26

“ความจำเสื่อมหรือไง เพิ่งจดทะเบียนกันไปหยก ๆ ผัวเมียกันก็ต้องนอนห้องเดียวกันสิ” ภูผาพูดพร้อมกับแกะกระดุมเสื้อถอดออกโยนลงตะกร้าผ้าอย่างแม่นยำก่อนจะจับขยับเข็มขัด

“นะ...นายจะทำอะไร ไม่เอานะยังไม่มืดเลยอ่ะ” กอหญ้ายกมือขึ้นปิดหน้า แต่ใบหูแดงก่ำแลเห็นเด่นเป็นพยานว่าเจ้าของคิดอะไรอยู่

“ฮ่า...ฮ่า...ไอ้เด็กลามก คิดมากนะเราน่ะ” เรือนกายเกือบเปลือยเดินเข้ามาหยุดยืนเท้าเอวต่อหน้ากอหญ้าทั้งที่มีเพียงผ้าขนหนูพันรอบเอวสอบอยู่แค่ผืนเดียวแต่เจ้าของไม่ได้สะทกสะท้านว่าผ้าผ่อนจะหลุดเลยแม้แต่น้อย

กอหญ้าค่อย ๆ เปิดหน้าหรี่ตาขึ้นทีละข้าง พอรู้ว่าอะไรเป็นอะไรก็ ถอยกรูดไปหลายก้าวแต่ก็ยังปากกล้า...เอิ่ม...กล้ากับเขาคนเดียวนี่แหละ

“นายอย่ามาอ่อย....” หญิงสาวตัดสินใจเปิดตาเชิดหน้าสู้....ก็แค่กล้ามท้องแข็งเป็นลอน ๆ กล้ามอกแน่น ๆ กับขนดกรกครึ้มของพี่หมีเท่านั้นเองไม่เห็นจะต้องใจสั่น.......เอิ่ม...หัวนมสีน้ำตาลอ่อน....

“ฉันอ่อยตรงไหน คนจะอาบน้ำเธอจะให้ฉันใส่สูทเข้าไปหรือไง”

“นายภูอย่ามาแกล้งมึน หญ้ารู้หญ้าดูออก” หญิงสาวได้ใจเถียงฉอด ๆ

“เมื่อไหร่จะเลิกเรียกฉันว่านายเสียที.....” พอโดนจับได้ไล่ทันก็เปลี่ยนเรื่องหน้าตาเฉยแถมยังทำเหวี่ยงใส่

“ก็นายภู เป็นเจ้านายนี่คะ” กอหญ้าย้อนถามตาใส

“คิดให้ดีกอหญ้า ว่าเธอกับฉันเป็นอะไรกันแน่” ภูผาถามเสียงเข้ม มันน่าจับยัยตัวแสบเขย่าให้ความทรงจำทำงานนัก เผื่อจะนึกอะไรออกบ้าง

“สามีภรรยา........หลอก ๆ” กอหญ้ายิ้มแหย ๆ พร้อมกับยกมือเกาท้ายทอยเขิน ๆ

“กอหญ้า ! ฉันบอกเธอแบบนั้นเหรอ” ชายหนุ่มมองสาวหน้ามึนชนิดที่นัยน์ตาแทบถลนเกือบจะดีอยู่แล้วเชียว มีช่องไม่ได้ยัยตัวร้ายเป็นอันต้องเลี้ยวลดคดเคี้ยวออกนอกเรื่องตลอด

“อ้าว ! ไม่ใช่เหรอคะ” หญิงสาวหน้าตาเหลอหลาก็ใครจะไปรู้ล่ะ นายภูไม่เคยพูดให้ชัดเจนสักที ก็นึกว่าแค่ให้เป็นตัวแทนของใครบางคนน่ะสิ

“เข้าใจยากนัก งั้นคงต้องสาธิตให้ดูเสียแล้ว” เรือนร่างสูงใหญ่สืบเท้าเข้าหาจนแทบจะชนคนตัวเล็กหากเจ้าหล่อนไม่ดีดตัวหนีไปเสียก่อน

“อย่านะนายจ๋า อายผีบ้านผีเรือนนะนาย” หญิงสาวร้องห้ามพลางหนีไปยืนหายใจหอบอยู่ที่ประตูห้อง ไม่ได้เหนื่อยแต่มันตื่นเต้นอ่ะ...ขนลุกเกรียวกราวไปหมดแล้วเนี่ยสายตาจ้องเขม็งอยู่ที่ปมผ้าขนหนูถ้าหากมันหลุดล่วงลงไปไอ้หญ้าหัวใจวายตายแน่ ๆ .....

“ถ้ายังไม่เลิกเรียกเจ้านาย ฉันจะจับเธอกดโชว์ผีทุกชนิดเดี๋ยวนี้ แหละ.....ว่าไง” ชายหนุ่มเดินไม่กี่ก้าวก็กักยัยตัวแสบอยู่กับบานประตูได้อย่างง่ายดายและด้วยท่าทีคุกคามอย่างนั้นทำให้อีกฝ่ายหลับตาปี๋ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาเมื่อเขาหยุดการเคลื่อนไหวไว้แค่นั้น

“เอ่อ...พี่ภูขา.....อย่าเพิ่งใจร้อน รอมืดค่ำก่อนนะคะ” หญิงสาวปรับโหมดพูดจาอ่อนหวาน ถึงแม้จะทะเล้นทะลึ่งตึงตังแต่ก็ไม่กล้าพอที่จะมีครั้งแรกแบบสว่างโร่ เห็นแจ้งทุกรูขุมขนแบบนี้หรอกนะ......

“หึหึ....ก็แค่นั้น” เมื่อสมใจได้ในสิ่งที่ต้องการ ภูผาก็เดินผิวปากเข้า ห้องน้ำไปอย่างอารมณ์ดี……. ‘…พี่ภูขา...’....ถึงจะฟังดูปลอมแต่ก็ยังดีกว่าเจ้านายล่ะวะ.....

“อ้าว ! ไม่โชว์แล้ว.....ผีเผอรอเก้อกันหมด” กอหญ้าหน้าเหวอเมื่อ...พี่ภูขา...ของหล่อนผละออกไปง่าย ๆ ซะอย่างนั้น...โธ่......จะให้ลองสะบัดสะบิ้งดิ้นขัดขืนหน่อยก็ไม่ได้......กอหญ้ายิ้มกว้างก่อนจะรีบไปรื้อเสื้อผ้าจากกระเป๋าเอามาจัดเข้าตู้ทำเป็นสลับเสื้อผ้าแขวนของเขาตัวแขวนของตัวเองตัวปนเปเอาไว้ตู้เดียวกันซะอย่างนั้น......จะได้คิดถึงไอ้หญ้าทุกครั้งที่หยิบเสื้อผ้า.....อิอิ.....

ภูผาผิวปากออกจากห้องน้ำก็ไม่เจอใครอยู่ในห้องแล้ว สงสัยจะกลัวเผ่นแน่บไปแล้วมั้งไม่แน่จริงนี่หว่า......ชายหนุ่มตั้งใจหาชุดนอนสบาย ๆ พักสักหน่อย.....วันนี้รู้สึกล้าเพราะออกมาแต่เช้ามืด แต่พอเปิดตู้เสื้อผ้าก็เห็นสิ่งที่ยัยตัวแสบทำเอาไว้ก็อดยิ้มไม่ได้....ร้ายนักนะ...เขาไม่เชื่อเด็ดขาดว่าเจ้าหล่อนจัดตู้ไม่เป็น แต่ที่ทำแบบนี้คิดเป็นอื่นไม่ได้ นอกจาก...อ่อย.....ว่าแต่คนอื่นตัวเองก็ไม่เบาเหมือนกัน ชายหนุ่มเปลี่ยนใจขี้เกียจหาเสื้อผ้ามาสวมใส่จึงเดินไปทิ้งตัวลงนอนสบาย ๆ และหลับไปอย่างรวดเร็ว......

กอหญ้าหนีลงมาขลุกอยู่กับบัวบูชาหล่อนไม่ได้กลัวเขาหรอกนะ แต่อยากให้พักผ่อนต่างหาก และมีหลายเรื่องอยากจะถามคนที่รัก เคารพดุจพี่สาว แต่ก็ไม่กล้าสุดท้ายก็ได้แต่แอบถอนหายใจหลายเฮือก

“เป็นอะไรกอหญ้า มัวแต่นั่งถอนหายใจเมื่อไหร่จะรู้เรื่องกัน” บัวบูชาพูดขณะที่สายตาไม่ได้ละจากแจกันดอกไม้ ส่วนมือก็ค่อย ๆ ริดหนามกุหลาบอย่างใจเย็น

“แหะ...แหะ....คุณบัวรู้ด้วยหรือคะ” หญิงสาวยิ้มเขินเมื่อโดนจับได้ สำหรับกอหญ้าหล่อนได้รับมอบหมายให้นั่งพับดอกบัวเพื่อจัดแจกันในห้องพระแต่กลับไม่มีสมาธิเอาเสียเลย

“ก็ใช่น่ะสิ .....รู้ตัวหรือเปล่าว่าเราน่ะเก็บความรู้สึกไม่เก่ง” บัวบูชาเหลือบมองใบหน้าและดวงตาใส ๆ ก่อนจะหันไปสนใจก้านกุหลาบดังเดิม

“ถึงว่าสิ....เจ้านาย...เอ่อ...พี่ภูถึงได้รู้ดูออกหมดเวลาที่หญ้ามีความทุกข์ในใจแล้วเขาก็ช่วยหญ้าให้หายเศร้าเร็วมากกก........”

“พี่ภูดีกับหญ้ามากเลยหรือจ๊ะ” ด้วยเวลาสั้น ๆ บัวบูชาไม่คิดว่าภูผาจะสร้างความประทับใจให้กับกอหญ้าได้มากมายเพียงนี้ ดูจากที่หญิงสาวพูดถึงอีกฝ่ายจะว่ารักก็ไม่น่าจะใช่ เรียกว่าเทิดทูนน่าจะใช่กว่า

“ที่สุดเลยค่ะคุณบัว แต่ตอนนี้หญ้าสงสารพี่ภูจังเลยค่ะ” หญิงสาววางดอกบัวลงบนถาดก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ ๆ ราวกับกำลังจะพูดถึงเรื่องคอขาดบาดตาย