ตอนที่ 2 ฉินหวังเฟย พระชายาสกุลเซี่ย 2

แน่นอนว่าแม้ตัวจะไม่ได้อยู่ที่จวนอ๋อง แต่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นตลอดเวลาครึ่งปีที่ผ่านมาไม่มีสิ่งใดที่เขาไม่รู้ เรื่องทุกเรื่องในจวน ไม่ว่าใหญ่หรือเล็กล้วนถูกรายงานให้เข้ารู้ทุกสิ่ง

เมื่อครู่เขาเพิ่งจะได้ทราบเรื่องที่จางมามาถูกส่งมาอยู่ที่จวนของเขาโดยเสด็จแม่ ที่คงหนีไม่พ้นอยากจะจับตาดูเขากับพระชายาอย่างใกล้ชิดจึงได้ส่งคนสนิทมาดูด้วยตนเอง

ไม่ใช่เรื่องยากอะไรหากเขาจะให้จางมามากลับไป แต่กับอยากเห็นความสามารถของพระชายาผู้นี้เสียหน่อยว่านางจะมีวิธีจัดการกับจางมามาอย่างไร เขาจึงเห็นควรว่าตนนั้นไม่ควรยื่นมือเข้าไปจัดการ แต่ควรปล่อยให้เป็นพระชายาเป็นผู้จัดการแทน ส่วนตัวเขานั้นเพียงแค่เข้าไปรอดูงิ้วให้สนุกสนานก็พอแล้ว ถือว่าเป็นเรื่องผ่อนคลายหลังจากไปรบทัพจับศึกมาหลายเดือน

ทันทีที่สาวใช้ในจวนมาแจ้งให้ทราบว่าท่านอ๋องเสด็จมาถึงแล้ว นางจึงได้รีบร้อนออกจากตำหนักของตน เพื่อไปรอต้อนรับทันที แน่นอนว่านางต้องแสดงสีหน้าและท่าทีว่าดีใจอย่างที่สุดที่ท่านอ๋องกลับมา เพื่อให้จางมามาที่คอยเฝ้าดูอยู่นั้นเห็น

นางยืนรออยู่ที่ประตูทางเข้าจวนอ๋องเป็นเวลากว่าสองก้านธูปแล้วแต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าทางอ๋องจะเดินทางมาถึงเสียที หากไม่มีสายตาของจางมามาคอยจ้องมองอยู่นางก็คงกลับเข้าไปที่ตำหนักของตัวเองตั้งแต่ครึ่งก้านธูปแรกแล้ว ไม่มายืนฝืนยิ้มอยู่เช่นนี้หรอก

“จางมามา พวกเราก็รออยู่นานแล้ว ยังไม่มีวี่แววว่าท่านอ๋องจะเสด็จกลับมาเสียที ไม่แน่ว่าพระองค์อาจจะมีธุระอื่นต้องจัดการจึงกลับมาไม่ได้แล้วกระมัง” นางที่ใกล้จะหมดความอดทนในความพยายามยิ้มอีกทั้งยืนนานจนเมื่อยแล้วเริ่มที่จะเอ่ยโน้มน้าวนางในอาวุโสอย่างจางมามา

“ทางวังให้คนมาแจ้งข่าว อย่างไรก็ไม่น่าจะเป็นเรื่องเท็จได้ อีกทั้งหากมีเรื่องด่วนอันใดย่อมต้องมีคนมารายงาน พระชายาก็มารออยู่นานแล้ว ไม่สู้อดทนรออีกเสียหน่อยเล่าเพคะ ท่านอ๋องเสร็จกลับจวนมาแล้วเห็นว่าพระชายารออยู่จะต้องทรงพระโสมนัสมากเป็นแน่เพคะ”

จางมามาท่านกล่าวมาตั้งมากมายสุดท้ายก็ไม่ให้ข้าจากไปอยู่ดีมิใช่หรือ

นางแอบคิดอยู่ในใจ

ใบหน้าของนางยามนี้ยังประดับไปด้วยรอยยิ้มประหนึ่งว่าเห็นด้วยกับคำที่จางมามากล่าวมา ทั้งที่ความจริงไม่ใช่เลยแม้สักนิด ตัวนางในยามนี้อยากจะกลับตำหนักของตนเต็มทีแล้ว

ในเมื่อนางเอ่ยดีๆแล้วไม่สามารถปลีกตัวออกไปได้ ก็คงมีแต่ต้องพึ่งวิธีการอื่นเสียแล้ว ช่างโชคดีที่อยู่ๆก็มีความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัวพอดี

นั้นก็คือ การแกล้งเป็นลมหมดสติไปอย่างไงหล่ะ วิธีก็คิดได้แล้ว แน่นอนว่าไม่อาจรอช้าอีกต่อไป นางตัดสินใจที่จะแกล้งเป็นลมหมดสติไปในทันที

นางค่อยๆปล่อยตัวเอนลงไปทางด้านที่สาวใช้คนสนิทของตนยืนอยู่ แน่นอนว่าแผนนั้นเพิ่งคิดเสร็จสดๆร้อนๆอีกทั้งยังไม่มีจังหวะนัดแนะกันเอาไว้ก่อน จึงได้แต่ต้องพึ่งพาดวงดูแล้ว และดูเหมือนสวรรค์จะเป็นใจให้นางอยู่ฝูอินสาวใช้คนสนิทของนางประคองนางเอาไว้ได้พอดี แต่ก็ต้องเสียหลักล้มลงไปพร้อมกันกับนางด้วย

ยามนี้ทั่วบริเวณเกิดเสียงร้องด้วยความตกใจอย่างคับคั่ง แม้จะหลับตาอยู่แต่ก็ยังจำได้ว่าเสียงหนึ่งที่ร้องด้วยความตกใจออกมาเมื่อครู่ มีเสียงของจางมามาที่กำลังร้อนรนอยู่ด้วย เพียงเท่านี้นางก็ถือได้ว่าค่อนข้างพอใจแล้ว

“พระชายาเป็นลม!!!”

“ตามหมอหลวง รีบไปตามหมอหลวง”

“รีบไปตามหมอหลวงมาเร็วเข้า!!!”

หลายสิบชีวิตในจวนฉินอ๋องที่อยู่ในเหตุการณ์กำลังร้อนรน และเป็นกังวลเกี่ยวกับพระชายาที่จู่ๆก็หมดสติไปจนแทบจะทำสิ่งใดไม่ถูก ต่างจากเซี่ยจูจูที่แกล้งหมดสติไปที่นอกจากนอนหลับตาเอาไว้ก็ไม่มีสิ่งใดต้องทำแล้ว นางในยามนี้ช่างไร้สิ่งใดต้องกังวล

ไร้สิ่งใดต้องกังวล ใช่เดิมที่ต้องเป็นเช่นนั้นหากไม่ใช่ว่าอยู่ๆท่านอ๋องที่ทำให้นางต้องมายืนรออยู่นาน จู่ๆก็ไม่รู้โผล่มาจากไหนก็ไม่ทราบ แน่นอนว่านางไม่อาจรู้ได้ว่าพระองค์เสด็จมาเมื่อใด ก็ในเมื่อนางหลับตาแกล้งหมดสติอยู่ตลอด

นางมารู้ตัวอีกทีว่าพระองค์เสด็จมาแล้วก็เป็นตอนที่มีใครสักคน เอ่ยเรียกท่านอ๋อง ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับตอนที่นางถูกช้อนอุ้มขึ้นมาอยู่ในอ้อมแขนของบุรุษผู้นี้ทันที

นั่นแหละนางจึงรู้ได้ทันที่ว่า ฉินอ๋องมาแล้ว แถมพระองค์ยังทรงเป็นผู้อุ้มนางอยู่ในขณะนี้ด้วย

จากที่แค่ตั้งใจจะหลอกจากมามา เซี่ยจูจูในยามนี้กับอยากจะเป็นลมหมดสติไปเสียจริงๆ

หวังว่านางจะแกล้งหมดสติได้อย่างแนบเนียนนะ ไม่ใช่ว่านางถูกท่านอ๋องจับได้แล้วหรอกกระมัง หวังว่าคงจะไม่ได้เป็นดั่งที่นางคิดหรอกนะ

ใช่แล้ว ต้องไม่ใช่

ท่านอ๋องจะรู้ได้อย่างไร จางมามากับคนอื่นๆยังไม่รู้ พวกนั้นเชื่อสนิทใจจนวุ่นวายร้อนรนไปหมด นางแสดงแนบเนียนเช่นนั้นไม่ถูกจับได้เป็นแน่

ใช่แล้ว อย่างไรก็ไม่ถูกจับได้หรอก

จับไม่ได้หรอก