ไร่ร้อนรัก

ทิวเขาเขียวขจีสุดลูกหูลูกตา มีแต่โอโซนบริสุทธิ์ให้สูดหายใจจนชุ่มปอด สองข้างทางนั้นเต็มไปด้วยสีสันสดใสของดอกไม้นานาพันธุ์ในเวลาเย็นย่ำเช่นนี้ หญิงสาวขับรถมาที่นี่เพราะได้รับโทรศัพท์จากมารดาให้เธอมาช่วยงานของพ่อเลี้ยงในไร่

หวันยิหวา จารุวิเศษภักดี มองรั้วไม้โปร่งยาวเหยียดตามแนวถนน หญิงสาวชะลอรถที่ป้ายไม้ข้างหน้าสะดุดตาถูกแกะสลักใต้ซุ้มป้ายถูกล้อมรอบด้วยพันธุ์ไม้เมืองหนาวออกดอกสะพรั่ง“ไร่ชาภูตะวัน” ดวงตากลมโตคู่สวยอ่านไม่ผิดแน่

ภูดิศควบม้ามาหยุดตรงหน้ารถด้วยความสงสัย และเพราะอยู่ในฐานะเจ้าของไร่จึงกระโดดลงจากหลังเจ้าวายุเพื่อทักทายแขกผู้มาเยือน ท่วงท่าสง่างามในยามอยู่บนหลังม้ายังไม่สวยงามเท่าท่าที่ชายหนุ่มสปริงตัวลงจากหลังม้า

ในมุมนี้แสงสว่างเพียงพอจนเห็นโครงหน้าของเขาชัดเจนถนัดตา ชายหนุ่มมีผิวสีแทน ผมสีดำ จมูกโด่งเป็นสัน ปากได้รูปงาม ผู้ชายคนนี้จะต้องเป็นเทพบุตรแน่ ๆ เอ๊ะ! หรือว่าเป็นพยามารเขาดูคมเข้มจนตาพร่า แต่ในขณะเดียวกันก็ดูน่ากลัว เขาเปล่งพลังทางเพศอันแรงกล้าออกมาใน แบบที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อน นี่จะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากความฝัน ในเมื่อเธอไม่เคยรู้สึกถึงแรงดึงดูดใจเช่นนี้เลยเมื่อเข้าใกล้ผู้ชายคนไหน หญิงสาวเอื้อมมือไปแตะปุ่มลดกระจกลง

“โทษนะครับ ตอนนี้ไร่ของเราปิดแล้วครับ?”

“ดิฉันมาหาคนที่ไร่นี้ค่ะ” ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาวและพยายามนึกหน้าของใครคนหนึ่ง แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่าเขาคุ้นเคยกับตากลมโตคู่นั้นที่ไหน

“คุณมาใหม่พรุ่งนี้ละกัน คนงานกลับที่พักหมดแล้ว?” นึกจะกวนอะไรขึ้นตอนนี้ละพ่อคุณ! นี่ถ้าไม่ติดว่าหลงทาง คงจะมาถึงเร็วกว่านี้ GPS ทำเธอหลงไปเรื่อย ๆ เกือบทั้งวันแล้ว ยังต้องมีเจอคนยั่วโมโหอีก

“ฉันมาหาเจ้าของไร่ที่นี่ค่ะ” เป็นแค่ลูกน้องพ่อเลี้ยงก็ต้องเกรงใจแขกของพ่อเลี้ยงบ้างแหละ’ หญิงสาวบอกความจำนงไปต่อชายหนุ่มที่ยืนสำรวจเธออยู่ด้านหน้า

“ผมนี่แหละเจ้าของไร่คุณมีอะไร?” ชายหนุ่มยักไหล่ท่าท่ายียวนต่อหญิงสาวตรงหน้า ‘เดี๋ยวถ้าเจอพ่อเลี้ยงก่อนเถอะ นายได้เห็นดีแน่!’

“นี่คุณ... เป็นเจ้าของไร่งั้นเหรอ?” หล่อนแกล้งถามไปอย่างนั้นแหละเพราะไม่เชื่อว่าเขาจะเป็นพ่อเลี้ยงไปได้ เธอจำหน้าพ่อเลี้ยงแสนคำได้เพราะมารดาเคยส่งรูปคู่กับพ่อเลี้ยงมาให้ดูเมื่อไม่นานมานี้ หญิงสาวเอื้อมมือไปเปิดประตูรถ

ร่างระหงรีบผุดลุกขึ้นยืนเทียบความสูงแล้วเชิดหน้าขึ้นให้มากพอจะได้ประจันหน้ากับเขา สิ่งที่เขาทําเมื่อหญิงสาวยืนขึ้นตรงหน้าก็คือกวาดตามองบนเรือนร่างของเธอ...เนินอกที่ขาวเนียนตัดกับชุดมินิเดรสสายเดี่ยวสีแดงสด

เขาผ่านผู้หญิงสวยๆ มาตั้งเท่าไหร่ไม่น่าจะมาใบ้เอาตอนนี้ชุดที่เธอใส่มันช่างรัดรูปจริง ๆ ชายหนุ่มอึ้งไปกับสัดส่วนของเธอ ผิวขาวเนียน หัวไหล่กลมสวย ‘ใส่มาสั้นขนาดนี้จะไปอ่อยใครไม่ทราบ’

“เอางี้!..ก็แล้วกัน ตอนนี้พ่อเลี้ยงไม่อยู่ เดี๋ยวคุณไปพักที่บ้านพ่อเลี้ยงก่อน ถ้าพ่อเลี้ยงกลับมาเดี๋ยวคุณก็จะได้เจอกับพ่อเลี้ยงเอง” เขาไม่แน่ใจว่าผู้หญิงคนนี้มีจุดประสงค์อะไรกันแน่ ถึงมาหาพ่อเลี้ยงในเวลานี้ คนตรงหน้าคงยังไม่รู้ว่าพ่อเลี้ยงแสนคำได้เสียไปแล้ว และถ้าเธอรู้จักเขาจะถามหาพ่อเลี้ยงไปทำไมกัน หล่อนไม่ใช่คนแถวนี้อย่างแน่นอน

“ก็ดีเหมือนกันค่ะ” เธอแอบกัดฟันตอบเมื่อเห็นสายตาช่างสํารวจของเขาที่มองมายังเรือนร่างของเธอโดยไม่ละสายตา

“แต่คุณเอารถจอดไว้ที่นี่นะ”

“อ่าว! ..ทำไมละคะ?”

“ทางที่ผมจะไป รถคุณไปไม่ได้หรอก และอีกอย่างมันเป็นทางลัด” คนที่รู้ตัวว่ารูปงามราวพระเอกหนัง มั่นใจเต็มที่ว่าจะไม่มีสาวใดปฏิเสธสินน้ำใจจากเขา

“คุณบอกทางฉันมา เดี๋ยวฉันขับรถไปเองก็ได้”

“ผมบอกไปคุณก็ไม่รู้หรอก”

“แล้วจะให้ฉันไปกับคุณยังไง?”

“ก็ขี้ม้าไปกับผมไง”

“ห๊า!….ตลกล่ะ!..ฉันใส่กระโปรงนะ คงไปกับคุณไม่ได้หรอก”

“ผมถามจริง ๆ คุณเคยนั่งมอเตอร์ไซด์มั้ย?” ภูดิศยื่นหน้ามาถามด้วยท่าทางยียวน เพราะถ้าเธอไม่ยอมไปกับเขาก็เท่ากับว่าวันนี้หล่อนมาเสียเที่ยว

“ก็เคยสิ”

“ก็เหมือนกันแหละ ก็นั่งข้าง ๆไปยังไงล่ะ” ว่าแล้วเขาถือวิสาสะอุ้มเธอขึ้นบนหลังม้า

“ว้าย! ..ปล่อยฉันนะ!” ผู้ชายอะไรถึงเนื้อถึงตัวขนาดนี้ หญิงสาวนึกถึงสเปรย์พริกไทยขึ้นมาทันที เมื่ออยู่บนม้ากระโปรงที่คับแคบถอยร่นไปถึงโคนขา เธอนั่งในลักษณะนั่งข้าง หวันยิหวารีบหนีบขาตัวเองอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวเปิดหวอให้เขาเห็น