ไม่เทพแล้วไงครับ...จอมมาร

ชั้นอนุบาล

ครูประจำชั้น : “หนูซาชิ โตขึ้นอยากเป็นอะไรคะ?” (ครูประจำชั้นผู้หญิง)

ซาชิ : “อยากเป็นผู้กล้าครับ”

ครูประจำชั้น : “ดีมากเลย เป็นความฝันที่น่ารักมากนะคะ”

เพื่อนร่วมห้อง : “ฮ่าๆๆ”

ชั้นประถมศึกษาปีที่ 6

ครูประจำชั้น : “หนูซาชิ โตขึ้นอยากเป็นอะไรคะ?”

ซาชิ : “อยากเป็นผู้กล้าครับ”

ครูประจำชั้น : “ดีค่ะ เป็นความฝันที่ฟังดูน่าสนุกจังเลยนะ”

เพื่อนร่วมห้อง : “ฮ่าๆๆ”

ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2

ครูประจำชั้น : “ซาชิ เป้าหมายในชีวิตอยากเป็นอะไร? จะเอาแบบที่เขียนในแบบสอบถามจริงๆ นะเหรอ?”

ซาชิ : “ใช่ครับครู ผมอยากเป็นผู้กล้าครับ”

ครูประจำชั้น : “เฮ้อ นี่มันใช่ที่เรียกว่าโรคเด็ก ม.2 หรือเปล่านะ?”

เพื่อนร่วมห้อง : โรคเด็ก ม.2 ละ! ขนาดอยู่ ม.3 แล้ว ยังจะป่วยโรค ม.2 อยู่อีก ฮ่าๆๆ!”

เพื่อนร่วมห้อง : “สงสัยจะบ้า”

เพื่อนร่วมห้อง : “โตขนาดนี้แล้วยังอยากเป็นเหมือนในการ์ตูนอีก!”

ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5

ครูประจำชั้นผู้ชาย : “ซาชิ!! ทำไมถึงได้ตอบแบบสอบถามแบบนี้?! อย่ามาทำอะไรบ้าๆ นะ นี่แกอยู่ ม.3 แล้ว อย่างน้อยๆ ช่วยจริงจังหน่อยสิ!!”

ซาชิ : “ใช่ครับ ผมอยากเป็นผู้กล้า ตามที่เขียนไปนั่นแหละครับ”

ครูประจำชั้น : “ให้มันน้อยๆ หน่อย นี่แกคิดว่าเป็นคำถามความฝันในอนาคตของเด็กอนุบาลหรือไง?! ไปเขียนมาใหม่เดี๋ยวนี้!!!”

เพื่อนร่วมห้อง : “บ้าแหงๆ”

เพื่อนร่วมห้อง : “เพี้ยนไปแล้ว”

เพื่อนร่วมห้อง : “ขยะแขยง”

ถึงจะนั่งคิดไปเรื่อยเปื่อยเพราะถูกครูดุด่าเรื่องความฝันอยากเป็นผู้กล้า และก็ทำเป็นหูทวนลมกับคำนินทาของเพื่อนในชั้น แต่ยังไงก็น่ารำคาญอยู่ดี ใครก็ได้! ช่วยอัญเชิญไปต่างโลกทีเถอะ จะได้หนีออกจากที่นี่สักที

ตูมมมมมม!!!!!!

“ซาชิ! นาย! นั่นมันอะไร รีบๆ ออกมาจากตรงนั้นสิ!!!!!”

มีเสียงดังเกิดขึ้น มีไอสีดำลอยคละคลุ้งเต็มห้องเรียน ตัวผมที่มึนงงเพราะเสียงระเบิดอะไรสักอย่างก็พยายามรวมรวมสติมองไปรอบๆ แต่เมื่อก้มมองดูที่พื้นก็ได้เห็นวงแหวนสีดำที่อยู่บนพื้นโดยมีผมเป็นจุดศูนย์กลาง ผมเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนร่วมชั้นจึงได้รู้ว่ามีผมแค่ผมคนเดียวที่อยู่ในวงแหวนนี้ เพื่อนๆ ของผมเวลาหนีละไวกันจริงๆ ใจหนึ่งของผมกลับดีใจอย่างประหลาดที่อาจจะถูกอัญเชิญไปต่างโลกอย่างในนิยายของคุณแม่ แต่อีกใจหนึ่งก็กลัวว่าจะเป็นแสงที่มนุษย์ต่างดาวใช้ตอนลักพาตัวมนุษย์ แต่ก็ไม่มีเวลามากพอที่คิดมากไปกว่านั้น ทัศนวิสัยรอบตัวก็บิดเบี้ยว ผมหลับตาแน่นเพราะอาการเวียนหัวอย่างแรง เวลาผ่านไปจนผมแน่ใจแล้วว่าทุกอย่างสงบลงผมจึงลืมตาขึ้น สิ่งที่ได้เห็นกลับเป็นสิ่งที่ตรงกันข้ามกับความฝันของผมจริงๆ และเสียงแรกที่ผมได้ยินก็เอ่ยขึ้นมา...

“เจ้าสิ่งมีชีวิตที่ดูอ่อนแอนี่นะหรือ ผู้กล้า?”