7

ในที่สุดทั้งคู่ก็ถึงสำนักงานปางไม้ ที่มีบ้านพักของคนงานที่ปลูกเป็นห้องแถวอยู่ไม่ไกลนัก ชายหนุ่มขับผ่านบ้านพักของตัวเองซึ่งแยกออกมาเป็นสัดส่วน บ้านเดี่ยวทำด้วยไม้สองชั้นขนาดกะทัดรัดแล้วจึงชี้ให้กอหญ้าดูเพื่อหล่อนจะได้มาเริ่มงานในวันพรุ่งนี้

“อ๋อหลังนี้เอง หญ้าจำได้ค่ะเมื่อก่อนไม่มีคนอยู่นาน ๆ คุณชายปฐวีจึงจะมาพักสักครั้ง” หญิงสาวรู้จักดีหล่อนยังเคยมาช่วยพี่ ๆ คนงานผู้หญิงช่วยกันเช็ดถูด้วยซ้ำ

“พรุ่งนี้เริ่มงานเลยได้ไหม”

“สบายมากค่ะ คืนนี้ได้กอดพ่อก็มีแรงแล้ว” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงรื่นเริง หล่อนไม่เจอกับพ่อมาหลายปีเพราะไม่เคยได้กลับมาเยี่ยมบ้านเลยมีแต่ใช้เขียนจดหมายมาแทน ซึ่งนาน ๆ พ่อจะตอบสักฉบับแต่กอหญ้าก็เข้าใจว่าพ่อของหล่อนไม่ถนัดเขียนหนังสือเท่าการเข้าป่าล่าสัตว์หรอกหล่อนไม่ถือสาเอามาน้อยอกน้อยใจ

“ไม่เจอพ่อมานานหรือยัง” ภูผาอดถามไม่ได้มีบางเรื่องที่เขาอยากถามหล่อนมากกว่า แต่คิดว่ามันไม่สมควรเข้าไปก้าวก่ายเพราะไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น

“ตั้งแต่ไปเรียนที่กรุงเทพฯนั่นแหละค่ะ หญ้าเข้าเรียนช้ากว่าจะจบก็เป็นเด็กโข่ง” หญิงสาวยังยิ้มชื่น

“ฉันว่าเธอดูไม่ต่างจากเด็กพวกนั้นหรอก...เด็กโข่งตรงไหน” ภูผาพูดตามที่รู้สึกหญิงสาวตัวนิดเดียวขนาดใส่เสื้อผ้าหลวมโคร่งยังรู้สึกว่าเจ้าหล่อนน่าจะอ้อนแอ้นบอบบาง

“เอ่อ...นายกำลังชมอยู่ใช่ไหมคะ”

“อืม...จะคิดอย่างนั้นก็ได้”

กอหญ้ารู้สึกทะแม่งชอบกลแต่พอรถยนต์มาจอดหน้าบ้านความคิดทุกอย่างก็หยุดลง ทั้งคู่มาถึงหน้าบ้านสองชั้นหลังย่อมกว่าบ้านพักของภูผานิดหน่อย พรานบุญมีได้สิทธิพิเศษไม่ต้องไปอยู่ห้องแถวรวมกับพวกคนงานอื่น ๆ ต่อจากคนเป็นพ่อที่เป็นคนเก่าแก่ของที่นี่ที่เสียชีวิตไปแล้ว

“ขอบคุณค่ะนาย” กอหญ้ายิ้มหน้าบานตั้งแต่รถยังไม่จอดด้วยซ้ำ หล่อนหันมาไหว้เขาแล้วก็วิ่งปร๋อลงจากรถไปเลย ดีใจจนลืมข้าวของ ส่วนคนขับก็อยากกลับไปพักผ่อนเต็มทีเขาจึงรีบขับรถกลับไปบ้านพักซึ่งอยู่ห่างไปแค่สองสามกิโลเมตรเท่านั้น.....

“พ่อจ๋า........” กอหญ้าตะโกนเรียกคนเป็นพ่อตั้งแต่ลงจากรถพร้อมกับวิ่งยิ้มเห็นฟันเกือบทุกซี่กระโดดโลดเต้นเข้าบ้านอย่างเริงร่า

“กอหญ้า !” พรานบุญมีตะลึงเมื่อเห็นลูกสาวคนเดียวไม่คิดว่าหล่อนจะกลับมาถึงวันนี้ ก็ในจดหมายบอกว่าอาทิตย์หน้า…

“สวัสดีค่ะพ่อ กอหญ้าคิดถึงพ่อที่สุดเลย……” หญิงสาวพนมมือไหว้ก่อนจะเข้าไปสวมกอดแน่นเหมือนเมื่อตอนยังเด็ก แต่แล้วสายตาก็สะดุดเข้ากับผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกันที่ยืนอยู่ด้านหลังของพรานบุญมี หล่อนจำได้ดีเพราะผู้หญิงคนนี้เป็นศัตรูหมายเลขหนึ่งของหล่อน แต่มันมายืนทำไมมืด ๆ ค่ำ ๆ ในบ้านของพ่อ

“นังผกา”

“นังกอหญ้า.....กลับมาก็ดีจะได้มาช่วยเลี้ยงน้อง” เสียงตอบกลับอย่างวางอำนาจ

กอหญ้าจ้องมองสาวผิวคล้ำตาคมที่ยกมือขึ้นลูบหน้าท้องที่นูนออกมาจนเห็นได้ชัดพลางเชิดหน้าจิกตามองอีกฝ่ายอย่างคนที่เหนือกว่าแต่ก่อนแต่ไรมาหล่อนกับผกาที่ควรจะเป็นเพื่อนเล่นกันแต่กลับไม่เป็นอย่างนั้นทั้งคู่มักจะทะเลาะกันเป็นประจำเพราะนิสัยขี้อิจฉาของผกาและความไม่ยอมคนของกอหญ้าจึงทำให้เป็นศัตรูกันมาจนถึงทุกวันนี้

“นี่มันเรื่องอะไรกัน....” กอหญ้าใบหน้าซีดเผือดหล่อนรู้ตัวว่าได้ตั้งคำถามโง่ ๆ นั้นออกไปเพราะเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวเข้าด้วยกัน คงจะคิดเป็นอื่นไม่ได้นอกจากนังผกามันได้กลายมาเป็นแม่เลี้ยงของหล่อนแล้ว

“เอ่อ.....กอหญ้าหนูกำลังจะมีน้อง ผกาตั้งท้องใกล้คลอดแล้วนะลูก” คนเป็นพ่ออึกอักเพราะรู้ว่าทั้งคู่ไม่ถูกกันมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่เพราะความเมาทำให้ได้เด็กสาวคราวลูกมาเป็นเมียแล้วก็เลยตามเลยไม่กล้าบอกกับลูกสาว รอจนกระทั่งถึงตอนนี้ถึงได้รู้ว่าคิดผิดไปจริง ๆ

“อืม.......หญ้าไปก่อนนะพ่อ” หญิงสาวพูดเสียงเย็นชากลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาให้ใครเห็น ยิ่งอยู่ตรงนี้นานเท่าไหร่ หล่อนอาจจะเก็บมือเก็บไม้ไม่ให้ทำร้ายคนท้องไว้ไม่อยู่เพราะนังผกามันลอยหน้าลอยตาเยาะเย้ยเยี่ยงผู้ชนะ

“อะไรกันจะไปไหนไอ้หญ้า” พรานบุญมีคิดช้าทำอะไรไม่ถูกเพราะยังตกใจไม่หาย

“หญ้าแค่จะแวะมาหาพ่อแล้วก็จะไปพักบ้านนายภูผาเพราะต้องทำงานบ้านให้นายจ้ะ” หญิงสาวพูดจบก็รีบหันหลังวิ่งออกจากบ้านทันทีก่อนที่น้ำตาเม็ดแรกจะหยดลงให้ขายหน้า ยังไงก็ขอพาตัวเองออกไปให้พ้นจากที่ตรงนี้ก่อน....หญิงสาวตั้งใจวิ่งไปให้ถึงบ้านพักของนายภูผาเขาคนเดียวที่หล่อนคิดออกในตอนนี้

“กอหญ้า ! …..” ภูผาขับรถกลับมาเมื่อเห็นว่ากอหญ้าลืมเอาข้าวของลงจึงจะวนกลับมาให้ก็พอดีเห็นหญิงสาววิ่งสวนมาจนเขาต้องรีบเบรกรถตัวโก่ง....

“นายภู.....ขอหญ้าไปด้วยคน” กอหญ้าบอกเสียงสั่นน้ำตาคลอเบ้าแต่เจ้าตัวเงยหน้ากระพริบตาไม่ให้ไหลพลางเข้ามาเกาะประตูรถ

“ขึ้นรถสิ”

ภูผาไม่พูดไม่ถามสักคำ เพราะเขาคิดอยู่แล้วว่าอาจจะเกิดปัญหาเพราะฟังจากที่เจ้าหล่อนคุยมาตลอดทางเหมือนไม่รู้มาก่อนว่าพ่อของตัวเองแต่งงานกับเด็กสาวคราวลูกเมื่อหลายเดือนก่อน เพียงแต่เขาไม่คิดว่าจะร้ายแรงถึงขนาดนี้โชคดีที่เขาตัดสินใจขับรถย้อนกลับมา ไม่อย่างนั้นไม่รู้ว่ากอหญ้าจะเตลิดไปถึงไหน