ทะลุมิติ

รัชศกฮุ่ยหลงปีที่11

แคว้นจินหลง

ในปีที่พระเจ้าฮุ่ยหลงขึ้นครองราชบัลลังก์ แคว้นจินหลงก็รุ่งเรือง ค้าขายดีขึ้นกว่าแต่ก่อน ประชาชนแคว้นจินหลงโชคดีมีผู้ปกครองแคว้นที่ดี และมีแม่ทัพที่เก่งกาจทั้งสองพระองค์ คือ ชินอ๋อง แม่ทัพใหญ่แห่งแคว้น และ รองแม่ทัพใหญ่ องค์ชายห้า จ้าวเทียนฉี จึงทำให้ไม่มีแคว้นไหนเข้ามารุกรานหรือโจมตีแคว้นจินหลงได้ แต่.....นับตั้งแต่ที่ชินอ๋องหายตัวไปอย่างลึกลับ บ้านเมืองก็ระส่ำระส่ายมีข้าศึกเข้ามาโจมตี จนองค์ชายห้าขึ้นรับตำแหน่งแม่ทัพใหญ่และออกทำศึกกับศัตรูที่เข้ามารุกรานแคว้นจินหลง จนได้รับชัยชนะครั้งแล้วครั้งเล่า จนไม่มีใครหรือใครกล้าเข้ามารุกรานที่นี่อีก ผ่านมากกว่า 5 ปีแล้วก็ไม่มีวี่แววของชินอ๋องเลย พวกเขาได้แต่ภาวนาให้ชินอ๋องกลับมาอย่างปลอดภัย

จวนสกุลโจว

"โอ้ย!" เสียงไม้กระทบเนื้อดังสนั่นไปทั่วบริเวณ มีร่างอันบอบบางร่างนึงโดนไม้หวดใส่กลางหลังอย่างเต็มแรง ด้านหน้าของร่างอันบอบบางมีคนอยู่สามคนยืนมองร่างบางอยู่ มันก็คือประมุขของจวน โจวหวังเล่ย ฮูหยินรอง ลี่มี่อิง คุณหนูเล็ก โจวเหมยจู

"ท่านพ่อ พอเถอะเจ้าค่ะ แค่นี้พี่รองก็เจ็บมากแล้ว" โจวเหมยจู ขอร้องให้ผู้เป็นบิดาเลิกทำโทษผู้เป็นพี่ชาย

"ไม่ได้! แค่นี้มันยังน้อยไป คุณรองทำเรื่องงามน่าอับอายวงศ์ตระกูล ทำโทษแค่นี้มันยังน้อยไป" ฮูหยินรองกล่าวขึ้น ในใจก็อยากให้ลูกของนางแพศยาตายตามมารดามันไป

"ท่านแม่!!"

"นี่มันอะไรกัน!!" เสียงของผู้มาใหม่ดังขึ้นด้วยความเดือดดาล

"พี่ใหญ่!! ช่วยพี่รองด้วยเจ้าค่ะ" คุณชายใหญ่ โจวหย่งเจิ้ง มองหน้าน้องสาวที่ร่ำไห้แทบขาดใจด้วยความสงสาร แล้วหันมามองน้องชายของตนที่กำลังโดนทำโทษก่อนจะหันไปถามผู้เป็นบิดาว่า

"นี่มันอะไรกันขอรับ เหตุใดถึงได้ลงโทษน้องรองหนักเช่นนี้ น้องทำอะไรผิดขอรับ ท่านพ่อ" ประมุขของจวนเค้นเสียงในลำคออย่างเย้ยหยัน และกล่าวด้วยแรงโทสะ

"ทำอะไรผิด? เจ้าก็ลองถามน้องชายตัวดีเจ้าดูสิ!! มันกล้าพาบุรุษมาพรอดรักถึงในจวน ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไปข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน!!" บุตรชายเป็นต้วนซิ่ว เขาก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว นี่ลูกชายตัวดีของเขายังกล้าพาผู้ชายมากกกอดที่ห้อง

"คนข้างนอกไม่มีทางรู้ ถ้าท่านไม่ทำให้เป็นเรื่องใหญ่ แล้วโวยวายใหญ่โตเช่นนี้" ชายวัยกลางคนถึงกับชะงักกับคำพูดของผู้ชายคนโต

"ฮึ่ม!! พอ! เอามันไปรักษา จากนั้นก็ขับออกจากตัวนพร้อมกับชายคนรักของมัน ต่อจากนี้ โจวเสวี่ยหลิน ไม่ใช่บุตรชายของข้าและไม่ใช่คนของตระกูลโจวอีกต่อไป"

"ท่านพ่อ!!!"

ท่านพ่อ!!" ฮูหยินรองยกยิ้มด้วยความสะใจที่กำจัดเสี้ยนหนามในชีวิตของลูกชายและลูกสาวตอนออกไปได้ ต่อจากนี้ก็ไม่มีลูกของนางผู้หญิงแพศยานั่นมาอยู่ใกล้สายตาของนางอีก ยิ่งคิดนานก็มีอารมณ์ดีจนหัวเราะออกมา แต่ดูเหมือนบทของนางทั้งสองจะไม่รู้สึกยินดีด้วย เพราะพวกเขามีกันอยู่สามคนพี่น้อง ถึงแม้มารดาจะเกลียดเสวี่ยหลินมากแค่ไหน และเสี้ยมสอนให้บุตรของนางเกลียดร่างบางมากแค่ไหนก็ไม่เป็นผลสำเร็จ กลับกันมันยิ่งทำให้พวกเขารักกันมากขึ้น

"พี่รองท่านเป็นเช่นไรบ้าง" เสวี่ยหลินแทบไม่มีอะไรจะพูด เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ากำลังถูกพาไปที่ไหน สติของเขาค่อยๆเลือนรางไปจนทุกสิ่งทุกอย่างมืดลง

3 วันผ่านไปฮูหยินรองก็สั่งให้คนรับใช้นำตัวเสวี่ยหลินและชายขอทานไปทิ้งไว้ในป่าลึกโดยไม่บอกสามีและลูกๆ หลังจากนั้นนางก็โป้ปดสามีว่าชายขอทานพาเสวี่ยหลินหนีไปชายแดนแล้ว สร้างความโกรธเคืองให้กับหวังเล่ยเป็นอย่างมาก

ภายในป่าลึก

มีร่างมนุษย์ 2 คนกำลังนอนนิ่ง ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลและใบหน้าซีดเซียว หนึ่งในนั้นไร้ลมหายใจแล้วคนผู้นั้นก็คือเสวี่ยหลิน ในขณะนั้นกลับมีดวงไฟสีขาวดวงนึงพุ่งเข้าร่างเสวี่ยหลินไปอย่างรวดเร็ว ร่างกายของเสวี่ยหลินมีปฏิกิริยากับดวงไฟลูกนั้น ทำให้ร่างกายกระตุกอยู่หลายครั้งก่อนจะแน่นิ่งไป

"ที่นี่ที่ไหน?" ดวงตากลมโตลืมตาขึ้นมาพร้อมหันมองไปรอบๆ แล้วพูดขึ้นมาเสียงแหบพร่าเหมือนคนไม่ได้กินน้ำ

ร่างบางยันกายลุกขึ้นมาพร้อมกับคำถามในหัว

"ป่า? โลกหลังความตายหรอ? นี่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย!" สโนว์พูดขึ้นมาด้วยความงงงวย ถามก็มองตัวเองที่ใส่ชุดเหมือนชุดจีนโบราณ ผมยาวคลอเคลียใบหน้าให้ความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคย

"อะไรวะ! โอ้ยยเจ็บ!" เขาร้องออกมาเมื่อรู้สึกเหมือนมีอะไรทิ่มหัว จากนั้นเขาก็ปวดหัวอย่างรุนแรง 'โอ้ยย หลังก็เจ็บหัวก็ปวด มีฉันไปทำอะไรมาเนี่ย!' ความเจ็บปวดไหลทะลักเข้ามาทำให้เขาคิดอะไรไม่ออก พร้อมกับภาพบางอย่างเกิดขึ้นในหัวเขา แต่ด้วยความเจ็บปวดที่ล้นทะลักจนเขารับไม่ไหว ร่างบางจึงสลบแน่นิ่งไป

ผ่านไปจนร่างบางฟื้นคืนสติ ก็ตะวันลาลับขอบฟ้าแล้ว สโนว์ที่ฟื้นขึ้นมาก็เข้าใจอะไรมากขึ้นว่าเขาทะลุมิติมาในยุคจีนโบราณแท้มาอยู่ในร่างของต้วนซิ่ว ที่ถูกแม่เลี้ยงใส่ร้ายว่าว่าเขากับชายเขาทำเป็นคนรักกัน ถึงโดนพ่อแท้ๆไล่ตะเพิดออกมาจากตระกูล

"เฮ้อ....เวรกรรมแท้ๆ" ร่างบางเรื่องสายตามายังใช่ขอทานที่นอนนิ่งอยู่ข้างตน เขาขยับหัวไปแนบตรงหน้าอกร่างสูงว่าหัวใจยังเต้นหรือเปล่า

"โชคดีนะ ที่ยังไม่ตาย เอายังไงดีวะ! มองไปที่ไหนก็มีแต่ต้นไม้" ถึงแม้ในใจจะกรีดร้องอย่างคนเสียสติมากแค่ไหน เขาก็ต้องควบคุมสติตัวเองให้ได้ เพื่อมองหาที่พัก

[ให้ผมช่วยไหมครับ โฮสต์]

"เชี้ย!!"