ตอนที่ 5

งานเลี้ยงคืนนี้จบลงอย่างงดงาม แขกเหรื่อออกปากชื่นชมแม่งานคนเก่งไม่ขาดสายทำให้คุณหญิงพิจิตรายิ้มแก้มปริด้วยความภาคภูมิใจ ซึ่งภาริตาเองก็รู้สึกดีใจที่งานวันนี้ผ่านพ้นไปด้วยดี

หลังจากที่จัดการเก็บข้าวของบางส่วนเรียบร้อยแล้ว ภาริตาก็สั่งให้ทุกคนไปพักผ่อนและพรุ่งนี้เช้าค่อยมาจัดการในส่วนที่เหลือ หญิงสาวกลับเข้ามาในห้องรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพราะอยากจะพักผ่อนเต็มทีแล้ว

ร่างเล็กมีผ้าขนหนูพันกายเพียงผืนเดียวออกมาจากห้องน้ำ ผมยาวสลวยปล่อยลงมาถึงกลางหลัง ใช้แสงไฟจากในห้องน้ำเป็นแสงสว่างในการแต่งตัวเพื่อเข้านอน แต่ยังไม่ทันได้เปิดตู้เสื้อผ้าสายตาของหญิงสาวก็มองเห็นเงารางๆ ของคนตัวสูงใหญ่ที่กำลังเดินเข้ามา

"คุณใหญ่" ภาริตาตกตะลึงไปชั่วขณะ สัญชาติญาณการระวังทำให้เธอถอยหลังหนีแต่ก็ไม่ทันเมื่อพิภพก้าวเข้ามาถึงตัวก่อน

"คุณเข้ามาในห้องดิฉันได้อย่างไรคะ"

"ทำไมจะเข้าไม่ได้ ในเมื่อฉันมีกุญแจสำรองทั้งบ้าน" พิภพชูพวงกุญแจในมือขึ้น

"คุณต้องการอะไร กรุณาออกไปรอข้างนอกก่อน เดี๋ยวดิฉันจะตามไป"

"ฉันไม่ได้ต้องการอะไร แค่อยากจะมาถามเธอว่า เธอกับไอ้หมอนั่นถึงไหนกันแล้ว"

น้ำเสียงเด็ดขาดราบเรียบแต่แฝงด้วยความโกรธเกรี้ยว ทำให้ภาริตารู้ตัวว่าต้องระวังคำพูดในการตอบคำถาม แสงไฟจากในห้องน้ำสว่างพอให้มองเห็นใบหน้าที่แสนบึ้งตึง และมีความไม่พอใจจากดวงตาที่จ้องมองในเวลานี้

"คุณสันต์เป็นผู้จัดการรีสอร์ตที่คุณย่าซื้อกิจการมาบริหารเมื่อหลายปีก่อน รีสอร์ตนี้อยู่ที่นครนายกซึ่งกำลังมีการซ่อมแซมปรับปรุงครั้งใหญ่ เดี๋ยวคุณย่าก็คงจะบอกให้คุณใหญ่ทราบ"

"ฉันไม่ได้อยากรู้เรื่องพวกนี้ ที่ฉันถามคือเธอกับมันไปถึงขั้นไหนกันแล้วต่างหาก" พิภพก้าวเข้ามาใกล้มากขึ้นไปอีก ภาริตาถอยจนหลังติดกำแพงไม่มีทางไป

"ดิฉันกับคุณสันต์รู้จักกันธรรมดาไม่มีอะไรค่ะ"

"ธรรดาของเธอนี่ต้องถึงเนื้อถึงถึงตัว ป้อนข้าวป้อนน้ำกันถึงปากเชียวหรือ นี่ขนาดมีงานคนอื่นทำกันงกๆ ยังหาเวลาไปป้อนข้าวป้อนน้ำกันได้ แล้วถ้าไม่มีงานเธอกับมันไม่ไปถึงไหนต่อไหนกันยิ่งกว่านี้เหรอ" ชายหนุ่มตะคอกเสียงดัง

"คุณใหญ่คะ ช่วยพูดจาให้เกียรติกันสักนิด ถ้าคุณไม่รู้ความจริงก็อย่าพูดพล่อยๆ แบบนี้" ภาริตาขึ้นเสียง

"ทำไม ฉันแตะต้องมันไม่ได้เลยหรือไง เธอลืมไปหรือเปล่าว่าอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร"

คำพูดของหญิงสาวเหมือนน้ำมันที่ราดลงบนกองไฟได้เป็นอย่างดี พิภพโกรธจนหน้าแดงและกำลังจะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่

"ฉันไม่ลืมว่าตัวเองอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร แต่ฉันไม่เคยทำอะไรให้ใครเสียหายหรือเสื่อมเสียชื่อเสียง ฉันกับคุณสันต์แค่รู้จักกันธรรมดาเท่านั้น ไม่มีอย่างอื่นแอบแฝง"

"ไม่มีอย่างอื่นแอบแฝงเหรอ แล้วไอ้ที่หายกันไปสองคนนานสองนานนั่น มันคืออะไร"

"คุณพูดเรื่องอะไรคะ คุณใหญ่ ดิฉันไม่เข้าใจที่คุณพูด" ภาริตางง จับต้นชนปลายไม่ถูกว่าเขาหมายถึงอะไร

"อย่ามาทำหน้าตายหรือใสซื่อหน่อยเลย เธอมันก็แค่ผู้หญิงมารยาที่ชอบหว่านเสน่ห์ทำตัวใสซื่อ ทั้งที่ความจริงเน่าเละไปถึงไหนต่อไหนแล้ว"

"ฉันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณพูด ออกไปเดี๋ยวนี้นะ" หญิงสาวไล่

เธอรู้สึกเหนื่อย และต้องการพักผ่อนมากกว่าจะมาต่อปากต่อคำเรื่องไม่เป็นเรื่องกับคนเอาแต่ใจ

"กล้าไล่ฉันเหรอ กล้าดียังไงมาไล่ผัวตัวเองแบบนี้" ขาดคำ พิภพก็รวบร่างที่มีเพียงผ้าขนหนูพันกายเข้ามาแนบชิด ภาริตารู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย และพยายามจะดิ้นหนีออกจากการรวบรัดนั้น

"ปล่อยนะคุณใหญ่ อย่าทำแบบนี้กับฉัน"

"ทำไมจะทำไม่ได้ ฉันควรทำแบบนี้ตั้งนานแล้วต่างหาก ไม่ควรปล่อยให้ใครมาแย่งสิทธิ์ของตัวเองจนกลายเป็นไอ้โง่ที่ไม่รู้ทันผู้หญิงเจ้าเล่ห์อย่างเธอ"

"อย่านะ คุณใหญ่" ภาริตาร้องและดิ้นเมื่อพิภพก้มลงมาซุกไซ้ที่ซอกคอเปลือยเปล่าของตนอย่างรุนแรง

เขาไม่ฟังอะไรทั้งสิ้น พิภพถือสิทธิ์ที่ตนเองพึงมีต่อเรือนร่างนี้

เรือนร่างที่เป็นของเขา ควรเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว ไม่สมควรให้ใครหน้าไหนมาแตะต้อง

และถึงแม้ว่าร่างกายของภาริตาจะมีใครคนไหน บังอาจมาชิงตัดหน้าไปก่อนก็ตามที แต่บัดนี้ เวลานี้ สมควรเป็นของเขา

ปมผ้าขนหนูผืนเล็กหลุดออกเผยเรือนร่างที่งดงามไร้ที่ติ กลิ่นสบู่หอมไม่เท่ากลิ่นกายสายที่พิภพกำลังดอมดมอยู่ในเวลานี้ เขาใช้ปลายจมูกและริมฝีปากตีตราไปทั่วซอกคอขาว สองมือลูบไล้แก้มก้นอิ่มและเนื้อนวลของแผ่นหลัง สัมผัสที่จาบจ้วงและรุนแรงทำให้ภาริตาสั่นสะท้าน ทั้งวาบหวามและหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน

"ไม่นะ คุณใหญ่" ร่างเล็กถูกดึงให้ล้มลงไปบนทีนอนด้วยกันกับร่างสูง

ภาริตาเปลือยเปล่าไร้ผืนผ้าใดๆ ปกปิดกายสาย พิภพใช้การหลอกล่อด้วยวิธีครอบครองยอดอกงามที่เคยได้ชิมและยังติดใจเมื่อครั้งก่อน เพียงไม่ถึงนาทีกายแกร่งก็ไร้เครื่องปกปิดใดๆ เช่นกัน เนื้อแนบเนื้องดงามตามธรรมชาติ สรีระที่ลงตัวเหมาะสมคือสิ่งที่เกิดขึ้นในขณะนี้ของทั้งคู่

"อย่านะคะ คุณใหญ่ อย่าทำแบบนี้" ภาริตาอ้อนวอนขอ

การจู่โจมครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อน มันเต็มไปด้วยไฟแห่งเสน่หาที่แตะสัมผัสไปบริเวณใดก็ร้อนรุ่มเสียจนไม่อาจทนได้ สะโพกหนาของชายหนุ่มแนบชิดกับกึ่งกายใจสาว พิภพไม่คิดว่านี่คือครั้งแรกของชีวิตใคร จึงมุ่งไปแต่การครอบครองที่ไม่คำนึงถึงคำว่าอ่อนโยนเท่าใดนัก

เรียวขางามถูกหัวเข่าข้างหนึ่งแยกไว้ ดวงใจชายแนบสัมผัสกับดอกไม้งามที่ซุกซ่อน ภาริตาทรมานกับการถูกดูดกลืนที่ยอดอก ทรมานกับสัมผัสของฝ่ามือทั้งสองที่เคล้าคลึงในเวลานี้

พิภพคลายการฉกชิมที่อกงาม เลื่อนขึ้นมาบดขยี้ที่เรียวปากสวย ทาบทับลงไปด้วยไฟแห่งโทสะ ปลุกเร้าให้ทรมานยิ่งขึ้นด้วยการรุกไล่ของปลายลิ้น แสวงหาชัยชนะอย่างไม่หยุดนิ่ง

มือข้างหนึ่งของพิภพเรื่อยลงต่ำมาที่กลางใจสาว ในจังหวะที่ใช้ปลายลิ้นหลอกล่ออยู่ที่เรียวปากอิ่ม ปลายนิ้วก็บดบี้มาที่กลีบดอกไม้งาม ภาริตาสะดุ้งทรมานแทบขาดใจกับสัมผัสราคะที่ร้อนแรงในเวลานี้

"ยะ อย่า"

เธอแทบไม่มีเสียงร้องห้ามหลุดออกมาจากลำคอ อาการของภาริตาเวลานี้เหมือนคนกำลังจมน้ำ ผลุบขึ้นผลุบลงสลับไปมาเพราะสัมผัสที่เร่าร้อนที่ไม่เคยพบมาก่อนในชีวิต