19

“หม่อมป้าท่านให้แจ้งว่าจะจัดงานแต่งงานให้เดือนหน้าที่กรุงเทพฯนะครับ” ชายหนุ่มบอกพ่อตาอย่างไม่เคอะเขิน

“เอ่อ...แล้วผม...เอ่อผมต้องไปไหมครับ” พรานบุญมีตกใจถามอย่างเกรงใจ เขาไม่ถนัดที่จะเข้าสังคมผู้รากมากดีเกรงว่าจะไปทำเปิ่น เด๋อด๋าเสียเปล่า ๆ แต่ก็ดีใจไม่น้อยที่คนเป็นเจ้านายให้เกียรติลูกสาวถึงขนาดคิดจะแต่งงานออกหน้าออกตา โดยเฉพาะเรื่องนี้ถึงหูหม่อมเนื้อทองอีกต่างหาก

“ต้องไปสิ.......พ่อเจ้าสาวไม่ไปได้ยังไงและไม่ต้องห่วงนะครับ หม่อมป้าจะเป็นคนจัดเตรียมไว้ให้หมดทุกอย่าง พรานบุญมีแค่ไปนั่งเป็นพ่อเจ้าสาวเท่านั้น”

“นาย....” พอกอหญ้าตั้งสติได้ก็กระตุกชายเสื้อคนเป็นนายยิก ๆ เพราะฟังแล้วเรื่องราวดูจะเลยเถิดไปกันใหญ่ หล่อนไม่รู้ว่าเขาส่งข่าวไป บอกหม่อมเนื้อทองตอนไหนด้วยซ้ำ

“กอหญ้า.......ผู้ใหญ่เขาจะคุยกัน”

พรานบุญมีเอ็ดลูกสาวไม่จริงจังนัก ขณะที่นายภูหันมามองยิ้ม ๆ หญิงสาวจึงจำต้องปิดปากเงียบ หากคู่แค้นอย่างผกานั่งอยู่ตรงนี้หล่อนคงปั้นหน้าทำเป็นเชิดใส่ แต่ตอนนี้ไม่ใช่หล่อนกำลังจะเป็นเจ้าสาวของนายภูผาถ้าทุกอย่างเป็นมาตามครรลองก็ว่าไปอย่าง....เฮ้อ!..รู้สึกว่านายภูจะเล่นใหญ่เกินไปแล้วรู้ตัวหรือเปล่าว่าถ้าไอ้หญ้าคิดเป็นจริงเป็นจังเกาะเป็นปลิงแล้วจะหนาว...ฮึ่ม!

กรุงเทพฯ

หม่อมเนื้อทองขนเครื่องเพชรหีบใหญ่แล้วชวนลูกสะใภ้คนโปรดมานั่งขัดล้างอย่างอารมณ์ดีพร้อมกันนั้นก็ช่วยกันเลือกเครื่องประดับเอาไว้รับขวัญหลานสะใภ้ แต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่ต้องตัดสินใจเพราะมันถูกเตรียมไว้แล้วคือ แหวนเพชรเม็ดโตที่ภูผาเองเป็นคนนำมาเพชรน้ำงามฝากไว้ นัยว่าได้จากตอนที่ไปท่องเที่ยวแถบแอฟริกา ซึ่งหม่อมเนื้อทองเป็นผู้ออกแบบตัวเรือนและเก็บรักษาให้เป็นอย่างดีเตรียมไว้ให้หลานชายใช้หมั้นหมายหญิงอันเป็นที่รัก คนเป็นป้าก็ได้แต่เฝ้ารอว่าเมื่อไหร่หลานชายจะมาเอาไปขอสาวแต่งงานสักที......ตั้งแต่ช่วงที่คบหาอยู่กับคุณหญิงแสงดาวปีแล้วปีเล่าก็ไม่มีโอกาสได้เอาออกมาเสียทีจนกระทั่งมีเหตุให้คลาดแคล้วกันไปเสียได้......แต่จู่ ๆ ก็อยากแต่งสายฟ้าแลบเสียอย่างนั้น

“ในที่สุดแหวนวงนี้ก็จะมีเจ้าของเสียที” หม่อมเนื้อทองชูแหวนขึ้นส่องมองน้ำเพชรล้อเล่นกับแสงไฟด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข

“ไม่น่าเชื่อเลยนะคะหม่อมแม่ ว่าแหวนวงนี้จะเป็นของกอหญ้า” บัวบูชาพูดยิ้ม ๆ เมื่อนึกถึงความสดใสแสนซนของอดีตเด็กสาวจอมแก่นด้วยความเอ็นดู ถึงแม้ตอนนี้หล่อนก็ไม่ได้ดูเป็นสาวขึ้นมาสักเท่าไหร่ สงสัยงานนี้คงจะหลงเล่ห์โคแก่เสียก็ไม่รู้ ยังไงก็ขออย่าให้กลายเป็นเพียงตัวแทนของใครบางคนเลย ถ้าเป็นแบบนั้นชีวิตรักจะมีความสุขได้อย่างไร....บัวบูชาแอบหนักใจอยู่ลึก ๆ แต่ก็ไม่ได้พูดออกไป

“แม่ดีใจนะที่เป็นกอหญ้า พูดก็พูดเถอะอดคิดไม่ได้ว่าที่ฝ่ายคุณหญิงแสงดาวเลิกกับตาภูผาของเราน่ะไม่ใช่เหตุผลเรื่องอยู่ป่าอยู่เมืองหรอก..... แม่รู้สึกว่ามันแปลก ๆ ชอบกล” ผู้สูงวัยคิดถึงข่าวซุบซิบหลาย ๆ เรื่องที่เกี่ยวกับครอบครัวคุณหญิงแล้วมีแต่ข้อกังขา

“แปลกยังไงหรือคะ”

“ก็......เขาลือกันว่าท่านพ่อของคุณหญิงกำลังจะล้มละลายแถมบ้านนั้นยังทยอยขายสมบัติเก่าเรื่อย ๆ แม่ยังเคยได้รับซื้อไว้เลย”

“แล้วทำไมคุณหญิงต้องเลิกกับพี่ภูด้วยคะ เพราะถ้าเป็นเรื่องนั้นพี่ภูน่าจะช่วยได้” บัวบูชายังไม่เข้าใจอยู่ดี

“เขาคงไม่คิดว่าตาภูของเรารวยมากล่ะมั้ง รายนั้นก็ชอบทำตัวติดดิน ทางโน้นเขาคงคิดว่าเป็นแค่หลานเจ้าสัวคงจะไม่ได้มีอะไรเท่าไหร่...เชอะ!” ทั้งท่าทางและน้ำเสียงของหม่อมเนื้อทองยังอดเคืองไม่ได้ ถ้าบอกกันตรง ๆ เรื่องหนี้สินพวกนั้นเล็กน้อยมาก.......แต่ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องดองกับพวกที่เห็นเงินเป็นพระเจ้าบางทีคุณหญิงแสงดาวอาจจะไม่ได้รักตาภูมากพอก็ได้ถึงได้ยอมให้ผู้ใหญ่จับใส่พานให้ใครก็ได้ทั้งที่ไม่น่าจะเป็นคนหัวอ่อนขนาดนั้น.....

“เอ่อหม่อมแม่ขา....หนูยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าคุณหญิงเลิกกับพี่ภูแล้วจะปลดหนี้ได้ยังไงคะ” กอหญ้าถามอย่างเกรงใจแม่สามีที่หล่อนเข้าใจเรื่องราวยากเย็นเหลือเกิน

“ฮึ !....ก็ทางโน้นประกาศแต่งงานเดือนหน้ากับพ่อเลี้ยงทางเหนือน่ะสิ .....รู้ไหมบางคนยังเข้าใจว่าเจ้าบ่าวคือตาภู พอเขาถามแม่งี้หน้าชาไปหมดกลายเป็นว่าตาภูของเราไม่คู่ควรสู้ทางโน้นไม่ได้ นอกจากจะร่ำรวยมากแล้วยังมีเชื้อสายเจ้าทางเหนือด้วยนะ”

“โอ้โห....ถ้าอย่างนั้นก็เท่ากับแต่งพร้อมกับงานพี่ภูสิคะหม่อมแม่”

“เปล่า........งานของตาภูจัดขึ้นก่อนสองสามวัน” คนกำหนดวันบอกอ้อมแอ้มเพราะแทนที่จะไปดูฤกษ์ยามตามที่ควรจะเป็น กลับแจ้งภูผาโดยกำหนดวันเองเสร็จสรรพเพราะอารมณ์ชั่ววูบ อยากเอาคืนที่ฝ่ายนั้นทำให้หลานชายคนเดียวต้องเสียใจ จึงกำหนดวันแต่งงานตัดหน้าเสียเลยแต่คิดว่าพรุ่งนี้คงต้องไปปรึกษาท่านเจ้าคุณเสียหน่อย ถ้าไม่ดีจะได้แจ้งเปลี่ยนแต่เนิ่น ๆ .....ถึงยังไงความสุขของหลานชายก็สำคัญที่สุด...

ยามค่ำคืนที่เงียบสงัดกลับได้ยินเสียงถอนหายใจดังเป็นระยะ เพราะหญิงสาวที่เหมือนจะโชคดีได้สามีเป็นถึงเจ้าของปางไม้ แต่ดันมานั่งถอนใจเฮือกแล้วเฮือกเล่าเฝ้าแต่คิดสับสนเกี่ยวกับสถานะของตนเองที่ไม่มีความชัดเจนเลยสักอย่าง......