3

ศาลากลางสวนยามค่ำคืน

กอหญ้ายืนเพ่งมองด้านหลังเรือนร่างสูงใหญ่ของผู้ชายผมยาวประบ่าดูน่าขัดใจเพราะหล่อนไม่ชอบผู้ชายมีหนวดมีเคราขนรกเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว.....หญิงสาวเห็นเขานั่งเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ปีกไม้ ในขณะที่ขายาว ๆ ยกพาดไว้บนเก้าอี้อีกตัว มือใหญ่ถือแก้ววิสกี้สีอำพันหมุนไปหมุนมา เขาเอาแต่จ้องมันโดยไม่ได้ยกขึ้นดื่มมาพักใหญ่แล้ว ไม่รู้ว่าจะจ้องให้มันได้อะไรขึ้นมาแปลกคนจริง ๆ

เด็กสาวถือถาดใส่กับแกล้มสองจานหล่อนยืนลังเลจด ๆ จ้อง ๆ อยู่สักพักไม่กล้าที่จะก้าวขาเข้าไป...กอหญ้าไม่ใช่คนขี้ขลาดจนขาดเหตุผลแต่เป็นเพราะเหตุการณ์เมื่อตอนเช้า มันทำให้หญิงสาวหนาว ๆ ร้อน ๆ ไม่รู้ ว่าเขาจะจำหล่อนได้หรือเปล่าเขาจะต่อว่าเรื่องโกหกหรือไม่...ลำบากใจจริงวุ้ย.....

“กอหญ้า !...ทำไมมายืนอยู่ตรงนี้” หม่อมเนื้อทองแปลกใจ เพราะให้เด็กสาวนำกับแกล้มมาให้หลานชายตั้งนานแล้วแต่ยังไปไม่ถึงเสียที

“หนูกำลังจะเอาเข้าไปให้เดี๋ยวนี้ล่ะค่ะหม่อม” หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อย....ใจชื้นขึ้นมาเป็นกอง หล่อนรีบเดินก้มหน้าก้มตาตามหม่อมเนื้อทองเข้าไปติด ๆ พอวางกับแกล้มลงบนโต๊ะแล้วก็รีบถอยออกมาทันที โชคดีที่พี่หมีไม่ชายตาแลไม่อย่างนั้นคงแย่แน่ ๆ ถ้าหากเขาจำหล่อนได้…..ไอ้หญ้าเอ้ย !...อีกนิดเดียวก็จะได้กลับไปหาพ่อแล้วอย่าเพิ่งมาโดนหักคอจิ้มน้ำน้ำพริกตอนนี้เลยเจ้าประคู๊ณณณณณณณ.......หญิงสาวยกมือท่วมหัวขณะเดินกลับไปเข้าครัวขนอ่อนพากันลุกเกรียวเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อตอนเช้าดูเหมือนยังติดตา ภาพผู้ชายเรือนร่างกำยำแผงอกกว้างกล้ามเนื้อเป็นมัด ๆ แต่ขัดใจกับขนรก ๆ ดกดำตั้งแต่หน้าอกจนหลบหายเข้าไปใต้ผ้าขนหนู....อึ๋ยยยยย.....ขนลุก....

“หม่อมป้า” ภูผาเห็นผู้สูงวัยจึงยกขาลงพร้อมกับขยับนั่งตัวตรงอย่างให้เกียรติผู้สูงวัย

“ตามสบายเถอะตาภู ป้าแค่จะเข้ามาดูว่าขาดเหลืออะไรอีกเดี๋ยวคุณชายคงจะลงมานั่งดื่มเป็นเพื่อน” หม่อมเนื้อทองนั่งลงตรงกันข้ามเพราะมีเรื่องอยากจะคุยกับหลานชายก่อนที่เขาจะกลับปางไม้ในวันพรุ่งนี้

“หม่อมป้าอย่าห่วงเลยครับ ถ้าขาดเหลืออะไรผมดูแลตัวเองได้”

“แฟนก็มี ทำไมไม่รีบแต่งงานแต่งการกันซะล่ะจะได้มีคนดูแล”

“ผมชินแล้วครับ”

“เฮ้อ ! รักกันชอบกันก็รีบตกลงกันซะสิลูก จะอยู่เหงา ๆทำไมอายุตั้งสามสิบหกแล้วนะ......ทางฝ่ายคุณหญิงเขาก็เกือบจะสามสิบแล้วกระมังเดี๋ยวจะมีลูกไม่ทันใช้” ผู้สูงวัยพูดออกมาตามประสาคนใจร้อนไม่อยากจะอ้อมค้อมให้เสียเวลาอยากจะจัดการให้หลานชายเป็นฝั่งเป็นฝาจะได้หายห่วง

“ไม่มีอะไรหรอกครับหม่อมป้า เขาอยู่สูงเกินไปผมไม่อาจเอื้อมพาคุณหญิงไปลำบากลำบนด้วยหรอกครับ” ชายหนุ่มบอกเสียงหม่นแผลยังใหม่เกินกว่าจะโกหกตัวเองว่าไม่รู้สึกอะไร เขาไม่เคยรู้สึกดีกับผู้หญิงคนไหนแบบนี้มาก่อน คุณหญิงแสงดาวคือหญิงสาวผู้งามสง่าตรึงตราตรึงใจแต่เขาและเธอคงไม่มีวาสนาได้ไปต่อมันคงมาสุดทางแล้วจริง ๆ

“อย่าคิดอย่างนั้นสิจ๊ะ ภูก็ใช่ว่าจะสิ้นไร้ไม้ตอกเสียที่ไหนอย่าคิดว่าตัวเองนั้นต่ำต้อย เราน่ะไม่ได้น้อยหน้าใครเลยนะ” หม่อมเนื้อทองไม่ได้พูดเกินจริง เพราะเขาเป็นหลานกำพร้าคนเดียวทางฝั่งมารดามิหนำซ้ำพ่อของภูผายังเสียชีวิตเพราะการทำงานที่ปางไม้ ทำให้เจ้าสัวเจียงให้ความเมตตารักและดูแลไม่ต่างจากหลานชายแท้ ๆ อย่างคุณชายปฐวีเห็นได้จากท่านแบ่งสรรปันส่วนมรดกอย่างปางไม้ โรงไม้และหุ้นส่วนในกิจการอื่น ๆ ให้อีกไม่ใช่น้อย

“ไม่มีใครอยากไปอยู่บ้านป่ากับผมหรอกครับหม่อมป้า” ชายหนุ่มถอนหายใจเบา ๆ ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขาพยายามโน้มน้าวหญิงคนรักแต่มันก็ไม่เคยได้ผลเลย

“ลองคุยกันเรื่องนี้หรือยังลูก” คนเป็นป้าถามอย่างห่วงใย เพราะ หลานชายที่เคยร่าเริงแต่กลับมาครั้งนี้หน้าตาหมองคล้ำเหลือเกิน

“คุยแล้วครับ....มันจบแล้วครับหม่อมป้า” ภูผายอมรับการตัดสินใจของอดีตแฟนสาว เมื่อหล่อนขอยุติความสัมพันธ์มันก็จะเป็นไปตามนั้นเขาไม่มีหน้าไปยื้อยุดเอาไว้ เพราะตัวเองก็ไม่สามารถให้ในสิ่งที่เจ้าหล่อนต้องการได้เหมือนกัน........

“ตายจริง ! จบกันง่าย ๆ อย่างนี้เลยรึ คุณหญิงเขาโกรธตายเลยอุตส่าห์รอเราจนจะเป็นสาวเทื้ออยู่แล้ว” หม่อมเนื้อทองยกมือทาบอกตั้งใจจะมาพูดเรื่องหนึ่งแต่กลับต้องมาเจออีกเรื่องที่เหนือความคาดหมายชนิดที่เรียกได้ว่าจากขาวเป็นดำ

“คุณหญิงเธอเป็นคนเลือกที่จะจบเองครับ”

“ตาภู......” หม่อมเนื้อทองพูดไม่ออกสงสารหลานชายจับใจ ภายใต้ท่าทีสงบนิ่งนั้นคงจะอกหักกลัดหนอง จู่ ๆ ก็โดนสลัดรัก...ลูกเอ้ย...นาน ๆ จะถูกตาต้องใจใครสักคน...เฮ้อ....

“ไม่เป็นไรหรอกครับหม่อมป้า บางทีเราคงยังรักกันไม่พอมากกว่า” ภูผายิ้มให้คนเป็นป้าที่ทำท่าจะร้องไห้อยู่รอมร่อท่านเปรียบเสมือนแม่คนหนึ่งเขาทุกข์ท่านก็ทุกข์ด้วย.....ไม่ว่าเวลาจะเนิ่นนานแค่ไหน ผู้หญิงคนนี้ก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลงรักอย่างไรก็รักอย่างนั้น.......

ทางด้านหญิงสาวพอออกมาจากศาลากลางสวนได้ก็รีบจ้ำอ้าวไม่เหลียวหลังเพราะต้องการหนีออกมาจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด

“กอหญ้า.....เป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะ” บัวบูชาเห็นท่าทางแปลก ๆ ของหญิงสาวที่หล่อนเอ็นดูเหมือนน้องสาวคนหนึ่งถึงจะอายุยี่สิบสองแล้วแต่ยังแลดูเหมือนเด็กซน ๆ เข้าขากันดีกับยายหนูปริม......ทั้งที่หล่อนเรียนจบตั้งมอห้าถึงแม้จะเข้าเรียนช้าแต่หล่อนก็เรียนดีใช้ได้เชียวล่ะ

“เอ่อ...ปะ..เปล่าค่ะคุณบัว” กอหญ้าตอบแต่ท่าทางเลิ่กลั่ก

“เปล่า แล้วทำไมทำท่าอย่างกับเจอผี” คนเคยกลัวผีขึ้นสมองเอ่ยถาม เพราะเข้าใจหัวอกของคนกลัวได้ดีเพียงแต่ว่าตอนนี้หล่อนมีสามีอย่างคุณชายเฝ้าคุ้มภัยจนตัวแทบจะติดกันเป็นฝาแฝดท้องติดกันอยู่แล้ว

“ไม่ใช่ผีหรอกค่ะ ถ้าเรียกว่าหมีน่าจะเหมาะกว่า” กอหญ้าเหลือบมองไปทางที่เพิ่งเดินจากมาท่าทางมีพิรุธ