4 ปิดบัง

กลุ่มคนงานที่ตั้งวงกินเหล้าหลังเลิกงาน พอเห็นหัวหน้าเดินมาจึงรีบทักขึ้น

“เฮ้ย!..เอียด พ่อเลี้ยงให้แกไปทำอะไรวะ?”คนที่เพิ่งถูกพ่อเลี้ยงคนใหม่เรียกใช้งานหันมาตามเสียง ลุงชิดคนงานเก่าแก่ของที่ไร่เรียกตามความสนิทสนม เพราะเอียดก็เป็นหลานลุงชิด

“พ่อเลี้ยงให้ฉันไปขับรถแขกของพ่อเลี้ยงที่จอดอยู่ปากทางเข้าไร่ ไปไว้เรือนเฟื่องฟ้า

“แล้ววันนี้มีสาวคนไหนมาหาพ่อเลี้ยงหรือวะ?” ลุงชิดถามขึ้นเพราะปกติต้องไปพักเรือนลีลาวดี

“ไม่มีหรอก คนนี้ไม่ใช่เขาเป็นลูกสาวของคุณดวงใจ” เอียดบอกลุงชิดที่ถามไป

“ว่าแล้วคุณดวงใจต้องให้เธอมาที่นี่เพราะพินัยกรรม?”

“พ่อเลี้ยงบอกว่าห้ามบอกใคร พ่อเลี้ยงโกหกเธอว่าเป็นหัวหน้าคนงานในไร่ แถมยังบอกว่าชื่อเอียดอีกนะ”

“ตายแล้ว นี่เรื่องมันชักจะอีรุงตุงนังแล้วนะโว้ย!..”

“พ่อเลี้ยงจะมาบอกทุกคนพรุ่งนี้เช้าที่ไร่”

“เอ่อ!...แล้ววันนี้คุณโรสไม่มาเหรอว่ะ”

“อ๋อคุณโรส เขากลับไปแล้ว” เอียดรีบบอกเพราะเห็นภูดิศทะเลาะกับริสรินและไล่เธอกลับไปตั้งแต่เมื่อเช้า

ตั้งแต่คุณดวงใจเข้าโรงพยาบาลภูดิศก็มีหญิงสาวแวะเวียนมาตลอด ส่วนใหญ่ดวงใจจะสั่งนายเอียดให้คอยรายงานเธอเรื่องนี้เสมอ เอียดจึงต้องรู้เรื่องราวว่าเจ้านายเขามีหญิงกี่คนแวะเวียนมาหาบ้างเพื่อคอยรายงานดวงใจ

ลูกน้องต่างรู้กันดีว่า ภูดิศมักมีหญิงสาวมากหน้าหลายตาแวะเวียนกันมาหาประจำ ทั้งที่คบกันแบบชั่วคราว และแบบระยะยาวแต่ชายหนุ่มก็ไม่เคยจริงจังกับใครเลย ที่จะมาบ่อย ๆระยะนี้ ก็มีแต่รสรินที่มาเป็นคู่ขาประจำของพ่อเลี้ยงภูดิศ

สำหรับการตื่นนอนของเช้าวันแรกที่ไร่ชาภูตะวัน หวันยิหวาเห็นอากาศยามเช้าสดชื่น หล่อนจึงมาเดินสูดโอโซน เธอเห็นทุกอย่างในไร่ชาท่ามกลางภูเขาแห่งนี้ ทิวทัศที่สวยงามของชาที่ปลูกในรูปแบบของขั้นบันได และยังมีคาเฟ่เล็ก ๆ อีกสามที่ ‘น่าจะเอาไว้รับรอบนักท่องเที่ยวที่ต้องการจะชิมชาของที่ไร่เป็นแน่’ จากนั้นหญิงสาวก็กลับไปที่เรือนเฟื่องฟ้าบังเอิญได้กลิ่นอาหารที่แม่ครัวกำลังทำอยู่ หวันยิหวาจึงตามกลิ่นนั้นเข้าไปในห้องครัว

“สวัสดีค่ะ ป้าชื่นมีอะไรให้ยิหวาช่วยไหมคะ?” เสียงหวาน ๆ เอ่ยขึ้น เธอนึกชื่อที่แม่ครั้วที่เขาบอกได้ว่าป้าชื่นจะมาทำอาหารให้เธอตั้งแต่เมื่อวานเย็น แต่เธอไม่อยากทานมื้อเย็น เลยให้มาทำมื้อเช้าแทน ป้าชื่นเธอคุ้นชื่อนี้เพราะตอนที่แม่พาเธอมาอยู่ที่นี่ใหม่ ๆ ป้าชื่นก็ทำงานอยู่ที่นี่ตั้งแต่แรกแล้ว แต่ป้าชื่นคงจะจำเธอไม่ได้หรอก เอาไว้แม่เธอออกจากโรงพยาบาลค่อยถามก็แล้วกันว่า ใช่ป้าชื่นคนเดียวกันหรือเปล่า

“อ๋อ ไม่มีหรอกค่ะป้าทำใกล้จะเสร็จแล้ว คุณยิหวาไปนั่งรอที่โต๊ะเลยเดี๋ยวป้ายกสำรับออกไปนะคะ” ป้าชื่นแม่ครัวประจำของที่นี่บอกกับหญิงสาว

“ป้า..วันนี้พ่อเลี้ยงเขาจะกลับมาเหรอยังคะ?”

“พ่อเลี้ยงเหรอค่ะ..?” ป้าชื่น แม่ครัวสูงวัยความจำไม่ค่อยจะดีนักพยายามนึกถึงคำสั่งของภูดิศเมื่อคืน เลยลืมนึกไปว่าคุณดวงใจมีลูกชื่อหวันยิหวา

“พ่อเลี้ยงน่าจะยังไม่กลับวันนี้นะคะ”

“แล้วลูกน้องพ่อเลี้ยงที่ชื่อนายเอียดล่ะคะ”

“อ๋อ น่าจะออกไปในไร่แล้วค่ะ”

ภูดิศ เรียกคนงานใกล้ชิดทุกคนให้เข้ามาฟังเรื่องที่เขาต้องการให้ทุกคนปิดบังฐานะที่แท้จริงของเขาเพื่อหลอกหวันยิหวาว่าเขาเป็นแค่หัวหน้าคนงานที่ไร่ เขาอ้างกับทุกคนว่า หวันยิหวามาตามพินัยกรรมเพราะเธออยากได้สมบัติ หวันยิหวารู้เพียงว่าแม่เธอให้มาช่วยงานพ่อเลี้ยงที่ไร่ คนงามที่เห็นใจภูดิศจึงช่วยกันปกปิดฐานะที่แท้จริงให้

“แล้วคุณภูจะทำอย่างไรต่อไปครับ”

“ถ้าเธออยากแต่งงานกับฉันเพราะอยากได้สมบัติละก็ ฉันจะทำให้เธอหย่าให้ได้ หลังจากทุกอย่างเป็นของฉันแล้วยังไงล่ะ”

เสียงเครื่องยนต์ดังมาทางด้านหลังทำให้หวันยิหวาหันขวับ รถ SUV ที่ใช้ขับในไร่จอดสนิท ชายหนุ่มลงจากรถคันนั้นแล้วตรงมาที่เธอ

“คุณทานข้าวเช้าหรือยังครับ?”

“เรียบร้อยแล้วค่ะ ป้าชื่นเป็นคนจัดการให้ ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อเช้านะคะ”

“แม่ครัวสวนอาหารเฟื่องฟ้า ทำอาหารอร่อยถูกใจมั้ยครับ?”

“อร่อยมากเลยค่ะ พ่อเลี้ยงไม่เปิดบริการนักท่องเที่ยวหรือคะ”

“ตอนนี้ปิดชั่วคราวครับ เพราะที่ไร่มีคาเฟ่สามที่ดูแลไม่ทั่วถึงครับ”

“เสียดายจังเลยนะคะ”

“คุณเอียดค่ะ วันนี้ฉันจะได้พบกับพ่อเลี้ยงไหมคะ?”

“วันนี้พ่อเลี้ยงยังไม่กลับครับ แต่ผมว่าคุณควรไปเยี่ยมแม่คุณที่โรงพยาบาลก่อน”

“ก็ได้ค่ะ”

“ผมจะไปรอคุณที่รถนะครับ”

“เออ.! ถ้าคุณไม่สะดวก ให้ฉันขับรถไปเองก็ได้ค่ะ”

“เก็บรถของคุณไว้เถอะ คุณไปกับผมจะดีกว่า” ‘ทำไมเรื่องแค่นี้ต้องหงุดหงิดด้วยเนี่ย..’

“อืม!..งั้นก็ได้ค่ะ เราไปกันเลยมั้ยคะ ฉันพร้อมแล้ว” หญิงสาวไม่เรื่องมากเมื่อเขาอาสาจะไปส่งเธอก็พร้อมทันที ไม่ต้องลีลาแต่งหน้าแต่งตัวอะไรให้มากมาย ภูดิศถึงกับงง เพราะสาว ๆ ส่วนใหญ่ที่เขาเจอมา ก่อนออกจากบ้านอย่างน้อยต้องใช้เวลาเป็นชั่วโมงในการแต่งตัว

“ได้ครับ ..เชิญ” ภูดิศผายมือให้หญิงสาวขึ้นไปนั่งรถตำแหน่งผู้โดยสารด้านหน้าคู่กับเขา แต่หวันยิหวาดันเปิดประตูไปนั่งด้านหลัง

“คุณมานั่งข้างหน้าสิครับ ผมไม่ใช่คนขับรถนะครับ”

หวันยิหวาเลยก้าวลงรถไปนั่งข้างหน้าคู่กับชายหนุ่ม เธอเองก็ไม่อยากจะเรื่องมากอะไร เหนื่อยที่จะตอบโต้ และอยากไปหามารดาของเธอเร็ว ๆ ซะมากกว่าที่จะเสียเวลาตรงนี้