4

“สรุปว่าเจอกับพี่ภูแล้วใช่ไหม” บัวบูชาถามยิ้ม ๆ หล่อนพอจะเดาออก การที่กอหญ้าให้คำจำกัดความหนุ่มมาดเซอร์สเปคของสาว ๆ หลายคนว่าหมี....ถ้าเจ้าตัวมาได้ยินเข้าไม่รู้ว่าจะทำหน้ายังไง

“เจอแล้วค่ะคุณบัว ยังติดตาอยู่เลย” กับคุณบัว กอหญ้าตอบอย่างคล่องปรื๋อ หล่อนจบมอห้าจากโรงเรียนประจำชื่อดังที่สาวบ้านนอกอย่างหล่อนไม่นึกฝันมาก่อนว่าจะมีโอกาสได้เข้าไปสัมผัสชีวิตภายในรั้วโรงเรียนนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะท่านเจ้าสัวเป็นผู้ให้การอุปการะส่งเสียลูกสาวคนเดียวของนายพรานเก่าแก่อย่างกอหญ้าจึงได้มีโอกาสมาใช้ชีวิตในเมืองกรุงแต่หล่อนก็ไม่เคยลืมรากเหง้าแม้แต่น้อยดูจากการแต่งตัวนี่เป็นไร ถึงใครจะมองว่าแปลกแต่หล่อนก็สวมใส่ได้อย่างสบายใจ

“หืม...อะไรติดตา”

“เอ่อ......ปะ..เปล่าค่ะ” หญิงสาวสั่นหน้ารัว ๆ เพิ่งรู้ตัวว่าเผลอพูดอะไรออกไป

“กอหญ้า...”

“แฮร่....ก็แค่เห็นคุณเขาโป๊แบบว่าไม่ใส่เสื้อ มีผ้าขนหนูผืนเดียว” หญิงสาวตอบอาย ๆ

“โธ่เอ้ย...กอหญ้าแค่นั้นเอง”

“แค่นั้นที่ไหนล่ะคะ ขนเต็มตัวเลยค่ะ...อุ๊บ!...” หญิงสาวเผลอหลุดปากพูดออกไปเพราะความตื่นเต้น พอรู้ว่าไม่สมควรที่จะไปวิจารณ์จึงรีบยั้งปากตัวเองไว้

บัวบูชามองเด็กสาวขำ ๆ นึกถึงตัวเองเหมือนกันครั้งแรกที่เห็นเรือนร่างเปลือยของคุณชายก็แทบจะหยุดหายใจเหมือนกัน

“เก็บเสื้อผ้าเสร็จแล้วหรือจ๊ะ”

“ค่ะคุณบัว กระเป๋าเดียวเก็บเรียบร้อยสบายมากค่ะ”

“อ้าว...แล้วเสื้อผ้าที่หม่อมท่านซื้อให้ล่ะจ๊ะตั้งเยอะแยะ ใส่ไปกระเป๋าเดียวหมดเหรอ”

“หนูไม่ได้เอาไปด้วยหรอกค่ะ อยู่ป่าอยู่ดงใส่กระโปรงมันแปลก ๆ อยู่นะคะคุณบัว” หญิงสาวมองอีกฝ่ายตาปริบ ๆ

“กอหญ้าจ๊ะ กลับไปนี่หม่อมแม่ให้หนูไปทำงานที่สำนักงานไม่ใช่หรือจ๊ะ”

“ค่ะคุณบัว” กอหญ้าพยักหน้าอย่างเข้าใจดี

“แล้วกอหญ้าจะใส่ชุดแบบนี้ทำงานบนสำนักงานงั้นเหรอจ๊ะ” บัวบูชาเห็นชุดที่กอหญ้าสวมใส่ถ้าสะพายย่ามอีกใบให้เข้าป่าล่าสัตว์ได้สบายเลย

“จริงด้วยค่ะ....แต่บางทีเจ้านายที่โน่นอาจจะยอมก็ได้นะคะ” หญิงสาวยังมีความหวังที่จะไม่ต้องแต่งตัวในแบบที่ไม่ชอบ

“ฉันว่าคุณภูผาไม่ยอมหรอกจ้ะ”

“ห๊ะ !...เอ่อหนูต้องทำงานกับคุณภูผาเหรอคะ”

“ก็ใช่น่ะสิ ก็คุณภูเขาเป็นเจ้าของที่นั่นนี่จ๊ะ”

“โอย...ตาย...หนูต้องโดนเจ้านายหมีตะปบตายแน่ ๆ เลยค่ะ” กอหญ้าทำหน้าเหมือนหมดอาลัยตายอยากราวกับว่ามีใครสักคนกลั่นแกล้งมัดรวมความโชคร้ายมาทุ่มใส่กบาลไอ้หญ้าคนเดียวอย่างนั้นแหละ....

“หืม...ทำไมคิอย่างนั้นล่ะจ๊ะ”

“ก็เมื่อเช้าคุณภูผานึกว่าหนูเป็นผู้ชาย หนูก็เลยรับสมอ้างไปส่ง ๆ คิดว่าคงไม่ได้เกี่ยวข้องกันอีก...แต่ที่ไหนได้เกี่ยวเต็ม ๆ เลยค่ะคุณบัว…..หญ้าจะทำยังไงดีคะนายต้องหาว่าหนูเป็นคนขี้โกหกไว้ใจไม่ได้ไม่ให้ทำงานด้วย...ฮือ....ในที่สุด ไอ้หญ้าก็ต้องกลับไปหาหน่อไม้ป่าเลี้ยงพ่ออยู่ดี.......” หญิงสาววาดหวังว่าจะได้งานทำมีเงินเดือนเลี้ยงพ่อที่เริ่มแก่ตัวไม่ควรต้องทำงานเสี่ยง ๆ อีกแล้ว

“ก็ไม่เห็นต้องทำอะไรนี่จ๊ะเรื่องแค่นี้เอง เจ้านายของหญ้าเขาไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อยหรอกจ้ะเขาใจดีจะตาย” บัวบูชาปลอบใจแต่ก็ไม่เกินจริงเพราะภูผาเป็นคนใจกว้างจริง ๆ

“จริงหรือคะ คุณบัวไม่ได้แกล้งปลอบใจหญ้าใช่ไหมคะ”

“หรือว่ากอหญ้าคิดว่าฉันขี้โกหกล่ะจ๊ะ”

“เอ่อ...ขอโทษค่ะ หญ้าแค่กังวลมากไปหน่อย”

“ไม่เป็นไร มาจัดกระเป๋ากันเถอะหม่อมแม่ให้ฉันมาช่วยดูกอหญ้า อีกเดี๋ยวท่านคงจะตามมา”

“ค่ะคุณบัว” กอหญ้ารับคำและเดินตามหลังคนที่หล่อนรักประหนึ่งพี่สาวแต่ก็ไม่กล้าตีเสมอแม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ถือเนื้อถือตัว ถึงอย่างไรสามีของคุณบัวก็มียศศักด์เป็นถึงหม่อมราชวงศ์....

บทที่ 2

เช้ามืดวันรุ่งขึ้น

หลังจากเมื่อวานกอหญ้ากราบลาผู้หลักผู้ใหญ่จนครบแล้ว เช้านี้หญิงสาวตื่นแต่เช้าตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างเพราะความตื่นเต้นที่จะได้กลับบ้านไปหาบิดาหลังจากไม่ได้เจอหน้ากันหลายปี หล่อนแต่งกายด้วยชุดทะมัดทะแมงสวมเสื้อกางเกงม่อฮ่อมตัวโคร่งอย่างเคย เพิ่มเติมคือโพกผ้าทอสีตุ่น ๆ ไว้บนศีรษะลามลงมาปิดบังใบหน้าจนแทบจะเหลือแต่ลูกตา

กอหญ้าก้มหน้าก้มตาหอบหิ้วกระเป๋าสามใบเดินตัวเอียงมาที่รถจิ๊ปคันโต เดิมทีหล่อนต้องเดินทางกลับโดยรถไฟหม่อมท่านสั่งให้คนตามไปส่งถึงสองคน แต่เพิ่งมีการเปลี่ยนแปลงเมื่อคืนนี้เอง หญิงสาวเปิดประตูรถแล้วรีบยกสัมภาระสัมภารกขึ้นเก็บไว้ตอนท้ายอย่างเร่งรีบเพราะข้าวของเสื้อผ้าเครื่องประดับประดาได้งอกมาจากที่หล่อนตั้งใจไว้เยอะด้วยคำสั่งของหม่อมเนื้อทองและแรงหนุนจากคุณบัว..... หล่อนไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจะให้ไปแต่งตัวอวดลิงหรือยังไงแต่ก็จำต้องรับไว้ เพราะหม่อมท่านสั่งนักสั่งหนาเวลาทำงานให้ใส่กระโปรงสวย ๆ พวกนี้.....แปลกมากจู่ ๆ ท่านก็ดูเหมือนจะใส่ใจความสวยความงามของหล่อนเป็นพิเศษ .........

กระเป๋าใบสุดท้ายถูกยกขึ้นวางเรียบร้อยแล้วกอหญ้าปัดไม้ปัดมือก่อนจะถอยออกมายืนรอเจ้าของรถอย่างสงบเสงี่ยม หล่อนเห็นคุณภูผายืนสูบบุหรี่อยู่ใต้ต้นไม้ห่างออกไปเล็กน้อยเขาไม่แม้แต่จะมองมาที่หล่อน สายตายังคงทอดมองขึ้นไปบนตึกเหมือนรอใครสักคน....หล่อนแอบมองเขาเป็นระยะ ไม่ใช่พิศวาสหรอกนะ แค่จะลุ้นว่าเมื่อไหร่เขาจะออกเดินทางเสียที.......