6

“ยิ้มอะไร” ชายหนุ่มเหลือบเห็นพอดีจึงถามห้วน ๆ กลบเกลื่อนเกลื่อนความรู้สึกแปลก ๆ ผ่านมาจะรอบโลกอยู่แล้วจะมาเขินทอมทำไมวะ ไอ้อ่อนเอ้ย...ชายหนุ่มได้แต่ก่นด่าตัวเองในใจ

“นายใจดี” ดวงตากลมโตดำขลับที่เป็นจุดเด่นบนใบหน้าเล็กที่โดนปิดไว้เกือบครึ่งมองเขาด้วยความชื่นชมอย่างไม่ปิดบัง หลงกลัวแทบตายสุดท้ายใจดีโคตร.......

“พอเลยกอหญ้า อย่ามองฉันอย่างนั้นขนลุกว่ะ” ทอมบ้าอะไรวะยิ้มหวานปานนั้น

“ปวดท้องเหรอนาย”

“หืม.....เกี่ยวอะไร....”

“ก็เวลาอยู่ที่โรงเรียน ใครขนลุกเป็นต้องวิ่งจู๊ดเข้าห้องน้ำไง”

“อะไรวะ” ภูผายังไม่เข้าใจอยู่ดี

“ขี้แตกยังไงล่ะนาย...ฮ่า...ฮ่า....” หญิงสาวบอกพลางหัวเราะงอหายขำมุขตัวเองแต่คนโดนถามไม่ขำด้วยอยากจะเขกกะโหลกสักทีไอ้เด็กผีนี่ปากดีเกินไปแล้ว

“กอหญ้า.....ถึงเป็นทอมก็พูดจาให้มันดี ๆ หน่อย” ความจริงเขาก็ไม่ใช่คนสุภาพอะไรนัก แต่คิดว่าคำหยาบไม่น่าจะเหมาะกับกอหญ้าก็เลยปรามไปแบบไม่คิดอะไรมาก...ทำเป็นดุไปอย่างนั้นแหละ

“ห๊ะ...ใครเป็นทอม” กอหญ้าเหลียวหน้าเหลียวหลัง เกาหัวตัวเองท่าทางล่อกแล่กอะไรของเขาวะเดี๋ยวก็หาว่าเป็นกะเทยเดี๋ยวก็ว่าเป็นทอม....

“ไม่ต้องอายหรอกน่า เรื่องแบบนี้ธรรมดาจะตายฉันรับได้ เปิดอกพูดกันแบบแมน ๆ ดีกว่า” ภูผาหันมายักคิ้วให้ก่อนจะรีบสนใจกับเส้นทางข้างหน้า จึงไม่เห็นว่ากอหญ้าไขว่มือกอดอกห่อไหล่โดยอัตโนมัติมิหนำซ้ำยังทำตาวาว ๆ ใส่

“ทะ...ทอม” เออทอมก็ทอมวะ ปลอดภัยดีเหมือนกันจะได้ไม่มีใครเข้ามาวอแว กอหญ้าไม่ปฏิเสธเท่ากับยอมรับกลาย ๆ

“ถามหน่อยดิ....ว่าเธอรู้ตัวตอนไหนว่าเป็นทอม” ภูผาชวนคุยแก้ง่วงไม่ได้อยากรู้จริงจัง

“เอ่อ....ตอนไปอยู่โรงเรียนประจำฮะ” กอหญ้าพยายามดัดเสียงให้เหมือนเด็กผู้ชาย

“ไม่ต้องเลยกอหญ้า พูดแบบเดิมนั่นแหละถ้าไม่อยากให้พ่อเธอหัวใจวายตาย” ภูผาคิดว่าคนเป็นพ่อคงทำใจลำบาก เพราะตอนลูกจากไปร่ำเรียนหล่อนเป็นลูกสาวแต่พอเรียนจบมากลับไม่ใช่ลูกสาวคนเดิมเสียแล้ว

“ก็ได้ค่ะ” กอหญ้ายิ้มโล่งใจที่ไม่ต้องพยายามเป็นอะไรที่ไม่ใช่ตัวเอง นายภูอยากเข้าใจไปเองก็ตามใจ หล่อนไม่ได้ตั้งใจโกหกเสียหน่อย……

ระหว่างขับรถบนเส้นทางอันยาวไกล ภูผาถือโอกาสสัมภาษณ์งานไปด้วยเลยจะได้หาตำแหน่งที่เหมาะสมให้เจ้าหล่อนตามที่รับปากกับหม่อมป้าเอาไว้อย่างน้อยกอหญ้าก็คงจะเป็นเด็กดีพอควร ไม่อย่างนั้นท่านคงไม่ย้ำแล้วย้ำอีกให้เขาช่วยดูแล

“เธอทำอะไรเป็นบ้างกอหญ้า”

หญิงสาวนั่งฮัมเพลงในคอเบา ๆ เพราะไม่กล้าชวนเจ้านายคุยพอได้ยินเขาถามขึ้นมาอย่างนั้นก็ยิ้มออก

“หนูขี่ม้าได้ ช้างก็ได้นะคะยิงนกตกปลาได้หมด” กอหญ้าบอกอย่างหน้าชื่นตาบาน แสดงความภูมิใจหนักหนากับสิ่งที่หล่อนเอ่ยมาทั้งหมด

“เฮ้ย...ไม่เอาสิความสามารถแบบนั้นฉันจะให้เราทำงานตำแหน่งไหนกันเล่า”

“อ๋อ...งั้นก็...งานบ้านล้างรถทำกับข้าว ไอ้หญ้าก็ทำได้หมดเหมือนกันค่ะนาย” หญิงสาวจงใจไม่พูดถึงงานเอกสารไม่ใช่ว่าหล่อนทำไม่ได้ แต่เพราะชุดกระโปรงทั้งหลายแหล่ที่หม่อมเนื้อทองกำชับให้ใส่ทำงานนี่แหละทำให้กอหญ้าไม่อยากเฉียดกรายขึ้นไปทำงานบนสำนักงานนั้นเลย

“ที่พูดมานี่ไม่อยากทำงานที่สำนักงานว่างั้น” ภูผารู้ทันเพราะเขาได้รับข้อมูลจากหม่อมเนื้อทองมาก่อนแล้ว

“แฮร่....ถ้านายภูจะให้ทำก็ได้ค่ะ....ตะ...แต่ว่าให้หญ้าใส่ชุดแบบนี้ได้ไหมคะนาย” หญิงสาวยิ้มแห้ง ๆ เสนอเงื่อนไขนิดหน่อย

“ไม่ได้!.....ยังไงเธอก็ต้องใส่กระโปรงให้เรียบร้อย” ชายหนุ่มทำเป็นขึงขังนึกถึงสิ่งที่หม่อมป้าขอร้องเมื่อคืนที่ผ่านมาว่าอย่าปล่อยให้กอหญ้าเป็นลิงเป็นค่างตอนนั้นยังงงอยู่เลย...แบบนี้นี่เอง....พอกันทั้งคู่

“โธ่....นายยยยย.......” นึกว่าจะพูดกันง่ายที่ไหนได้ผิดคาด...

เสียงอ่อนระโหยอย่างสิ้นหวังของคนนั่งข้าง ๆ ทำให้ภูผาต้องหันมามองเห็นแก้มป่อง ๆ กับตาปริบ ๆ อาการคล้ายน้องปริมหลานสาวตัวแสบไม่มีผิดไม่รู้ใครเลียนแบบใครกันแน่

“อืม...ตอนนี้บนสำนักงานก็ไม่ค่อยมีอะไร เธอมาช่วยดูแลงานบ้านก่อนก็ได้” ภูผานึกถึงเด็กหนุ่มที่ให้ทำทุกวันนี้มันไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย เคยให้ผู้หญิงทำก็ตั้งใจมาอ่อยกันซะมากกว่าและเขาก็ไม่นิยมกินไก่วัดเสียด้วย ถ้าหากได้กอหญ้าก็น่าจะดีหายห่วงเรื่องนั้นไปได้เลย

“จริงเหรอคะ...เอ่อ...ต้องจริงสิเนอะ....อุ๊บอิ๊บแล้วนะนาย” กอหญ้ายิ้มแววตาเป็นประกาย เกิดภาพสนุก ๆ ในหัวขึ้นมากมาย ลำพังงานบ้านสำหรับหล่อนนั้นจิ๊บ ๆ หล่อนจะมีเวลาไปทำอย่างอื่นได้อีกตั้งเยอะแยะ

“คำพูดฉันไม่น่าเชื่อถือหรือไง”

“น่าเชื่อถือมากค่ะ แต่ถ้าได้เกี่ยวก้อยสัญญาจะดูเป็นทางการดีกว่านะคะ” กอหญ้าชูนิ้วก้อยเล็ก ๆ ไปตรงหน้าเจ้านายหนุ่มทำให้เขาจำเป็นต้องยื่นนิ้วก้อยของตัวเองมาเกี่ยวไว้แล้วก็แกล้งงอนิ้วหนีบแรง ๆ อย่างหมั่นไส้

“โอ๊ยยย...นาย……เจ็บ…..” หญิงสาวหน้างอพอเห็นคนเป็นนายหัวเราะชอบใจก็รู้ว่าโดนแกล้ง.......

“สมน้ำหน้า อยากเล่นเป็นเด็ก ๆ” ชายหนุ่มยิ้มชอบใจที่เห็นสาวทอมทำหน้าตายู่ยี่

“ฮึ.....ใครกันแน่เล่นเป็นเด็ก” กอหญ้าบ่นเบา ๆหน้ายู่ปากคว่ำตามอารมณ์เจ้าของ

“เอ๊ะ...หรือจะยกเลิกดี ความจริงฉันก็ไม่ได้ลำบากอะไร บ้านก็หลังเล็กนิดเดียวทำความสะอาดเองก็ได้”

“อ๊ะ....ไม่ยกเลิกนะคะไม่ดีค่ะ......นายภูสุดหล่อ.......นายภูใจดีที่สุดในโลก.......นายภูผู้มีเมตตากับผู้ยากไร้....นายภู....”

“พอแล้วกอหญ้า ชักจะล้นเกินไปแล้วนะเราน่ะ” ชายหนุ่มปรามยิ้ม ๆ การขับรถวันนี้ไม่เหนื่อยไม่น่าเบื่อเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา เพราะมีแม่นกแก้วนกขุนทองมาด้วย ความจริงพ่วงตำแหน่งผู้ติดตามด้วยคงจะดีเข้าป่าจะได้ไม่เหงา...ชายหนุ่มคิดหมายมาดไว้ในใจ......

“สรุปว่า?” กอหญ้ายื่นหน้าจ้องมองตาโต

“ก็ตามนั้นแหละ”

“ตามไหน....”

“กอหญ้า !”

“อ๋อ....สรุปว่าทำงานบ้าน ใช่ ๆ ๆ สัญญากันแล้วนี่เนอะ” กอหญ้าพยักหน้าหงึกหงักเลิกก่อกวนก่อนที่จะเป็นอื่น