EP.13 ความสัมพันธ์คลุมเครือ

“นิริน!”

นิรินสะดุ้งตื่นจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงของเพื่อนสนิทที่กำลังร้องเรียกในขณะที่กำลังนั่งเหม่อลอยคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย

“เรียกทำไมวดี ตกใจหมดเลย”

“ฉันเรียกแกตั้งนานแล้วนะ แกนั่นแหละมัวใจลอยคิดอะไรอยู่” วดีถามด้วยความสงสัยเมื่อเห็นท่าทางของนิรินแปลกไป คล้ายกับคิดอะไรตลอดเวลา

“ฉันติดต่อพี่หิรัญไม่ได้มาสองวันแล้ว ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง”

“เขาคงติดงานสำคัญอยู่หรือเปล่า อีกหน่อยก็คงโทรกลับเองนั่นแหละ”

“แต่ฉันรู้สึกเป็นห่วงยังไงไม่รู้” คนตัวเล็กถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ เพราะตั้งแต่ที่กลับจากคลับก็ไม่รู้ว่าเผลอไปทำอะไรให้เขาโกรธหรือไม่พอใจหรือเปล่าถึงได้ขาดการติดต่อหายไปแบบนี้

“ถ้าเป็นห่วงก็ไปหาเขาสิ แกรู้จักคอนโดเขาอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”

“มันจะดีแน่เหรอ ฉันไม่อยากดูวุ่นวายในสายตาเขานะ”

“แต่แกเป็นแฟนเขา แค่ไปหาที่คอนโดทำไมจะทำไม่ได้”

“…..”

“ลองไปหาเขาดู จะได้รู้กันไปเลยว่าทำไมจู่ๆ ถึงหายไป”

-คอนโดหิรัญ-

“ถึงแล้วครับ” เสียงของลุงแท็กซี่ปลุกให้คนตัวเล็กตื่นจากภวังค์เมื่อรถเคลื่อนตัวมาจอดหน้าคอนโดหรูที่หิรัญอาศัยอยู่

“ขอบคุณค่ะ” เธอหยิบเงินแบงก์ห้าร้อยออกจากกระเป๋าเพื่อจ่ายค่ารถ ก่อนจะเปิดประตูเดินลงมาโดยไม่รอรับเงินทอน

ก๊อก! ก๊อก! ร่างบางยืนเคาะประตูเพื่อส่งสัญญาณเรียกคนที่อยู่ด้านใน ไม่กี่นาทีต่อจากนั้นบานประตูก็ถูกเปิดออก

“มาหาใคร?”

นิรินหยุดชะงักไปชั่วขณะเมื่อเห็นว่าคนที่เดินมาเปิดประตูไม่ใช่แฟนหนุ่มของเธอ แต่เป็นผู้หญิงสาวสวยที่อยู่ในชุดนักศึกษาเช่นเดียวกับเธอ

“เอ่อ…ขอโทษค่ะ สงสัยมาผิดห้อง” คนตัวเล็กรีบก้มหัวขอโทษอย่างเลิ่กลั่ก เธออาจใจลอยจนไม่ทันมองว่ามาผิดห้อง

“ใครมา”

“ไม่รู้เหมือนกันค่ะพี่หิรัญ เห็นบอกว่าเคาะผิดห้อง”

สองขาเรียวหยุดชะงักเมื่อได้ยินบทสนทนาของคนทั้งสอง เธอค่อยๆ หันหลังกลับไปมอง ก่อนจะเห็นว่าเป็นหิรัญที่ยืนอยู่ข้างๆ

ผู้หญิงคนนั้น ท่อนล่างของเขามีเพียงแค่ผ้าขนหนูที่พันรอบเอวไว้อย่างหมิ่นเหม่

“พี่หิรัญ” หัวใจดวงน้อยบีบรัดแน่นจนรู้สึกหายใจลำบากเมื่อภาพที่เห็นตรงหน้าคือเรื่องจริง ไม่ใช่ความฝัน ผู้ชายคนนั้นคือแฟนของเธอ

“…..” ใบหน้าหล่อเหลาไม่แสดงอาการอะไรออกมานอกจากสีหน้าเรียบเฉย เขายืนมองภาพของแฟนสาวอยู่แบบนั้นโดยไม่พูดอะไร

“กำลังจะกลับไม่ใช่เหรอ รีบไปสิ”

“งั้นหลินกลับก่อนนะคะ”

“นี่มันอะไรกันคะ ผู้หญิงคนนี้เป็นใครแล้วทำไมถึงมาอยู่กับพี่ในห้องนี้!?” นิรินถามเสียงสั่น เมื่อผู้หญิงคนนั้นเดินออกไปแล้ว

เธอพยายามทำน้ำเสียงให้เป็นปกติมากที่สุด ถึงแม้ว่าภายในใจจะคิดไปเองต่างๆ นานา

“เป็นเพื่อนพี่เอง พอดีว่าเรามีเรื่องงานต้องคุยกันนิดหน่อย พี่เลยให้เขามาหาที่คอนโด”

“นะ…หนูไม่เชื่อ พี่นอกใจหนูเหรอ?”

“อย่ามางี่เง่าไม่เข้าเรื่องนะนิริน แค่พี่ทำงานก็เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว หนูยังจะมาหาเรื่องพี่อีก”

“พี่กำลังโกหกหนูอยู่หรือเปล่า”

“หนูกำลังจับผิดพี่อยู่นะ”

“ละ…แล้วพี่ทำอะไรผิดหรือเปล่าคะ?” เธอถามทั้งน้ำตาพยายามคิดหาเหตุผลว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง เธอแค่เข้าใจผิด เขาไม่ได้มีคนอื่น เขาไม่ได้นอกใจเธอ

“ถ้ามาแล้วชวนทะเลาะก็กลับไปได้แล้ว ตอนนี้พี่เหนื่อยพี่ไม่อยากทะเลาะกับหนู!”

“ฮึกก…”

“ถ้าหนูยังทำตัวงี่เง่าน่ารำคาญอยู่แบบนี้ พี่ว่าเราเลิกกันเถอะ!”

“ไม่เอา หนูไม่เลิก!” หญิงสาวร้องไห้วิ่งเข้าไปกอดแฟนหนุ่มไว้แน่นไม่ยอมปล่อย บางทีอาจจะเป็นเธอเองที่ทำตัวน่ารำคาญไม่ไว้ใจเขาจนทำให้ทะเลาะกัน

“หนูรักพี่ พี่อย่าเลิกกับหนูเลยนะ”

“ถ้าไม่อยากเลิกกับพี่ก็อย่างี่เง่าแบบนี้อีก พี่ไม่ชอบ!”

“นะ…หนูสัญญาว่าจะไม่หาเรื่องพี่อีก พี่อย่าโกรธหนูได้ไหม” หญิงสาวซุกใบหน้าลงบนแผงอกแกร่ง หิรัญเป็นเหมือนรักแรกของเธอ ยังไม่พร้อมถ้าเกิดว่าจะต้องเสียเขาไปจริงๆ

“พี่ก็รักหนู ไม่ได้อยากเลิกกับหนูเลยสักนิด” มือหนาเลื่อนไปประคองใบหน้าแสนหวานด้วยความหวงแหนก่อนจะโน้มริมฝีปากลงไปจูบเธอเพื่อปลอบโยน

“อื้อออ” เล็บสวยจิกลงบนท่อนแขนแกร่งเมื่อริมฝีปากบางถูกชายหนุ่มจูบอย่างดูดดื่มจนเธอหลงมัวเมาอยู่กับสัมผัสที่เขามอบให้

“ไม่ได้เจอตั้งหลายวัน คิดถึงหนูจนใจจะขาด คืนนี้อยู่กับพี่ได้ไหม?”

“…..” เธอพยักหน้ายอมรับแทนคำตอบ แล้วยอมให้เขาตักตวงความสุขบนร่างกายของเธอจนพอใจ

“เด็กดี~”

หลายสัปดาห์ผ่านไป…

ฟอดดดด สันจมูกโด่งคมกดจูบลงบนแก้มนวลอย่างแรงหลายครั้งด้วยความคิดถึง ยิ่งนานวันดูเหมือนว่าความรู้สึกของเขาที่มีต่อนิรินจะเพิ่มพูนมากขึ้นเรื่อยๆ ต่างจากอีกฝ่ายที่ค่อยๆ ลดน้อยลงไปเพื่อรอวันหมด

“คิดถึงจัง ทำอะไรอยู่ครับ?”

“กำลังนั่งถักตุ๊กตาอยู่ค่ะ พี่ว่าน่ารักไหม?” นิรินยื่นตุ๊กตาหมีสีชมพูที่เธอเป็นคนถักเองกับมือให้ชายหนุ่มดู เธอมักจะใช้เวลาว่างเพื่อทำมัน

“น่ารักเหมือนหนูเลย”

“หนูให้พี่เก็บไว้นะ มันเปรียบเสมือนตัวแทนของหนู ถ้าพี่คิดถึงหนูก็หยิบมันมากอดไว้ค่ะ”

“ทำไมจู่ๆ ถึงพูดแบบนี้ล่ะ” หิรัญถามด้วยความประหลาดใจ เมื่อจู่ๆ เธอก็พูดเหมือนว่าจะไม่อยู่กับเขาอีกแล้ว

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ หนูก็พูดไปเรื่อย…ว่าแต่พี่หายไปไหนมาทั้งวัน หนูโทรไปก็ไม่ยอมรับสาย”

“ติดประชุมอยู่ครับพี่ ขอโทษที่ไม่ได้โทรบอกนะ พอดีแบตหมด”

“อ่อ…ค่ะ” เธอพยักหน้าเข้าใจอย่างไม่เรื่องมาก เพราะไม่ว่าเขาจะออกไปไหน แต่สุดท้ายก็ยังกลับมานอนกอดเธออยู่ทุกคืน

“แล้วพี่ทานอะไรมาหรือยังคะ ให้หนูไปทำให้ไหม?”

“พี่กินมาแล้วครับ ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ เสร็จแล้วจะรีบมาอยู่ด้วย”

นิรินได้แต่นั่งมองภาพของชายหนุ่มที่เดินออกไป โดยที่เขาไม่ทันระวังตัวจนทำให้เธอเห็นรอยคริสมาร์กที่ติดอยู่ด้านหลังลำคอ

ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นจนเป็นห้อเลือดเมื่อล้วงไปเจอถุงยางอนามัยจำนวนหลายอันที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงของแฟนหนุ่ม

ทุกครั้งที่ผ่านมาหิรัญมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเธอโดยไม่สวมเครื่องป้องกัน แล้วถุงยางอนามัยพวกนี้มีไว้ทำอะไร…

“ฮึกก~” คนตัวเล็กกลั้นเสียงร้องไห้สะอื้นจนตัวสั่น ที่ผ่านมาเธอรับรู้ว่าเขานอกใจเธอมาโดยตลอด แต่ก็ทำได้แค่เงียบไม่กล้าแม้แต่จะปริปากหรือเอ่ยถาม

‘เธอแค่รอเวลาให้ทำใจได้มากกว่านี้แล้วจะเป็นฝ่ายที่เดินไปจากเขาเอง’