3 ตัวปลอม

หญิงสาวพาตัวเองก้าวผ่านแปลงกุหลาบเข้าไปในบ้านไม้ซุง 2 ชั้นที่ทอดยาว ถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ที่ทันสมัยครบครัน อากาศเริ่มหนาวและทุกอย่างก็เงียบผิดปกติ หวันยิหวาจึงถามกับชายหนุ่มที่มาส่งเธอ

“นี่บ้านของพ่อเลี้ยงงั้นเหรอคะ?” หล่อนมองไปรอบ ๆ บ้าน ที่ตกแต่งได้สวยงามลงตัว สัญลักษณ์ของบ้านนี้คือมีต้นเฟื่องฟ้าที่สวยงามเด่นอยู่หน้าบ้าน

“ใช่ครับ” ริมฝีปากหยักหนาใต้หนวดครึ้มเกือบจะยิ้มแต่แล้วมันก็จางหายเป็นคมเข้มกันไว้ดุจเดิม

“บ้านพ่อเลี้ยงสวยงามมากค่ะ”

“บริเวณรอบ ๆนี้ มีอีกหลายหลังครับ เมื่อก่อนเปิดให้แขกที่มาเที่ยวชมไร่พักที่นี่ครับ แต่ตอนนี้พ่อเลี้ยงสั่งปิด รวมแล้วพื้นที่ทั้งหมด 21 ไร่ครับ ที่เราผ่านมาคุณจะเห็นว่ามีห้องอาหารเฟื่องฟ้า พรุ่งนี้เช้าผมจะพาคุณไปลองทานอาหารที่นั้นครับ ส่วนมือเย็นผมจะให้ป้าชื่นแม่ครัวมาทำอาหารให้คุณทานที่นี่ครับ

“ขอบคุณมากเลยนะคะ”

“คุณนั่งรอตรงนี้สักครู่นะครับ ตอนนี้ผมโทรตามแม่บ้านก่อน จะได้พาคุณไปดูห้องพัก ชายหนุ่มโทรเรียกสาวรับใช้คนหนึ่งมาที่บ้านพักเธอชื่อเอื้อมจันทร์ ไม่นานก็มาถึงด้วยความเร่งรีบเธอถือผ้าเช็ดตัวใส่กระตร้าใบเล็ก ๆ มาด้วยเหมือนที่นี่คงเป็นทั้งโรงแรมและไร่ชาเลยละสิ! ภูดิศรีบเดินไปหาเอื้อมจันทร์ก่อนที่หญิงสาวคนจะทักเขาขึ้นมา จากนั้นเขารีบสั่งการบางอย่างกับเธอ

“เดี๋ยวผมจะให้เอื้อมจันทร์พาคุณไปที่ห้องพักนะ”

“เออ!..กระเป๋าเดินทางฉันอยู่ที่รถค่ะ”

“ผมขอกุญแจรถด้วยครับ เดี๋ยวผมจะให้คนไปขับมาไว้ที่นี่ให้ครับ”

“ขอบคุณค่ะ”

“เออ!...แล้วคุณชื่ออะไรเหรอคะ..คุยกันตั้งนาน ฉันยังไม่ได้ถามชื่อคุณเลย?”

“อืม!....เรียกผมสั้น ๆ ว่าเอียดก็ได้ครับ” ภูดิศรีบโกหกชื่อที่เขาเพิ่งนึกได้ตอนนี้ ซึ่งตัวจริงเอียดเป็นหัวหน้าคนงานในไร่ ชายหนุ่มจึงโกหกไปอีกว่าเขาเป็นหัวหน้าคนงาน

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณเอียด คุณเรียกฉันว่ายิหวาก็ได้ค่ะ” หญิงสาวยื่นมือมาทำความรู้จักแบบตะวันตก เพราะหล่อนเคยชินและเพิ่งเรียนจบมาจากที่บอสตัน ภูดิศยื่นมือมาแสดงความรู้จักกับหญิงสาวตรงหน้า ‘คนอะไรมือนุ่มจัง’ ดูแล้วเธอคนนี้คงไม่ต่างจากผู้หญิงทั่ว ๆ ไปที่เขาเจอมาคือ อ่อยเขาตั้งแต่แรกนั่นเอง

“พรุ่งนี้เช้าไม่เกินแปดโมงผมจะมารับนะครับ”

“ได้ค่ะ”

ชายหนุ่ม ไม่คิดว่าดวงใจที่ป่วยอยู่ที่โรงพยาบาลจะโทรตามลูกสาวให้มาที่นี่เร็วขนาดนี้ นี่คงจะเริ่มทำตามพินัยกรรมละสิ คิดได้ดังนั้นเขาจึงต้องวางแผนรับมือกับสองแม่ลูกให้จงได้

หวันยิหวาเข้าไปพักผ่อนในห้องโดยมีเอื้อมจันทร์พาไป ภายในห้องนอนใหญ่ที่ตกแต่งด้วยโทนสีน้ำทะเลตัดสีขาว เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นก็มีสีเข้าชุดกัน การตกแต่งทุกอย่างเป็นไปตามความชอบของเจ้าของบ้าน หญิงสาวเดินออกมายังเฉลียงกว้างข้างนอก ซึ่งมีบันไดทางขึ้นจากชั้นล่างมายังชั้นสองได้โดยไม่ต้องผ่านชั้นล่าง หวันยิหวามองสวนดอกกุหลาบที่เพิ่งเดินผ่านเข้ามาเมื่อตอนแรก กุหลาบสีสันต่าง ๆ แข่งกันออกดอกอย่างงดงาม หญิงสาวสูดอากาศที่สดชื่นให้เต็มปอด

หล่อนจำได้เมื่อครั้งยังเด็กก็มาวิ่งเล่นตรงนี้และปัจจุบันที่นี่ได้เปลี่ยนจากเดิมไปมากจนแทบจำไม่ได้ ตอนนี้อากาศเริ่มเย็นลงหลังจากแสงแดดหมดลงไป มองไปโดยรอบเห็นไร่ชาไกล ๆ สุดตา สลับกับร้านที่เป็นอาคารคล้ายคาเฟ่อยู่บนพื้นที่กว้างโดยมีภูเขาที่สวยงามเป็นฉากหลัง

ชายหนุ่มรีบมากำชับเอื้อมจันทร์ทันทีว่าห้ามบอกหวันยิหวาตอนนี้ว่าเขาคือพ่อเลี้ยงภูดิศ

“ทำไมละคะพ่อเลี้ยง?” เอื้อมจันทร์สาวใช้เอ่ยถามขึ้น

“ทำตามที่ฉันบอกไปก่อน เดี๋ยวฉันจะอธิบายให้เธอฟังพรุ่งนี้”

“ค่ะพ่อเลี้ยง” เอื้อมจันทร์มองหน้าพ่อเลี้ยงเหมือนจะถามอะไรขึ้นมาแต่เห็นแววตาเกรี้ยวกราดนั้นหล่อนเลยรีบหลบสายตาและเดินออกไป เอื้อมจันทร์เธอเป็นคนสนิทของดวงใจเลยทำให้ภูดิศไม่ค่อยจะเรียกใช้เธอสักเท่าไหร่ แต่เวลานี้หวันยิหวาเป็นลูกสาวดวงใจเจ้านายเธอ อีกไม่นานดวงใจก็คงจะโทรหาลูกสาวของเธอเอง

ไม่นานนักรถของหวันยิหวาก็ถูกขับมาจอดไว้ที่เรือนหลังงาม คนที่ลงมาจากรถเก้ ๆ กัง ๆ ด้วยความที่ว่าไม่เคยขับรถหรูมาก่อน เขารีบเดินเอากุญแจมาให้ภูดิศที่รอเขาอยู่

“นี่กุญแจครับพ่อเลี้ยง”

“ขอบใจ”

“พ่อเลี้ยงครับ วันนี้ไปรับที่สาวคนไหนมาครับ?”

“เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับแก”

“เออ..ผมว่าเธอสวยเหมาะกับพ่อเลี้ยงกว่าคนอื่นๆ เลยครับ”

“เรื่องนั้นฉันจะเป็นคนตัดสินใจเอง แล้วก็ห้ามไปบอกเธอล่ะว่าฉันเป็นใคร เธอคือลูกสาวของคุณดวงใจ ฉันจะเล่นเกมส์ของฉันบ้าง แกหุบปากให้สนิทห้ามบอกเรื่องอะไรให้เธอรู้เป็นเด็ดขาด”

“ครับพ่อเลี้ยง” เอียดรับคำอย่าง งง ๆ

“พรุ่งนี้ที่ไร่ ฉันจะอธิบายกับทุกคนเอง”

“เออ!..ครับพ่อเลี้ยง..แหะๆ ม่ะไม่มีๆอะไรแล้วครับ” แววตาเคร่งขรึมดุดันทำให้เอียดไม่กล้าเซ้าซี้ถามเหตุผลพ่อเลี้ยงอีกต่อไป

เอียดรีบออกไปก่อนจะทำให้พ่อเลี้ยงจะหงุดหงิด เขาเป็นจอมฮาของคนทั้งไร่ แต่วันนี้แค่อยากจะแซวพ่อเลี้ยงขึ้นมา แต่ว่าดูจากสายตาพ่อเลี้ยงเขาเลยไม่กล้าเล่นด้วย

ร่างสูงใหญ่เดินขึ้นบันไดมาด้วยกระเป๋าลากใบใหญ่ เขาเคาะห้องแต่ไม่มีเสียงตอบรับ เลยถือวิสาสะเปิดเข้าไปปรากฏมีแค่ห้องนอนที่ว่างเปล่า ภูดิศเดินตามหา เขาเดินมาที่เฉลียงก่อนจะพบกับสาวผมยาวสยายสีดำขลับแผ่กระจายเต็มแผ่นหลังดึงดูดสายตาได้อย่างชะงัด หวันยิหวาได้ยินเสียงฝีเท้าจึงหันกลับมามอง ดวงตากลมโตเบิกขึ้น ภูดิศเดินมายังเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามแล้วทรุดลงนั่ง

“เป็นไงครับที่นี่อากาศดีไหม?” ชายหนุ่มทักขึ้นเพราะเห็นว่าเธอยืนรับลมอยู่ด้านนอก

“ดีค่ะ บรรยากาศดี วิวก็สวย” รอบพื้นที่บริเวณหน้าบ้านมีสระน้ำที่สวยงามและมีสะพานทอดข้ามมายังตัวบ้านอีกที สามารถชมวิวได้ทั้งชั้นบนและชั้นล่างเลยทีเดียว ทั้งสีของต้นเฟื้องฟ้าและกุหลาบช่างสดใสงามตาเหลือเกิน

“บ้านพ่อเลี้ยงทำเป็นอุทยานสวนดอกไม้ย่อม ๆ ครับ จริง ๆ เมื่อก่อนก็เปิดเป็นสถานที่ท่องเที่ยวด้วย เปิดให้คนมาถ่ายรูปและพักที่นี่ได้ครับ...แต่ตอนนี้พ่อเลี้ยงสั่งให้ปิดไว้ก่อนครับ”

“ทำไมเหรอคะ? น่าเสียดายจัง”

“พ่อเลี้ยงจะซื้อที่ทำแปลงที่ติดกับไร่อีกฟากหนึ่งทำเป็น รีสอร์ตครับ ตรงนี้พ่อเลี้ยงจะเอาไว้พักส่วนตัว”

“แต่ฉันว่า...มันใหญ่เกินไปนะคะ แล้วพ่อเลี้ยงพักตรงส่วนไหนของที่นี่เหรอคะ?” ภูดิศจะตอบยังไงดี ถ้าหมายถึงพ่อเลี้ยงแสนคำก็พักเรือนเดียวกับเธอนั่นแหละ แต่ถ้าหมายถึงพ่อเลี้ยงอย่างเขาก็เรือนลีลาวดี เข้ายิ้มเล็กน้อย ๆ แล้วเอ่ยตอบเธอไป

“ก็พักห้องตรงข้ามกับคุณไงครับ” จริง ๆ แล้วภูดิศตั้งใจให้เธอนอนเรือนลีลาวดี เรือนเดียวกันกับที่เขาพัก แต่เพราะดวงใจแม่ของเธอก็พักที่นี่ ถ้าคืนนี้เป็นไปได้เขาก็อยากพาเธอไปที่นั่น แต่ช่างเถอะเก็บเธอไว้ก่อนอย่าเพิ่งขย่ำตั้งแต่มาถึงเลย รอให้แม่ของเธอบอกเรื่องพินัยกรรมก่อนเถอะ ดูสิ!..ว่าจะทำยังไง? จะยอมเป็นเมียเขาเลยแบบผู้หญิงอื่น ๆ หรือเปล่า? ภูดิศชักอยากรู้ รูปร่างหน้าตาเธอสวยใช่เล่น อกตึงสะโพกผึ่งผาย ดูสิว่าเขาจะอดใจได้สักกี่วัน

“อ๋อ...ค่ะ

“ผมเอากระเป๋าไว้ให้คุณที่ห้องนะครับ”

“ขอบคุณค่ะ”

“รถคุณจอดอยู่ด้านล่างนะครับ”

“ค่ะ ฉันเห็นแล้ว

“นี่กุญแจรถคุณนะครับ”

“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวตรงหน้ามองไปรอบ ๆ ห้องที่นี่เปลี่ยนไปมาก หวันยิหวาเคยอยู่ที่นี่กับแม่ได้เพียงไม่นาน จำได้ว่าตอนนั้นเธออายุเพียง 10 ขวบคุณย่าก็มารับไปงานศพของพ่อจากนั้นเธอตัดสินใจที่จะอยู่กับคุณย่า เพราะท่านไม่มีใครอยู่ดูแลแต่คุณย่าก็ส่งหวันยิหวาไปเรียนที่เมืองนอกแต่เด็ก เพราะกลัวว่าดวงใจแม่ของเธอจะมารับตัวกลับ หวันยิหวาเพิ่งติดต่อกับดวงใจแม่ของเธอได้ตั้งแต่ตอนที่เริ่มมีโซเชียลนี้เอง