我丈夫是最好的 สามีข้าดีที่สุด

ปี 2563 กรุงเทพมหานคร

สถานการณ์ไวรัสในเมืองไทยนั้นร้ายแรงมาก เป็นเหตุให้สโนว์ ชายหนุ่มวัย 23 ปี ที่เพิ่งทำงานได้แค่ปีเดียวก็ต้องตกงาน ถึงแม้ว่าในตอนนี้สถานการณ์ในตอนนี้จะผ่อนคลายลงแล้ว แต่เขาก็ยังหางานทำไม่ได้อยู่ดี

"เฮ้อ!.....เบื่อโว้ยยย” สโนว์ตะโกนลั่นห้องอย่างเบื่อหน่าย

~กริ่ง~ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้สโนว์หันมาสนใจ และรับสายโดยที่ไม่ได้ดูชื่อคนโทร

"ฮัลโหล”

(โนว์ จำได้ไหม) เสียงที่ไม่ได้ยินมานานดังขึ้นจากในสาย

“นักรบ” ร่างบางครางชื่อต้องห้ามสำหรับตนออกมาอย่างแผ่วเบา

(ใช่นักรบเอง ว่างมั้ย ออกมาเจอกันหน่อยที่ร้านแบงค์) คนในสายนัดสโนว์ ให้ออกไปเจอที่ร้านเพื่อนสนิทอีกคนนึง

"กลับมาแล้วหรอ” สโนว์ถามออกไป

(อืม ขอโทษนะที่ไม่ได้ติดต่อไปเลย)

"ไม่เป็นไร” เขาทำตัวไม่ถูกมากกว่าเพราะนักรบไม่ได้ติดต่อเขามาเป็นปีตั้งแต่นักรบไปเรียนต่อที่ต่างประเทศเพราะคำสั่งของครอบครัว

"แล้วนักรบ สบายดีหรือเปล่า” ร่างบางถามออกไป

(เราสบายดี) เมื่อได้ยินเขาในสายต่อมาแบบนั้น สโนว์ ก็สบายใจ

“ดีแล้ว สบายดีก็ดีแล้ว”

(แล้วสโนวล่ะสบายดีหรือเปล่า)

"สบายดี นักรบจะมาที่ร้านแบงค์ใช่มั้ย”

(ใช่ นักรบขอเจอสโนว์ได้ไหม) คนในสายพูดด้วยน้ำเสียงเว้าวอน

“ได้ มาถึงแล้วก็โทรบอกด้วยนะ”

(รับทราบครับผม) ร่างบางหลุดยิ้มออกมายังอดไม่ได้ นักรบยังเหมือนเดิม

ตอนนั้นสโนว์เป็นแค่นักศึกษาปี 1อยู่เลย เขาจำได้ว่าตอนนั้นเขากับแบงค์กำลังจะไปเรียนวิชาคาบบ่ายอย่างรีบร้อนเพราะอาจารย์คนนี้ จะล็อกห้องทันทีเมื่อถึงเวลาสอน

“สโนว์ ระวัง!!” แบงค์ร้องเตือนเพื่อนสนิทของตนเองที่กำลังจะชนกับคนอื่น แต่ก็ไม่ทันแล้ว

พลั่ก!!!

“โอ้ย!/โอ้ย!”

“เดินภาษาอะไรวะไม่ดูตาม้าตาเรือ!” สโนว์ที่ล้มลงไปนั่งกับพื้นถึงกับเงยหน้ามองตาเขียว

“นี่! ว่าแต่เราเธอก็เหมือนกันนั่นแหละ เดินทำไมไม่ดูทางให้มันดีๆ” ร่างบางเถียงกับทันที

“อ้าว! ก็กูไม่เห็นมึงนี่หว่า ใครใช้ให้มึงเตี้ยวะ” นักรบสวนกลับด้วยท่าทีที่กวนประสาท

“ไอ้!......” สโนว์แทบจะแยกเขี้ยวใส่นักรบอยู่รอมร่อถ้าไม่ติดว่าแบงค์ช่วยห้ามเอาไว้ พูดออกมาได้ไงว่าเขาเตี้ยเขาน่ะส่งตามมาตรฐานชายไทย ส่วนมันต่างหากที่สูงเกินไป

ตอนนั้นเขากับนักรบเคียงกันแทบตายสุดท้าย พวกเขาก็ไม่ได้เข้าห้องเรียนแถมยังถูกอาจารย์ตำหนิอีกต่างหาก

“เด็กชะมัด” สโนว์ขำออกมาเมื่อนึกย้อนไปตอนที่เขากับนักรบเจอกันครั้งแรก

part อดีต

หลังจากที่เถียงกันไปวันนั้นสโนว์กับนักรบก็ไม่ได้เจอกันอีก แต่ก็มีบ้างที่ทั้งสองจะเจอกันที่โรงอาหารเป็นครั้งคราวแต่ก็ไม่วายหาเรื่องทะเลาะกันอีก จนแบงค์ที่ทำหน้าที่เป็นกรรมการชั่วคราวให้กับสองคนนี้ต้องคอยห้ามอยู่ร่ำไป แต่ใครจะคิดว่านักรบจะเข้าชมรมเดียวกันกับสโนว์

“กูไม่คิดว่าจะเจอมึงที่นี่ไอ้เตี้ย” สโนว์ถึงกับลมออกหูเมื่อเจอคำทักทายที่ไม่เข้าหูเอาเสียเลย

“เราก็ไม่คิดว่าจะเจอแกที่นี่เหมือนกัน ไอ้เปรต” นี่คือคำเรียกที่สโนว์ใช้เรียกนักรบอย่างเจ็บแสบ

"มึง!”

“โอ้ย!! พอได้แล้วพวกมึงสองคนเจอหน้ากันทีไรทะเลาะกันทุกที ไม่เบื่อบ้างหรือไงห๊ะ!” แล้วก็เป็นแบงค์ทุกทีที่คอยเบรคไม่ให้สองคนนี้ทะเลาะกัน พลางเอามือนวดขมับที่กำลังเต้นตุบตุบอยู่ตอนนี้

“แบงค์แต่มันว่าเรานะ”

“มึงก็ใช่ย่อยเหมือนกันนะโนว์” กว่าที่ทั้งสองจะเถียงกันไปมากกว่านี้รุ่นพี่ชมรมก็เดินเข้ามาพร้อมอธิบายความเป็นไปในชมรมรวมถึงงานของชมรมด้วย แต่ด้วยความเป็นคู่กัดกันระหว่างนักรบกับสโนว์ก็จ้องจะหาเรื่องกันอยู่ตลอดจนรุ่นพี่จัดให้ทั้งสองคนอยู่ด้วยกัน 1 อาทิตย์ และหวังให้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ดีขึ้น แต่มันไม่เป็นอย่างงั้นน่ะสิ

1อาทิตย์ที่ผ่านมาทั้งสองคนทะเลาะอย่างไม่มีใครยอมใคร จนเพื่อนและรุ่นพี่ในชมรมปล่อยให้สองคนนี้ทะเลาะกัน เพราะยิ่งห้ามสองคนนี้ก็ยิ่งทะเลาะกัน พวกเขาเบื่อที่จะห้ามแล้ว

นานวันเข้าสองคนนั้นก็ยังทะเลาะกันอยู่แต่ก็เบาลงแล้ว ดูเหมือนว่านักรบจะอยากแกล้งสโนว์ให้โมโหมากกว่า

“ว่าไงจ๊ะ น้องเตี้ย” ร่างบางหันควับหาคนพูดทันที

“ว่าไงครับ พี่เปรต ไม่ได้เจอกันหลายวันสงสัยสุนัขในปากไม่ได้ออกมาเล่นข้างนอก คงจะเหงามากสินะ”

“ใช่เหงามาก” นักรบแกล้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ แล้วเอาจมูกเขี่ยจมูกของร่างบางไปมา

“เอาหน้าออกไป ปากก็เหม็น ยังยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีก” ร่างบางรีบใช้มือดันหน้าของร่างสูงออกไป ไม่ทันตั้งตัวนักรบก็ใช้จังหวะที่อีกฝ่ายเผลอดึงอีกฝ่ายเข้ามาในอ้อมกอดของตัวเอง แล้วใช้ปากประกบปากของร่างบาง ร่างสูงใช้ริมฝีปากขบเม้มปากล่างของร่างบางเบาๆก่อนจะผละออก

“เป็นยังไง ปากกูยังเหม็นอยู่ไหม” พูดจบนักรบก็เดินออกไป

“ไอ้!...บ้า ไอ้คนผีทะเล คนฉวยโอกาส” สโนว์หันซ้ายหันขวา เมื่อเห็นว่าที่นี่ไม่มีคนอยู่ก็โล่งใจ ดีนะที่นี่เป็นที่ลับตาคนไม่ค่อยมีคนเข้ามาถ้าไม่อย่างนั้นคงจะได้เห็นฉากเด็ดแน่

“ฝากไว้ก่อนเถอะ! ไอ้คนปากสุนัข”

โอ้ย!....ทำไมที่นี่ร้อนจัง ดูสิหน้าแดงไปหมดแล้ว!!