18

“สรุปว่าเธอยอมให้ฉันไปขอขมาเรื่องผิดผีแล้วใช่ไหม” กลายเป็นเจ้านายหนุ่มที่เสียความมั่นใจจนต้องทวนอีกครั้ง

“ก็ใช่น่ะสิคะ....กอหญ้าซะอย่างพูดคำไหนคำนั้น”

“อืม....งั้นไปกัน”

“ไปไหนคะ”

“ไปหาพ่อเธอไง”

“น๊ายยย.....ไม่เอาไม่ไป๊.......” กอหญ้าส่ายหน้าหวือ ยิ่งเห็นมือใหญ่เอื้อมมาจะคว้าข้อมือหล่อนก็รีบเอามือไพล่หลังพลางก้าวถอยหลังโดยอัตโนมัติ

“ทำไมทำท่าอย่างกับจะโดนพาไปเชือด”

“ยิ่งกว่าเชือดอีก......หญ้ายังไม่พร้อมจะเจอพ่ออย่าเพิ่งไปเลยนะคะ” หล่อนพอจะเดาได้ว่าเขาจะไปหาพ่อของหล่อนทำไม แต่มันเร็วเกินไปเหมือนเพิ่งจะเกิดเรื่องหยก ๆ ก็ต้องไปเผชิญหน้ากันถึงแม้ว่าความจริงเรื่องการขอขมามันก็ควรจะเป็นอย่างนั้นก็ตาม

“งั้นก็ตามใจ” ภูผาไม่เซ้าซี้แต่เลือกที่จะพาเจ้าหล่อนกลับมาส่งที่บ้านพักแล้วเขาก็ขับรถออกไปโดยไม่พูดอะไรอีกเลยนอกจากยึดห่อข้าวเหนียวหมูทอดไปด้วย.......

บทที่ 6

สามวันต่อมา

วันนี้ภูผาตื่นแต่เช้ามืดเร็วกว่ากอหญ้าด้วยซ้ำเขาลุกขึ้นมานั่งจิบกาแฟดำสบาย ๆ ที่ระเบียงหน้าบ้านท่ามกลางอากาศมืดสลัวปกคลุมไปด้วยหมอกขาวยามเช้า อีกประเดี๋ยวพระอาทิตย์เริ่มขึ้นคงจะสวยมาก นาน ๆ ครั้งเขาถึงจะได้ตื่นขึ้นมาทันได้สัมผัสและดื่มด่ำกับไอเย็นและสายหมอกแบบนี้มันให้ความรู้สึกที่ดีโดยไม่ต้องท่องเที่ยวไปตามหาคล้ายกับคนที่ถูกตาต้องใจบางทีก็คนที่อยู่ไม่ไกลกันนี่เอง......

กอหญ้ารู้สึกตัวตื่นตามเวลาปกติของหล่อน ประมาณตีห้าและกำลังจะลุกไปจัดเตรียมอาหารเช้าอย่างเช่นทุกวัน พอออกมาจากห้องก็เหลือบเห็นประตูหน้าบ้านเปิดอยู่ จึงได้คว้าไม้กวาดใกล้มือย่องออกมาดูเกรงว่าจะมีผู้ร้ายแฝงตัวขึ้นมา ถึงแม้ว่าความเป็นไปได้จะน้อยนิดก็ตาม ขโมยที่ไหนจะกล้าขึ้นบ้านยกเค้าเจ้านายใหญ่ที่มีปืนผาหน้าไม้พร้อมพรั่ง ดีไม่ดีอาจจะเอาชีวิตมาทิ้งเสียเปล่า ๆ แต่เพื่อความไม่ประมาทป้องกันไว้ก่อนเป็นดีที่สุด

“ว้าย ! ปึ้ก...ปึ้ก....” หญิงสาวตกใจเมื่อเห็นเงาตะคุ่มนั่งอยู่ไม่รู้ว่าคนหรือผีหล่อนหลับหูหลับตาฟาดด้ามไม้กวาดในมือลงไปไม่ยั้ง

“เฮ้ย !! .......” อารมณ์สุนทรีย์หดหายมือใหญ่กำไม้กวาดเอาไว้แน่นก่อนจะกระชากเข้าหาตัวทำให้เรือนร่างเล็กถลาเข้ามานั่งตักพร้อมกับโดนล็อคคอไว้พอดิบพอดี .........

“แค่ก...แค่ก.....”

“ไอ้หญ้า เล่นพิเรนทร์อะไรแต่เช้าหึ.....” ชายหนุ่มตกใจที่จู่ ๆ หญิงสาวผมยาวรุ่ยร่ายโผล่พรวดออกมาพร้อมกับไม้กวาดในขณะที่เขากำลังปล่อยใจล่องลอยไม่ทันระวังตัวจึงโดนหวดเข้าไปเต็ม ๆ ดีแค่ไหนที่เขายั้งมือไว้ทันไม่อย่างนั้นเจ้าหล่อนนั่นแหละจะเจ็บตัว.......

กอหญ้าพยายามดิ้นและดันแขนที่ล็อคคอตัวเองอยู่แต่ไม่เป็นผลเพียงแต่เขาคลายให้เล็กน้อยเท่านั้น

“ก็นายนั่นแหละ มานั่งเป็นปู่โสมเฝ้าบ้านตรงนี้ทำไมคะ หญ้าก็นึกว่า...ผี...” หญิงสาวตอบไปข้าง ๆ คู ๆ อย่างนั้นเอง เพราะเขินจะแย่อยู่แล้วเกิดมาไม่เคยนั่งตักผู้ชายคนไหนที่ไม่ใช่พ่อ แล้วนี่ไม่ได้นั่งอย่างเดียวแถมโดนกอดไว้เต็มอ้อมแขนแย่กว่าตอนโดนล็อกคอเสียอีก

“ฉันเคยได้ยินแต่ปู่โสมเฝ้าทรัพย์ไม่ใช่หรือ” เสียงพูดไม่ดังนักเพราะคนพูดก็เหมือจะไม่แน่ใจเท่าไหร่ด้วยความที่ไปศึกษาต่อและท่องเที่ยวหาประสบการณ์ที่เมืองนอกเมืองนาเสียหลายปี.....จึงทำเพียงกระซิบอยู่ข้างใบหูเป็นผลให้อีกฝ่ายย่นคอหนี และยิ่งเห็นแบบนี้ยิ่งอยากแกล้ง ภูผายื่นหน้าตามไปคลอเคลียไม่ห่างอย่างน้อยยัยเด็กแสบนี่จะได้รู้ว่าผู้ชายให้ความรู้สึกที่ดีกว่าเพศเดียวกันเป็นไหน ๆ .......

“ก็ได้ ๆ ๆ ปู่โสมเฝ้าทรัพย์ก็ได้......ปล่อยได้แล้วค่ะ หญ้าต้องไปเตรียมอาหารเช้า” หญิงสาวขึ้นเสียงสูงตีรวนเพราะอับอายซ้ำซ้อนมิหนำซ้ำขนอ่อนยังลุกชันไปทั้งร่าง

“วันนี้ไม่ต้องทำอะไร แค่แต่งตัวสวย ๆ ก็พอ”

“ทำไมต้องแต่งตัวสวย วันนี้เราจะไปไหนกันเหรอคะนาย” หญิงสาวหันไปถามทั้งยังนั่งอยู่บนตักอย่างนั้นลืมความคิดที่จะออกจากพันธนาการชั่วคราว เพราะความอยากรู้มีมากกว่าอะไรทั้งหมดสามวันมานี้หล่อนอยู่แต่ที่บ้านไม่ค่อยได้ออกไปไหนถึงจะมีงานทำตลอดแต่เริ่มจะเบื่อบ้างแล้วเหมือนกัน บางทีหล่อนอาจจะขอไปทำงานที่สำนักงานน่าจะดีกว่า

“ไปหาพ่อเธอ”

“นะ...นาย...” หญิงสาวพูดไม่ออกประกอบกับมีรถกระบะมาจอดพร้อมกับผู้คนนั่งมาเต็มท้ายรถส่งเสียงพูดคุยหยอกล้อกันดังลั่น

ทีมแม่ครัวนำโดยนางบัวคำพากันเดินเข้ามาที่บ้านพักของนายภูผาแต่เช้าตรู่พร้อมกับข้าวของที่หอบหิ้วกันมาเต็มสองมือ เพื่อจัดเรียงเตรียมของเซ่นไหว้มีทั้งหมูเห็ดเป็ดไก่เหล้ายาหมากพลูดูแล้วลายตาไปหมด

“ป้าบัวคำ...เอ่อ...นี่มัน” กอหญ้ารีบลุกออกจากตักอย่างว่องไวก่อนจะวิ่งลงไปรับหน้า เห็นของที่พวก ป้า ๆ กำลังช่วยกันขนลงมาจัดเตรียมแล้วก็ใจแป้วรู้อยู่แล้วว่าหนีไม่พ้นแน่ ไม่ใช่ว่านายภูผาไม่ดีพอ แต่สำหรับกอหญ้าเขาดีเกินไปด้วยซ้ำหลังจากนี้คงอิหลักอิเหลื่อน่าดูไม่รู้จะวางตัวกันยังไง

“ยังไม่รีบไปเตรียมตัวอีกกอหญ้า เร็ว ๆ เข้า นายสั่งให้รีบไปแต่เช้า” ป้าบัวคำเร่งเมื่อเห็นอีกฝ่ายยังอยู่ในชุดนอน

กอหญ้าไม่ต่อปากต่อคำหันหลังกลับขึ้นมาเพื่อจะเตรียมตัว คนที่นั่งจิบกาแฟเมื่อสักครู่หายไปแล้วคงจะไปเตรียมตัวเช่นกัน......

ที่บ้านพรานบุญมี ภูผาได้จัดแจงขอให้นางบัวคำตระเตรียมเครื่องเซ่นไหว้เพื่อทำการเสียผีตามประเพณีอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง คนเป็นพ่อยิ้มหน้าบานส่วนผกานั่งทำหน้างอง้ำตลอดเวลา เป็นเหตุให้กอหญ้ายิ้มแย้มอย่างมีชัย นี่สินะที่นายภูผาตั้งใจทำให้หล่อนเป็นผู้ชนะ........ แต่แล้วจู่ ๆ หญิงสาวก็ต้องตกใจแทบสำลักกับสิ่งที่นายภูผาพูดคุยกับผู้เป็นบิดาท่ามกลางผู้คนที่กำลังดื่มกินกันอยู่มากมาย