บทที่ 26 เหตุร้าย

“เป็น...พะ...อุ๊บ!” คารินอ้าปากตอบตะกุกตะกัก ก่อนจะหุบฉับเพราะพี่ชายกำมะลอป้อนปลาหมึกเข้าปากเธอกะทันหันจนเกือบจะติดคอ

“เปล่า...ข้าไม่ได้ออมมือ เจ้าชนะข้าจริงๆ” เอรอสเพิ่งจะตอบคำถามของเซอโร่ แล้วหันมาแกะกุ้งให้คนข้างตัว เพื่อที่เธอจะได้ไม่ถูกถามและอาจจะเผลอพูดอะไรออกมาโดยไม่รู้ตัว โดยเฉพาะเรื่องที่เธอมาจากเมืองท่าฝั่งตะวันตกและมีพี่ชายชื่อเลโกลัสนั้น ถือเป็นเรื่องต้องห้ามเลยทีเดียว

“พวกเจ้าต้องเป็นคู่รักกันแน่ๆ ให้ข้าเดานะ เจ้าน่ะเป็นคนจน ไม่มีเงินไปสู่ขอเธอกับผู้ใหญ่ก็เลยพาเธอหนีออกจากบ้านใช่ไหมล่ะ?” เซอโร่แกล้งพูดให้ตลก

เอรอสไม่ตอบ แต่หยิบแก้วน้ำส่งให้คารินเมื่อเธอโบกมือเป็นสัญญาณว่าอิ่มแล้ว

“เจ้ากินนิดเดียวเองนะ หรือว่าจะเมาเรือจริงๆ”

“กิน...เยอะแล้ว เอรอส...กิน” เธอตั้งใจว่าจะกินแค่นี้ เพราะเขายังไม่ได้แตะมันเลยสักตัว

“ข้าว่าเหมือนพ่อกับลูกมากกว่า” เฮน่าพูดขึ้น เมื่อเห็นคนที่เธอคิดว่าเย็นชากำลังดูแลเอาใจใส่เด็กสาวคนนี้อยู่ ท่าทีของเขาเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ

“พวกเจ้าไม่ใช่คนบูมัลแน่ๆ ประเทศนี้ไม่น่าอยู่เหมือนเดิมแล้ว ผู้คนอพยพหนีไปที่ชาลมัว หรือไม่ก็เซก้าซึ่งกำลังขยายอำนาจแข่งกับจอร์จิน่าและเทอร่าจากทวีปตะวันตก พวกเขากำลังเตรียมประเทศให้เข้าสู่ภาวะสงครามเต็มรูปแบบเพื่อแย่งชิงร่างทรง แต่พวกเจ้าก็ยังจะเดินทางไปที่นั่นงั้นเรอะ?”

เซอโร่เปลี่ยนเรื่องคุยเป็นเรื่องที่แทบจะกลายเป็นหัวข้อสนทนากันทุกวงการในขณะนี้เลยก็ว่าได้ เรื่องนี้ยิ่งพูดยิ่งสนุก ยิ่งคุยยิ่งน่ากลัว และเรื่องราวต่างๆ เกี่ยวกับร่างทรงและอสูรสงคราม ล้วนแล้วแต่พูดต่อกันมาเป็นทอดๆ ระยะหลังมีการใส่สีตีไข่และมีข่าวลือต่างๆ ออกมามากมายจนไม่รู้ว่าเรื่องไหนกันแน่ที่เป็นเรื่องจริง

“ตั้งแต่มีการทำนายจากจอร์จิน่า พวกทหารก็ทำงานกันหนักขึ้น ทุกประเทศส่งคนมาที่มาทิลดา ถ้าพวกเขาเจออะไรผิดปกติแล้วล่ะก็ รับรองว่าจะต้องถูกนำตัวไปสอบสวนจนตายแน่ นี่ล่ะนะ วิธีการตามหาแบบคลำทาง เจออะไรนิดอะไรหน่อยก็เหมาว่าเป็นร่างทรงไปซะหมดจนทำให้ชาวบ้านตาดำๆ เดือดร้อนไปตามๆ กัน”

“พวกเรามาจากเทอร่า กำลังจะไปเคอรัม ประเทศทางทิศเหนือ ข้าได้ยินว่าที่นั่นมีเมืองศักดิ์สิทธิ์ซ่อนอยู่ ดินแดนที่ไม่มีดวงจิตสีดำ ไม่มีปีศาจ และจะปลอดภัยจากอสูรสงคราม เขาว่ากันมาอย่างนั้นนะ ก็ไม่รู้ว่าจริงหรือเปล่า ก็แค่...ไม่อยากเป็นเหยื่อของสงคราม” เฮน่ายักไหล่ เพราะไม่เคยเห็นทวีปเหนือเหมือนกัน ได้ยินบรรพบุรุษเล่าขานต่อกันมาเท่านั้นเอง

“เอาไว้ว่างๆ ข้าจะเล่าตำนานเรื่องนี้ให้ฟัง ถ้าได้ฟังแล้วพวกเจ้าจะรู้ว่าปีศาจแห่งสงคราม ไม่ใช่ปีศาจแห่งการทำลายล้างที่น่ากลัวเหมือนข่าวลือ แต่ออกจะน่าสงสารด้วยซ้ำ” เซอโร่ทิ้งท้ายไว้แค่นั้น เมื่อเห็นว่าคารินกำลังตั้งใจฟัง เขาถูกชะตากับเด็กสาวคนนี้ ขืนเล่าให้ฟังหมดตั้งแต่วันแรก เดี๋ยววันหน้าจะไม่มีเรื่องคุย เพราะเจ้าหนุ่มที่นั่งข้างๆ นั้นทำท่าไม่อยากจะผูกมิตรกับพวกเขาเท่าใดนัก

เอรอสดึงแขนคารินให้ลุกขึ้นไปพร้อมเขา ก่อนที่จะออกจากโต๊ะ กราบเรือก็ชนกับอะไรบางอย่างดังโครม!!

“อ๊ะ!” ร่างของคารินเซถลาออกห่างชายหนุ่มเมื่อเรือโคลงเคลงไปมาราวกับเจอคลื่นยักษ์ ทั้งคนและข้าวของล้มระเนระนาด กระจัดกระจายไปคนละทิศละทาง ท่ามกลางเสียงกรีดร้องและเสียงตะโกนด้วยความตื่นตระหนกของทุกคน

“เอรอส!” หญิงสาวตะโกนเรียกชายหนุ่ม เธอหงายหลังล้มก้นจ้ำเบ้าไถลไปกับพื้นจนร่างไปติดอยู่ที่ระเบียง

“โดนชนแล้ว!! โดนชนแล้ว!! พวกโจรสลัด!!”

“บอกกัปตันหันหัวเรือออกเดี๋ยวนี้!!” เซอโร่ตะโกนบอกลูกเรือ วิ่งเข้าไปหยิบมีดพร้าในห้องครัวออกมาเหมือนลูกเรือและผู้โดยสารคนอื่นที่ต่างก็หาอาวุธป้องกันตัวกันจ้าละหวั่น

“คาริน!!” เอรอสทิ้งถุงย่ามถลันเข้าไปหาหญิงสาวซึ่งมือหนึ่งจับระเบียงไว้ ร่างกายท่อนล่างห้อยโตงเตงเกือบจะตกลงไปอยู่รอมร่อ ขณะที่หลายคนหล่นตู้ม ลงไปก่อนหน้าแล้ว

โครม!! กรี๊ด!!

ช่วยด้วย!!

เรือถูกชนอีกครั้งจากฝั่งเดิม ส่งผลให้มือของหญิงสาวหลุดออกจากที่ยึดเกาะ ร่างบางลอยละลิ่วลงไปในน้ำทะเล

“คาริน!!” เอรอสวิ่งไปที่ระเบียงร้องเรียกเธอเสียงดังลั่นเมื่อเห็นร่างนั้นหล่นลงไปต่อหน้าต่อตาโดยที่เขาคว้ามือไว้ไม่ทัน

“ฆ่ามัน!! เอาเสบียงและเงินของพวกมันมาให้หมด! ใครสวยๆ จับมาทำเมียอย่าให้เหลือ” เสียงอันกักขฬะของพวกมันดังขึ้นอยู่ตรงท้ายเรือ บอกให้รู้ว่าตอนนี้พวกมันปีนขึ้นมาบนเรือได้แล้วและกำลังจะทำให้ที่นี่เป็นสมรภูมิเลือด

“เอรอส!” คารินตะเกียกตะกายโผล่ขึ้นจากน้ำเมื่อเห็นเขากำลังจะกระโดดลงมาช่วย

“ส่งมือมาให้ข้า!” เขาตะโกนบอก เอี้ยวตัวยื่นมือลงไปหมายจะดึงเธอขึ้นมา

จู่ๆ ชายฉกรรจ์ร่างสูงใหญ่ก็โผล่พรวดขึ้นมาข้างหลังของหญิงสาว มันจิกผมเธอไว้และใช้มีดสั้นจ้วงแทงลงไปที่ท้องของเธอทันที!!

คารินพลิกตัวหนีแต่ก็ไม่พ้น เมื่อปลายมีดนั้นแทงเข้าที่บั้นเอว เธอดิ้นสุดแรงเอามือกุมท้องด้วยความเจ็บปวดก่อนที่มันจะปล่อยผมของเธอและกดศีรษะลงไปใต้ผิวน้ำ

บุ๋งๆๆๆๆๆ

เอรอสตกตะลึงเมื่อเห็นเลือดสีแดงฉานไหลออกจากร่างของคาริน ทั้งๆ ที่เขากำลังจะคว้ามือของเธอไว้ได้แล้วแท้ๆ ร่างของเธอค่อยๆ จมหายลงไปในทะเลพร้อมกับคนอื่นๆ ที่ถูกพวกโจรสลัดทำร้ายด้วยเช่นกัน

“คาริน!! ไม่!” เขาตะโกนเรียกชื่อเธอด้วยหัวใจที่เหมือนจะระเบิด

ตูม!!

พลังของเขาปะทุขึ้นตามความรู้สึกที่สับสน หลั่งไหลออกมาจากส่วนลึกจนไม่อาจจะหยุดมันได้

“อะไร? อะไรทำให้ข้าเป็นอย่างนี้!? ทั้งๆ ที่ตั้งใจจะปกปิดมันไว้ ตั้งใจจะพาเธอไปด้วยกันแท้ๆ ทำไมต้องทำร้ายเธอ ทำไม! ทำไม!”

เปรี้ยะ! เปรี้ยะ!

เกิดประกายไฟขึ้นรอบๆ ตัวเขา ก่อนที่ชายหนุ่มจะกระโดดลงน้ำทะเล ฉับพลันนั้นไฟก็ลุกท่วมเรือของโจรสลัดที่เกยเรือสินค้าของบูมัลอยู่ ทำให้พวกมันแตกตื่นโกลาหลกับสิ่งไม่คาดฝันที่เกิดขึ้น

พรึบ! บรึม!

เปลวไฟลุกไหม้ท้ายเรือโจรสลัดอย่างรวดเร็วเพราะเรือสร้างจากไม้ ข้าวของที่ปล้นมาได้เป็นเชื้อเพลิงอย่างดี พวกโจรสลัดที่อยู่บนเรือต่างพากันกระโดดน้ำหนีเอาตัวรอดจ้าละหวั่น

“เกิดอะไรขึ้น!! ไฟไหม้ ไฟไหม้!!”

“เฮ้ย! ดับไฟเร็วซิ! ถอยกลับมา! ถอยกลับมา ดับไฟเดี๋ยวนี้!!” หัวหน้าโจรสลัดตะโกนบอกลูกน้องที่กำลังขนเงินและข้าวของกันสนุกสนาน ทำให้ลูกเรือและผู้โดยสารของเรือจากบูมัลได้โอกาสโต้กลับบ้าง

“จับมันไว้!! อย่าให้มันหนีไปได้ เอาของๆ เราคืนมา!!”

“นี่แน่ะ!! ไอ้โจรชั่ว คิดจะปล้นเงินข้าเรอะ!” เฮน่าตามติดไม่ให้มันหนีไปได้ สถานการณ์พลิกกลับมาเป็นต่อเมื่อเรือของโจรสลัดถูกไฟไหม้ไปครึ่งลำ

เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ!

พรึบ!

เซอโร่ผลักร่างไร้วิญญาณของกัปตันเรือบูมัลออกไป แล้วเข้าควบคุมด้วยตัวเอง เพราะหากถอยหรือเบี่ยงเรือออกจากเรือของโจรสลัดไม่ได้ เรือสินค้าจะต้องถูกไฟไหม้ไปด้วยแน่นอน

“เฮ้ย! ตายซะเถอะแก!”

โจรสลัดพุ่งเข้ามาหาเซอโร่ เขาใช้มือจับพวงมาลัยเรือไว้ กระโดดหมุนตัวใช้ขาถีบโจรจนมันกระเด็นไปเสียบเข้ากับขาโต๊ะที่หักและยื่นออกมาพอดี

ปึก!

“วอนหาที่เองแท้ๆ!” เซอโร่พึมพำด้วยความสะใจ แล้วตั้งใจบังคับพวงมาลัย หันหัวเรือออกจากเรือโจรสลัดที่เปลวเพลิงกำลังลุกไหม้อย่างน่ากลัว

เอรอสทิ้งความโกลาหลไว้เบื้องหลัง ดำดิ่งตามร่างของคารินที่ค่อยๆ จมลึกลงไป ใจหายเมื่อเห็นเลือดยังไหลออกจากร่างของเธอเป็นทาง เขาหยุดการแหวกว่ายเมื่อร่างนั้นอยู่ไกลเกินเอื้อมและไม่มีทีท่าว่าจะเธอจะลืมตาขึ้นมาเลย