บทที่ หนึ่ง ปรนนิบัติรับใช้ยามค่ำคืน

“มิอยากปรนนิบัติรับใช้ข้าแล้วหรือ ไยมิเดินตามข้าเข้ามาในห้องเล่า มัวยืนโอเอ้อยู่ตรงนั้นอยู่ได้”

อืม นั่นมันห้องนอนนี่นา ท่านอ๋องเลื่อนประตูเปิดเข้าไปในห้องนอนที่เมื่อหลายชั่วยามก่อนหยางซีผิงคิดว่านั่นเป็นห้องนอนที่จัดเอาไว้ให้นางนอนเสียอีก

ทว่าพอท่านอ๋องเดินเข้าไปด้านใน นางก็เปลี่ยนความคิด

หรือนั่นเป็นห้องพักของเจ้านาย ส่วนสาวใช้อย่างนางนอนข้างนอกห้อง หยางซีผิงเหลือบตาหาพื้นที่ว่างเปล่าอันเหมาะสำหรับนอนเฝ้าท่านอ๋องในค่ำคืนนี้

แม้ว่าหยางซีผิงจะรู้สึกตงิดกับคำพูดประหลาด ๆของท่านอ๋องเมื่อสักครู่ก็ตาม

ความจริงนางรู้สึกแปลกตั้งแต่ก่อนเข้ามาในห้อง....

สายตาที่ทุกคนมองมายามนางอาสาจะปรนนิบัติท่านอ๋องในราตรีนี้

สายตาพวกเขามองหยางซีผิงราวกับนางเป็นสตรีหน้าหนากำลังทอดสะพาน ปรารถนาในตัวท่านอ๋องจนตัวสั่นเสียอย่างนั้นแหละ

มิได้ ๆหยางซีผิงพยายามปัดความคิดไร้สาระเหล่านั้นออกไป

“เจ้าจงจำนามนี้เอาไว้ ข้าสิ้นลมหายใจเมื่อใดให้ออกตามหาเขาและเสียสละแม้กระทั่งชีวีตอบแทนพระคุณของเขา แค่ก ๆ”

“ฮึก ท่านพ่อ อดทนไว้เจ้าค่ะ ศิษย์พี่กำลังไปตามท่านหมอมารักษาท่าน ฮึก...”

“เป็นบุตรสาวของข้าอย่าได้อ่อนแอ หยุดร้องไห้เสียเถิดเด็กดี แค่ก แค่ก...ยอมรับความจริงเสียเถิด พ่อรู้ร่างกายตนเองดี ร่างกายนี้หาได้ทนไหวอีกต่อไปแล้ว”

“ฮึก ไม่ ท่านพ่อ ท่านจะต้องอยู่กับข้าจนข้ามีลูกมีหลานให้ท่านเลี้ยง ฮึก”

“ฟังพ่อ หากเจ้ารักและเชื่อพ่อ จงออกเดินทางตามหาบุรุษนามเหลียงซือห้าว หากพบเจอเขาเจ้าจงทำทุกวิถีทางเพื่อปกป้องดูแลเขาอย่าให้อันตรายใดทำร้ายเขาได้”

“ฮึก ไม่ ลูกจะรักษาท่านพ่อให้หายดี นามนั้นเป็นผู้ใดไยข้าต้องปกป้องเขา ข้ามิทำ! ข้าจะอยู่กับท่านพ่อ”

“หยางซีผิง มองหน้าพ่อ แค่ก และฟังพ่อให้ดี...”

“ฮึก ฮือ”

“เจ้าเคยถามพ่อใช่หรือไม่ว่าผู้ใดคอยส่งเงิน คอยดูแลพวกเราจนพวกเรามีทุกวันนี้”

“จะ เจ้าค่ะ ฮึก”

“เขาผู้นั้น นามว่าเหลียงซือห้าวอย่างไรเล่า หากเจ้าอยากรู้คำตอบมากมายที่เคยถามข้า เจ้าจงทำตามที่พ่อบะ บอก...”

“ฮึก ท่านพ่อ! ท่านพ่อ! ท่านอย่าทิ้งข้าไป...ฮึก ได้โปรด ใครก็ได้ ช่วยท่านพ่อข้าด้วย ฮือ”

“เจ้าได้ยินที่ข้าพูดหรือไม่!”

น้ำเสียงติดรำคาญของเหลียงซือห้าวทำให้หยางซีผิงหลุดออกจากภวังค์

“เพคะ หม่อมฉันยินดีปฏิบัติรับใช้พระองค์ ทรงต้องการให้หม่อมฉันทำสิ่งใดให้เพคะ”

หยางซีผิงสลัดความทรงจำสุดแสนเศร้าหมองของตนเองทิ้ง และพยายามฉีกยิ้มสดใสให้ปรากฏอยู่บนใบหน้าของนาง

หยางซีผิงตั้งสติหน่อย หากเจ้าแผ่มวลไม่ดีใส่เจ้านายนั่นมิต่างจากการทรยศหักหลังต่อผู้มีพระคุณอันมากล้นหรอกหรือ

แล้วยังวิญญาณของท่านพ่อของเจ้าจะมิได้ปลดห่วงอีกนะ

ตั้งสติ ตั้งสติสิหยางซีผิง

“คนที่หมู่บ้านเจ้าแต่งตัวกันเช่นนี้รึ แปลกตายิ่งนัก”

ดวงตาคู่งามสีดำสนิทช่างมีอานุภาพรุนแรงยิ่งนัก ขณะที่ท่านอ๋องนั่งอยู่บนเตียงเอนแผ่นหลังเท้าแขนบนพนักพิง และทำเพียงมองไล่สำรวจชุดบนเรือนร่างของนาง

ความรู้สึกถูกปลดเปลื้องเสื้อผ้าทั้ง ๆที่บนตัวนางยังมีเสื้อผ้าอยู่ครบเช่นนี้เปิดโลกหยางซีผิงยิ่งนัก

ขนาดบุรุษเจ้าชู้อันดับหนึ่งของหมู่บ้านที่นางเคยอยู่ยังมิสามารถทำได้เลยด้วยซ้ำ

หยางซีเหลียง! เจ้าคนทรยศ เจ้ากล้านำท่านอ๋องผู้สูงส่งไปเปรียบเทียบกับบุรุษเสเพลที่บ้านป่าของเจ้าเลยหรือ

บังอาจยิ่งนัก

หยางซีผิงแทบอยากลงโทษหัวสมองทึมทื่อของตนเองที่คิดอกุศลออกมา

ทว่าพอนางเงยหน้าขึ้นไปสบกับดวงตาแพรวพราวของท่านอ๋องความคิดฝั่งสีดำในหัวนางก็อดทักท้วงออกมามิได้

นั่นมันดวงตาของบุรุษมากรักชัด ๆ

ฟู่ว หยางซีผิงเจ้าใจเย็นก่อน สงบสติอารมณ์ นั่นผู้มีพระคุณของเจ้านะ

โชคดีที่ตัวดีในหัวนางยังคงทำงานได้ดี

“มิได้เพคะท่านอ๋อง ที่บ้านป่าของหม่อมฉันสวมใส่เสื้อผ้าธรรมดา ชุดเหล่านี้เป็นท่านป้าหัวหน้าสาวใช้นำมาให้หม่อมฉันสวม ทว่าด้วยหัวสมองทึมทื่อของหม่อมฉันจึงทำให้ชุดอันแสนงดงามเหล่านี้กลายเป็นน่าชัง”

หยางซีผิงแม้เดินเข้ามาในห้องนอนทว่านางก็เลือกยืนรักษาระยะห่างจากเจ้านายของตนเองเพื่อความเหมาะสม

ได้ยินมาว่าแม้ท่านอ๋องมีโฉมงามอุ่นเตียงจำนวนมากทว่าเวลานี้เขาก็ยังมิมีพระชายาเอกหรือรองเลยสักคน

เช่นนั้นหยางซีผิงจึงคิดว่าตนเองควรเว้นระยะห่างเพื่อมิให้ท่านอ๋องสูญเสียชื่อเสียงของตนเพราะนาง

“ที่แท้เจ้าก็มิเคยใส่ชุดเหล่านี้ มานี่สิ เดี๋ยวข้าช่วยสอนสวม”

“มิได้ มิรบกวนท่านอ๋อง เดี๋ยวให้ท่านป้าหัวหน้าสาวใช้สอนวิธีสวมชุดเหล่านี้ให้คราวหน้า หรือหากระคายเคืองท่านอ๋องให้หม่อมฉันไปตามสาวใช้ผู้อื่นมารับใช้ท่านอ๋องแทนดีหรือไม่เพคะ”

หยางซีผิงรู้สึกผิดยิ่งนักที่ทำให้ผู้มีพระคุณของนางรู้สึกไม่ดี แม้ว่าหนนี้พลาดโกาสรับใช้ใกล้ชิด ทว่าเวลาอยู่ที่นี่ยังอีกยาวไกล วันหน้าค่อยหาทางตอบแทนพระคุณเขาก็มิสาย

“นี่เจ้ากำลังขัดใจข้ารึ”