ตอนที่ 3 เปิ่นหวางเชื่อว่าเจ้าสามารถจัดการได้

ตอนที่ 3

เปิ่นหวางเชื่อว่าเจ้าสามารถจัดการได้

จับไม่ได้เสียทีไหนกันเล่า…

“พระชายายังคงนอนไม่พอกระมัง ที่นี่ไม่มีผู้อื่นอยู่แล้วเจ้าไม่ต้องแกล้งทำเป็นว่าหมดสติแล้ว”

ชัดเจนเสียยิ่งกว่าสิ่งใด นางโดนจับได้ว่าแกล้งหมดสติ แถมคนที่จับได้กับเป็นท่านอ๋องอีกต่างหาก นี่ไม่เท่ากับว่านางนั้นช่างโชคร้ายเป็นอย่างมากหรือ เมื่อครู่อยู่ต่อหน้าคนนับสิบ ไม่มีผู้ใดจับได้ว่านางแกล้งทำไฉนท่านอ๋องผู้นี้มองปราดเดียวก็ดูออกทั้งหมดกันช่างเก่งกาจเกินไปแล้ว

“ทรงทราบได้อย่างไรเพคะ ว่าหม่อมฉันแกล้งหมดสติ” เซี่ยจูจู เอ่ยถามขึ้นหลังจากที่นางลุกขึ้นนั่งด้วยท่าทางไม่รีบร้อน ประหนึ่งว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับการที่โดนจับได้ว่าแกล้งหมดสติ

ไม่ใช่ว่าในใจยามนี้จูจูรู้สึกเฉยเมยต่อการที่นางถูกจับได้ง่ายๆเช่นนี้ แต่ที่ต้องทำเป็นนิ่งเฉยเอาไว้ แสดงท่าทีไม่ตื่นตระหนกออกไปเพราะเกรงว่าหากแสดงท่าทีเช่นนั้นออกมาจะเป็นที่หัวเราะเยาะอีกทั้งน่าขายหน้าต่อฉินอ๋องต่างหากเล่า ฉะนั้นนางจึงได้ปั้นหน้านิ่งเอาไว้เป็นปราการแรกในการปกป้องตัวเองไม่ให้ขายหน้า

จะกล่าวให้ถูกดูเหมือนว่าหน้าก็ขายไปแล้ว แต่ใครจะยอมขายจนหมดเล่าในเมื่อขายไปก็ไม่ได้กำไรอีกทั้งยังจะขาดทุนย่อยยับ อย่างน้อยๆก็ต้องเหลือเก็บเอาไว้เสียหน่อยมิใช่หรือ

“ในสายตาเปิ่นหวาง เมื่อครู่การแสดงของพระชายาดูอย่างไรก็ยังไม่เข้าขั้น”

เป็นนางเองแท้ๆที่อยากได้ยินเพื่อคลายความสงสัย แต่เหตุใดเมื่อได้ยินคำตอบเมื่อครู่กับรู้สึกเหมือนว่าถูกตีแสกเข้าอย่างแรงเข้าที่หน้าผากก็ไม่รู้ได้ ในใจยามนี้นึกเสียใจที่กล้าเอ่ยถามออกไป ทั้งที่ก็รู้อยู่แล้วว่าคำตอบที่ได้ย่อมจะทำให้นางเจ็บแสบไปไม่น้อย

“ทำให้ท่านอ๋องต้องขบขันแล้วเพคะ”

“หึ ครั้งหน้าพระชายาก็อย่าลืมใช้ความพยายามให้มากกว่านี้หน่อยก็แล้วกัน เปิ่นหวางหวังกับเจ้าไว้มากทีเดียว”

นางถูกตีซ้ำเข้าให้อีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย แต่กับทำให้ความรู้สึกของผู้ที่ได้ฟังราวกับถูกน้ำเย็นๆในเหมันตฤดูสาดใส่เต็มๆจนเปียกไปทั้งตัว

“ท่านอ๋องสั่งสอนได้ถูกต้อง หม่อมฉันนั้นไร้ฝีมือยิ่ง เห็นทีครั้งนี้คงต้องเดือดร้อนถึงท่านอ๋องแล้ว”

“เจ้าคงหมายถึงเรื่องของจางมามา”

“ท่านอ๋องเข้าใจถูกแล้วเพคะ หม่อมฉันทูลตามตรงหลายวันมานี้ถูกจางมามาคอยจับตามองอยู่ตลอด หม่อมฉันรู้สึกอึดอัดเป็นอย่างยิ่งเพคะ หวังว่าท่านอ๋องจะยื่นมือเข้าช่วย”

“ความหมายของเจ้าคือต้องการให้ข้าสั่งให้จางมามากลับวังไปเสียอย่างนั้นหรือ เจ้าคิดว่าเรื่องจะง่ายๆเพียงเปิ่นหวางไล่ให้นางกลับไปทุกอย่างก็จบ แค่นี้หรือ พระชายาเจ้าคงลืมไปแล้วกระมังว่าไทเฮาเป็นผู้ส่งจางมามาผู้นี้มา เจ้าไม่คิดหรือว่าเสด็จแม่ส่งจางมามามาได้ ก็ย่อมส่ง หลิวมามา หลี่มามา หรือเหล่ามามาทั้งหลายมาอีกกี่คนก็ได้น่ะ”

เซี่ยจูจูได้ฟังก็คิดตามไม่หยุด คิดไปคิดมาจึงเริ่มเข้าใจได้ว่าการกำจัดจางมามาหากเลือกวิธีผิดๆก็จะกลายเป็นปัญญาที่ยืดยาวไม่จบไม่สิ้น

“เช่นนั้น ท่านอ๋องเห็นควรว่าหม่อมฉันควรทำเช่นไรดีเพคะ”

ในเมื่อให้ท่านอ๋องจัดการไม่ได้ นางจึงได้แต่ขอความคิดเห็นจากพระองค์แทน นางคิดว่าท่านอ๋องน่าจะมีวิธีดีๆอยู่

“เปิ่นหวางเชื่อว่าเจ้าจะคิดวิธีจัดการดีๆได้เป็นแน่ พระชายาค่อยๆคิดไป ส่วนยามเปิ่นหวางคงต้องขอตัวก่อน”

“แต่ท่านอ๋อง ประเดี๋ยวก่อนเพคะ…” นางหมดหวังแล้ว วิธีอะไรนางคิดไม่ออกเลยแม้แต่วิธีเดียว อีกทั้งจะหวังพึ่งพาท่านอ๋องก็ไม่ได้ ก็ในเมื่อยังไม่ทันที่นางจะได้รั้งท่านอ๋องไว้ ไม่ทันที่นางจะได้ตั้งตัวท่านอ๋องก็เดินหายออกจากห้องไปราวกับก้าวหนึ่งเหยียบถึงฟ้าได้เสียอย่างนั้น