ตอนที่ 3 เช้าวันแรกก็ต้องเสียน้ำตาซะแล้ว!!!

ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆ

ผมลืมตาขึ้นมาเพราะเสียงที่ดังขึ้นจากหน้าประตู ผมใช้เวลาครู่หนึ่งในการพิจารณาตัวเองว่าอยู่ที่ไหน เรื่องของเมื่อวานคงไม่ใช่ความฝันสินะ ถึงอย่างนั้นก็พอจะยอมรับได้บ้างแล้ว ต้องขอบคุณคุณแม่ที่ให้ผมได้อ่านเรื่องราวต่างๆ มามากมาย คุณพ่อกับคุณแม่จะตื่นหรือยังนะ? กำลังหิวอยู่หรือเปล่า? จะทำความสะอาดบ้านหรือยัง? พอผมไม่อยู่บ้านท่านจะเป็นห่วงผมไหมนะ?

ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆ

จะว่าไปเราตื่นเพราะเสียงเคาะประตูนี่น่า คงต้องลุกจากเตียงแล้วสิ

“ครับๆ มาแล้วๆ”

พอเปิดประตูก็เจอกับหญิงสาวที่ดูอายุน้อยกว่าผม มีผมสีดำตัดสั้น หน้าตาหน้ารักแต่ดูซีดเซียว ใส่ชุดสาวใช้ยืนรออยู่หน้าประตูด้วยท่าทีเย็นชา

“นายท่านซาชิ ดิฉันชื่อไมนด์ ตั้งแต่วันนี้ไปจะมาเป็นสาวใช้ประจำตัวของท่านตามคำสั่งของท่านโซบ๊อป ตอนนี้ได้เวลาตื่นนอนแล้ว ดิฉันต้องขออนุญาตทำความสะอาดร่างกายและเปลี่ยนเครื่องสวมใส่ของท่านด้วยเจ้าค่ะ”

“เอ๋! ทำความสะอาดร่างกายและเปลี่ยนเครื่องสวมใส่เหรอ?”

ยังไม่ทันที่จะตอบข้อสงสัยของผม เธอก็เดินเข้ามาในห้องและเริ่มลงมือพร้อมกับประตูที่ปิดเองอย่างอัตโนมัติ

ปัง!!

“นี่!? เดี๋ยว!? นี่เธอ!? ทำอะไรของเธอ? จะฉีกเสื้อผ้าของผมทำไม? ผมๆๆๆ เป็นผู้ชายนะ!! อย่าทำแบบนี้!!”

“นายท่านช่วยอยู่เฉยๆ ได้ไหมเจ้าคะ? เดี๋ยวจะบาดเจ็บได้นะเจ้าคะ!”

“แรงเธอจะเยอะเกินไปแล้ว นี่เธอไม่อายเลยหรือไง? ช่วยหยุดก่อนได้ไหม? จะหลุดหมดแล้ว!! เสื้อผ้าจะหลุดหมดแล้ว!!” ผมขัดขืนไม่ได้เลยสักนิด

“ไม่อายหรอกเจ้าค่ะ ร่างกายของชายคนไหนๆ ก็เหมือนกัน จะยึดติดไปเพื่อเหตุใดเจ้าคะ?”

“นี่เธอไม่มีความรู้สึกหรือไงกัน!? จะโหดร้ายเกินไปแล้วนะ!!”

“ไม่มีหรอกเจ้าค่ะ เป็นเพียงร่างที่ตายไปแล้ว ไม่มีความรู้สึกหรือมีจิตวิญญาณหรอกเจ้าค่ะ”

ผมตกใจในคำตอบของเธอ เมื่อได้มองเธอใกล้ๆ ผมถึงได้รู้ว่าเธอเป็นซอมบี้ แม้หน้าตาเธอจะดูดี แต่ด้วยแววตาที่แสนเศร้าดูไร้ชีวิตนั่นมัน...?

“ไม่ขัดขืนแล้วหรือเจ้าคะ?”

“ผมยอมแล้ว...คุณไมนด์” น้ำตาลูกชายไหลออกมาจนได้

“นายท่านเรียกชื่อของดิฉัน!!”

“เอ๋? ไม่ชอบเหรอ? ถ้าไม่ชอบผมไม่เรียกก็ได้นะ” เธอทำท่าแปลกใจ จนผมลนลานทำตัวไม่ถูก

“ไม่ใช่หรอกเจ้าค่ะ ดีใจ...มากๆ เลย ยังไงก็ช่วยเรียกว่าไมนด์เฉยๆ ได้ไหมเจ้าคะ? แค่เรียกชื่อก็มากเกินพอ อย่าเติมคุณเลยเจ้าค่ะ”

เธอทำท่าเอียงอายดูน่ารัก ต่างจากท่าทางที่ยืนอยู่หน้าประตูก่อนหน้านี้ซะอีก

“ในโลกใบนี้การเรียกชื่อกันเป็นการยอมรับตัวตนของคนๆ นั้นเจ้าค่ะ เพราะโลกใบนี้ชื่อเป็นสิ่งสำคัญมาก เพราะฉะนั้นก็เลยดีใจที่มีคนเรียกชื่อเจ้าค่ะ”

แม้ผมไม่ค่อยเข้าใจแต่ผมก็ยิ้มให้กับเธอ และยอมให้เธอจัดการร่างกายของผมแต่โดยดี เฮ้อ! น่าอายชะมัด

[-]

หลังจากที่เปลือยกายเช็ดเนื้อเช็ดตัวเรียบร้อยแล้ว ไมนด์ก็นำชุดใหม่มาให้ผม มีเสื้อเชิ้ต กางเกงขนสัตว์ และชุดเกราะที่ทำจากหนังสัตว์

“นี่เป็นชุดเกราะสำหรับทหารฝึกหัดเจ้าค่ะ นายท่านคงได้รับ [แหวนอำนวยพร] แล้วสินะเจ้าคะ? กรุณาเลือกความสามารถอย่างรอบคอบด้วยนะเจ้าคะ!”

“ขอบคุณไมนด์มากเลย ผมมีเรื่องจะขอร้องไมนด์สักเรื่องจะได้ไหม?”

“นายท่านต้องการสิ่งใดเจ้าคะ?”

“ผมอยากให้ไมนด์เรียกชื่อของผมก็พอ ไม่ต้องเรียกว่านายท่านจะได้ไหม?”

“ถ้าเช่นนั้น ดิฉันขอเรียกนายท่านว่า ‘ท่านซาชิ’ ได้ไหมเจ้าคะ? ถ้ามากกว่านี้คงเกินกว่าที่ดิฉันจะทำได้ เพราะอย่างไรดิฉันก็เป็นเพียงแค่สาวใช้เจ้าค่ะ!”

“อย่างนั้นเหรอ? เอิ่ม...ถ้าอย่างนั้นก็เอาแบบนั้นแล้วกัน”

“อีกสักครู่ ท่านโซบ๊อปจะมาหาท่านเพื่อทานอาหารเช้าด้วยกันกับท่าน โปรดรอสักครู่นะเจ้าคะ”

“แล้วผมจะรอนะ” แล้วไมนด์ก็เดินออกจากห้องไป

[-]

“เอิ่ม...นี่คืออาหารจริงๆ สินะครับ!?” ผมถูกพาตัวมาหาปู่บ๊อปที่กำลังรออยู่ที่โต๊ะอาหาร ใต้ร่มไม้ไม่ไกลจากห้องที่ผมพักอยู่ และก็ต้องตกใจกับอาหารมื้อแรกในดินแดนของปีศาจ แบบว่า สมกับเป็นอาหารของปีศาจจริงๆ อาหารมันช่างน่า...

“ใช่แล้ว ไม่นานท่านคงชินไปเอง ฮ่าๆๆ”

จะให้ชินได้อย่างไงกัน ก็นี่มันหนอน หนอนตัวใหญ่พอๆ กับซูชิที่โลกเลย ถึงที่โลกจะมีการกินหนอนแมลงอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ตัวใหญ่ขนาดนี้ แถมยังดิ้นๆ อยู่เลย และน้ำดื่มก็ยังมีสีเหมือนน้ำโคลนแล้วไอสีดำที่ออกมานั่นมันอะไรกัน! ถ้ากินเข้าไปคงตายแหงๆ

“เจ้าไม่ตายหรอกน่า ถ้าท่านลองสักคำเจ้าก็จะติดใจ ฮ่าๆๆ”

“อ่านใจผมอีกแล้วสิ ผมยอมอดตายดีกว่า!” หลังจากนั้นผมก็ได้แต่นั่งดูปู่บ๊อปเคี้ยวหนอนตัวอวบๆ อย่างเอร็ดอร่อย ทำเอาผมอยากอาเจียนสักสิบรอบเลยละ

[-]

หลังจากที่ต้องทนดูของสะอิดสะเอียนอย่างอาหารเข้ามื้อเช้า เราก็เริ่มคุยกันเรื่องการเสริมความแข็งแกร่งของผม

“นี่ท่านเลือกเวทมนต์แล้วหรือยัง?”

“ครับ ผมได้คิดเผื่อไว้แล้วละ แล้วพอเลือกเสร็จแล้ว ปู่จะพาผมไปที่ไหนเหรอครับ?”

“สุสานปีศาจ ที่นั่นมีลูกแก้วพยากรณ์ ปีศาจทุกคนต้องใช้เพื่อตรวจสอบความสามารถที่มีอยู่ในตนเอง หากเจ้าไปที่นั่น ท่านจะรู้ว่าเจ้ามีความสามารถอะไรอยู่ในตัว เพื่อที่ท่านจะได้ฝึกด้วยวิธีที่เหมาะสมยังไงละ”

“อย่างนี้นี่เอง ถ้าอย่างนั้น ผมจะใส่ความสามารถเข้าไปใน [แหวนอำนวยพร] ได้ยังไง ปู่ช่วยสอนผมหน่อยสิครับ?”

“ท่านก็แค่จินตนาการเท่านั้น จินตนาการถึงรูปแบบของเวทมนต์ที่ท่านอยากได้ ข้าจะอยู่ข้างๆ ท่านเอง ท่านไม่ต้องกังวล”

จากนั้นผมก็ใช้ทั้งสองมือกำแหวนไว้แน่นพร้อมกับจินตนาการถึงเวทมนต์ที่อยากได้ ไม่นานก็มีไอสีดำลอยออกมาจากแหวน ซึ่งผมไม่แปลกใจเลยว่านี่คือไอเทมปีศาจของแท้ ไอปีศาจลอยคละคลุ้งอยู่รอบตัวของผม หมุนวนไปมาเหมือนกับมีความคิดเป็นของตัวเอง ผ่านไปไม่นานไอสีดำเริ่มรวมตัวหมุนเป็นเกลียวกลับเข้าไปในแหวนและทุกอย่างก็จบลง

“ท่านเลือกความสามารถอะไรหรือ? พอจะบอกข้าได้หรือไม่?”