12

ภูผาเลิกสนใจเมื่อไม่มีเหตุร้ายเกิดขึ้นเขาจึงหันไปตั้งใจขับรถกลับด้วยความระมัดระวังจนกระทั่งถึงบ้านพักโดยสวัสดิภาพจากนั้นก็เข้าไปเก็บตัวในห้องนอนไม่พูดไม่จา โดยที่กอหญ้ามองตามด้วยความงุนงงไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับอีตาพี่หมีกันแน่ทำไมถึงได้ดูดุเศร้าคลุกเคล้ากันอย่างแยกไม่ออก

เวลาผ่านไปจนกระทั่งแดดร่มลมตก กอหญ้าจัดโต๊ะอาหารแต่ละจานหล่อนตั้งใจปรุงเป็นพิเศษรับรองว่าเด็ดหลังจากตรวจตราดูแล้วเป็นที่พอใจหล่อนจึงทำใจกล้าเคาะห้องที่เงียบกริบรอสักพักประตูห้องก็เปิดออกพร้อมกับใบหน้าถมึงทึงของผู้เป็นเจ้าของ

“ถ้าจะเรียกกินอาหารเย็น เธอกินไปได้เลยไม่ต้องรอ”

“กับแกล้มรสเด็ดเสร็จแล้วจ้า......” กอหญ้าตอบไปอีกทางพร้อมเสิร์ฟรอยยิ้มสดใส ทั้งที่ไม่ชอบเห็นใครดื่มเหล้าแต่เห็นอาการจะเป็นจะตายของเจ้านายแล้วหล่อนคิดว่านาน ๆ ทีก็ไม่น่าจะเสียหาย

ชายหนุ่มหายเข้าไปในห้องก่อนจะออกมาด้วยน้ำเมายี่ห้อดังแต่ยังไม่ทันได้ลงนั่งเขาก็เปลี่ยนใจกลับเข้าห้องหยิบไวน์มาอีกขวด

“นั่งสิ”

“นายภูตามสบายเถอะจ้ะ”

“ดื่มเป็นเพื่อนกันหน่อย”

“...ยะ..หญ้าดื่มไม่เป็น...แฮร่...” หญิงสาวสั่นหน้าปฏิเสธคอแทบหัก

“ไม่แมน....อ่อนว่ะ” ภูผาถอนหายใจทำหน้าเซ็งแสดงออกถึงความผิดหวังอย่างชัดเจน.....................................

“หญ้าไม่มาวววววว....เอาอีก......เอิ๊กกก......” หญิงสาวนั่งโงนเงนแทบประคองตัวไม่อยู่ พยายามจะยื้อแย่งไวน์ขวดที่สามจากพี่หมี

“พอแล้วเปลือง...” ภูผาซึ่งสภาพไม่ต่างกันมากนักแต่เก็บอาการได้มากกว่าเพราะเขาดื่มบรั่นดีเพียว ๆ แต่ยังพอมีสติเหลืออยู่บ้างเห็นว่ายัยตัวแสบชักจะดื่มจนเลยเถิด จึงยกขวดไวน์ที่เหลือขึ้นชูหนีมือเล็กที่พยายามจะฉกฉวย

“อะโด่...ไม่ใจเลยอ่ะ....” พอไม่ได้ก็ทิ้งตัวลงนั่งหน้าหงิกงอก่อนจะเลื่อนตัวลงจากเก้าอี้เอนตัวลงนอนหน้าตาเฉย

“เฮ้ย ! เข้าไปนอนในห้อง” ภูผาเอ่ยปากไล่เมื่อเห็นเรือนร่างบอบ บางแน่นิ่งไม่ไหวติงคิดจะอุ้มไปส่งในห้องแต่ก็ตาลายไปหมด...”แม่งเอ้ย !......มีกี่คนกันแน่วะ....” ครั้นพอทำอะไรไม่ได้ก็นั่งแปะลงข้าง ๆ ดื่มต่อไป คนเดียวเงียบ.......ไม่นานร่างหนาก็ร่วงไม่ต่างจากกอหญ้าร่วมบริจาค เลือดให้ยุงกันยกใหญ่......

“ว้ายยยย........บัดสีบัดเถลิง”

เสียงแปลกประหลาดดังแหวกอากาศรบกวนการนอนทำให้ชายหนุ่มขยับตัวตื่นแต่ติดตรงก้อนเนื้อนุ่มนิ่มในอ้อมแขนทำให้ลุกขึ้นทันทีไม่ได้อย่างที่ตั้งใจ

“อ้าวเฮ้ย !.....”

“ห๊ะ !!”

สองหนุ่มสาวผละออกจากกันทันทีราวกับเจอพลังถีบเจ็บและจุก พร้อมกับลุกขึ้นนั่งอย่างงุนงง และยิ่งหันมองหาต้นเสียงแหลมเล็กกวน ประสาทแล้วยิ่ง...เฮ้อ ! นรกชัด ๆ.....นรกลอยอยู่ตรงหน้านี่แหละ

“ผิดจากที่ฉันพูดไหมล่ะพี่บุญมี ว่านังกอหญ้าน่ะจะต้องเสนอตัวมาเป็นนางบำเรอให้กับเจ้านาย” ผกาลอยหน้าต่อว่าฉอด ๆ หล่อนเคยพูด เรื่องนี้แล้วแต่ผัวแก่ไม่รักดีไม่ยอมเชื่อฟังแถมยังขู่จะตบปากหากไม่หยุด ถึงได้ชวนกันมาพิสูจน์ถึงที่นี่....สมใจอีผกาจริงจริ๊งนังกอหญ้า แม่จะป่าวประกาศให้วิ่งหางจุกตูดกลับกรุงเทพฯไม่ทันเลยคอยดูสิ........

ภูผาตบต้นคอเรียกสติ ในขณะที่กอหญ้านั่งมองคนเป็นพ่อพลาง ส่ายหน้าพูดไม่ออกเหมือนกันเมื่อหลักฐานเห็นอยู่ทนโท่ว่าหล่อนกับนายภูกอดกันกลม พูดว่าไม่มีอะไรกันใครจะเชื่อ.....ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้วะ...หญิงสาวนึกทบทวนอย่างอนาถใจ....

“กลับบ้าน” พรานบุญมีเค้นเสียงลอดไรฟัน คนหนึ่งก็ลูกสาวสุดที่รักอีกคนก็เจ้านายที่เคารพ ไม่รู้ไม่เห็นยังไม่เสียใจเท่านี้....ที่มานี่ก็เพื่อจะตัดรำคาญที่ผกาเมียเด็กรุ่นลูกพูดพล่ามไม่หยุดไม่หย่อน ไม่คิดว่าจะมาเจอภาพบาดตาเข้าอย่างจัง เขาอุตส่าห์ไม่ขึ้นมาดูแต่ทนการรบเร้าของผกาไม่ไหวจำใจต้องเสียมารยาทขึ้นมาบนบ้านคนเป็นนายก่อนได้รับอนุญาตแต่ที่ไหนได้....งามหน้าล่ะทีนี้

“หญ้าไม่กลับ......” หญิงสาวตื่นตาเต็มที่เมื่อเห็นท่าทางของศัตรูคู่แค้นแสดงอาการสะใจเสียเหลือเกิน......นังผกายืนท้องโย้ ลอยหน้าอยู่ข้าง ๆ พ่อของหล่อนทำเป็นกระหยิ่มยิ้มย่อง ให้หล่อนนอนศาลาวัดเสียยังดีกว่ากลับไปอยู่ร่วมชายคากับนังผีบ้าคนนี้.....

“มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น ฉันรับประกันได้เราแค่เมา” ภูผาเพิ่งจะได้สติเต็มร้อยจึงออกหน้าปกป้องยัยตัวแสบ อันที่จริงเขาก็มีส่วนผิดอยู่ไม่น้อยที่ไปท้าทายเจ้าหล่อนเข้า กระทั่งเกิดเรื่องเลยเถิดจนได้แต่เขามั่นใจว่าไม่ได้มีอะไรเกินเลยกว่าที่เห็นแน่นอน

“ผมเชื่อนายแต่ลูกสาวผมมันร่านเอง” พรานบุญมีตอบกลับเสียงห้วน ยืนกำมือแน่น

“พ่อ !!...” กอหญ้าได้ฟังคำพ่อแทบช็อคพูดไม่ออกบอกไม่ถูกเหมือนมีก้อนตีตื้นขึ้นมาอุดลำคอ

“เฮอะ ! ทำเป็นบอบบางฟังไม่ได้ ทีตอนทำล่ะไม่คิด....โฮ๊ะ ๆ....หรืออาจจะคิดไว้แล้วก็ได้อยากเป็นคุณนายกอหญ้าเหรอ....หุหุหุ....” ทั้งปากทั้งตาแสดงอาการเหยียดหยามชัดเจน

“นังผกา ! นังบ้าจิตใจต่ำตม”

“พอได้แล้วกอหญ้า พ่อบอกให้กลับ”

“พ่อนั่นแหละพาเมียปากเปราะของพ่อกลับไปเลยแล้วอย่าให้มายุ่งกับหนูอีก....หญ้าจะตบให้ลูกเล็ดเลยคอยดู” ความเสียใจน้อยใจปนเปกันไปหมดเห็นชัด ๆ ว่าพ่อเข้าข้างใคร

“....เพี๊ยะ !!” พรานบุญมีบันดาลโทสะตวัดมือตบหน้าลูกสาวทั้งที่ไม่เคยทำมาก่อนด้วยซ้ำ.....

“พ่อ !...” หญิงสาวกุมแก้มน้ำตาคลอก่อนจะผลุนผลันวิ่งหนีเข้าห้องนอนไปทั้งเจ็บทั้งอาย นี่พ่อกล้าทำร้ายหล่อนให้เมียใหม่ดูเชียวหรือทั้งที่รู้ว่านังผกามันเป็นศัตรูคู่แค้นจะเหยียบย่ำลูกคนนี้ไปถึงไหน เมียเด็กของพ่อถึงจะพอใจ

“หญ้า !!....กอหญ้าลูก....” คนเป็นพ่อตกใจไม่แพ้กันได้แต่ตะโกนเรียกตามหลังแต่ทุกอย่างเหมือนจะสายไปเสียแล้วเมื่อลูกสาวหายลับเข้าไปในห้องเล็กปิดประตูดังปัง........ชายวัยกลางคนที่รูปร่างกำยำล่ำสัน บัดนี้ไหล่ห่อคอตกหมดสภาพ ได้แต่ก้มลงมองมือข้างที่ตบลูกสาวราวกับไม่เคยเห็นมันมาก่อน แต่เล็กจนโตไม่เคยมีเลยสักครั้งที่เขาจะทำให้ยอดดวงใจต้องระคายผิวแม้ปลายเล็บ แล้วนี่พ่อทำอะไรลงไป........

“ฉันจะดูแลกอหญ้าให้เอง”