู้สึกรัก พี่ยีนคะกัสว่ากัสรักพี่ยีนแล้วค่ะ พี่ยีนรู้สึกเหมือนกัสหรือเปล่าคะ”

“…” ทำไมพี่ยีนยืนนิ่งล่ะ ไม่ได้คิดเหมือนกันอย่างนั้นเหรอ

“หรือว่ากัสคิดไปเองฝ่ายเดียวคะ” ใจแป้วแล้วสิ ถ้าพี่ยีนไม่รับรักเท่ากับอกหักเลยนะ เกิดมาเพิ่งเคยอกหักด้วย ที่ผ่านมาเคยแต่ปฏิเสธผู้ชายที่มาจีบเพราะไม่ชอบคุย ไม่ชอบสายตาแทะโลมไม่ให้เกียรติกัน

แต่กับพี่ยีนไม่มีสายตาแบบนั้นเลย ไม่เคยมีสักครั้ง

“น้องกัสพูดจริงหรือกำลังล้อเล่นกับความรู้สึกพี่คะ พี่บอกไว้ก่อนว่าพี่เกลียดคนประเภทนั้นที่สุดนะ”

เกลียดงั้นเหรอ ใจกระตุกวูบเมื่อได้ยินสิ่งที่พี่ยีนพูด อย่าเกลียดกัสเลยค่ะพี่ยีน แรกเริ่มมันเกิดขึ้นเพราะเกมเดิมพัน แต่ตอนนี้กัสรักพี่ยีนจริง ๆ ค่ะ ยิ่งได้ยินคำว่าเกลียดจากปากพี่ยีน กัสยิ่งมั่นใจว่ากัสให้พี่เกลียดกัสไม่ได้ กัสจะไม่ให้พี่ยีนรู้เรื่องเดิมพันเด็ดขาด

“พูดจริงค่ะ กัสรักพี่ยีนจริง ๆ พี่ยีนคือคนแรกที่กัสรู้สึกและรู้จักรัก ถ้าไม่เชื่อกัสพิสูจน์ด้วยการกระทำก็ได้นะคะ กัสรักพี่ยีนจริง ๆ”

การต์รวียืนบนที่นอนเพื่อให้ตัวสูงเท่ายลภัทรที่สูง 180 เซนติเมตร ดวงตาสองคู่ประสานเข้าหากัน เธอมั่นใจแล้วว่านี่คือความรัก ไม่ต้องหน้าตาดี ไม่ต้องหุ่นดี ขอแค่รู้สึกเหมือนกันก็พอ เพราะเธอไม่อยากเสียใจแบบที่พ่อทำให้แม่เสียใจอยู่บ่อยครั้ง

“เราจูบกันได้ไหมคะพี่ยีน” เพื่อนบอกให้เธอรุก เพราะงั้นที่ทำถือว่าถูก ก็เพื่อนบอกพี่ยีนไม่กล้า งั้นเดี๋ยวกัสเป็นคนเริ่มเองค่ะ

“พะ... พี่จูบไม่เป็นนะคะ” เกิดมาไม่เคยจูบผู้หญิงสักครั้ง จะมีก็หอมแก้มย่าที่เลี้ยงดูมา นอกนั้นไม่เคยสนใจใคร กระทั่งมาเจอน้องกัสคนสวย

การต์รวีอมยิ้มก่อนจะกระโดดขึ้นกอดคอยลภัทร พี่คว้าไว้ด้วยกลัวน้องจะตก มือข้างหนึ่งคว้าเอวอีกข้างจับบั้นท้าย ไม่ได้ตั้งใจจะลวนลามแต่ถ้าไม่จับน้องกัสตกแน่

มือน้องกัสกอดคล้องคอ ขาเกี่ยวที่เอวพี่ยีนไว้ ใบหน้าเสมอทั้งสองส่งยิ้มให้กัน ตาจ้องตา กลีบปากบางขยับพูด “หนูก็ไม่เป็นค่ะ แต่จะพยายามนะคะ”

ริมฝีปากแนบประกบ อืม กลิ่นน้ำยาบ้วนปากของพี่ยีนหอมจัง ทำคนตัวเล็กใจสั่นไหว ไม่ใช่แค่น้องสิที่ใจสั่น พี่ยีนใจเต้นแทบทะลุอยู่แล้ว ทั้งคู่ป้อนจูบขบปากกันอย่างสะเปะสะปะตามประสาต่างคนต่างไม่เคย

พอได้ลองจูบจริง ๆ ยลภัทรใจเต้นแทบคลั่ง กลีบปากน้องกัสเนียนนุ่มกลิ่นหอมบางอย่างฟุ้งออกจากกายน้องกัส กลิ่นนี้ชวนให้เขาอยากสัมผัสมากกว่าเดิม อยากแตะต้องน้องทั้งตัว

“พี่ว่าทำแบบนี้ไม่ดีนะคะ” ยลภัทรรีบผละออกเมื่อรู้สึกตัวว่ากำลังล่วงเกินน้องกัสมากเกินพอดี จูบที่ไม่ได้เรื่องของทั้งคู่ ทว่ากลับพากันล้มตัวนอนบนเตียง แล้วเขายังถอดเสื้อน้องทิ้ง เหลือแค่เพียงบราตัวจิ๋ว อกตูม ๆ มันขาวผ่องเชิญชวนให้แตะต้อง

“ทะ ทำไมคะ” มาขนาดนี้แล้ว ทำไมพี่ยีนถึงหยุด หรือมีส่วนไหนที่เธอไม่สวย ไม่ถูกใจพี่ยีนใช่ไหม แบบนี้กัสอายนะ

“มันไม่ดีค่ะ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน ทำแบบนี้ไม่ดี”

“อ่อ ค่ะ” แบบนี้เท่ากับพี่ยีนปฏิเสธรักของกัสใช่ไหม มันวูบ ๆ โหวง ๆ ใจมันหน่วงขอบตาร้อนผ่าว กัสควรออกไปจากจุดนี้ให้เร็วที่สุด “กัสกลับนะคะ”

รีบคว้าเสื้อมาใส่ด้วยมือที่สั่นแล้วลงจากเตียงโดยที่ไม่สบตาพี่ยีน เรามาเกือบครึ่งทาง มาหยุดแบบนี้กัสจะเอาหน้าไปไว้ไหน อย่าร้อง อย่าร้องไห้ ขอร้องน้ำตาอย่าเพิ่งไหล