ตอนที่ 4

"เธอพูดแบบนี้หมายความว่าไง เมื่อกี้เธอยังร้องครางที่ฉัน..."

"..." ฝ่ามือสาวปะทะเข้าที่ข้างแก้ม พิภพเจ็บร้าวไปทั้งใบหน้า

ภาริตาผลักร่างที่แนบสนิทกับตนออกห่างและรีบขึ้นจากอ่างอาบน้ำให้เร็วที่สุด คว้าเสื้อผ้าที่เป็นของตนมาสวมใส่อย่างลวกๆ พอให้เดินออกไปได้อย่างไม่น่าเกลียด

ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นตามแต่ไม่ทันสาวน้อยที่รีบวิ่งออกไปต่อหน้าต่อตา ทิ้งให้พิภพยืนมองตามด้วยความโกรธที่เพิ่มมากขึ้น

กล้าดีอย่างไรตบหน้า

กล้าดีอย่างไรถึงพูดว่าไม่ ไม่ปรารถนาจะมีชีวิตอยู่แบบนี้

แบบที่มีเขา เป็นเจ้าชีวิตตลอดไป ภาริตา...

งานเลี้ยงต้อนรับการกลับมาของพิภพ จัดรวมกับวันเกิดอายุครบเจ็บสิบปีของคุณหญิงพิจิตราที่สนามหญ้าหน้าบ้านภิรมย์วงศ์ โดยมีภาริตาเป็นแม่งานดูแลทุกอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง แขกในค่ำคืนนี้คือเครือญาติสนิทและลูกค้าที่ได้รับเชิญมาเป็นกรณีพิเศษ

ภาริตาวิ่งวุ่นเป็นแม่งานดูแลทุกอย่างจนเรียบร้อย และออกมาสมบูรณ์ได้รับคำชมจากแขกเหรื่อที่มาร่วมงาน ซึ่งทุกอย่างล้วนอยู่ในสายตาของพิภพทั้งสิ้น

"หนูพายไปไหน ย่าไม่เห็นหน้าตั้งแต่เย็นแล้ว" คุณหญิงพิจิตราเปรยกับหลานชายเบาๆ

"ดูแลเรื่องอาหารเลี้ยงแขกอยู่ครับคุณย่า ผมไปตามให้เอาไหม" พิเชษฐ์อาสา

"ไปตามมาเดี๋ยวนี้เลย ใครๆ ก็ถามหากันทั้งนั้น" หญิงชราสั่ง

"ผมไปตามให้แล้วกันครับ นายอยู่กับคุณย่าเถอะ" จู่ๆ พิภพก็อาสาขัดจังหวะขึ้นมาแทนแล้วรีบเดินออกไป

พิภพเดินไปทางสวนหลังบ้านซึ่งเห็นภาริตาเดินมาเมื่อครู่ เขาตั้งใจจะมาตามเธอไปพบคุณย่าและหาโอกาสที่จะได้พบหน้ากันสักครั้ง หลังจากที่เธอวิ่งหนีไปต่อหน้าต่อตาเมื่อกลางวัน

"คุณพายเหนื่อยไหมครับ" เสียงพูดของใครบางคนทำให้พิภพชะงักฝีเท้าที่จะก้าวเดินต่อเล็กน้อย เขาหลบมุมอยู่ที่ใต้ต้นมะม่วงหลังบ้านแล้วซุ่มดูว่าใครที่อยู่ตรงนั้น

"ไม่ค่ะ ไม่เหนื่อยเลยสักนิด" เสียงภาริตาเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ทำให้พิภพต้องเพ่งดูว่าผู้ชายที่เธอกำลังพูดด้วยคือใคร

"พักสักหน่อยก่อนก็ได้ครับ ตอนนี้ทุกอย่างโอเคแล้ว กินอะไรบ้างหรือยัง"

ท่าทีเอาอกเอาใจของหนุ่มแปลกหน้า ทำให้พิภพรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันที ยิ่งเห็นภาริตายินยอมรับการดูแลของชายหนุ่มนั่นด้วยแล้ว มันยิ่งทำให้อารมณ์ที่ขุ่นมัวทวีความรุนแรงขึ้น

ห้าปีที่เขาและเธออยู่ห่าง คนหนึ่งอยู่เมืองไทยคนหนึ่งอยู่อีกซีกโลก พิภพอดคิดไม่ได้ว่า แม่คู่หมั้นคนสวยของตนจะมีใครมาอาสาดูแลเช่นหมอนี่หรือไม่

ยิ่งคิดหัวใจของเขาก็ยิ่งร้อนรุ่มราวกับมีไฟมาเผา แว่ปหนึ่งของความคิดพิภพจินตนาการไปไกลกว่านั้นอีกว่า ภาริตาจะกล้าให้ใครอื่นมาแตะต้องเนื้อตัวใกล้ชิดหรือไม่

เขาขบกรามแน่นเมื่อเห็นการแสดงออกที่ใกล้ชิดของคนทั้งคู่ ใบหน้าหวานมีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ ผิดกับเวลาที่อยู่ต่อหน้าเป็นคนละคน ยามภาริตาอยู่กับตนไม่ใช่เช่นนี้ ไม่มีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้ชุ่มชื่นหัวใจเหมือนคนอื่น

เขาต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว คนอย่างพิภพไม่ยอมให้ใครมาหัวเราะลับหลังแน่ ชายอื่นใดจะไม่มีวันได้แตะต้องครอบครองสิ่งที่เป็นของตน และถึงแม้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตามที

อะไรที่พิภพต้องการ จะต้องได้ ...

อะไรที่เป็นของเขา ก็จะต้องเป็นของเขาวันยังค่ำ ...

ใครหน้าไหนก็อย่าหวังว่าจะชิงไปได้ หากว่าเขาไม่อนุญาต ...

"ร้อนนะคะ"

ภาริตาเอามือพัดอาหารที่อยู่ในจานซึ่งถืออยู่ สายตาของพิภพกร้าวขึ้นมาอีกเมื่อชายคนดังกล่าวหยิบจานไปจากมือหญิงสาว แล้วก้มลงเป่าให้เย็นก่อนจะใช้ส้อมจิ้มป้อนเข้าปากอีกครั้ง

"รอแป๊ปนะคะ เดี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้" ว่าแล้วหมอนั่นก็รีบไปหยิบน้ำมา

ภาริตายิ้มรับด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มมีความสุขพูดคุยหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ในขณะที่คนแอบมองจ้องทุกอิริยาบถไม่วางตา แต่นั่นไม่เท่ากับการที่ชายคนดังกล่าวก้มลงกระซิบกระซาบที่ข้างหูของหญิงสาว และเธอพยักหน้ารับในทันทีก่อนที่ทั้งคู่จะเดินหายกันไปด้านหลัง โดยมีสายตาที่แทบจะลุกเป็นไฟของพิภพมองตาม

"อ้าว หนูพายล่ะ ตาใหญ่" คุณหญิงพิจิตราเอ่ยถาม เมื่อไม่เห็นภาริตากลับมาพร้อมกับหลานชาย

"ผมไม่เห็นครับ" พิภพพูดสั้นๆ แล้วหยิบเครื่องดื่มจากถาดที่บริกรถือบริการไปมาในงานขึ้นมาดื่มเพื่อดับความร้อนรุ่มในใจ

"ผมไปตามให้ดีกว่าครับ คุณย่า" พิเชษฐ์อาสาแทน

"ไปตามทีลูก มีแต่คนถามหาหนูพายทั้งนั้น บอกว่าย่าสั่งให้ออกมาจากครัวได้แล้ว"

"ครับ คุณย่า"

หลายชายคนเล็กรับคำแต่ยังไม่ทันจะลุกไป ภาริตาก็เดินเข้ามาในงานพร้อมกับใครอีกคนที่พิภพแทบอยากจะเข้าไปขย้ำคอเสียเดียวนี้

"อ้าว คุณสันต์ มาได้ไงครับ" พิเชษฐ์หันไปเห็นพอดี

"สวัสดีครับคุณเชษฐ์ สวัสดีครับ คุณหญิง"

สันต์ ชายหนุ่มวัยไล่เลี่ยกับพิเชษฐ์กล่าวทักทาย และหันมาทำความเคารพหญิงชราอย่างนอบน้อม

"คุณสันต์มาได้สักพักแล้วค่ะ คุณย่า แต่ไม่ยอมเข้ามาในงานมัวแต่ไปช่วยพายอยู่ในครัว" ภาริตาเอ่ยเสียงใส

เธอเห็นแล้วว่ามีใครอีกคนกำลังจ้องมองอยู่ด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรสักเท่าไร แต่หญิงสาวก็เลือกที่จะไม่มองและทำเป็นไม่เห็นเสีย

"ตายจริง แล้วกินอะไรหรือยัง มาๆ มานั่งกินอะไรด้วยกัน อ้อ นี่ ลืมแนะนำให้รู้จัก คุณสันต์ นี่ตาใหญ่หลานชายคนโตของฉันเพิ่งกลับจากนอก" คุณหญิงพิจิตราแนะนำให้พิภพและสันต์รู้จักกันอย่างเป็นทางการ

"ตาใหญ่ นี่คุณสันต์ ผู้จัดการรีสอร์ตของเราที่นครนายก รู้จักกันไว้เสียซิ"

"สวัสดีครับ คุณใหญ่ ยินดีที่ได้รู้จักครับ"

สันต์หันมายิ้มทักทายพิภพด้วยรอยยิ้ม ซึ่งอีกฝ่ายพยักหน้ารับการทักทายนั้นตามมารยาท แต่แววตาที่แสดงออกมามีความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด ซึ่งทำให้สันต์รู้สึกได้และแปลกใจว่าทำไมหลานชายคุณหญิงพิจิตราจึงมีท่าทีเช่นนั้นกับตน

"เดี๋ยวเรื่องงานไว้ค่อยคุยกันพรุ่งนี้นะคุณสันต์ หนูพายไปกับย่าเร็ว มีแต่คนถามหาหนูพายทั้งนั้น ตามสบายนะ คุณสันต์ ฉันขอตัวพาหนูพายไปทักทายแขกก่อน" คุณหญิงพิจิตราเอ่ย และจับมือภาริตาที่เข้ามาประคองเพื่อไปทักทายแขกที่มาร่วมงานคนอื่น

เหลือเพียงแค่พิเชษฐ์ พิภพและสันต์ที่ยืนอยู่ตรงนั้น พิภพแสนหมั่นไส้ที่เห็นสายตาชื่นชมและรอยยิ้มบนใบหน้าของสันต์ ที่มองตามภาริตาไม่วางตาแม้ว่าเจ้าตัวจะเดินห่างออกไปแล้วก็ตามที

พิเชษฐ์หันมาชวนผู้จัดการรีสอร์ตไปหาอะไรดื่มตามประสา และเอ่ยชวนพี่ชายแต่ได้รับการปฏิเสธ อารมณ์ของพิภพตอนนี้ไม่พร้อมจะพบหน้าใครทั้งสิ้น เขามีบัญชีที่ต้องสะสางกับผู้หญิงที่ชื่อภาริตามากมายเสียจน อยากให้งานเลี้ยงคืนนี้จบลงไวๆ เสียที