Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
EP.12 อย่าให้รู้
“นะ…หนูทำผิดมากขนาดนั้นเลยเหรอคะ ทำไมพี่ถึงขึ้นเสียงใส่หนูอีกแล้ว” นิรินถามเสียงเบาแล้วขยับถอยห่างออกจากแฟนหนุ่ม เธอพยายามฝืนกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา
“ขอโทษครับ พี่แค่กำลังเครียดเรื่องงาน พี่ไม่ได้ตั้งใจจะดุหนูเลยนะ” หิรัญเดินเข้ามากอดคนตัวเล็กไว้แบบหลวมๆ เมื่อรู้สึกตัวว่าทำอะไรลงไป
“ยิ้มหน่อยสิ ทำหน้าบึ้งใส่พี่แบบนี้ดูไม่น่ารักเลย”
“…..” ร่างบางซุกใบหน้าเข้าหาแผงอกแกร่ง บางทีอาจจะเป็นเธอเองที่ทำตัววุ่นวายน่ารำคาญ
“เด็กดี เงยหน้าขึ้นมาให้พี่จูบหน่อย” มือหนาจับปลายคางมนให้เชิดขึ้น ก่อนจะโน้มริมฝีปากลงไปจูบเธอแบบแนบชิด
“คืนนี้แต่งตัวให้สวยๆ เลยนะ เดี๋ยวพี่พาไปงานวันเกิดเพื่อน”
“อยากให้หนูไปด้วยเหรอคะ?”
“ไปเปิดตัวกับเพื่อนน่ะ…เพื่อนพี่อยากทำความรู้จักกับหนูนะ”
“ก็ได้ค่ะ”
ผับหรูใจกลางเมือง…
ดวงตากลมโตวาดสายตามองไปบริเวณโดยรอบอย่างไม่คุ้นชิน เมื่อมาหยุดยืนที่หน้าสถานบันเทิงแห่งหนึ่ง
“พี่หิรัญ เราจะเข้าไปข้างในกันจริงๆ เหรอคะ?” เธอทวนถามอีกครั้งด้วยความกังวล เพราะตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมาเที่ยวสถานที่อโคจรแบบนี้มาก่อน
“หนูไม่เคยมาเที่ยวสถานที่แบบนี้หรอกเหรอ?”
“ไม่เคยค่ะ”
“มากับพี่ไม่ต้องกลัวนะ ถือว่ามาเปิดประสบการณ์ ข้างในยังมีอะไรที่หนูไม่เคยได้รู้ได้ลองอีกเพียบเลย” ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มบางๆ หลังจากที่รู้ว่าหญิงสาวนั้นอ่อนต่อโลกกว่าที่คิดไว้
“…..”
“เดินตามพี่มาสิ จะมัวยืนนิ่งอยู่ทำไม”
พอได้สติเธอจึงรีบเดินตามหลังแฟนหนุ่มเข้ามาด้านในเสียงเพลงและกลิ่นฉุนของควันบุหรี่ที่อยู่ภายในทำเอาเธอรู้สึกเวียนหัวพะอืดพะอมขึ้นมาดื้อๆ เป็นเหมือนที่พี่สาวเคยบอกไว้ ว่าสถานที่แบบนี้คงไม่เหมาะกับเธอ
“คนนี้น่ะเหรอแฟนมึง?”
“คนนี้แหละ”
นิรินยกมือไหว้เพื่อนของหิรัญอย่างนอบน้อมเมื่อเดินมาถึงโต๊ะที่พวกเขานั่งอยู่ก่อนหน้านั้น เธอรู้สึกเกร็งอยู่ไม่น้อยเมื่อเห็นสายตานับสิบคู่ที่จ้องมองมาทางเธอเป็นตาเดียว
“ตัวจริงน่ารักกว่าในรูปอีกนะ” โฮปยิ้มให้คนตัวเล็กอย่างใจดี ท่าทางของนิรินดูใสซื่อไม่น่าจะมีพิษมีภัยกับใคร
“มิน่าล่ะ ช่วงนี้มึงถึงหายหัวจากพวกกูไปเลย ที่แท้แอบไปกกอยู่กับเมียนี่เอง” นาวาพูดสมทบ เขาไม่คิดมาก่อนว่าเพื่อนชายจะพาเธอมาแนะนำตัวให้รู้จักกับเพื่อนฝูง
“ไอ้หิรัญนี่มันตัวพ่อเลยนะ เธอไปทำท่าไหนถึงเอามันอยู่หมัดได้”
“กูพานิรินมาให้พวกมึงรู้จัก ไม่ใช่ให้มาถามเรื่องไร้สาระ”
หิรัญพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์มากนัก แต่ก็เลือกที่จะไม่ใส่ใจอะไร
“หนูเคยกินเหล้าไหม?”
“มะ…ไม่เคยค่ะ”
“งั้นลองกินดู” หิรัญหยิบแก้วเหล้าของตัวเองขึ้นมา ก่อนจะยื่นมันให้กับเธอ ยิ่งเห็นว่าเธอไม่เคย เขายิ่งอยากให้ลอง
“…..” นิรินมองแก้วเหล้าที่แฟนหนุ่มยื่นให้อย่างลังเล แต่ก็กล้าดื่มมัน
“กินสิ แค่จิบๆ ไม่เมาหรอก”
“แต่หนู…”
“ถ้าไม่กินแล้วจะรู้ได้ไง ใครๆ ก็กินกันไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย”
เมื่อเห็นท่าทางลังเลอิดออดของคนตรงหน้า หิรัญจึงเลือกทำในสิ่งที่ทุกคนไม่คาดคิดมาก่อน
“อื้ออ” ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ เมื่อชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงมาประกบจูบ ก่อนจะปล่อยให้น้ำสีอำพันอึกใหญ่ให้ค่อยๆไหลเข้ามาในปากเธอ
“พี่ทะ…ทำอะไรน่ะ!?”
“ให้ชิมเหล้าจากปากพี่ไง รสชาติถูกใจหนูหรือเปล่า?”
“มันขมค่ะ”
“ครั้งแรกก็แบบนี้แหละ ถ้ากินบ่อยๆ เดี๋ยวก็ชินไปเอง”
“…..” เธอก้มหน้าเม้มปากเงียบด้วยความเขินอายเมื่อนึกถึงภาพที่หิรัญจูบเธอต่อหน้าทุกคน
“หนูกินให้หมดแก้วเลยนะ”
“ไม่ไหวมั้งคะ ถ้ากินหมดแก้วต้องเมาแน่ๆ”
“เมาก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ดูแลเอง”
“อึก! อึก!” เธอตัดสินใจดื่มเหล้าที่เหลือจนหมดแก้วในคราเดียว โดยมีหิรัญคอยนั่งมองอยู่ไม่ห่าง
“เด็กดี”
สองชั่วโมงผ่านไป…
“เดี๋ยวหนูมานะคะ ขอไปเข้าห้องน้ำก่อน” หญิงสาวพูดด้วยท่าทางโอนเอน หลังจากที่ดื่มเหล้าไปมากพอสมควร
“ให้พี่ไปด้วยไหม?”
“ไม่เป็นไรค่ะ พี่นั่งคุยกับเพื่อนต่อเถอะ หนูไปคนเดียวได้”
“แต่หนูเมามากแล้วนะ เดินไหวเหรอ?”
“หนูยังไหวค่ะ”
“โอเคครับ ถ้าสิบห้านาทียังไม่กลับมา เดี๋ยวพี่ไปตามนะ”
“โอเคค่ะ”
ชายหนุ่มได้แต่นั่งมองตามแผ่นหลังของหญิงสาวที่เดินออกจากโต๊ะไปจนลับสายตา
“คนนี้มึงจริงจังเหรอ?” นาวาเอ่ยถามด้วยความอยากรู้หลังจากที่นิรินขอตัวไปเข้าห้องน้ำ
“…..” หิรัญไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจแทนคำตอบ
‘นิริน’ ก็เป็นเหมือนของเล่นบนเตียงที่เขายังเอาไม่เบื่อ หรือถ้าเบื่อเมื่อไหร่ก็แค่เขี่ยทิ้งเหมือนผู้หญิงทุกคนที่ผ่านมา
“ถ้ามึงไม่จริงจัง คงไม่พาน้องมาเปิดตัวให้พวกกูรู้จักหรอก”
“กูแค่อยากพาเธอออกมาเปิดหูเปิดตา ไม่ได้คิดลึกซึ้งขนาดนั้น”
“น้องมันดูรักมึงนะ สอนง่ายด้วย มึงสั่งอะไรก็ยอมทำหมด” โฮปพูดแทรกขึ้น เขารู้สึกได้ว่าสายตาเวลาที่เพื่อนชายมองนิริน มันไม่เหมือนกับผู้หญิงคนอื่น
“โง่ล่ะสิไม่ว่า” หิรัญแค่นหัวเราะเบาๆ พลางมองแก้วเหล้าที่อยู่ในมือในขณะที่กำลังคิดอะไรบางอย่าง
“พวกมึงคอยดูแล้วกัน อีกไม่เกินสองเดือนกูจะเขี่ยยัยนั่นทิ้งให้ดู”
ครืด~ มือหนาล้วงหาสมาร์ตโฟนที่อยู่ในกระเป๋ากางเกง พลางสอดส่องสายตามองไปรอบๆ ก่อนจะกดรับสาย
(ไหนบอกจะโทรหาหลินไงคะ ลืมกันแล้วหรือไง)
“มีอะไรก็พูดมาสิ”
(พรุ่งนี้คุณว่างไหม มาหาหลินที่คอนโดหน่อยสิ หรือจะให้หลินไปหาคุณก็ได้)
“เดี๋ยวฉันไปหาเองดีกว่า ส่งโลเคชั่นมาสิ”
(โอเคค่ะ เดี๋ยวหลินส่งโลให้นะ ถ้ามาแล้วส่งข้อความบอกด้วยนะ)
“แค่นี้ก่อน เดี๋ยวฉันโทรกลับ” หิรัญรีบพูดตัดบทแล้วตัดสายทิ้งเมื่อเห็นว่านิรินกำลังเดินกลับมา
“มึงมันเหี้ยไอ้หิรัญ!” โฮปส่ายหัวไปมาอย่างท้อใจ แต่ก็พอเข้าใจได้ว่าเพื่อนชายนั้นเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
“หุบปากของพวกมึงไว้ อย่าให้นิรินรู้เรื่องนี้เด็ดขาด!”
“…..”
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
